Suspended on Silver Wings (open)

I know that you're hiding things
using gentle words to shelter me
your words were like a dream
but dreams could never fool me.

Het leek er niet op dat de regen snel zou stoppen. En het baarde de grijze kater zorgen. Hij wist dat Thunderclan er niet goed uitzag op dit moment. Hij wou helpen maar hoe leek ook onmogelijk. Hij kon moeilijk op een of andere magische wijze hun kamp terug brengen. Het leek er op dat Starclan dit nieteens zou kunnen doen.

Zuchtend ging de kater zitten, niet de moeite doen om zichzelf droog proberen te krijgen en hief zijn blik richting de hemel. Hij was doodop. Hij wou zijn moeder terug zien. Steun zoeken bij de kattin die hij eigenlijk maar zo'n kleine tijd in zijn leven had gekend. Hij wou zich veilig en klein voelen. Verzorgd worden inplaats van anderen verzorgen.. Maar dit leek allemaal in een ver verleden te hangen. Onbereikbaar voor de zilveren kater..

De poes kon niet helpen om terug te denken aan de duistere tijden die ze eerder meegemaakt had toen ze nog een apprentice was geweest. Toen Bloodclan hun kamp overspoeld had en hun gevangen hield. Het was een verschrikkelijke tijd geweest voor Thunderclan en niet iets waar ze met trots op terug konden kijken. Vooral Mist had veel verloren in die tijd. Nadat het bos had gebrand en er weer levens waren verloren was de grijs-witte poes heel in zichzelf gekeerd geraakt na de ceremonie voor de overledenen. Haar dromen werden geteisterd door haar eigen doembeelden. De poes maakte zichzelf helemaal gek. Daarom was ze nu ook een stukje gaan lopen, het was nodig om haar gedachten te verzetten. De regen stopte niet, die bleef eindeloos doorgieten. Alsof er nooit een einde aan zou komen. Verslagen ging de poes zitten, niet eens opmerkend dat iets verderop Rowanflight zich had neergezet, zo in zichzelf gekeerd was ze. Haar half-blinde blik ging naar de hemel. "Jullie zijn wel slim hé?" siste de kattin kwaad. "Jullie helpen ons geen stap vooruit. Ik heb al dagen niks meer gehoord van jullie. Jullie maken meer kapot dan heel. Alles is naar de Furball." ging ze verder. Mist was boos op Starclan en dat liet ze weten. "Na alles waar jullie ons heen trekken geloven sommige katten er nog steeds in, dat jullie ons de weg zullen wijzen. Ik geloof er niks van.." haar ogen gingen naar de grond. "Mijn leven ligt in duigen, dat van de hele clan. Ik doe mijn best om iedereen te helpen en het lukt me maar niet... en het ergste is nog dat mijn hart klopt voor een kater die ik nooit zal mogen hebben." een brok vormde in de poes haar keel en ze kon niet meer spreken. De regen had haar ondertussen doorweekt en zorgde ervoor dat haar fluffy vacht nu als een soort natte dweil om haar heen hing. Mistgaze was erg vermagerd door het weinig eten en het dreef haar nu tot het uiterste randje.