your indent

Lightkit ontwaakte langzaam maar zeker uit haar slaap. Ze voelde de vervelende behoefte om te gaan plassen en nadat ze daar vanaf was, ging ze weer terug in de richting van de nuresery. Ze merkte dat de plassen die zich gevormd hadden langer bleven liggen dan normaal en dat ze er diep in wegzakte met haar poten. Niet te diep om haar te doen verdrinken, maar wel diep genoeg om haar borst nat te maken. Ze liet een ontevreden piepje ontsnappen. Die grote plas had hier gisteren nog niet gelegen! Maar ja, normaal gezien werd ze ook al dragend gebracht naar de plek in het camp waar ze haar behoefte kon doen, dus het was vrij logisch dat ze dit nog niet eerder had opgemerkt. Het liefste wilde ze nu naar de warriors’ den rennen zodat ze klagend bij haar pleegvader kon gaan liggen, maar ze wilde niet te erg op Leopardkit lijken. Het was nog wel iets wat de ouder dan haar zijnde kitten kon doen, maar zij niet, toch? Nee, daar had ze te veel fatsoen voor. En dus ging Lightkit met opgeheven kopje verder… en struikelde vervolgens languit in een plas. En hoewel het niet eens heel erg veel zeer deed of het niet eens zo koud was, vormden er zich toch traantjes in haar oogjes. Traantjes van de schrik en het feit dat ze nu echt helemaal doorweekt was. En dus begon ze het eerste te doen wat in haar opkwam: huilen. Haar oortjes trok ze naar achteren en ze bleef liggen in de vieze poel met water terwijl ze wachtte tot haar pleegvader haar hopelijk zou horen en haar uit de poel kwam halen. De traantjes stroomden over haar wangen terwijl ze zielig bleef liggen en geen zin had om zich te verroeren.

Ergens schaamde ze zich wel. Ze was al vier moons oud en ging naar de vijf moons oud toe en dan was ze aan het huilen omdat ze in een modderpoel gevallen was. Er waren wel ergere dingen. Toch was het water heel erg koud en Lightkit was zich natuurlijk rot geschrokken. En haar neusje deed ook zeer omdat de poel niet erg diep was waardoor ze met haar neusje langs de grond was gegaan. Ze meende bloed op te voelen wellen op haar neus en probeerde de druppeltjes op te vangen, maar hield daar algauw mee op toen ze merkte dat ze meer vies water in haar bek kreeg dan iets anders. De kitten draaide zich geschrokken om toen ze de bezorgde stem van een warrior hoorde. Ze had gehoopt dat het haar pleegvader zou zijn, maar in plaats daarvan was het een tom die ze nog niet zo heel vaak had gezien, maar al wel herkende bij naam en gezicht. Quietstep. Ze keek hem zielig aan met haar bruine oogjes. ‘N-Nee,’ snikte ze. ‘Mijn neus d-doet pijn en ik heb h-het koud.’ Ze keek gebroken naar haar pootjes. Ze wilde graag weer terug naar de warme nursery gaan, maar ze wilde ergens ook wel buiten blijven en haar kunnen aan deze warrior tonen. En dus probeerde ze zich te herstellen door haar kaken op elkaar te klemmen en kwam een klein beetje overeind. Het gevolg was dat haar poten weer onder haar wegschoven en Lightkit weer in de modderpoel viel. De kitten piepte verontwaardigd. Ze voelde schaamte door zich heengaan. Jeetje, ze was echt geen één moon oud meer, hoor! Ze mocht gewoon niet zo kinderachtig doen. En dus probeerde de she-cat zich te herpakken en deed weer een nieuwe poging om op te staan. Deze ging al iets beter en al iets meer trots zijnde op zichzelf keek ze de tom aan. Ze bibberde en ging gelijk richting de tom om warmte te zoeken. ‘Waar is p-papa?’ Ze keek hem zielig aan. Ze wilde Cloudgaze hebben. En wel nu.

