The night's still young[Fernpaw]

De she-cat keek even over haar schouder naar haar denmates, maar deze lagen nog altijd te slapen. Niemand leek wakker geworden te zijn door haar en met vernauwde ogen keek ze naar de warrior die deze nacht wake zou houden. Ze sloop voorzichtig bij hem weg en richtte haar blik op de camp uitgang. Dat werd dus een andere… ze trok met haar oortje toen de tom zich opeens omdraaide en richting the dirt place ging. Mooi zo. Ze rende snel het camp uit. Als ze nu een warrior was geweest had ze niet veel verantwoording af moeten leggen, maar een apprentice moest dat natuurlijk wel. Fernpaw was de laatste moon best wel gegroeid; je zag aan haar dat ze over minder dan drie moons een warrior zou worden. Dankzij Emberspark, welke haar training weer had opgepakt, werd het voor haar mogelijk gemaakt om een warrior te worden. Fernpaw was hem dan ook erg dankbaar. De she-cat trok kort met haar oortjes toen ze langs de smalle doorntunnel naar buiten liep. Niet veel later rende ze door haar territory en meed zorgvuldig de plek waar Innerstar was gestorven. In plaats daarvan koos ze een andere weg richting Fourtrees. Na toch wel even gerend te hebben zag ze de grote eiken in de verte opdoemen; in het donker waren ze nog mooier dan overdag. En dan Silverpelt die bezaaid was met overleden warriors. Oké, die laatste gedachte was misschien wat minder omdat haar vader ook tussen die warriors zat, maar goed. Ze rende nog wat sneller en rook niet veel later de geur van Pantherpaw. ‘Pantherpaw,’ bracht ze uit en ze snorde. Ze drukte haar pels heel even begroetend tegen de zijn en gaf hem een kopje. Hij was in de twee ontmoetingen die ze hadden gehad best wel een goede vriend van haar geworden. Ze ging zitten en gaf een lik over haar poot. ‘Was het voor jou makkelijk om hier te geraken?’ vroeg ze aan de tom. Ze wilde immers niet dat hij problemen kreeg door haar.

Fernpaw kreeg een warm gevoel bij het zien hoe Pantherpaw haar ontving. Heel anders dan dat haar Clanmates zouden doen. En hoewel Bitterpaw een goede vriendin van haar begon te worden en Tallshadow iemand die ze graag in haar buurt had, kon ze niet ontkennen dat het met Aspenpaw en Pantherpaw meteen goed had geklikt vanaf het begin zonder dat er te veel awkwardness aan te pas was gekomen. Maar hoewel het goed klikte met de apprentice en ze zelfs had besloten om met hem af te spreken, ging ze hem natuurlijk niks over de dood van Innerstar vertellen. Ze vertrouwde hem wel, maar ook weer niet genoeg voor zo’n informatie. Dadelijk zou hij het delen met zijn leader en zou Everstar er gebruik van maken. ShadowClan had al een keer verloren tegen WindClan bij een border fight; Fernpaw wilde niet dat WindClan hun nog eens zou verslaan. Ze keek op toen Pantherpaw zijn woorden sprak en glimlachte eerst, maar toen spitsten haar oren zich en keek ze de warrior met grote ogen aan. ‘Warrior?’ mauwde ze verbaasd. ‘Wanneer is dat gebeurd?’ Ze lachte ongelovig. Ze wist wel dat Pantherpaw ouder was dan haar, maar ze had niet in de gaten gehad dat hij al zo veel ouder was dan haar. Of nou ja. Ze had niet verwacht dat hij al zo snel warrior zou worden na hun tweede ontmoeting. ‘En wat is je naam geworden? Pantherpelt?’ Hoewel ze het best een goede gok vond van zichzelf, dacht ze wel dat ze er naast zou zitten. ‘Ik heb een mentor gekregen,’ snorde ze. ‘Dus ik hoop dat ik over twee of drie moons ook mijn warriornaam ontvang.’

