Advice [Vileplume]

De stokoude poes lag te snurken in de Den. Haar ademhaling had nooit echt optimaal gefunctioneerd, maar ouderdom maakte het absoluut niet beter. Haar borstkas ging moeizaam op en neer en met veel gedoe probeerde ze haar lichaam te kantelen. De pijn die daarbij kwam kijken, zorgde er echter voor dat ze weer klaar wakker was. Alsof het niet erger kon, kwam er nog één of andere kater aanzetten. Een rode krijger kwam naar haar toegelopen en meteen vertrok haar gezicht in de chagrijnige plooi die het altijd was. De kater - wiens naam ze niet wist - groette haar en voelde zich blijkbaar zo vrij om ook nog eens naast haar te komen zitten. Ze bleef liggen, wetend dat ze op eigen kracht toch niet overeind zou kunnen komen. Het laatste wat ze wilde, was medelijden wekken. Ze was niet zielig. Misschien was de kater er wel om die vervelende teek op haar rug te verwijderen, of om haar nest schoon te maken. Dat zou fijn zijn. Maar nee. "Ik neem aan dat je gehoord hebt over mijn... problemen," begon de rode kater, en Vileplume keek hem aan alsof hij gek was geworden. Ze kreeg helemaal niets meer mee sinds ze haar in dit hol hadden gestopt. "Ik weet niet wie je denkt dat je bent, maar de hele clan centreert niet om jou en je probleempjes," bromde ze geïrriteerd. Hopelijk kon hij haar nest in stilte schoonmaken.    

Haar groene blik was nog steeds strak op hem gericht. Ze wilde graag dat hij wist dat hij niet geheel welkom was hier. Blijkbaar begreep hij de subtiele hint niet helemaal, want hij bleef nog steeds gewoon zitten. Geïrriteerd keek ze langs hem heen, zoekend naar de ingang van de Den. Waar was Viperpaw als je haar nodig had? Een brommende zucht verliet haar keel, en de kater ging verder met zijn verhaal dat haar niet interesseerde. Hij noemde dat hij zijn zus het kamp in had gesleept, die toevallig een rogue was geweest. "Ja, dat is dom," mompelde ze, terwijl ze haar blik wat opzij richtte. Ze voelde zich een gevangene, fysiek niet in staat om weg te gaan. Overgeleverd aan een kater met emotionele problemen. Wat verwachtte hij nou van haar? "Welke idiote leider heeft er ook voor gezorgd dat er roguebloed in onze clan zit?" bromde ze verder. Het was vast... nee, die was nooit clanleider geweest. Haar geheugen liet haar zo nu en dan in de steek. Erg handig was het niet.   

Blijkbaar had de kater al aanstalten gemaakt om weg te gaan, maar haar gemompel had hem weer terug gehaald. Verdomme. Ze kon zichzelf wel voor d'r kop slaan. Tenminste, als ze dat fysiek nog had gekund. De kater zei iets over één of andere Faithfur, een naam die haar vaag bekend voor kwam. Het kostte haar teveel moeite om in haar eigen geheugen te graven. Het enige wat ze zich nog herinnerde waren haar kinderen. Haar kinderen en Galeheart. Maar ook zij waren er niet meer. Vervolgens bood hij zijn excuses aan, en een subtiele grijns verscheen op Vileplume's gezicht. Ze had daarbij wel door dat hij nu waarschijnlijk behoorlijk op zijn ziel was getrapt, dus gaf ze hem een optie. "Je mag het wel goedmaken door die rotteek uit mijn rug te halen," zei ze, terwijl ze naar achteren wenkte. Niet echt een leuk klusje, en hij zou waarschijnlijk gek zijn om het te doen. Toch vond ze het stiekem wel leuk om een keer niet helemaal alleen te zijn.

Faithfur, Faithfur, Faithfur. Natuurlijk herkende ze de naam, maar met de jaren leek het steeds moeilijker te worden om beelden van vroeger naar boven te halen. Ze herinnerde zich nog vaag hoe gebeurtenissen zich af hadden gespeeld, hier en daar kon ze zich nog een gezicht inbeelden, maar meer dan dat was het ook niet. De kleine beetjes die ze zich wist te herinneren, haalde ze vaker wel dan niet door elkaar. Nogmaals herhaalde ze de naam door haar kop. Iets kwam wel naar voren. Een rogue, wiens naam ze echt niet meer wist. De kater gaf aan even naar Acefray te zullen gaan voor muizengal, en Vileplume knikte. "Dank je," miauwde ze, alsof het woord fysiek pijn deed om uit te spreken. "Je moeder was er vandoor gegaan met een rogue, nietwaar?" miauwde ze toen. Er lag haar iets van bij dat de poes een nestje had geworpen en daarna de clan had verlaten. Niet iets dat bijzonder goed was gevallen onder de rest van Shadowclan.

Vanuit haar ooghoeken sloeg ze de kater gade terwijl hij pijlsnel van A naar B rende. Ergens was ze jaloers, ze wilde ook met gemak van de ene naar de andere Den kunnen lopen. Het was ontzettend frustrerend om vast te zitten op één plek terwijl de rest van de wereld buiten op hoog tempo verder ging. Ze voelde dat Amberhunt naar de teek begon te zoeken en ondertussen reageerde hij op haar vraag. Ze trok even met haar oren toen haar vacht werd ingesmeerd. Het was verder duidelijk dat de kater niet helemaal op zijn gemak was, het onderwerp was vrij moeilijk voor hem. "Pff. Liefde maakt de verstandigste katten idioten," bromde ze. Ze had het zelf ervaren, één keer, met Galeheart. "Het is niet jouw schuld dat je moeder stomme dingen heeft gedaan," ging ze verder, niet wetend of ze tegen zichzelf of tegen Amberhunt sprak. Het was op beide van toepassing. 

