It's Okay

Met een zucht begon ze haar nest weer bij elkaar te schrapen. Iets of iemand had haar hele constructie door de toren verspreid, en nu was er nog maar weinig van over. Misschien was er een chagrijnige Young One geweest die zijn of haar agressie uit had geoefend op haar slaapplek, maar ze hield zichzelf voor dat het gewoon de wind was geweest. Dat was niet bepaald lastig te geloven: de laatste paar dagen had het onophoudelijk geregend. De eerste druppels waren na de droogte meer dan welkom geweest, maar nu regende het zo hard dat ze toch liever in de toren bleef dan dat ze naar buiten ging. Een heel verschil voor haar doen, want meestal wilde ze alles behalve in het kamp blijven. Uiteindelijk had ze de twijgjes en het mos dat haar nest vormde weer bijeen geraapt in een triest hoopje. Het stelde niet veel voor, maar het was genoeg. Ze wilde net gaan liggen, maar kromp al snel ineen toen ze iemand de trap op hoorde komen. Ze had geen behoefte aan gezelschap.

Muta

 

_{Totaal uitgeput klom Muta de trap op. Ze had niet door dat ze haar afslag gemist had, maar bleef door lopen tot de tweede verdieping. Zelf sliep ze altijd op de eerste verdieping, want dan kon ze bij de spleet zitten om andere katten te bespioneren. Ze was gesloopt door de intensieve training in haar eentje. Het vechten lukte nog steeds niet, en ze wilde dat ze net zo goed kon vechten als Zira. Nu wilde ze absoluut niet in haar moeders voetstappen treden, deed ze wel moeite om zo veel mogelijk uit zichzelf te halen. Het was immers wel nuttig voor haar toekomst. Iets te laat besefte Muta zich dat ze een verdieping te hoog was, en liep zo de ruimte in. Daar zag ze Ophelia ineengekrompen zitten, en wat verbaasd knipperde de tabby met haar ogen. "Eh.." bracht ze uit, niet goed wetende wat ze doen moest.}

Haar grote ogen fixeerden zich op de trap, waar tot haar grote geluk Muta's gezicht verscheen. Meteen werd ze weer wat rustiger en ze durfde zich zowaar te ontspannen. Het was niet alsof ze ontzettend veel met haar zusje sprak, maar om één of andere reden durfde ze meestal wel zichzelf te zijn rondom haar cyperse zusje. Muta mompelde wat, niet echt wetend wat ze moest zeggen. O kon zich daarin wel inleven. Sinds het overlijden van Zira hadden ze nog niet tegen elkaar gepraat en het was hoogstwaarschijnlijk geen gemakkelijk onderwerp voor hen allebei. O keek haar zusje even op en neer, ze was behoorlijk veranderd sinds de laatste keer dat ze haar echt goed had bekeken. "Hé, Muta," begroette ze de ander zachtjes. Ze schuifelde even met haar achterste om plaats te maken in haar 'nest'. "Wil je erbij komen zitten?" nodigde ze haar vervolgens uit. Het was een oprecht aanbod, ze had Muta immers best gemist.

Het was Ophelia die het gesprek startte. Een beetje nerveus wipte Muta van haar ene poot naar de ander. Het aanbod om er bij te komen zitten nam ze graag aan, maar het was gewoon zo lang geleden dat ze haar zus gesproken had. "Hoi Ophelia," mompelde ze, meer tegen haar poten dan tegen de zwart-witte poes. Ze wist niet waarom ze zich zo ongemakkelijk voelde, maar het was gewoon eenmaal zo. Wat onzeker schuifelde ze naar het nest van Ophelia, waar ze ging zitten. De bruine tabby wist niet goed hoe het verder moest, maar vond een stilte ook zo ongemakkelijk. "Eh, hoe gaat het?" miauwde ze dus. Ze keek even naar Ophelia, maar fixeerde haar blik al gauw weer op haar voorpoten.

Natuurlijk had ze wel door dat Muta er een beetje ongemakkelijk bij stond, maar ze wilde toch wel erg graag wat quality time met haar zusje. Het was het proberen in ieder geval waard. En het was ook niet gek dat Muta ietwat nerveus was, ze hadden elkaar immers al lang niet meer gesproken. O zelf was niet bijzonder verlegen. In een ander leven had ze wellicht heel extravert kunnen zijn, maar in de Bloodclan durfde ze haar mond uit angst niet open te trekken. Muta kwam bij haar zitten en vroeg even later hoe het ging, waarop O even haar schouders ophaalde. "Beter dan eerst," zei ze, met oog op het recente overlijden van Zira. Ze was er kapot van geweest, al wist ze niet waarom. Ze had nooit een goede band met Zira gehad, het tegenovergestelde eigenlijk, en toch had de dood van de poes haar hart gebroken. Het was toch haar moeder geweest. "Met jou?" vroeg O toen aan haar zus. Ze verwachtte een oprecht antwoord.