Zijn naam was niet Pantherpelt, maar dat had Fernpaw ook niet verwacht. Het was eerder een gok geweest dan dat ze het echt bevestigend had willen laten klinken. Hoewel Pantherpelt wel bij hem zou passen, was Panthersoul een mooiere naam en even complimenteerde de zwarte she-cat Panthersoul’s leader in haar kopje. Ze hoopte dat Tallstar haar ook een mooie naam zou geven zodra ze warrior zou worden. Maar goed. Ze moest eerst nog een final assesment krijgen van Emberspark, dus ze zag het binnen de kortste keren nog niet snel gebeuren dat ze warrior werd. Ze wilde echter ook weer niet te ver achterop raken. Dadelijk zou Panthersoul al moons warrior zijn en dan moest zij nog beginnen. En hoewel ze er vrij zeker van was dat de tom haar daar niet op zou beoordelen, zou ze het alsnog niet leuk vinden. Ze zou het zelfs beschamend vinden, hoewel meerdere omstandigheden er soms voor konden zorgen dat apprentices pas echt laat warriors werden. ‘Ik ben vooral benieuwd wat mijn warriornaam wordt.’ Bijna had ze de naam van Tallstar genoemd. Er was nog geen Gathering geweest waarop verteld kon worden dat Innerstar gestorven was, dus ze mocht dit ook niet uitlekken naar Panthersoul toe. Hoewel ze afspraken als vrienden, moest ze altijd in haar kopje blijven houden dat ze op een dag tegenover elkaar zouden staan als vijanden. Elk deeltje kwetsbare informatie die zij zou delen over ShadowClan kon resulteren in het ideeën geven aan andere Clans. ‘Als jij tegen dan nog geen apprentice hebt,’ sprak ze bedenkelijk. Toen keek ze de tom weer enthousiast aan. ‘Wat denk jij dat mijn naam wordt? Ik heb zelf al nagedacht, maar ik kom niet verder dan Ferneyes en dat vind ik geen mooie naam.’ Ze keek hem met grote ogen aan. ‘Mijn leader zal me die naam toch niet geven, hè?’

Het was apart om als warrior zijnde te zeggen dat het hopelijk nog even duurde voordat hij een apprentice zou krijgen. Meestal duurde het voor de warriors te lang eer dat ze hun eerste apprentice kregen. Je had er ook een paar tussen zitten die zo ambitieus waren dat ze gelijk al verder begonnen te denken over wat ze allemaal konden bereiken in een leven. Hoewel het haar een aanlokkelijk idee leek om ooit deputy of leader te worden, was het nu ook weer niet zo dat het een grote droom van haar was. Ze wilde eerder een goede warrior worden en misschien wel een goede partner krijgen waardoor ze haar vertrouwen in katten, die toch al niet optimaal was, weer een beetje terug kon krijgen. Ze wilde haar verschrikkelijke verleden als kitten zijnde vergeten en een nieuwe start maken. En zo lang ze apprentice was en naar haar eigen idee nog niet veel kon om de Clan te helpen, zou dat gevoel van voldoening er ook zeker niet komen. En daarom was het belangrijk dat ze die voldoening wel kon krijgen door warrior te worden. Gelukkig bevond ze zich niet ver van de normale leeftijd af om een warrior te worden en moest ze nog een paar trainingen doorstaan eer dat ze haar final assesment mocht gaan doen, dus het zat er wel dik in dat ze binnen de kortste keren haar nieuwe rank zou krijgen. Ze haalde haar schouders op. ‘We zullen wel zien,’ mauwde ze. ‘Misschien moet ik me er nu nog niet te druk over maken, hoewel de naam die je krijgt als warrior natuurlijk wel de belangrijkste is omdat dat de naam is waarmee je zal sterven als je je Clan probeert te dienen.’ Na het warrior zijn kwam er immers geen nieuwe naam meer, tenzij je natuurlijk heel erg verminkt raakte. In sommige gevallen veranderden de namen wel op basis van een ongeluk dat was gebeurd, maar ze schatte de kans voor zichzelf vrij klein dat haar ooit ook maar iets zou overkomen oh, de ironie. ‘Mijn nieuwe naam zou in elk geval niet te vrouwelijk mogen zijn,’ lachte ze. ‘Dus als Ta… Innerstar aan komt zetten met Fernblossom, ga ik echt niet tevreden zijn.’ Ze kon zichzelf wel schieten omdat ze bijna had gelekt dat Tallshadow de nieuwe leader was van ShadowClan. Voorzichtig zijn, Fernpaw!