Running Across the Moorlands (Amberpaw)

Het sombere weer hield stevig aan. Grote regendruppels tikten op de grond in de al gevormde plassen waardoor ze zachte kletsende en kletterende geluiden maakte. Zelfs de wind was nauwelijks meer te horen boven het getik, getak en geplof uit. Oceanbreeze was die ochtend met een zachte blik in haar blauwe ogen het nest uit gestapt waarna ze haar kittens een voor een een lik over hun kopjes had gegeven voordat ze zich naar buiten begaf. Daar buiten de Nursery was er enkel water, zover de Deputy kijken kon, zag ze plassen glinsteren in het doffe ochtendlicht. Met een zachte zucht en een zakelijke houding stapte ze ongegeneerd verder, ze lette nauwelijks op de regen die haar lange vacht doordrong en liet hangen in klittende slierten. Oceanbreeze zou die dag nog voldoende tijd hebben om haar vacht weer te verzorgen, voor nu had de Queen en Deputy een andere taak. Het bezoeken van Amberpaw, de dochter van haar voormalige mentor. Brindleleaf was de clan uit gestapt en onderdeel van hetgeen dat een groot drama had gebleken in de clan. Daar waren de zware tijden zo'n beetje mee begonnen, en Brindleleaf's dochter was een van de katten die er nog geen draai in had gevonden. Hoewel ze wist dat Bronzemask meer dan capabel was besloot ze toch zelf poolshoogte te nemen. Immers was Amberpaw wel een kind van een kattin die ze goed gekend had en wou ze haar niet verdrietig en ongemakkelijk zien. Oceanbreeze stond klaar voor Windclanners die het nodig hadden en in haar ogen was Amberpaw er een van. Een leuke ervaring zou haar vast iets opvrolijken, want de Queen wist dat de Apprentice nog steeds uitkeek naar haar moeder. Echter was haar moeder niet meer deel van de clan. Hoe pijnlijk dat ook was voor iedereen en vooral voor haar familie. Met zachte passen door en om de grote waterplassen heen liep de jonge kattin zelfverzekerd richting de Apprentice den. In de hoop en veronderstelling dat ze Amberpaw moest vinden. Ze stak haar kop naar binnen toe en keek even rond, daar in een van de nesten zag ze de bekende bruin gestreepte vacht, rustig en ontspannen stapte ze woordeloos op de jongere af waarna ze haar wekte met een zacht tikje van haar staart. Als Amberpaw nog sliep, het kon best wezen dat de andere kattin al wakker was en nu enkel lichtelijk dommelde en wachtte totdat ze naar een training kon. Hoewel Oceanbreeze inzag dat de Apprentice verdrietig en somber was, keurde ze haar gedrag niet altijd goed. Ze was vriendelijk maar ferm, zoals ze bij elke kat zou doen. Of het haar kitten was of niet, ieder had zich aan de normen en waarden te houden zodat de clan een goed werkend geheel bleef, waarin een kat zich veilig en trots kon voelen. Zonder ook echt te spreken wenkte ze de jongere kattin met zich mee. Of Amberpaw er zin in had of niet, ze moesten de regen in om te trainen. Hoewel ze het mentorschap niet op zich zou nemen hoopte ze een knop om te kunnen zetten in de ander. Zodat ze nog even van haar leven zou kunnen genieten.