Muta glimlachte zwakjes op het antwoord van Ophelia. Haar zus had het waarschijnlijk ook zwaar met de dood van hun moeder. Ze vestigde blik nu naar voren, en probeerde te ontspannen. Ze wist niet precies waarom ze zich zo ongemakkelijk voelde, hoewel het waarschijnlijk iets te maken had met dat ze Ophelia zo ontzettend lang niet had gesproken. Er kon zo veel veranderd zijn. Straks was de zwart-witte poes ook zo'n moordmachine geworden, net als iedereen in de Elite. Daar zat ze niet op te wachten, maar alles kon gebeuren, niet waar? "Met jou?" Wat nerveus likte ze even langs haar lippen, om vervolgens daarop te antwoorden. "Ehm.. Ben tegenwoordig wat gestresst." miauwde Muta. Het was een eerlijk antwoord, want ergens voelde ze dat ze haar hart kon luchten bij haar zus. "Hoewel Hellhound een betere mentor is dan Vitani." ging ze langzaam verder.

Qua uiterlijk leken ze helemaal niet op elkaar, je moest maar net weten dat ze zusjes waren. Muta had wat haar verschijning betrof meer weg van Zira. Iets waar ze maar mee bofte: Zira was altijd een prachtige kattin geweest, van buiten dan. Op dat vlak was Muta naar O's weten weer anders. Zachtaardiger, vriendelijker, misschien ook wat onzekerder. Ondanks het feit dat O ervan overtuigd was dat Muta niet al te veel op de traditionele Bloodclanner leek, was het alsnog een gevaarlijk iets om over te praten. Maar één verkeerd oor hoefde te horen over hoe ze het hier haatte in de Elite en ze kon rekenen op een boos bezoekje van Claw of Shark. En die wilde ze niet opnieuw. Muta liet O weten dat ze gestrest was en O kon wel raden waarover. Hun final assessment. Zelf had ze er ook niet bepaald zin in. O knikte op haar volgende opmerking, ze hadden het met Hellhound getroffen. "Ik mag hem ook wel," zei ze met een zachte glimlach op haar gezicht. Ze had niet verwacht dat ze een mentor in de Elite ooit zou waarderen. "Ben je... klaar voor je final assessment?" vroeg O toen, met een ietwat bezorgde stem. Zelf zou ze hem nooit halen, daar was ze van overtuigd. 

Muta begon zich steeds veiliger te voelen in de gezelschap van haar zus, en toen ze sprak dat zij Hellhound ook mocht, knikte Muta bijna enthousiast. "Hij is echt veel minder hard dan Vitani. Ik bedoel, Vitani pakte de training heel erg hard aan en ik hield het toen niet vol," sprak ze met haar lage stem. Vitani was erg streng geweest en ook omdat ze samen met Sniper moest trainen -die bijna nog erger was- had ze het helemaal niet fijn. De trainingen waren hard en meedogenloos en Muta werd destijds steeds vaker uitgeput en zwak. Tot ze op een bepaald moment ziek werd en Zira stierf. Toen Muta wat was aangesterkt kreeg ze Hellhound als mentor, en tot nu toe was dit allemaal alleen maar een opluchting. Ophelia vroeg of zij al klaar was voor de final assessment en Muta verstijfde. Waarom begon haar zus hier nou over? Nerveus begon ze wat heen en weer te wiegen, en staarde naar de andere kant van de tower. De tabby zou nooit klaar zijn voor die final assessment. Nu niet, nooit niet. Maar dat toegeven wilde ze ook niet. Straks was Ophelia er wél klaar voor -om te moorden- en zou ze wat Muta zou kunnen zeggen allemaal doorvertellen aan Hellhound, of erger, Claw of Shark. Dus hield ze haar kaken stijf op elkaar en weigerde de zwart-witte poes aan te kijken.  

O merkte dat haar zusje zich wat comfortabeler begon te voelen, wat haar meteen al goed deed. Het was alsof ze bij aan het kletsen was met een oude vriendin en het voelde echt goed. Ze schrok echter wel een beetje toen Muta over Vitani vertelde. Vitani was nog steeds hun halfzus, al had O haar nooit echt als familie gezien om één of andere reden. Wat ze niet had geweten, was dat Vitani zo meedogenloos was. Ergens had ze het misschien aan moeten zien komen, de poes leek veel meer op Zira dan Muta en O bij elkaar. "O, wauw, ik wist niet dat ze zo was," miauwde O toen. "Gelukkig dat je Hellhound als nieuwe mentor hebt gekregen." vervolgde ze toen. De rosse kater was ontzettend vriendelijk en begripvol geweest, iets dat ze totaal niet had verwacht. Toen ze vroeg naar haar final assessment, bleef Muta stil, wat O eigenlijk al genoeg vertelde. Ze keken er allebei tegenop. Even knikte de poes, terwijl ze haar blik tegen de muur richtte. Ze kon Muta vertellen over haar plan, maar ze was zo bang dat iemand hen zou horen.