A place of peace

Crowfur zwoer dat hij echt nooit meer over sneeuw zou klagen dat dagen bleef liggen. Hij verkoos sneeuw boven dit vreselijke regenweer op elk moment. En ja, sneeuw was koud, maar dit was ook niet prettig. Op een gegeven moment doorweekte de regen heel zijn pels en dan had hij het net zo koud als dat hij door slecht winterweer zou lopen, dus op dat vlak was er niet echt veel verschil. Ook werd hij gek van het constante getik tegen zijn oor. Telkens als er een grote druppel op zijn oor viel, trok deze zich automatisch zodat hij het irritante, kriebelende gevoel zou voorkomen die veroorzaakt zou worden als hij de druppel naar beneden liet glijden. Zijn ogen knipperde hij zo goed mogelijk zodat hij geen water in zijn ogen kreeg. Hij was eerst heel erg blij geweest met de regen omdat the Small Lake weer aangevuld was en omdat ze iedereen weer van genoeg water konden voorzien, maar in dit opzicht overdreef StarClan toch wel wat, hoor. En dan had je natuurlijk het feit dat er overstromingen waren en daar was hij ook al helemaal niet blij mee. En hij dacht dat de medicine cats dat ook niet waren. En zijn dochter al helemaal niet. StarClan, zijn dochter was waarschijnlijk de kwaadste van ze allemaal! Hij grinnikte bij die gedachte en voelde zich dan toch iets beter door de gedachte aan zijn dochter. Zijn aandacht werd getrokken door een Clanmate die op de Moorland stond. Crowfur herkende hem als Tomtitpaw. Hij was makkelijk te herkennen door zijn felgroene ogen. De tom was waarschijnlijk aan het zoeken naar prooi. Hij hoopte dat de final assesment van de tom een beetje fatsoenlijk zou verlopen met dit weer. ‘Al iets gevangen?’ vroeg hij hoopvol aan de tom terwijl hij naast hem kwam staan. ‘Die konijnen komen nu natuurlijk nooit buiten hun hol,’ mopperde hij terwijl hij lichtelijk verlangend naar één van de holen keek waar de konijnen zich moesten wel verbergen.

Crowfur bewoog enkel met zijn oren ten teken dat hij er niet al te veel van geloofde. Het was namelijk niet de eerste keer dat hij met lege poten terug naar het camp ging of met iets wat zelfs een elder niet volledig kon voeden. Zelfs een kitten zou er niet genoeg aan hebben. Op dit moment was het gewoon irritant dat de regen zo veel sporen verdoezelden. Als hij een geurspoor van een konijn op probeerde te vangen, ging dat nauwelijks omdat de regen ervoor zorgde dat de geurspoor volledig verdween waardoor hij zich er niet meer op kon concentreren. De tom liet een zachte zucht horen en draaide zijn kop toen om toen hij Tomtitpaw hoorde spreken. Hij wist dat de apprentice nog warrior moest worden en dat het nog niet zo ver was, maar hij vond het toch wel verrassend dat de tom zijn zorgen uitsprak in verband met zijn final assesment. Hij dacht dat hij misschien nooit meer warrior ging worden. Een beetje awkward liet Crowfur zijn staartpunt rusten op de schouder van de tom. Hij had nog niet veel katten moeten geruststellen in zijn leven en bij zijn dochter ging het altijd automatisch, dus dan was het altijd apart voor hem om iemand anders te troosten die niet zijn dochter was. ‘Natuurlijk wel,’ zei hij bemoedigend. ‘Alleen is het nu een beetje een vervelende tijd om op een leeftijd van warrior te zitten als apprentice zijnde. Er gebeuren de laatste tijd zo’n onverwachte dingen dat Everstar zich daarop moet richten. Maar zodra alles rustiger wordt, denk ik wel dat ze je gaat benoemen als warrior, hoor.’ Hij had immers nog geen klachten gehoord over de tom en had zelfs alleen maar goed commentaar gehoord. Nee, de tom mocht zeker geen angst hebben dat hij geen warrior zou worden. ‘Soms zijn er gewoon apprentices die door omstandigheden wat later warrior worden en dat kan vervelend zijn, maar daar is helaas niets aan te doen. Als je geen warrior mocht worden omdat je niet goed je best doet, had je allang een gesprek met Everstar gehad.'