Fury [Crywolf]

Langzaam haalde Amberhunt zijn klauwen door de natte bosgrond. Demonslayer had hem uit zijn zelfmoordpoging gepraat en dat was fijn, maar hij had het nog niemand verteld behalve Bitterpaw. De manier waarop hij behandelt werd was dus niet veranderd en dat maakte hem kwaad. En de jonge warrior had bedacht dat hij waarschijnlijk beter boos kon zijn op een plek waarop hij niemand kwaad deed. Daarom stond hij dus buiten het kamp in de regen boos te zijn. "Stelletje schijnheiligen... Doen alsof zij het anders gedaan zouden hebben... Ze hadden geen idee hoe dit voor hem was. Een zus hebben en haar niet eens mogen zien. Natuurlijk waren er halfclankatten maar die zagen hun familie tenminste bij de gathering... Amberhunt gromde toen hij een eekhoorn spotte op nog geen voslengte afstand. Hem een beetje uitdagen he? Meteen sprong de kleine kater bovenop het beest en voelde de nek breken terwijl hij er genadeloos met zijn tanden aan trok. Hopelijk had niemand zijn uitbarsting van woede gezien... Of gehoord.

Note; Dit is voordat de ingang van het kamp versperd raakt.

Met de huidige situatie in gedachten, had hij nog een redelijk succesvolle jacht gehad. Tussen zijn zwarte kaken hing een druipnatte merel. Het beest moest ongelukkig zijn geland, waardoor zijn vleugel onder de modder had gezeten. Ontnomen van zijn mogelijkheid om te vliegen was het beest een makkelijke prooi voor de zwarte kater. Een vogel zonder vleugels was niets meer.
De jonge kater was opweg terug naar het kamp toen er plots geluiden weerklonken die hij niet bepaald thuis kon brengen. Op een rustig tempo bevond hij zich naar de boosdoener, die deze keer letterlijk een boos-doener was. Hij trof een vuurrode kater aan die zijn woede afreageerde op zowel een boom als een voorbijkomende eekhoorn. Crywolf kuchte om zijn aanwezigheid bekend te maken, waarna hij zijn prooi op de grond legde om ongehinderd te kunnen spreken. "Wat heeft de natuur jou misdaan om zo tegen haar te keer te gaan, Amberhunt?" zijn woorden hintte naar een grap, maar zijn stem was even monotoon als altijd.

Oh, Mousdung. Er was dus wel iemand die hem gehoord had: Crywolf. Amberhunt sprak de warrior niet echt vaak maar wist wel dat ze ongeveer even oud was aangezien ze samen apprentice waren geworden. "Wat heeft de natuur jou misdaan om zo tegen haar te keer te gaan, Amberhunt?" Het was duidelijk een grap maar Amberhunt keek hem alleen maar even aan. Hij kon Crywolf vast wel lezen als ze een gesprek kregen, dat kon hij met bijna iedereen. Maar hij had aan Bitterpaw beloofd het niet meer te doen en voor deze ene keer hield hij zich daaraan. "Hey Crywolf, er is niks, gewoon frustratie" Mompelde hij, hoe zou de zwarte kater over hem denken?

"Hey Crywolf, er is niks, gewoon frustratie" Mompelde hij. De kater haalde enkel luchtig zijn schouders op. Ach, hij wist al te goed wat er aan de hand was. Amberhunt had de laatste tijd wat streken uitgehaald waar vele katten hun bedenkingen over hadden. Crywolf deed het, zoals altijd, bijzonder weinig. Wat Amberhunt deed waren zijn zaken niet, zolang het hem niet stoorde. "Spreek er dan over en verdoe je energie niet aan nutteloze uitbarstingen," klonk zijn stem koel en zonder teken van emotie. Dat was hem normaal, de kater gaf weinig blijk van emoties. Katten zoals deze rode kater leken gedreven te zijn op gevoelens zoals woede en verdriet, hij voelde deze ook, maar lang niet in de mate zoals zijn mede katten dat deden. "Waarom doet het je zoveel wat anderen van je denken?"

Crywolf was duidelijk geen kat van de emoties. "Spreek er dan over en verdoe je energie niet aan nutteloze uitbarstingen," Miauwde de zwarte kater zonder enige emotie, wat zelfs Amberhunt een beetje rillingen gaf. "Waarom doet het je zoveel wat anderen van je denken?" Serieus, waarom? De rode kater probeerde rustig te blijven maar hij ademde zwaar. "Omdat het de enige katten zijn waar ik nog contact mee heb en dus wil ik wel dat ze over me denken als een loyale warrior en niet als een verrader.' Zuchtte hij, al een beetje gekalmeerd.

De kater ademde gehaast en had duidelijk moeite zijn emoties onder controle te houden. Crywolf was zijn tegenbeeld, zijn houding kalm en blik koel. "Omdat het de enige katten zijn waar ik nog contact mee heb en dus wil ik wel dat ze over me denken als een loyale warrior en niet als een verrader.' Hij haalde zijn schouders opnieuw op bij de woorden van de rode kater. "Well, niet iedereen denkt zo. Katten kunnen je niet voor altijd op één fout aankijken, zolang je deze niet opnieuw begaat." Hij keek de kater recht aan. "Ik denk niet dat je een verrader bent, Amberhunt," sprak hij kalmpjes. Het was voor hem de waarheid; als Amberhunt daadwerkelijk een verrader was geweest, zou hij toch nooit zoveel emoties voelen bij het feit dat zijn clangenoten hem niet accepteerden? Het enige was dat Crywolf vond dat hij zich liet drijven op emoties, zoals hij zijn rogue zus het kamp in droeg en haar op was gaan zoeken in the first place. Maar goed, dat maakte je geen slechte kat.

Beetje laat, sorry :c

Amberhunt keek Crywolf aan toen die zei: "Well, niet iedereen denkt zo. Katten kunnen je niet voor altijd op één fout aankijken, zolang je deze niet opnieuw begaat." Nou ja, het gebeurde tot nu toe toch. "Ik denk niet dat je een verrader bent, Amberhunt," Vervolgde hij kalmpjes en de rode kater knikte. "Bedankt... Het was niet de bedoeling dat ik zo boos werd" Vervolgde hij terwijl hij langzaam kalm werd.