Op een gegeven moment voelde ze hoe de teek langzaam uit haar vacht werd getrokken. Erg veel pijn deed het niet, maar het was nog steeds wel een onaangenaam gevoel. Toch was het fijn om eens een ander gevoel te hebben om op te kunnen focussen dan de zeurende pijn in haar staart en poten. Ze zuchtte even, blij dat de teek eindelijk weg was. Dat beest jeukte ontzettend, en daarbij kwam er nooit veel goeds van zo'n parasiet die je langzaam maar zeker leeg zoog. De kater gaf aan dat dat niet echt was waar hij het over wilde hebben, en Vileplume keek hem even aan. Haar expressie was haar standaard norse uitdrukking, ze had niet het gevoel dat ze nog in staat was vrolijk te kijken. Vervolgens noemde Amberhunt dat de rogue niet bepaald trouw was geweest, waarop Vileplume even gniffelde. "Een ontrouwe rogue, wie had dat verwacht?" ronkte ze, licht geamuseerd. Rogues hadden geen code, die hielden zich niet aan regels. Het was dom om zoiets van ze te verwachten.

Met moeite kon ze omvatten waarom je je ooit met een rogue zou bemoeien. Die katten hadden geen gevoel voor eer of voor plicht. Ze deden gewoon een beetje wat ze wilden, ze klootten maar wat aan. Waarschijnlijk was het vandaag de dag niet heel anders in Shadowclan. Wat haar betrof was de clan met Innerstar gestorven. De poes was verstandig geweest, streng ook. Ze wist wat ze deed en dat gevoel had ze niet bij Tallshadow. Blijkbaar vond zelfs Starclan hem niet waardig genoeg, ze hadden hem immers de toegang tot de Moonstone ontzegd. Als dat al niet genoeg was, dan wist de oude poes het ook niet meer. De kater ging verder over zijn moeders naïeve praktijken, en Vileplume kon niet anders dan afkeurend haar kop schudden. Vervolgens vroeg hij of hij het vertrouwen van de clan terug kon krijgen, en haar blik verzachtte iets. "Als jij kan leren van je moeder's fouten, denk ik van wel," sprak ze rustig. Zelf had ze ook genoeg fouten gemaakt en ook haar dochter had diezelfde fout begaan. Hopelijk zou Viperpaw beter weten. 

Het was onvoorstelbaar hoe moe je kon worden door gewoon te zitten. Haar borstkas ging zo snel op en neer dat het haast pijn leek te doen, maar erg veel aandacht besteedde ze er niet aan. Het was immers al zo geweest sinds ze zich kon herinneren. Vanuit de ooghoeken bekeek ze de kater nogmaals, ietwat jaloers. Ze wou dat het vertrouwen van de clan herwinnen het grootste probleem was dat zij had, maar het had niet zo mogen zijn. De rosse kat trok zijn mond weer open en Vileplume keek hem ietwat eigenaardig aan. Wat hadden katten tegenwoordig met rogues? "Vertrouwen is iets dat je kunt herstellen. Het kost veel tijd en moeite, maar het kan. Ik zou zeggen dat het het proberen waard is," mompelde ze, terwijl ze haar blik weer verplaatste naar de wand van de Den. Zelf had ze ook graag een tweede kans willen hebben.

De kater liet haar weten dat hij het ging proberen, ondanks het feit dat het lastig zou worden. Het idee dat hij nu al excuses maakte, stelde haar niet bepaald gerust. Natuurlijk wilde ze het beste voor hem, natuurlijk wilde ze dat hij zich weer thuis voelde in de clan, ze was de duivel zelf immers niet. Maar voor de rest wilde ze zich ook niet actief voor hem inzetten. Kón ze dat niet doen. Ze was oud, zwak en bijna seniel. Aan haar had niemand wat. Ze verschoof zich, ietwat ongemakkelijk aangezien ze niet wilde zeggen wat ze zo dadelijk zou gaan zeggen. "Bedankt," bromde ze toen. "Dat je even langskwam. De meeste katten kijken niet echt om naar Elders." Ze wist zelf ook wel dat ze niet echt plezant was om mee rond te hangen. Ze maakte het zeker niet makkelijk voor anderen, maar af en toe was er een kat die er bovenuit stak en toch maar eens hallo kwam zeggen. Wat het haar betrof, had de kater haar vertrouwen al wel gewonnen.

Nog steeds vond ze het niet leuk om anderen te bedanken. Alsof het een teken van zwakte was. Eigenlijk zou het haar ook niet uit moeten maken, fysiek was ze het toonbeeld van zwakte. De kater glimlachte, iets wat haar om één of andere reden goed deed. Ze fronste, straks werd ze nog aardig. Ze had eigenlijk geen idee waarom ze zo deed, het was voornamelijk iets van de laatste tijd geweest. Het was gewoon makkelijker om katten af te stoten dan ze dichtbij te laten, zoveel had ze in haar tijd wel geleerd. Haar partner, haar kinderen, haar vrienden, allemaal waren ze er niet meer terwijl zij verdoemd leek om hier nog een eeuwigheid vast te zitten, zonder dat ze ook maar iets kon. Een zieke grap van Starclan. Toch klaagde ze niet. Niet al te veel dan. De kater suggereerde dat hij nog eens terug zou komen, waarop ze even knikte. "Voel je vrij om weer eens langs te komen," miauwde ze toen. Al was het maar om haar nest te verschonen.