Somewhere between sorrow and bliss

Oh, who decides from where up high?
I couldn't say "I need more time"
Oh, grant that I can stay the night
Or one more day inside this life

De regen doorweekte hem. Maakte hem elke dag opnieuw koud tot op het bot. Gezien de 'elder' niet veel meer kon bewegen met zijn verbrijzelde poot waren zijn spieren begonnen met aftakelen. Hij had haast geen vet om zijn lichaam omdat hij weigerde eerder te eten dan de warriors en apprentices en zag er uit alsof hij al twee stappen in Starclan had gezet. Toch bleef zijn spirit high. Voor de verandering dan. Normaal was hij grumpy als de pest. Tenminste.. Dat was hij, tot hij zijn kittens in zijn leven had gekregen. Nu had hij echter een belangrijke taak voor ze. De jonkies waren 3 manen oud en hij had ze een verhaal te vertellen. Zo lang ze maar luisterde..

-Dangerdance's kits & open

Too much, too much, too much, too much, too much
Never enough

De nursery bij de Sunningrocks was nou niet het beste ooit, maar het deed zijn werk; hield te kittens droog en zorgde voor bescherming. Toch verveelde Snowkit zich nu toch meer dan eerst. De eerste dagen hier waren leuk en spannend geweest, maar nu besefte hij dat hij minder vrijheid had dan in het échte kamp. Snowkit had heimwee gekregen. Toen zijn papa naar hem en zijn siblings toe kwam sprong Snowkit enthousiast op. "Papa!" De jonge kitten besefte niet dat zijn vader er slecht uitzag, hij zag gewoon zijn papa en dat maakte hem blij. Snowkit drukte zijn kopje tegen zijn vader aan en keek vervolgens met grote ogen naar hem op.

Dustkit had eerst niet goed geweten wat te denken van de verhuizing naar sunning rocks, ook al had hij wel begrepen dat ze niet in het kamp hadden kunnen blijven. In eerste instantie was hij nieuwsgierig geweest, gezien het zijn eerste keer buiten het kamp was en had dan ook wat proberen te ontdekken, maar al snel merkte hij dat hier minder te doen was dan in het kamp naar zijn mening. Voor hij zich er echter al te veel aan kon gaan ergeren, spotte hij zijn vader die hun kant uit kwam. Vrijwel meteen zodra zijn vader er was ging hij naar hem toe en keek hem aan, half vragend waarvoor hij gekomen was.

Languit lag de lichtgrijze kitten uitgestrekt in zijn nest, daarbij zijn siblings aan de kant duwend. Zijn buikje lag open naar de hemel toegekeerd en zijn kopje hing uit over de rand. Ribkit was al veel gegroeid en het was duidelijk dat hij een hele grote kat zou worden. Er begonnen ook spieren duidelijk te vormen onder zijn pluizige vacht, ook al had hij eigenlijk nog niet veel gedaan om die te verdienen. Hij was van nature gespierd gebouwd en wanneer hij iets deed hielp dat veel meer dan bij die katten die elke dag konden gaan trainen en nog slank bleven. Hij geeuwde even en verlegde zich wat, zodat hij comfortabeler lag; zijn kopje nog steeds achterover geslagen. De verhuis vanuit hun oude camp was zo vermoeiend geweest. Gelukkig werden ze gedragen. Hun oude nest was misschien in vlammen opgegaan, wat hem wel wat angst inboezemde. Deze plek was niet leuk, de stenen waren te hard en er was geen mooi bladerdak zoals thuis. Ja, dat camp zou altijd thuis blijven. Bovendien kon hij hier het geluid van de rivier horen en daar hield hij niet zo van, het hield hem uit zijn slaap. Zijn blauwe oogjes waren gesloten maar zijn oortjes spitsten zich toen hij de bekende pootstappen hoorde. Hij opende zijn oogjes en keek zijn vader aan als hij schijnbaar over het plafond naar hen toe kwam gelopen. Snowkit was meteen enorm enthousiast maar Ribkit kon die energie niet opbrengen. Hij geeuwde opnieuw en volgde de grote kater simpelweg met zijn blauwe oogjes. Hij was hier vaak genoeg dat het niet zo veel meer uitmaakte voor hem wat hij zou zeggen. Als het iets interessants was, zou hij het wel horen.

Een wat moeilijkere blik lag in zijn ogen terwijl hij naar de drie tom-cats keek. Zo snel hij ze zag werkte hij een glimlach op zijn lippen en ging zitten. Hij voelde zich enorm in vergelijking met de kleine balletjes en trots brandde duidelijk in zijn borst. "Jongens kom eens, Ribkit jij ook." Zijn stem was serieus terwijl hij de drie aankeek. "Jullie moeten mij iets heel belangrijks beloven oke?" Even beet hij op zijn lip, niet zeker wetende hoe hij dit moest brengen. "Papa is niet de jongste meer." Begon hij langzaam zichzelf naar hen toe buigend. "En daarom moet papa iets belangrijks aan jullie vragen. Als papa er ooit niet meer is, wil ik dat jullie iemand opzoeken haar naam is Crowcall en ze zit in Windclan." Zuchtend schudde hij zijn kop om tranen weg te dringen. "Zij is jullie oudere zus. Als papa er niet meer is zal ze voor jullie zorgen ook al zit ze in een andere clan." Hij glimlachte waterig, tranen in zijn ogen brandend terwijl hij Snowkit een lik over zijn kop gaf. "Maar papa belooft er nog zo lang mogelijk te zijn dus maak je maar geen zorgen."

Snowkit was de enige die echt enthousiast gereageerd had. Dustkit eerder vragend en Ribkit bleef waar hij was. Snowkit liet zijn blik over zijn broertjes heen glijden en keek vervolgens weer naar zijn vader. Wat was hij ook een oude kater. Vader riep hun bijeen en braaf ging Snowkit voor Dangerdance zitten. Juist omdat papa niet de jongste meer was, moest hij iets aan hun vragen en nu werd ook Snowkit nieuwsgierig en misschien wat bezorgd. "Windclan?" Piepte Snowkit schrokken. Blijkbaar was zij hun oudere zus. "Maar hoe dan?" Vroeg hij, zowel hoe het kon dat hij een zus in Windclan had en hoe zij dan voor hun kon zorgen. "Maar papa, je mag ook niet dood gaan, papa moet zien hoe ik een grote warrior wordt!" Piepte hij. En vervolgens keek hij naar zijn broertjes.