End of my chapter [Demonslayer]

Daar stond hij dan, op een hoge tak van een gigantische eik. Hij wist dat het echoistisch was om de clan nu achter te laten, in deze tijden van nood. Maar wat maakte het ook uit? Het was Amberhunt allang duidelijk geworden dat ze hem niet mochten, zijn familie dan? Nee, die kon hij niet meer zien. "Het spijt me Heartattack" Fluisterde hij terwijl hij met een uitdrukking van diepe depressie op zijn gezicht naar de diepe afgrond keek. Het was een grote val en als hij ervoor zorgde dat hij op zijn rug of kop viel zou hij niet lijden... "Straf de clan niet voor mijn daden" Vervolgde hij toen, het was een smeekbede aan Starclan. Toen liep hij op het einde van de tak af, daar ging hij, kom op Amber wees niet zo'n lafaard!

Demonslayer pootstappen zonken licht weg in de modderpoelen terwijl hij voortschreed. Zijn passen log en zwaar, maar stil genoeg om geen prooien te verjagen. Zijn taak zat erop maar de prooistapel was alles behalve vol dus de massieve tom was er op uit getrokken, hopend op een beetje geluk om nog iets te vinden. Tevergeefs was er geen enkel spoortje te vinden en grommend vernauwde de tom zijn ogen.


Demonslayer boog af van zijn koers, zijn passen richting de Pinewoods. Als hij vandaag nog iets wou vinden dan zou dat hier wel zijn. Prooidieren zouden zich vast verstoppen tussen de bomen om te schuilen nu er zo veel water viel. Het leek wel alsof Starclan hen eerst wou uitdrogen en nu wou verdrinken. Demons bovenlip trok zich lichtjes op en hij versnelde zijn pas toen de bekende geur van Amberhunt zijn neus prikkelde. Misschien kon hij de oranje tom wel vragen om me te gaan jagen. Ze moesten nu elk stukje prooi bij elkaar rapen. Met een grote sprong sprong  de massieve tom op een rots en keek om zich heen. Amberhunts geur was echt hier, maar zijn vlammende pels was nergens te vinden. De tom grote postuur draaide zich een rondje over de rots toen hij ineens iets hoorde mompelen. Een verwarrende frons tekende zijn brede kop toen deze boven hem vandaan kwamen. Meteen richtte hij dus ook zijn samen geknepen ogen naar de lucht en zag tot zijn schrik Amberhunt op het puntje van de tak staan. "AMBERHUNT!" Schreeuwde hij. Zover het kon met zijn zware stem. "Ben je helemaal van Starclans padje geslagen! Ga daar van weg!"

Ineens werd hij opgeschrokken door een uitroep van een clanmate: Demonslayer. "AMBERHUNT!" Schreeuwde die en Amber keek hem emotieloos aan, waarom moest er nou iemand komen? "Ben je helemaal van Starclans padje geslagen! Ga daar van weg!" Moest hij het echt uit gaan leggen? Ach, waarom ook niet... "waarom?" Begon hij, net hard genoeg voor de grote kater om het te horen. "De clan haat me... mijn familie is verdwenen en ik mag ze niet zoeken.. Het is voorbij Demonslayer" Miauwde hij langzaam, was hij dit echt aan het doen?

Er leek wel een rilling over zijn lijf heen te lopen toen Amberhunt's woorden zijn oren bereikte. Zag de oranje tom zijn wereld echt zo voor zich? Amberhunt was een prima warrior, lief en zachtaardig ondanks zijn leefgebied. Shadowclan stond bekend om zijn 'slechtheid' maar soms moest er gewoon iemand bij zijn die het lichtpuntje liet branden. En die gene was Amberhunt. Demonslayer sprong van de rots af en ging onder de tom staan zodat als hij ging springen hij de warrior kon opvangen. -hopelijk- "Amberhunt niemand haat je! Je bent een geweldige warrior, je clangenoten hebben je nodig al laten ze dat niet altijd zien" De massieve tom probeerde zijn stem zacht te klinken maar dat ging moeilijk, zijn rasperige bromde stem zat nou eenmaal vast in zijn keel. "Je bent een van de katten waar ik nog een beetje hoop in zie! Kom alsjeblieft in starclan's naam naar beneden. Shadowclan heeft je nodig.. I-ik, je vriend heeft je no-nodig" De laatste zin kwam er met moeite uit maar het was geen leugen. Elke woord die zijn lippen verliet was waar. "Alsjeblieft, dood is niet de oplossing. We komen er wel uit Amber"

De uitspraken van Demonslayer lieten Amber trillen op zijn poten. Was het waar of probeerde hij de rode kater hier gewoon uit te praten? "Ik... ik k-kom naar beneden" mompelde hij. Hij kon nog steeds springen, maar dan zou hij Demonslayer raken en hem misschien verwonden. Hij draaide zich om en probeerde rustig terug te lopen. Echter trilde hij te erg en de jonge kater kon niet terug lopen. in plaats daarvan zag hij de, al niet hele dikke tak, langzaam afbreken. Oh nee, Demon stond daaronder! Amberhunt zakte samen met de tak langzaam naar beneden voordat die helemaal afbrak en hij naar beneden storte. Het gevoel was vreselijk, niet omdat hij wist dat hij ging sterven deze keer maar omdat hij boven op Demon ging vallen. Op dat moment raakte hij de massieve kater, hoe erg zou het zijn?

