Perdi kon er niet meer tegen. De ontmoeting aan de grens van de roguegroep was goed gegaan, ze had een prachtig aanbod gekregen. Maar in plaats van dat ze het had aangenomen, dat ze goede vrienden had gemaakt, had haar mind iets beseft. Iets wat haar zo erg in verwarring bracht, dat ze was weggerend. Ze zou het zo ontzettend graag over willen doen. Ze moest hem in ieder geval onder ogen komen. Ze moest hem vertellen dat ze het aanbod aan nam, zich verontschuldigen dat ze zomaar was weggegaan. Haar hoofd vulde zich met hem. Wat hij had gezegd, hoe hij haar onbewust in verwarring had gebracht. Hoe hun vachten elkaar raakten, hoe de energie had geknetterd. Ze had het gevoel uitgezet sinds haar oude groep. Ze had het niet meer toegelaten. Ze had haarzelf er zoveel pijn mee gedaan en ze wist dat ze het zo nooit meer wilde hebben. Nooit mocht haar hart op hol raken van iemand. Nooit, nooit, nooit meer. En nu was het gebeurd. Zo opeens, zonder dat ze er erg in had. Waarom moest hij ook zo iets aardigs zeggen, waarom moest hij zulke mooie ogen hebben? Toen ze bij de groep naar binnen was gewandeld, was hij haar amper op gevallen. Ze had op dat moment zoveel nieuwe indrukken gemaakt dat ze de zijne was vergeten. Nu was haar hart vol verlangen naar hem. Naar zijn vacht. Naar zijn ogen. Perdi wist dat het een onmogelijke liefde was. Toch moest ze hem zien. Al was het maar om zijn groene ogen te zien. De shecat stoof naar de grens met de groep toe. In de verte zag ze een stukje furry vacht. Dat was hij! Hij, hij die haar hart zo plotseling in verwarring had gebracht. Sibelius.
~ Eerste post voor Djin
Onderwerp: Hello...Goodbye 
do 30 maa 2017 - 20:16