Recon

Het had even geduurd, maar zo langzamerhand raakte hij gewend aan het staan op zijn eigen pootjes. Ze leken minder te wankelen en hij kon zowaar een eindje lopen zonder om te vallen. Hij was vrij trots op zichzelf en had dat natuurlijk ook uitbundig laten merken. Regelmatig maakte hij een korte wandeling uit het nest en weer terug om zijn capaciteiten te testen en alles leek gewoon goed te gaan. Nu was het zelfs een beetje saai geworden om je dagen te slijten in het nest, dus ging hij er steeds vaker op uit om de wereld om hem heen te verkennen. Vrolijk waggelde hij rond, verder dan hij ooit gegaan was, totdat hij ineens tegen een andere kitten op knalde. Natuurlijk was het diens schuld en niet de zijne, maar dat hield hij nog even voor zich.

Bloomkit

De kattin waarmee hij zijn aanvaring had gehad, was een stukje groter dan hij. Toch was hij niet bepaald geïntimideerd, er was iets aan haar dat hem wel veilig deed voelen. Zo nu en dan kwam ze naar het nest van hem en zijn familie, al wist hij niet helemaal waarom. De witte poes ging wat opzij na de botsing, maar Cedarkit zelf viel achterover. Met een zachte kreun kwam hij weer overeind en keek hij naar de oudere kattin, wachtend op een verontschuldiging. Toen deze niet kwam, besloot hij zelf maar om de spits af te bijten. "Sorry," miauwde hij, ietwat hooghartig. Afwachtend keek hij naar de ander, van wie hij nu ook haar excuses verwachtte. Het was immers wel zo netjes om sorry te zeggen. 

De witte poes knikte alleen maar en Cedarkit keek haar even verbouwereerd aan. Hij gaf haar nog een kans om iets te zeggen, maar wederom kwam er niks. Cedarkit zette een verwarde frons op zijn gezicht en besloot haar erop aan te spreken. "Jij sorry zeggen nu," miauwde hij met een ietwat wanhopige ondertoon. Hij begreep niet wat Bloomkit aan het doen was en ergens maakte het hem bang. De poes keek hem vragend aan maar vroeg verder niets en het was hem ongelooflijk onduidelijk wat ze bedoelde. "Ik snap je niet," miauwde hij als respons, hopend dat ze deze keer toch echt haar mond open zou trekken.  

Bloomkit maakte hem bang. Ze deed heel raar en hij wist niet waarom. Was er iets mis met haar? Was ze ziek, of gestoord? Straks was het besmettelijk en dan zou hij het ook hebben! Hij vroeg zich af of hij er niet beter gewoon vandoor kon gaan. Hij wilde namelijk niet hebben wat Bloomkit had. Hij keek met grote ogen naar de oudere kitten toen deze haar mond opende en sorry zei, zonder enig geluid uit haar keel te laten komen. "Oh!" miauwde hij toen. Ze begreep wel wat hij zei en ze begreep ook wel dat ze sorry moest zeggen, ze kon het gewoon niet. "Jij kunt niet praten!" miauwde hij toen, alsof hij de eerste was die die ontdekking had gedaan. Meteen vroeg hij zich allemaal dingen af. Hoe liet ze dan weten of ze honger had? Of dorst? Of wanneer ze moe was? Ze had vast een heel ingewikkeld leven. Hij was direct geïntrigeerd.   

Eindelijk glimlachte de poes, wat hem vertelde dat hij het bij het rechte eind zat. Mooi! Duidelijkheid. Ze kon gewoon niet praten. Het leek hem bijzonder vervelend voor haar, hoe moest je in Starclan's naam met anderen communiceren? Of misschien wilde ze gewoon niet spreken, dat kon ook nog, al zou hij niet weten waarom. Bedenkelijk keek hij haar even aan, want hij wist niet hoe hij nu met haar moest praten. Hij kon wel van alles zeggen, maar dan kon ze niet antwoorden. Hij fronste even. "Hoe moet ik dan tegen je praten?" dacht hij hardop na. Toen kreeg hij een ingeving. Hij kwam naast haar zitten en tikte één keer met zijn poot. "Dat is ja," miauwde hij, waarop hij twee keer tikte met zijn poot. "Dat is nee. Oké?" Zo zou hij met haar kunnen 'praten' als hij ja/nee vragen stelde!