Lightkit durfde bijna niet eens te kijken naar de tom. Ja, haar neus deed echt heel erg veel zeer en ze voelde wat bloed naar beneden druppelen, maar was dat een reden om gelijk zo kinderachtig te gaan doen? En hoe ze over haar pleegvader had geklaagd… Dadelijk dacht de tom nog dat ze nooit klaar zou zijn om apprentice te worden omdat ze zo dramatisch op zo’n klein dingetje reageerde! Ze ging het hem ook maar niet vragen. Dadelijk antwoordde hij dat hij haar inderdaad niet volwassen genoeg achtte om een apprentice te worden en Lightkit wist niet of ze zo’n kritiek wel kon verwerken. Bovendien vond ze de mening van haar pleegvader daarin belangrijker omdat hij ouder was, dichterbij haar stond qua relatie en meer ervaring had. Maar goed. Quietstep was ook niet de jongste warrior meer. Of nou ja. Hij was in elk geval ouder dan de warriors die zij kende. Ze gaf een knikje toen Quietstep voorstelde om naar de nursery te gaan en kon deze keer gelukkig op haar pootjes blijven staan. Ze schudde snel met haar kopje toen hij het over dragen had. “Ik loop zelf wel,” zei ze en tot haar voldoening merkte ze dat haar stem niet meer zo erg piepte als eerst. Wat moest Quietstep wel niet van haar denken? “Ik ben heus niet zo kinderachtig, hoor,” floepte ze er opeens uit. “Ik was gewoon geschrokken door de val. Ik ben wel bekwaam om apprentice te worden!” Ze keek over haar schouder naar hem. “Hoe zou jij gereageerd hebben op mijn leeftijd?” Waarschijnlijk een stuk stoerder dan zijzelf. “En ziet mijn neus er echt zo erg uit als dat het pijn doet? Het prikt en ik denk dat ik bloed voel druppelen.” Deze keer keek ze hem wel zielig aan, maar herstelde zich toen ze dit in de gaten had en richtte haar blik weer naar voren. Ze mocht geen zwakte tonen!

Lightkit snorde zachtjes en tevreden zijnde toen Quietstep aangaf dat hij geen moment had getwijfeld aan haar bekwaamheid om apprentice te worden. Daar was ze blij om. Het zou ook maar erg zijn als je gelijk werd afgekeurd omdat je huilde als je een keer viel, maar Lightkit had vaak genoeg van andere kittens gehoord dat sommige katten stiekem afgekeurd werden als ze als kitten zijnde te vaak hadden gehuild om bepaalde zaken. Dan werd dat misschien niet hardop gezegd, maar dan kregen ze later van Everstar nooit meer de kans om warrior te worden en in rank te stijgen. En hoewel Lightkit voor nu nog geen grote plannen had, was het voor haar wel een droom om misschien deputy te worden. En wie weet zou Leopardkit tegen dan wel Leopardstar zijn en zou zij Lightbringer zijn, de trouwe deputy van WindClan. Maar dan moest ze natuurlijk eerst zorgen dat ze niet meer ging huilen om domme zaken zoals vallen en zich pijn doen. Misschien zei Quietstep enkel dat hij niet had getwijfeld omdat hij medelijden met haar had. Misschien zou hij nu al wel naar Everstar stappen om met haar te overleggen over haar toekomst. Misschien zou Cloudgaze dan wel heel erg teleurgesteld in haar zijn. En met grote ogen keek ze hem aan, half negerend wat hij over de wond en de nursery zei. “Is het waar dat als kittens te veel huilen als ze jong zijn dat ze later anders behandeld worden?” Ze keek hem bang aan, haar oortjes in haar nek gevouwen. “Een kitten zei laatst in de nursery dat er hem gezegd was geweest door een apprentice dat hij het waarschijnlijk nooit tot deputy zou schoppen omdat hij een huilebalk is.” Ze luisterde vervolgens met een half oor naar wat hij zei over het feit dat hij gehuild had. Het deed haar in elk geval wel lichtelijk goed dat hij ook gehuild had, hoewel ze het niet prettig vond dat hij in een meer gevallen was. “Dat moest vast eng zijn,” zei ze met medeleven in haar stem tegen de tom. “Is het waar dat RiverClanners echt zo goed kunnen zwemmen? En ben je sindsdien nog eens in een meer gevallen? En heb je angst voor water?” Lightkit liep voorop naar de nursery terwijl ze de ene naar de andere vraag op de tom afvuurde.