Clanevent || We stand watch for those we loved and lost

Leven werdt gegeven en ook weer afgenomen.. Hoeveel uur geleden had ze nou liggen te bevallen.. en nu zat ze hier. Voor het lichaam van degene die er altijd voor haar was geweest. De kater had haar nooit in de steek gelaten. Maar zij hem wel.. ze was niet goed genoeg geweest. Nadat ze haar rang en naam had ontvangen niet genoeg op hem gelet.. hij was door haar poten heen geglipt en nu.. nu was hij niet meer.

Tranen stonden in haar blauwe ogen. Ze voelde zich eenzamer dan ooit tevoren. Het maakte voor een maal niet meer uit dat ze omringt was door ieder die ze lief had. Degene die ze had beloofd er voor haar te zijn had haar verlaten.. en nu. Nu moest ze sterk zijn. Ze was een leader en diende geen emoties te tonen. Hoe zeer dit haar ook brak.

"Riverclan"

Haar stem was bijna futloos terwijl ze haar kop omhoog hief. "Op deze avond, heeft Creamyfrost ons verlaten om zich bij Starclan te voegen. Creamyfrost was een ware Riverclan Warrior waar ieder op kon bouwen. Zijn licht en geluk zal altijd gemist worden in ons leven." Diep haalde de creme kleurige leider adem en sloeg haar negels in de sompige grond.

"Op momenten zoals deze is het moeilijk om het licht te zien en lijkt de nacht pijnlijk en donker.. Maar zoals de droogte waar nu plaats gemaakt is voor regen, zal ook de diepe pijn van dit verlies vervagen. Creamyfrost laat ons niet alleen achter en zijn ziel zal altijd over ons waken..

Een voor een keek ze de katten om haar heen aan. Het voelde pijnlijk em omrealistisch om haar clan voor dit aan te spreken. Ze wou deze woorden terug nemen maar kon dit niet. Niets kon meer. Het was over. "Ieder die wil kan zich bij mij voegen. Zodra de eerste stralen zonnelicht komen zullen we Creamyfrost een eervol Riverclan Waterburial geven.. Op dat het water zijn lichaam mag samenvoegen met de aarde en de aarde zich opnieuw mag voeden. Wij geven terug en vieren het leven van hen die ons zo dierbaar is geweest."

Nog een maal keek ze de katten om zich heen aan. Haar hart leek te branden maar de woorden waren gesproken. Ze verlaagde haar lichaam en duwde haar neus tegen de vacht van haar neefje. "Je hebt eindelijk je rust Creamy.. ik zie je snel" Zachtjes fluisterde ze de kater in zijn oor en liet zichzelf opgaan in stilte en verdriet.

Ze had zich op de achterhoede gehouden. Emoties hadden het beste van haar genomen en haar helder blauwe ogen waren vochtig. Enkele tranen druppelde op haar witte vacht, terwijl ze keek naar hoe haar leader het verschrikkelijke verhaal vertelde. Ze was er niet bij geweest, nee, ze was achter gebleven. Ze had het niet aan gekund, de pijn was te pijnlijk geweest. Het verdriet was nog te vers, de wond was nog te goed zichtbaar. Ze had voor hem gezorgd, ze hadden een band geweest. Ze had hem zelfs verteld dat ze van hem hielt. Nu was ze hem kwijt, nu zou ze nooit meer om zijn raad of warmte kunnen vragen. Nu zou ze nooit weten of hij ook van haar had gehouden. Als ze haar ogen sloot zag ze hem nog zo voor haar zitten. Groot, machtig, met een prachtige vacht. Maar met een zachte en warme blik in zijn ogen. Ze had hem op zijn zwakke momenten gezien, ze had hem in zijn prime time gezien. Telkens had ze aan zijn zijde gestaan. Nu zou ze dat voor het laatst doen. Nog een laatste keer zou ze aan zijn zijde waken.

Haar witte vacht was schoon, ze had zichzelf schoongemaakt voordat de vigil werd gegeven. Niet zeker wetend of ze al naar hem toe mocht lopen, bleef ze zitten, in de schaduwen. Haar hart deed pijn, haar ziel voelde gebroken. Ze was hem nu echt kwijt. Ze was geen Medicine Cat meer, er was geen kans meer dat ze hem nog een keer zou zien. Alleen als ze zich zelf bij Starclan zou voegen, zou ze hem weer kunnen spreken en haar neus in zijn pluizige vacht kunnen steken. Haar blauwe ogen zochtte een andere kat, de kat die datgene had gekregen wat zij niet kreeg. Zijn legacy. Ze had verhalen gehoord dat Crystalshell zwanger was van Creamyfrost. Ze was niet kwaad geweest, ze had getwijfeld, maar ze zou niemand de schuld geven. Er was toch niet veel kans geweest dat ze ooit met hem samen zou zijn gekomen. Honeyscent voelde nog een laatste traan op haar pluizige witte vacht vallen, voordat ze overeind kwam en met korte stapjes naar haar oude vriend en haar huidige leader toe liep. Zonder iets te zeggen duwde ze haar snuit in zijn vacht en ademde voor een laatste keer zijn geur in. "Waarom liet je me alleen," miauwde ze zachtjes, terwijl ze de laatste tranen probeerde in te slikken.

