Sunny, yesterday my life was filled with rain [Grasseye]

De eerste zon sinds tijden schemerde voorzichtig tussen de bladeren door. Het was vele manen geleden dat hij dit licht nog eens had gezien. De zilveren kater spinde zacht toen hij zijn lange vacht liet verschijnen van achter de schaduw van de dikke bomen. Het voelde lekker warm en niet te fel aan. Hij vond het heerlijk en met een gelukzalig gevoel nestelde hij zich in het hoge gras aan de voet van de bomen.
Sibelius was erop uit met het oorspronkelijke plan om op jacht te gaan voor zichzelf en het groepje. Maar hij had eigenlijk geen trek en hij had tijd zat. Er was niets dat hem tegenhield om hier even te kunnen genieten. Hij mocht dan nog maar net lid van het groepje Rogue One zijn, de kater was nog steeds vrij om te gaan en staan waar hij wilde. Een leider die hem vertelde wat hij wel en niet mocht? Alleen mogen eten als je genoeg voor anderen gevangen had? Sibelius kon er niet aan denken of het gal vulde zijn bek al. Al die regeltjes zouden hem teveel zijn. Ook leefde hij zijn hele leven al als rogue. Of toch bijna. Maar die tijd was allang verloren, en hij kon het zich ook niet goed meer herinneren.
Af en toe kwam de kater naar hier om herinneringen op te doen. Dit was de plaats waar vele soorten katten zich verzamelden, zowel rogues als clan - en huiskatten. Hoewel hij clankatten normaal gezien zoveel mogelijk probeerde te vermijden, vond hij hier toch rust. Hier, op deze plek, heerste een andere stilte dan in de rest van de vallei. Het voelde vrediger, kalmer aan. Met de zon nog steeds op zijn vacht sloot hij zijn ogen en legde zijn kop neer in het gras. Vlak voor hij in slaap viel dacht hij nog dat er een vreemde geur zijn neus binnendrong. Maar ook al zei zijn instinct hem dat hij het al eerder geroken had en het hem normaal een zenuwinzinking zou bezorgen, toch zei zijn gevoel dat hij er zijn middagdutje niet voor moest laten.

- Grasseye

Op weg naar de Fourtrees kon Grasseye het niet weerstaan om een muis te vangen. Nadat hij de laatste restjes op zijn gemak opgepeuseld had, stond hij weer recht en liep verder. Een paar vogels kwetterden luit, en eentje vloog richting de Fourtrees. Toevallig, misschien wilt hij daar ook wat rust. Net als grasseye. Soms is rust de enige optie, toch voor Grasseye. Toen hij de grote, uitstekende bomen zag, begon de tom wat sneller te wandelen. Hij naderde de Fourtrees, maar rook een vreemde geur, van een kat! Zachtjes sloop hij dichterbij. Wie zou er nu ook nog bij de Fourtrees zijn? De geur werd sterker, en de half-blinde kater rook dat het een rogue was. Maar toch met andere geuren van andere katten erbij. Tsja, wat raar? Grasseye verstopte zich achter een boom, en gluurde met zijn goeie oog naar de rogue. Hij was een silver tabby, maar zijn ogen kon hij niet zien, de silver tabby lag immers te slapen. Op clan ground! Zachtjes sloop hij dichterbij. "Wat doe jij hier?" gromde Grasseye tegen de rogue.

