Acceptance

Het ging al beter, de dood van Creamyfrost lag natuurlijk nog vers in haar geheugen maar Crystalshell begon het een plekje te geven. Het lukte weer om haar Clantaken weer op te pakken, dat was zeker goed aangezien ze ze binnenkort weer niet uit zou kunnen voeren. Want binnenkort zou de zilveren kattin Queen worden en dan kon ze al helemaal niet meer zoveel voor de clan betekenen. Plotseling spotte ze Pearlypaw, Creamyfrost's pleegzoon, ookal dacht hij zelf dat hij gewoon zijn echte zoon was. Het was waarschijnlijk wel handig om kennis met hem te maken voordat ze plotseling zijn half-siblings baarde. Langzaam en denkend over wat te zeggen liep Crystalshell op de Apprentice af. "Hey daar, Pearlypaw." Miauwde ze op een nogal voorzichtige toon, de Apprentice was, net als zijzelf, hysterisch geweest door de dood van Creamyfrost. Ze moest dit voorzichtig aanpakken en niet te snel gaan. Waarschijnlijk wist hij wel dat ze van zijn vader gehouden had door haar reactie op zijn dood, echter wist hij niet van de kittens.

Pearlypaw

Pearlypaw had zich de laatste tijd echt afgesloten. Hoewel hij ervoor ook al geen heel sociale kat was, liep hij dan wel af en toe eens op iemand anders af - maar nu was hij stil. Zijn kaken waren op elkaar geklemd en zijn lichtgrijze ogen hadden een kwade blik in zich. Een blik die zei dat je maar beter weg bleef. Toch kwam er een poes op hem af; Crystalshell, als hij het goed had. Hmpf, wat moest zij nu. Hij richtte zijn kopje koppig weg van haar. Ze was close geweest met zijn vader - en dat deed geen deugd. Ze deed hem te veel aan hem denken, de verdrietige blik op haar snuitje maakte het niet mogelijk om te vergeten. Hij keek haar niet aan, ook niet wanneer ze tegen hem begon te spreken. Hem nota bene aansprak met Pearlypaw. Dat had hij nooit gedaan.. Nee. Creamyfrost had nooit bestaan. Hoe moest hij het anders overleven?

Geen antwoord, het verbaasde haar niet. Pearly was niet echt de meest sociale kat in de clan. En daarbij was hij, net zoals zij, nog kapot van de dood van Creamy. "Ik denk dat we maar eens moeten praten." Miauwde ze zachtjes, hoe boos het hem ook zou maken: Hij moest het weten. Zij was niet degene om hem te vertellen dat Creamy zijn vader niet was en dat zou hij toch niet geloven. Maar Crystalshell zou hem wel vertellen over de kittens.

Pearlypaw knarste met zijn tanden maar gaf nog altijd geen zichtbare reactie. Zijn lichtgrijze ogen waren koppig weggericht van haar. Waarover moesten ze praten? Wat hem betrof sprak hij nu met niemand, wat maakte haar dan zo speciaal? Hmpf. De jonge kater spande en ontspande zijn spieren alsof hij zichzelf wou kalmeren, want zoals regelmatig de laatste tijd racete er woede door zijn lijf. Het was alsof hij geen verdriet kon opbrengen; behalve dan die ene keer bij zijn lichaam, de laatste keer dat hij hem had gezien voor hij de grond in ging. Toen hadden de tranen vrij gelopen, maar sindsdien was dat verdriet afwezig; er was alleen woede.

Als hij niet begon te praten ging ze wel gewoon verder. Moest ze het gewoon in een keer vertellen? Het zou misschien het beste zijn om er maar in een keer mee klaar te zijn. "Luister, je vader en ik... Hadden een hechte band" Begon Crystalshell met een knikje "En die ging uiteindelijk... wat ver, en het komt er dus op neer." Ging ze verder "Dat ik nu de moeder van zijn kittens, jou half-siblings, ben" Miauwde ze ten slotte en ze zette zich schrap voor een woede-uitbarsting van de apprentice.

Als door de bliksem getroffen sprong Pearlypaw op. Hij staarde haar nu aan, zijn lichtgrijze ogen boos en ongelovig. "WAT!?", riep hij kwaad, al wist hij niet goed waarom hij kwaad was. Misschien was hij wat jaloers dat zijn vader nog kittens ging krijgen; misschien wou de enige blijven, samen met zijn broer en zus dan. Misschien vond hij dat ze het niet waard was om zijn halfsiblings te dragen. Misschien reageerde de jonge kater gewoon overdreven op alles wat hij hoorde. "Nee, dat kan niet! Je liegt!" Wat zat dit wijf voor onzin uit te kramen? Ze was gek, ze zouden haar beter naar de elders den verhuizen, denkend dat ze kittens kon dragen van Creamyfrost. Dat was makkelijk te claimen nu hij dood was en niet kon zeggen dat het niet waar was!

Oh Starclan, het maakte haar verdrietig om te zien hoe Pearlypaw haar afsnauwde en haar blijkbaar gek vond. Maar ze kon het bewijzen, als de kittens geboren zouden worden, niet alleen zouden ze een geur dragen die op die van Creamyfrost leek maar met een beetje geluk leek er een op hem. Dat was wat ze het allerliefst wilde: een levende herinnering aan Creamyfrost. "Het is echt waar, en ik weet dat je het niet wilt geloven... dat wilden wij eerst ook niet. Maar het is de waarheid." Knikte ze oprecht en ze keek in zijn grijze ogen, geloof me alsjeblieft dacht Crystalshell .