Langzaam liep ze het Warrior's den uit, ze had een tijdje stil gelegen en geprobeerd de dood van de kat die zij uiteindelijk wel lief bleek te hebben een plekje te geven. Het was niet gelukt... Nu hoorde ze de oproep van die zelfde kat zijn tante: Haar leader, Butterstar. Zijn lichaam lag op de open plek en Crystalshell luisterde met veel moeite naar de speech. Waarom... Waarom moest hij sterven? Precies nu het had gebleken dat zij zijn kittens droeg en ze er toch nog blij mee was geweest.

Toen het over was kwam Butterstar naar zijn lichaam toe en duwde haar neus in zijn vacht. De zilveren tabby liep er meteen op af, ze was nooit echt dicht bij de leader geweest. Fysiek misschien wel... maar emotioneel.. Crystal knielde neer en ging naast Butterstar zitten terwijl ze fluisterde: "Ze zullen geweldig worden" Ze wist dat ze het nooit sou kunnen accepteren, zeker niet nu de kittens kwamen. Ze zouden zonder vader opgroeien en alleen verhalen hebben over hoe hij was. En hoe moeilijk het ook was, Crystalshell moest het accepteren: Creamyfrost was dood.

Dit moment was krachtig. De hele clan zweefde mee in het verdriet dat hij had gevoeld sinds het moment dat hij hem daar had zien liggen, bewegingloos maar nog altijd warm. Nu was zijn lichaam koud, zoals zijn woede op dit moment gekoeld was. Maar toch weigerde hij te huilen. De tranen van de andere katten van zijn clan deden hem pijn. Pearlypaw was koppig, kon harteloos lijken, maar hij was ook gewoon een jonge kat; een jonge kat die net zijn vader kwijt was geraakt. En hoewel hij niet wist dat Creamyfrost zijn biologische vader niet was, deed dat er ook niet toe; hij was een vaderfiguur geweest, hoe dan ook, en niets zou daar iets aan veranderen. Na de speech van Butterstar liep hij naar het lichaam. Hij zette zich naast zijn moeder, hun vachten naast elkaar; zijn lichtgrijze tegen de witte van de voormalige Medicine cat. Hij sloot zijn lichtgrijze ogen en knielde neer bij het lichaam van de geliefde kater. Zijn geur hing nog in zijn koude vacht, maar de bekende warmte miste. Hij duwde zijn snuitje niet in zijn vacht maar keerde hem opzij, naar zijn moeder; en daar, beschut door haar aanwezigheid en voor de laatste keer door de aanwezigheid van zijn vader, liet hij de tranen vrij lopen. Ze maakten de kater waar hij naar had opgekeken - ook al had hij het nooit toegegeven - nat, en voor de eerste keer zocht hij echt steun bij iemand anders, bij zijn moeder; haar vacht tegen de zijne was het enige dat hem op dit moment rechthield.

Tag: Honeyscent

Stormwind was erbij geweest toen het droevige nieuws werd gebracht. Het was met een zwaar hart dat Butterstar uit de den was gekomen. Hun geluk dat maar kort had geduurd werd verstoord door de plotselinge dood van Creamyfrost. Butterstar was gebroken en dat snapte hij goed, hij wist hoeveel de kater betekende voor haar. Storm was nog even bij de kittens gebleven voordat hij Butterstar Riverclan bij elkaar hoorde roepen, hij liep kalm naar de plaats waar de leader stond en bekeek haar. Ze zag er uit als een leider, maar vanbinnen was het anders. Butterstar sprak kalm, haar woorden waren zorgvuldig bij elkaar geraapt, ze wist wat ze ging zeggen. Maar toen het voorbij was en ze bij Creamy stond kon hij de pijn goed zien. Dan was ze niet meer Butterstar, de grote leider van Riverclan. Dan was ze gewoon een kat zoals hij was, een kat zoals elk ander met gevoelens voor anderen. Met trage passen liep hij naar haar toe, hij liet zijn kop over haar nek glijden en likte haar zachtjes aan haar wang. Hij zei niets, dat was niet nodig in dit moment. Soms zei stilte genoeg.