Ergens hoorde hij een geluid. In zijn dromen leek het nogal hol en van ergens ver weg te komen, maar aan het einde van de zin hoorde hij het scherper in zijn oor. "Wat doe jij hier?" De kater hief zijn kop in één ruk op en spitste zijn oren. De felgroene ogen sperden zich open en het haar op zijn rug ging overeind staan. Wat was hij ook dom geweest! Als rogue moest hij altijd op zijn hoede zijn, waar hij ook ging. Zeker als hij een krijger van de Riverclan zou tegenkomen.
Even scande hij de omgeving met een nog wazige blik van het slapen. Recht voor hem stond een lapjeskat. Rook naar clankat, maar niet één van de clans die hij al kende. Niemand anders aanwezig. Sibelius werd terug een klein beetje kalmer.
"Ik zou net hetzelfde aan jou kunnen vragen," antwoordde hij. Het klonk zelfs al terug een klein beetje geamuseerd. Waarom kwam de kater nu zijn rust verstoren? Hij deed tenslotte niemand kwaad door een dutje te doen. Maar natuurlijk zaten die clankatten vol met principes. Hij besloot het gewoon vlakaf aan de andere kat te vragen. "Doe ik soms iets verkeerd? Ik neem aan dat dit geen gebied is van een clan." Hij snoof nog eens voor de zekerheid de lucht op. Sibelius rook dan wel dat hier ooit clankatten waren geweest, maar daar stopte het dan ook. Hij wist niet meteen wat deze plek voor een clan zou moeten betekenen. Wel was hij hier ooit eens met zijn vader geweest. Een brok kwam in zijn keel terecht toen hij daaraan terug dacht.
"Dus, mijn beste vriend," ging hij ongegeneerd verder, "is het mijn recht om hier rustig te liggen in het gras." Hij keek de kat aan met zijn kop een klein beetje schuin en snorde. Daar kon hij toch niks tegen inbrengen? Sibelius was geen vechter als het niet moest. En al zeker niet met de reden om de eer van één of andere groep te verdedigen. Wat een belachelijke uitvinding was dat nu ook weer. "Oh, wacht, ik snap het al. Misschien is dit wel jóúw boom?"

Zo te zien had Grasseye luid genoegd gegromd, want meteen erna schoot het hoofd van de rogue omhoog. Met zijn oren gespitst en zijn vacht omhoog keek hij even rond, maar liet zijn vacht toen weer rusten op zijn lichaam. "Ik zou hetzelfde aan jou kunnen vragen," antwoordde de rogue op de vraag van Grasseye. "Doe ik iets verkeerd? Ik neem aan dat dit gebied geen gebied is van een clan." Even rook hij aan de lucht, en keek toen weer naar Grasseye. De Calico- kleurige kater begon deze rogue wel een beetje raar te vinden. Grasseye wou antwoord geven op zijn vraag, maar de rogue ging ongestoord verder. "Dus mijn beste vriend, is het mijn recht om hier rustig te liggen op het gras." Beste vriend? Deze rogue had wel wat noten op zijn zang! Hij staarde Grasseye met zijn hoofd een beetje schuin en al snorrend aan. Grasseye kon in zijn ogen zien dat hij lichtjes geamuseerd was, wat er voor zorgde dat Grasseye hem nog een beetje raarder begon te vinden. "Oh, wacht, ik snap het al. Misschien is dit wel jouw boom?" Grasseye Zwiepte ongelovig over deze rogue, met zijn staart heen en weer. "Mijn boom? Deze bomen noemt men de Fourtrees, en ze behoren wel tot clan gebied, namelijk het gebied van Starclan. En voor de duidelijkheid, ik ben niet echt jou vriend." Voor de zekerheid had Grasseye dat laatste eens extra gesnauwd, zodat de rogue weet dat Grasseye niet echt gesteld is op zulke rogues.

"Mijn boom? Deze bomen noemt men de Fourtrees, en ze behoren wel tot clan gebied, namelijk het gebied van Starclan."
De wat - clan? Daar had hij nog nooit van gehoord. De kater kende de Riverclan - uiteraard - en de Thunderclan. Waarom dat zo was wist hij niet, maar hij had ooit ook van die clan iets opgepikt. Hij had duidelijk iets gemist in de opleiding die zijn vader hem had gegeven, of hij had hem nooit gezegd wat Starclan. De reactie van de gevlekte kat maakte hem een beetje verbaasd. Sibelius stamelde iets terug, als in "Heh, wat? Wat is dat?", toen de andere kater mompelde dat hij zijn vriendje niet was. Hij bedacht net dat het grappig was hoe het beest hem zo serieus kon nemen, wanneer die plots dreigend op hem af kwam. Sibelius deinsde een klein beetje terug, maar liet zich echter niet doen door de brutaliteit en legde zijn oren plat terwijl hij zachtjes naar hem blies. Dit diende puur als verwittiging om de kater duidelijk te maken dat hij niet dichter moest komen. Sibelius kwam zeker niet om een gevecht met hem op te zoeken, zo dom was de forse kater niet. Hij kon het volgens hem best van de kat winnen bij een één-op-één gevecht, maar wist verdomd goed dat als het op ruzie tussen de twee poesjes zou aankomen, de gevlekte kat zeker zijn clangenoten zou roepen ter versterking. Daarnaast moest hij hem natuurlijk ook niet laten doen door wie dan ook.
Daarna zette hij zich terug rechtop, met zijn kop fier opgeheven. "Ik kom in vrede," zei hij op een beleefde toon. De andere kater moest gewoon even rustig doen en net als hem genieten in het zonnetje. Even vergeten welk territorium van wie was, en een zielige, eenzame kater zijn gangetje laten gaan. Maar konden ze dat? Zouden ze ooit het verstand van een rogue kunnen hebben bij momenten? Hij bedacht bij zichzelf dat hij het clanleven nu al knap vermoeiend begon te vinden door gewoon met één ervan te praten. "Is de.. eh.. de.. was het Starclan? Is deze dan jouw clan?" vroeg hij, dit keer oprecht geïnteresseerd. De kater moest over het algemeen niet veel van clankatten hebben, dat bleek intussen wel duidelijk te zijn. Maar bij deze kat was het anders. Het maakte hem best nieuwsgierig, omdat deze iets onheilspellend in zich leek te hebben. Iets wat andere clankatten die hij ooit al op zijn pad had tegengekomen niet hadden. De gevlekte kater kwam niet van de River- of Thunderclan, anders zou hij dit wel geroken hebben. Sibelius krulde zijn pluimstaart om zijn poten en keek zijn gesprekspartner afwachtend aan. Misschien kwam hij wel uit een clan die heel vijandig stond tegenover rogues.