Het leek wel dat de tijd stil stond. Afwachtend wat de tom zou doen. Zou hij springen of niet? Minuten gingen voorbij, awel het waarschijnlijk een paar secondes waren voor de massieve tom leek het wel eeuwig. Pas toen Amberhunt zei dat hij naar beneden kwam kon hij opgelucht ademhalen. De robuuste tom sloeg zijn nagels in de stam en trok zich langzaam omhoog. Zijn achterpoten nog wel op de grond leunend. "Kom maar Amber, ik sta hier beneden" Mauwde hij met zijn bromende stem. Stel als Amberhunt van de stam afgleed door de gladde schors kon hij hem beter opvangen. De tom keek omhoog en tot zijn schrik zag hij hoe de tak zich verboog toen Amberhunt naar voren schuifelde. "Amberhunt pas op!!" Schreeuwde hij maar hij was te laat. Zijn geschreeuw werd overheerst met het gekraak van een knappende tak en binnen een fractie van een seconde viel de oranje tom samen met de tak naar beneden. Demonslayer duwde zich weg van de stam en schoot naar voren om de lichaam van Amberhunt op te vangen. Hij kon de tom net op zijn rug laten vallen en pijn schoot door zijn poten maar de oudere warrior gaf geen kik. Er was geen tijd voor pijn. Omdat Amberhunt als eerste van de tak was gevallen voor deze afbrak kon hij net op tijd de oranje tom van zich afgooien om vervolgens onder de gewicht van de tak te komen. Zijn botten kraakte van de enorme klap van de tak en grauwend zakte hij door zijn poten. Bloed sijpelde uit zijn lichaam en zijn blauwe ogen stonden wagenwijd open van de pijn. Zijn laatste blik viel op de wazige oranje vlek, Amber was ongedeerd en veilig. Gehoest en pijnkreten verlieten zijn mond waar een klein stroompje bloed uit kwam voor hij zijn ogen sloot en alles donker om hem heen werd.

Note: Amber word opgevangen en weggeduwd door Demon voor de tak boven op hem valt

Open nu voor andere warriors en medcats die ff een handje komen helpen aub c:

Hij werd van de grotere warrior weggeduwd voor hij gekraak hoorde en Demon in zijn ooghoek zag neervallen met de tak bovenop hem. "Demonslayer!" Riep hij bang en hij trok de tak langzaam van hem af en keek naar de bewusteloze kater. Hoe zou het met hem gaan? Waarom had hij dit dan ook willen doen? Nu had hij er iemand anders in meegetrokken, iemand die hem had willen helpen "Het komt goed" Fluisterde hij terwijl hij de kater inspecteerde.

heel kort :c

Opeens rook hij iemand aankomen, en zelfs met zijn systeem van alle geuren meteen herkennen kon Amber deze niet plaatsen door de stress. Het bleek Bitterpaw te zijn, dat maakte de situatie wel beter, Demon kon geholpen worden. "Wat is er gebeurd?" bracht ze na een tijdje uit. Oke, snelle uitleg dan... "Ik was aan het jagen en stond daarboven" Hij knikte omhoog. "En Demonslayer zag dat de tak veel te dun was. Hij vertelde me dat ik naar beneden moest en dus liep ik naar de stam, de tak brak af en ik en de tak vielen op hem" Hij knikte ook naar de losse tak. Het was geen goede leugen, veel katten wisten dat hij heel goed was in klimmen en inschatten hoe dik takken moesten zijn. De reden dat deze zo dun was, was omdat Amberhunt nooit van plan was geweest naar beneden te klimmen...

Misschien zou hij de medicine apprentice later vertellen wat hij echt aan het doen was aangezien ze het blijkbaar toch niet helemaal leek te geloven. Bitterpaw vroeg hem te helpen met de tak verwijderen en Amberhunt knikte vlug en greep de andere kant. Samen haalden ze het stuk hout van Demonslayer af. "Kom op, hij moet naar het kamp" Miauwde hij gestrest en Amberhunt legde de veel grotere kater op zijn rug. Hij wist heus wel dat hij hem nooit zou kunnen dragen maar hij ging zijn uiterste best doen. "Kom op Demon, je hebt me eruit gepraat, overleef dit" Mompelde hij zachtjes terwijl hij langzaam begon te lopen.

