Yeah, akward...

Met een kalme blik keek Thornfang naar de fresh-kill pile. Het zag ernaar uit dat het jagen al iets beter ging. Wat hij dan wel minder vond was het feit dat het constant bleef regenen. Ja, in het begin had de Clan heel erg water nodig gehad en was hij blij dat StarClan hun dat ook had gegeven, maar dit begon een beetje te veel van het goede te worden. En dan had hij ook nog eens een irritante vacht die het totaal niet kon verdragen als er regen in terechtkwam. Ook nu stak het weer echt naar alle kanten uit en bleef het, naarmate de regen langer naar beneden bleef komen, te veel aan zijn huid plakken. Hij wist dat zijn tong erdoor halen toch geen zin had en dus concentreerde hij zich liever op het zo snel mogelijk verorberen van zijn voedsel en daarna weer buiten het camp gaan om te gaan jagen. De trainingen van Harepaw verliepen namelijk niet echt goed: de tom kwam meerdere malen niet opdagen en leek het idee te hebben dat hij Thorfang zo veel kon treiteren als hij maar wilde. Thornfang had al een tijd niks meer van hem gehoord, dus hij vermoedde dat de tom binnenkort een andere mentor zou krijgen. En eigenlijk vond hij het wel goed zo. Hij wilde geen apprentice meer hebben. Voorlopig even niet, tenminste. En hij dacht wel dat Tallshadow dat wist, want tot dusver was hij noch door zijn leader, noch door zijn deputy aangesproken over het feit dat hij weinig ging trainen met Harepaw. Harepaw had het er dan ook zo toe gedreven dat Thornfang niet eens meer zin had om hem iets bij te brengen. De tom schrok op toen iemand bijna tegen hem botste en merkte op dat het Grasseye was. Hij kende natuurlijk niet elke warrior even goed, maar als hij het zich goed kon herinneren, was dit de tom waarvan werd gezegd dat hij een verminderde gezichtsvermogen had. ‘Grasseye,’ zei hij met een knikje naar de tom. ‘Hoe gaat het met de jacht?’ Hem direct vragen of de geruchten waar waren was immers niet leuk, wel dan?

Het was in elk geval een opluchting dat hij de naam van de tom al goed had. Hoewel hij niet dacht dat hij ook maar één iemand zou vergeten in zijn Clan, was hij de laatste tijd wel vaker een beetje verstrooid. Dan was het niet per se dat hij de namen niet meer wist, maar dat hij ze doorheen haalde. Niet hardop gelukkig, maar in zijn hoofd was het al vaak genoeg gebeurd. Dat kwam omdat het gezicht van zijn moeder vaak in zijn gedachten opkwam waardoor hij weer te veel ging denken aan haar en aan haar ongeluk. En soms wenste hij ook dat hij ’s avonds in slaap zou vallen en dat hij haar kon ontmoeten in zijn dromen zoals de medicine cats beweerden dat zij dat konden als zij naar Highstones gingen om samen te tongen met StarClan. Hij wist natuurlijk niet wat daarvan waar was, maar hij had het altijd maar geloofd omdat de Clan al zo veel tijden overleefd had in het woud. Maar soms vroeg hij zich af of hij heel het verhaal van StarClan nog wel moest geloven. Want hoe kon het immers zijn dat StarClan eerst zijn moeder afpakte en daarna ervoor zorgde dat Tallshadow aan de macht kwam? Thornfang onderdrukte een norse blik toen hij zich bedacht dat zelfs Acorndust serieuzer kon zijn dan de leader himself. ‘Geweldig,’ sprak hij net iets te sarcastisch uit. Hij onderdrukte een zucht. ‘Ik zou het ontzettend op prijs stellen als mijn apprentice eens een keertje naar me zou luisteren,’ gaf hij toe. ‘Maar alles wat hij doet is tegenwerken en me belachelijk maken. Kun je je dat voorstellen? Ik heb moons lang gewerkt om mijn verdiende rank als senior warrior te krijgen en heb veel meer ervaring dan hij en dan nog durft hij me zo aan te spreken. Waar is het respect tegenwoordig gebleven?'