Escaping 'em

Aandachtig de geuren opnemend die in zijn neusgaten stroomden, bleef Laf staan bij de mysterieuze grens van de zogenaamde "Clans" waar zoveel rogues het over gehad hadden. Uit hun waarschuwende woorden had hij onder andere opgemaakt dat het niet erg slim was om deze grens over te steken, dus bleef hij afwachtend staan aan de andere kant om een hint of glimp op te vangen van een kat. Hmmm... Op het eerste zicht zag het er nogal 'n dooie boel uit; een eindeloze vlakte van gras, heide, stenen en hier en daar een erg klein boompje was nu eenmaal niet het opwindendste van de wereld. Merde, was hij helemaal naar hier gekomen om een weiland met gras te bewonderen? Hij had geen idee waarom sommige katten hier met zoveel ontzag over spraken. Lichtjes geprikkeld trok Lafayette even met zijn snorharen en draaide met zijn oren naar achteren terwijl hij zich net klaar wilde maken om te vertrekken.

|| Routpaw! ^^

Het was nu enkele dagen terug dat het kamp was ondergelopen en zover dat mogelijk was, waren zaken weer terug naar normaal. Of iniedergeval deed iedereen zijn best om weer de draad op te pakken, zo ook Routpaw. Veel van hun kruiden waren weggespoeld met de regen, waardoor hun voorraad nu erg schaars was. Met een zucht had ze het kamp verlaten, expres zonder iemand mee te vragen. Nu liep ze langs het gebied dat grensde aan het rogue territorium, dit lag wat hoger dan de rest van het territorium en daardoor was niet alles verzopen. De jonge poes was er dan ook in geslaagd om wat smeerwortels uit de grond te halen en wilde net met de grote wortels tussen haar kaken geklemd terug keren naar het kamp toen ze oog-in-oog kwam te staan met een rogue. De wind had haar niets verteld en ze was net uit een bosje hoog gras gestapt, waardoor ze zijn aanwezigheid helemaal niet had gemerkt. Met de planten tussen haar kaken bleef ze als aan de grond genageld staan, oeps. "E-ewhm, g-gwoedendwag," sprak ze, even vergetend dat ze nog een aantal planten in haar bek had.

Op het moment dat hij aanstalten maakte om weg te gaan, hoorde hij opeens een zachte, maar toch wel duidelijk hoorbare stem achter hem. "Ewhm, g-gwoedendag." Zijn vacht kwam overeind en hij draaide zich in een sprong om met een lichtjes geschrokken uitdrukking in zijn groene ogen van het wel heel erg plotselinge geluid, maar toen er een bruin-wit gevlekte poes in zijn gezichtsveld kwam ontspande hij meteen en gingen zijn vachtharen weer liggen. Hij zette zelfs een charmant, klein grijnsje op om deels zichzelf en deels de andere poes te kalmeren, die vast wel onder de indruk moest zijn van zijn onverwachte bewegingen. Laf schrok niet snel - je kon hem met gemak de chillste kater van de wereld noemen - maar nu had zijn hart toch wel een slag gemist. "Sacre bleu, je liet me schrikken," greens hij terwijl hij dichterbij kwam, niet meer veel rekening houdend met de grens omdat hij gewoon een goed gesprek wilde houden. De zilvergrijze tabby nam de poes even in zich op. Grof geschat vijf moons jonger dan hem, mooie heldergroene ogen en... Ze had een hoop raar ruikende planten in haar bek. Hm. Ongewoon, maar niet uitzonderlijk. "Goedendag, mademoiselle. Hoe gaat 't?" Hij maakte het zich meteen gemakkelijk en plantte zijn kont droogjes op de grond. Deze poes moest wel lid zijn van die befaamde Clan, en nu hij er even aan dacht had het de vorige dagen best hard geregend. Er had trouwens een angstgeur over het hele gebied gehangen toen hij hier de laatste keer was geweest. Best wel ongewoon.

Oh nee, oh nee! Nu had ze hem ook nog eens laten schrikken, een wilde rogue die haar zonder moeite in stukken zou kunnen scheuren. Ze dook dan ook lichtelijk ineen en was duidelijk verbaasd toen hij zich al snel weer ontspande en een klein, haast charmant, grijnsje op zijn gelaat plakte. "Sacre bleu, je liet me schrikken," Well, die was duidelijk niet van hier. Routpaw legde de kruiden neer voor zich en lachte nerveus "E-excuses," veronschuldigde ze zich verlegen en zacht. Het was duidelijk dat ze zich ongemakkelijk onder zijn groene blik voelde toen hij haar in zich opnam en al helemaal toen hij dichterbij kwam en zo de grens overschreed. "E-ehm," hakkelde ze wat ongemakkelijk, maar de kater sprak alweer verder. [/i]"Goedendag, mademoiselle. Hoe gaat 't?"[/i] Hij plantte zijn achterwerk op de grond en leek absoluut niet van plan te zijn om weg te gaan. Oh Starclan, met wie had ze nu weer te maken. "Oh, eh, wel goed?" ze besefte zich te laat dat het meer als een vraag dan een antwoord klonk. "En met, eh, met u?" Oh ja, hij bevond zich nog steeds over de grens. Right. "Uh, eigenlijk is het verboden voor katten die niet uit Windclan zijn over de grens te stappen, s-sorry," verzocht ze hem iets te vriendelijk om terug over de grens te gaan.