Hij kreeg hulp bij het tillen en toen, tot Amberhunts schok, vroeg Bitterpaw naar zijn zachte gemompel en waar hij uitgepraat was. Gelukkig wist de jonge kater dat ze te vertrouwen was, nou ja iemand moest het weten. "Je mag er niemand over vertellen, ik wil geen medelijden. begon hij op een verdrietige toon die niet echt bij hem paste. "Ik stond daar omdat... Ik er een eind aan wilde maken." Even geen context, eerst wilde hij Bitterpaw dit laten verwerken.

Hij had het haar niet willen vertellen want hij wist hoeveel katten Bitterpaw al verloren had. Hij legde Demonslayer in een van de lege nesten en bleef ernaast zitten. "Hoe kon ik het nou in mij. Kop halen zoiets te proberen?" miauwde hij tegen de bewusteloze kater. "Waarom ontving ik je signalen niet? Keek ik echt alleen naar mezelf?" waarschijnlijk wel, want de rode kater had niet eens doorgehad dat Demonslayer hem als een vriend zag. Hij had de signalen net zomin gezien als de meeste clanmates zijn signalen van depressie hadden gezien.

Vanaf het moment dat de tak boven op hem had gevallen was alles een grote zwarte vlek geworden. Bloed druppelde vanuit de sneeën die op zijn lichaam gekrast waren terwijl er een stroompje uit zijn mond liep. Demonslayer's ogen hadden zich voor het laatst gefocust op de oranje vlek maar die was verdwenen voor een grote inktvlek.  Zijn brein kon niet meer plaatsvinden wie en wat die vlek was en waar hij zich nu bevond. Zijn ademhaling was langzaam en stokte, kleine bloedspetters in de ronde als gevolg. De massieve tom kon zich weinig herinneren en toen hij weer voor het eerst zijn ogen opende verbleef hij op een geheel andere plek. Angstig schoot zijn haar overeind en sissend sloeg hij zijn klauwen uit toen zijn lichaam in een nest werd gelegd. Zijn blauwe ogen vol vuur om de pijn te verbergen. Echter kon de tom zich zelf iet vervoeren en een pijnlijke grauw verliet zijn bek toen hij zich wou omdraaien. Zijn heup lag er op een verkeerde manier erbij en de snee rond zijn keel prikte. "Am-..?" Demon hoestte, bloed proefend op zijn lippen terwijl hij de blik zocht van de eerstede beste kat.

Tag: Hij kijk naar Bitterpaw, probeert te vragen waar Amberhunt is en als die veilig is (lukt niet echt)  c:
Note problems: Heup uit de kom, zwaar gekneusde schouders en nekwervel, snee rondom zijn keel en over zijn flank (kans op inwendige bloeding)

Opeens begon Demon een beetje te bewegen. Het was duidelijk dat hij Amberhunt's wilde zeggen. De kleine kater drukte zijn neus tegen die van Demon terwijl hij voor hem stond "hier ben ik." Fluisterde hij geruststellend terwijl hij de ander inspecteerde. Hij zag er slecht uit, had Amber hem dit echt aan gedaan? "Het spijt me zo Demon" Zuchtte hij. Zelfs nu zag de kater er nog goed uit.... het was anders dan met Shadowmask, die was net als Amber klein van stuk geweest en deze kater was juist heel groot.

Bitterpaw begon Demonslayer te verzorgen en gaf Amberhunt kruiden die hij herkende als Smeerwortel. Snel begon de rode kater ze fijn de kauwen en bracht het pulp toen voorzichtig aan op Demon's nek. "Komt het goed met hem?" vroeg hij bezorgd, wachtend op nog meer orders van de grijze apprentice. Als het maar goed kwam met Demonslayer. De kater had duidelijk gemaakt dat hij Amberhunt als vriend zag. Als hij weer een beetje hersteld was zou AMber daar wel over beginnen....

Zijn blauwe ogen waren hard toen zijn gezichtsveld beter werd. De oranje vacht van Amberhunt werd duidelijker en met een opgeluchte zucht legde hij zijn kop neer. Amberhunt leefde nog, en dat was wat telde. De tom zal zijn leven geven om zijn clangenoten te redden en alles doen om Shadowclan te beschermen. Amberhunt begon aan zijn wonden te werken terwijl Bitterpaw een tak om zijn poot wikkelde. De grijze she-cat schoof hem wat papaverzaden toe maar de tom weigerde. Zijn snuit ophalend zover hij kon, -want elke beweging leek wel een messen steek in zijn nek en schouders-. De medicine cat kon beter de kruiden bewaren voor noodgevallen. Hij kon heus wel tegen een pijntje. "Bewaar die maar voor de andere, ik bijt wel door de pijn heen" Bromde hij dan ook met een schorre stem, het was geen voorstel of een vraag. Papaverzaden had hij niet nodig en zolang het slecht ging met de clans wou hij liever niks verbruiken wat belangrijk was.