The sun is also a star {Open}

De zon was een ster zeiden ze, maar waar was die ster? Serpentkit keek vanuit de nursery naar de lucht en regendruppels spatte in haar zwarte gezicht. Ze vernauwde haar ijsblauwe ogen. De lucht was donker en er leek geen zonnestraal te ontsnappen door de dichte bewolking heen. Toen ging haar blik naar de Elders den. Een snelle sprint door het kamp heen kon er misschien voor zorgen dat ze toch nog droog in de Elders den terecht kwam. Ze had wel zin in spannende verhalen. Over hoe het gevecht met Windclan, waarin Innerstar was verdwenen en later dood terug gevonden was. Het verhaal is spannend en diep triest. En dan, om vervolgens te horen wat voor moedige leider ze was, dat vond ze ook leuk. Serpentkit had Innerstar nauwelijks gekend.
Daar gaan we dan. Ze zette af met haar achterpoten en raasde over de open plek door naar de Elders den. Daar stapte ze de den binnen. Ze schudde haar half lange, pluizige zwarte vacht uit en keek met haar helder, blauwe oogjes om zich heen. Wie o wie.

Eerste post Ferndust

Ferndust schraapte met haar klauwen over de wand van de den terwijl ze haar ogen sloot en zich probeerde te concentreren op het geluid dat haar klauwen maakten. Ze had het niet verzonnen. Ze kon echt beter horen dan eerst. En hoewel ze zich nog steeds verschrikkelijk voelde over het feit dat ze minder kon zien dan eerst en dat ze haar droom om warrior te worden wel op haar buik kon schrijven, was het toch een goed ding dat haar andere zintuigen om deze reden scherper waren geworden. Dit wilde zeggen dat ze daar op moest gaan oefenen zodat ze, mocht er ooit een gevecht in hun territory plaatsvinden, toch nog van enig nut kon zijn. Maar voorlopig ging ze niks tegen Tallshadow zeggen. Ze wilde eerst ontdekken of haar zintuigen alsmaar scherper zouden worden of dat dit het alleen zou zijn. Want met dit kon ze nu ook weer niet zo heel veel. Ferndust draaide haar kopje toen ze een geluid hoorde naderen, maar kon niet zien wat het was omdat het geluid haar via haar blinde kant naderde. Ze concentreerde zich op de manier waarop de pootstappen terechtkwamen. Aan het zachte geluid te horen, ging het waarschijnlijk om een kitten. Ferndust schrok toen ze water voelde spatten op haar vacht en deed haar best om een geërgerde, geschrokken reactie in te houden. In plaats daarvan draaide ze zich volledig om en herkende Serpentkit. Zij had er ook bijgestaan toen ze het slechte nieuws kreeg te horen en even slikte Ferndust ongemakkelijk. Ze wist hoe blind kittens konden zijn voor het kwetsen van gevoelens; de kans dat de kitten een gemene opmerking ging maken was vrij groot. ‘Dag, Serpentkit,’ mauwde ze voorzichtig. ‘Wat doe jij hier? Moet je niet met dit koude weer in de nursery zijn?’ Ze wist dat het niet bepaald netjes was om de kitten terug te sturen naar de nursery, maar ze wilde gewoon weer alleen zijn met al haar problemen.

Het was de nieuwe elder die haar begroette. Oud was deze elder echter niet, maar ze was ook geen warrior. Ze werd begroet door de nieuwe elder en vroeg vervolgens wat ze hier deed en vroeg of ze met dit weer niet in de nursery behoorde te zijn. "Éigenlijk wel, maar ik vind het daar zo saai," piepte Serpentkit. "Is de wereld nu ook voor de helft donkerder?" Vroeg ze vervolgens en bestudeerde schaamte loos de blinde zijde van Ferndust, want dat was de naam van de nieuwe, niet zo oude elder. Misschien zou ze nu van haar moeder, die niet meer leefde, een draai om haar oren krijgen omdat haar vraag brutaal was. Maar dat was iets waar Serpentkit zich niet van bewust was. Ze wilde het gewoon weten, al wist ze dat persoonlijke vragen niet altijd gepast waren. Ze had wel wat geleerd tijdens haar korte opvoeding.

Hoewel Ferndust op momenten zoals deze liever alleen wilde zijn, wist ze ergens ook wel dat afleiding juist goed voor haar kon zijn. Dat het goed was als er een kitten rond zou lopen die haar vervelende, ongepaste vragen stelde omdat ze dan niet meer alleen met haar duistere gedachten kon zijn. En alles was beter dan met Vileplume opgescheept zitten, niet dan? De elder lag haar absoluut niet en ze wist dat het andersom ook zo was, want ze hadden beiden bijna ruzie gehad. Of nou ja. Ze hadden eigenlijk gewoon ruzie gehad. Dan was dit toch wel een verbetering, niet? Bovendien was het niet haar probleem als de kitten op haar kop kreeg omdat ze eigenlijk in de nursery moest zijn. Dan hadden de queens maar beter op haar moeten letten. Bovendien kon Ferndust in de conditie waarin zij verkeerde de kitten niet eens terugbrengen, want ze was bang dat ze zou struikelen omdat ze nog steeds last had van het lopen zonder aan één kant te zien en was bang dat ze de kitten zeer zou doen. En dan zou je zien dat de queens zo bij haar waren. Zucht. ‘Je mag hier blijven, maar zorg dat je de andere elders niet lastigvalt,’ mauwde ze zacht. Ze onderdrukte een jammerkreet toen de kitten haar inderdaad vervelende vragen begon te stellen, maar hield in gedachten dat de kitten er niks aan kon doen omdat ze dit soort dingen nu eenmaal niet onder controle had. ‘Ik kan je gewoon aan een kant niet meer zien,’ mompelde ze. Het maakte haar zenuwachtig dat de kitten aan haar blinde kant stond. ‘Het is moeilijk uit te leggen als je het niet hebt meegemaakt en ik weet ook niet hoe ik aan de uitleg moet beginnen, maar ik neem aan dat de wereld misschien wel voor één helft donkerder is, ja.’ En dat kon ze op meerdere manieren begrijpen. Ze draaide haar lichaam een kwartslag zodat ze de kitten aan kon kijken met haar goede oog. Zodat de kitten überhaupt aan kon kijken.