De poes knikte, dus hij ging er vanuit dat ze zijn gecompliceerde systeem wel begreep. Mooi! Nu konden ze tegen elkaar praten, soort van. Als kers op de taart tikte ze eenmaal op de grond met haar pootje. Even moest hij weer nadenken om zich te herinneren wat hij zojuist had gezegd. Eén keer was ja, toch? Vast wel. Met een grote grijns op zijn gezicht keek hij haar even op en neer, zich bedenkend wat hij nu moest gaan vragen. Nu kon hij eindelijk met haar praten en wist hij niet wat hij überhaupt moest vragen! Wat stom. "Heb je ooit wel kunnen praten?" miauwde hij toen opgewekt. Wat de poes had was vervelend voor haar, maar het was zeker wel bijzonder. En dus moest hij er alles over weten! "Misschien moet je even oefenen!" ging hij verder. Hij kon zich niet voorstellen dat je iets zei en er gewoon geen geluid uit je keel zou komen. "Wat als je nou heel hard schreeuwt?" Misschien liep hij iets te hard van stapel, maar dat was een beetje zijn ding.

Voor zover hij zich herinnerde, had hij nooit moeten oefenen met het maken van geluid. Al zolang hij zich het herinnerde, kwam er geluid uit zijn keel wanneer hij dat wilde. Eerst piepjes, die zich langzaam maar zeker in klanken begonnen te verzamelen en uiteindelijk waren het woorden geworden. Het was makkelijk geweest, haast onbewust. Maar voor Bloomkit was het blijkbaar niet zo simpel en hij begreep niet waarom. Was er iets mis met haar? Ze leek gewoon een slimme poes te zijn, ondanks dat ze niet kon praten, dus aan haar intelligentie lag het toch zeker niet? De poes antwoordde dat ze nooit heeft kunnen praten. Hij was even stil, probeerde puntje bij paaltje te voegen, maar het lukte niet. Toen hij suggereerde dat ze heel hard moest roepen om wat te oefenen, deed ze haar mond open, maar wederom kwam er geen enkel geluid uit. Vreemd. Hij fronste bedenkelijk, alsof hij er echt op gezet was om dit probleem ter plekke voor haar op te lossen. Toen bedacht hij zich iets. "Vind je het erg dat je niet kan praten?" vroeg hij toen. Als ze het niet erg vond, hoefde hij het namelijk helemaal niet op te lossen. Dat scheelde iedereen werk!

Bloomkit moest er schijnbaar even over nadenken, dus gaf hij haar de tijd voor. Maar niet te lang, want hij was nieuwsgierig en wilde alles nu meteen weten. Het leven kon hem niet snel genoeg gaan. Hij was ongelooflijk ongeduldig. Hij staarde de poes even aan, die ondertussen diep in gedachten verzonken leek te zijn. Uiteindelijk tikte ze een keer op de grond en na een lichte aarzeling nogmaals. Ze vond het niet erg! Ze was blij met hoe ze was, wat iets goeds was, toch? Cedarkit smaalde uitgebreid naar haar. "Mooi!" miauwde hij triomfantelijk, alsof hij één of andere doorbraak had gemaakt. "Dan hoeven we het ook niet op te lossen," ging hij verder. Hij schuifelde wat op zijn pootjes en keek om zich heen. "Wil je een stuk lopen?" miauwde hij toen. Hij had geen zin om steeds op dezelfde plek te zitten. En lopen kon Bloomkit wel gewoon, dus dat konden ze lekker samen doen.

Bloomkit kwam overeind en wilde dus wel met hem mee. Mooi zo! De jonge kater kwam ook overeind, ietwat stuntelig, maar hij stond. Hij keek even om zich heen. Hij was nooit echt ver van zijn eigen nest vandaan geweest, dus wist hij eigenlijk niet zo goed waar ze heen moesten. Of waar ze überhaupt heen mochten. "Ehm, jij bent hier langer dan ik," miauwde de kater met een bedenkelijke frons op zijn gezicht. "Weet jij waar we heen kunnen?" Wat hem betrof, mocht Bloomkit wel kiezen waar ze heen zouden gaan. Het maakte hem niet veel uit, zo lang ze hier maar even weg konden. Hij wilde iets van de wereld zien, al was het maar één extra meter dan normaal.

Even staarde hij Bloomkit aan, wachtend totdat ze iets zou zeggen... totdat hij zich opnieuw realiseerde dat ze nooit iets zou zeggen. Hij volgde haar blik naar haar nest, waar haar zusje lag te slapen. Jinglekit. Hij kende de kattin niet zo heel goed, maar hij wist wel dat ze niet helemaal spoorde. Vervolgens haalde Bloomkit haar schouders op en hij begreep niet helemaal wat ze bedoelde. "Wat is er?" miauwde Cedarkit verward. Wilde ze nu ineens niet meer lopen? Hij zuchtte ietwat verslagen. Het zou toch wel zoveel makkelijker zijn als ze wél kon praten. "Wil je hier blijven?" vroeg hij toen. Hij wist niet zo goed wat hij met haar moest doen. Traditionele spelletjes zoals Clans waren een beetje lastig te spelen met iemand die niet kon praten, toch? Hij plantte zijn achterwerk weer op de grond en keek naar Bloomkit. "Wat wil je wel doen?" vroeg hij toen, niet wetend hoe ze die vraag eigenlijk moest beantwoorden.