Na zijn antwoord op de vraag van de rogue deinste de tom tegenover hem een beetje achteruit, Maar ging met toen met zijn oren plat blazen en ontspande dan weer. Grasseye had wel begrepen dat dit een waarschuwing was, maar hurkte toch neer met zijn oren plat geklapt. De rogue veranderde zijn positie in een wip en hief trots zijn kop op."Ik kom in vrede," miauwde hij. Grasseye ging rechtop zitten, maar bleef toch een vijandige blik in zijn ogen behouden. "Is de.. eh.. de.. was het Starclan? Is deze dan jouw clan?" Grasseye zuchtte diep. Wist deze rogue dan helemaal niets van de clans? Grasseye nam altijd aan dat rogues wel een soort van wisten hoe het clanleven werkte, al was het maar een beetje. Maar deze rogue zorgde ervoor dat zijn theorie niet meer klopte. "Nee, als Starclan mijn clan was, zou ik normaal gezien dood zijn," zuchtte Grasseye. Hij boorde zijn klauwen in de grond en zwiepte met zijn staart. Hopelijk vertrekt deze rogue al snel, of hij zal hem eigenhandig moeten weg jagen.

Wat is deze clanpoes toch chagrijnig, dacht hij bij zichzelf. Iedere beweging die de kater maakte, ook al kwam het niet meer expliciet zijn richting uit, en iedere ademhaling die vanuit zijn borstkas oprees wees erop dat hij het nog steeds moeilijk had met Sibelius' verschijning. Hij probeerde het te negeren terwijl zijn oren alle kanten op wiebelden. De zilveren kater was op zijn hoede voor als er nog andere clanners zouden komen en keek af en toe om zich heen.
Toen zei de kat dat hij dood zou zijn als hij bij die fameuze Starclan zou horen. De houding van Sibelius verslapte een beetje. Dood... Hij slikte iets weg. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe de andere kat het er ook moeilijk bij kreeg. "Dan is mijn vader misschien wel daar... En mijn moeder misschien ook," mompelde hij, bijna onhoorbaar. Waarom had hij zijn zoon daar nooit iets over verteld? Hoorden rogues daar soms niet te zijn? Hij keek op naar de andere kat. Zou hij ook iemand verloren zijn? En was dit dan recent?
Toen hij merkte dat de kater weer een vijandige houding tegenover hen aannam, slaakte hij een ontspannen zucht en moest hij weer glimlachen. Hij probeerde zichzelf terug op te peppen door nieuwsgierig rondjes te cirkelen rond de clankat, niet beseffend dat dit misschien terug dreigend zou kunnen overkomen. Hij bekeek de kater eens goed en zette zich toen terug neer, met zijn staart rond zijn poten gekruld. "Je moet nodig wat eten," merkte hij op. "Het zou ook je humeur goed doen," raadde hij hem aan op wijselijke toon. Hij deed heel hard zijn best om het niet geamuseerd te doen klinken. Kom op Sibelius, het is nergens voor nodig om hem zo uit te dagen, zei zijn geweten tegen zichzelf. En toch deed hij net onbewust wat hij niet zou mogen doen. Hij wist niet waarom hij het deed, maar de kater maakte iets los in hem dat hij bij andere clankatten niet eerder had gevoeld. "Van welke clan kom je dan wel? En wie ben je?" vroeg hij, in een poging zijn houding wat beter te maken. Wat gedroeg hij zich toch dom. Hij wist dat zijn gedrag clankatten nog geïrriteerder kon doen raken. Misschien was het gewoon sterker dan hemzelf?