De kater keek toe hoe Butter zich klaarmaakte om de Clan toe te spreken. Niet alleen had ze net een bevalling gehad, ook moest ze zichzelf nu over haar gevoelens heenzetten en een groep katten hoop inpraten. Butterstar was de kattin die hem geleerd had om respect te hebben voor she-cats; niet alleen waren zij de reden dat iedere kat deze aarde bewandelde, maar ook waren ze sterk, deden ze dingen die katers zich niet konden voorstellen. Misschien, als hij Silvercloud nooit ontmoet had, was hij wel verliefd op haar geweest. Maar dit was niet hoe het leven gelopen was, en dat was ook goed. Hij was blij met Silvercloud, hoewel ze hun problemen hadden was hij nog stapelgek op haar en kon hij zich geen andere mate wensen. Panthergrowl keek op toen de leader haar stem door het kamp heen klonk. Een brok vormde zich in zijn keel toen hij haar woorden hoorde. Ze sprak mooi, en toch wist hij dat dit niet genoeg zou zijn om haar gevoelens te verzachtten. Het zou pijn blijven doen, voor ontzettend lang nog, en er zou altijd een litteken achter blijven. Hij had zulk verlies immers vaak genoeg mee mogen maken. Toen Butterstar de rots afsprong, keek ze hem kort aan. Hij wist dat ze meer had willen zeggen, maar dat ze ook overvallen werd door dit alles. Dus nam hij haar plaats in, sprong hij voor de eerste keer op de den waar hij altijd al op had willen staan, en opende zijn bek om te praten. Clangenoten dromden samen om een laatste aanteken aan Creamyfrost te geven, voordat hij teruggegeven zou worden aan de rivier. Tijdens dat dit gebeurde, besloot Panther om verder te praten. "Butterstar heeft leven gegeven aan kittens, voor degenen aan wie dit nieuws nog was ontgaan. Uiteindelijk zijn ze allemaal gezond en wel, met dank aan Chivypaw en Nightstream. Wij zijn RiverClan. Wij laten ons niet van de kaart vegen, wat voor droogte of regen StarClan ons ook stuurt. Samen staan we sterk. Een verlies in een familie doet pijn, maar kijk hoe dicht het ons bij elkaar brengt. De rivier zal nooit stoppen met vloeien; het past zich aan en volgt de stroom. De regen zal ons nieuwe kracht geven. De geest van Creamyfrost heeft zich samengevoegd met de wolken en stroomt nu op ons neer. Voel zijn kracht, voel zijn liefde. Hij zal ons nooit verlaten, net zoals de rivier nooit zal verdwijnen. Wij zijn sterk, wij zijn liefde. Wij zijn RiverClan." Met deze woorden knikte hij, en sprong hij van de rots af. Vervolgens voegde hij zich bij de katten die allemaal hun afscheid wilde brengen aan Creamyfrost, een kater die hij aan het einde van zijn korte leven gezien had als vriend. Hij bad tot StarClan, dankte voor de regen, maar bad ook voor Butterstar. Dat de waterbegrafenis goed zou lukken, dat ze nieuwe kracht kon vinden in hun handelsmerk. Water.

Alle levenslust leek uit de jonge kattin weggezogen te zijn. Haar oortjes hingen in haar nek en er straalde een levenloze uitdrukking uit haar ogen. "Op deze avond, heeft Creamyfrost ons verlaten om zich bij Starclan te voegen. Creamyfrost was een ware Riverclan Warrior waar ieder op kon bouwen. Zijn licht en geluk zal altijd gemist worden in ons leven." Chimepaw was in de buurt gaan zitten en luisterde naar wat Butterstar vertelde. "Op momenten zoals deze is het moeilijk om het licht te zien en lijkt de nacht pijnlijk en donker.. Maar zoals de droogte waar nu plaats gemaakt is voor regen, zal ook de diepe pijn van dit verlies vervagen. Creamyfrost laat ons niet alleen achter en zijn ziel zal altijd over ons waken.." Ze was er zelf zo goed als bij geweest toen het werd ontdekt. "Ieder die wil kan zich bij mij voegen. Zodra de eerste stralen zonnelicht komen zullen we Creamyfrost een eervol Riverclan Waterburial geven.. Op dat het water zijn lichaam mag samenvoegen met de aarde en de aarde zich opnieuw mag voeden. Wij geven terug en vieren het leven van hen die ons zo dierbaar is geweest." Langzaam maar zeker begonnen de tranen opnieuw over haar wangen te vloeien. Ze leken maar niet op te raken. Ze volgde de katten richting het lichaam van Creamyfrost. Zachtjes drukte ze haar snuitje in de vacht van de kater. Ze wist dat ze niets hoefde te zeggen, woorden waren overbodig in deze situatie. Chimepaw nam plaats tegen haar moeder aan. Pearlypaw zat aan de andere kant. Honeyscent had hun altijd gesteund dus nu was het hun beurt om haar te steunen.

Butterstar riep de clan op een heel korte manier bij haar, waardoor Silvercloud even fronste. Er hing al een kille sfeer in het kamp, wat haar alleen maar op haar hoede had gebracht. Wat was er gebeurd? "Op deze avond, heeft Creamyfrost ons verlaten om zich bij Starclan te voegen. Creamyfrost was een ware Riverclan Warrior waar ieder op kon bouwen. Zijn licht en geluk zal altijd gemist worden in ons leven." Haar frons veranderde in een snoet vol ongeloof bij de woorden van Butterstar. Creamyfrost? De kater die nog haar apprentice was geweest? Maar hij was jonger dan haar. Waarom deed Starclan dit nu weer? Silvercloud bleef stijfjes staan en keek wat afwezig naar Panthergrowl, die de clan moed toe sprak. Na een poosje zette de poes zich neer en liet haar blik even naar de jonge apprentices gaan die Creamyfrost altijd met veel liefde had verzorgd als zijn eigen kits.