Na zijn antwoord slikte de rogue even en mompelde iets, maar Grasseye kon niet verstaan wat, maar daar had hij ook bijna geen interesse in. Toen keek hij weer op naar Grasseye. Grasseye keek terug, maar met een vijandige, lichtjes nieuwsgierige blik. De rogue zuchtte diep, en glimlachtte toen weer. Grasseye glimlachte helemaal niet, in tegendeel zelfs, hij begon een beetje te grommen als een hond. De tom leek zijn ienniepietsie waarschuwing niet optemerken, en liep cirkeltjes rond Grasseye. Grasseye vond het vreselijk ieritand, en haaldde uit met z'n poot naar de rogue die maar steeds cirkeltjes bleef draaien. Dezekeer leek hij het wel begrepen te hebben, want hij ging weer zitten, met zijn fluffy staart rond zijn poten gekruld. "Je moet wat eten," zei de rogue. "Het zou ook je humeur goed doen." Grasseye moest nog eens grommen. Wat een brutale kater! Hij mocht hem niet zo. "Jij hoeft mij niet te vertellen wat ik moet doen, bedankt," gromde hij sarcastisch naar hem. Hij had trouwens al gegeten in het kamp. En Grasseye kon er zelf niets aan doen dat hij een humeur krijgt, van het gedrag van deze rogue. "Van welke clan kom jij dan wel? En wie ben je?" Grasseye moest voor de zoveelste keer weer grommen. Wat een vraag! Grasseye had zin om z'n ogen uit te krabben, maar dat was nu niet zo'n goed plan. "Ik ben Grasseye, Trotse krijger van Shadowclan," zei hij trots. Bij zijn woorden hief hij ook nog eens trots z'n borst en kin om hoog. "En ik zal mijn clan ten ere houden als jij nu niet snel dit gebied verlaat," vervolgde hij al lichtkes blazend. Het zal om vechten aankomen als deze rogue nu niet gauw de Fourtrees velaat en naar zijn eigen terretorium terugkeert.

"Relax, tom," zei hij op een rustige toon, in de hoop dat de clankat daarmee ook vanzelf terug zou bekomen. De rossige kat was niet bepaald blij meer met de komst van Sibelius; hij blies, hij gromde, hij haalde uit met zijn poten. Wat was eigenlijk het probleem? De rogue had hem toch al gemeld dat hij kwam in vrede en wat zijn bedoeling was om hier te doen, namelijk niemand kwaad doen door even lekker te zonnen?
"Ik ben Grasseye, trotse krijger van Shadowclan," meldde de zwart-rossige kat hem, waarna hij zei dat Sibelius maar eens het territorium moest verlaten. De rogue was niet gediend met de onbeleefde opmerking van de clankat, maar besloot om er niet verder op in te gaan om hem niet nog chagrijniger te maken. Bovendien was dit niet eens eigendom van zijn eigen clan, maar van één die niet bestond. Dat laatste besloot Sibelius maar in te slikken, kwestie van geen oog of poot kwijt te raken door de gefrustreerde kater. Of erger; een staart, of zelfs zijn volledige kop. Hij schatte in dat de tom het best van hem zou kunnen winnen in een gevecht. Het zou gelijkwaardig zijn, als hij besloot om het op een tweestrijd te houden tenminste. "Dag Grasseye. Het was aangenaam kennis met je te maken. Tot ooit misschien nog eens," opperde hij met een vriendelijke glimlach. Hij hief zijn staart hoog op in de lucht en trippelde weg naar het bos. Daar verschool hij zich achter een struik, om te wachten tot de clankat weg was. Sibelius was niet van plan om zich zomaar door een kat te laten wegjagen die niks met het eigendom van dit gebied te maken had. Hij werd weer rustig en snoof de lucht verder op. Zou Starclan echt bestaan?