[Open] Finding a territory

De vangst bracht duidelijk een vrolijke stemming teweeg. Mooi zo. Het was dan ook niet makkelijk om zoiets te leren.
Djinn vermeldde dat zijn vis goed smaakte, wat hem opnieuw trots maakte op zijn kunsten. Het gaf hem het gevoel gewaardeerd te zijn, iets wat hij niet meer vaak kreeg aangezien hij nu alleen leefde.
"Heeft je moeder je leren vissen?" De vraag kwam uiteraard onverwacht. De kattin wist hem wel van zijn stuk te brengen, hetzij positief of negatief. Ze had best wel lef in zich en enerzijds mocht hij dat wel, want zelf had de tom dit soms te weinig. Hij mocht dan wel een sterke bouw hebben en een goed jager zijn, zijn hartje bleef vrij klein. Dat uitte zich in het belang dat hij hechtte aan respect tegenover andere katten en toch vrij zijn zin kunnen doen. Niet goed wetend wat te antwoorden, schudde hij dan maar zijn kop. Alweer eerlijk. "Nee," bevestigde hij zijn eigen mimiek. Sibelius moest even slikken om niet terug te denken aan zijn spiegelbeeld hallucinatie. "Mijn vader." Hij zweeg. Het duurde heel lang, en hij at gulzig zijn deel van de vis op gedurende die tijd. "Waar zijn jouw ouders eigenlijk? Ben jij volledig eenling?" De kater vond het een goede vraag van zichzelf. Hij kon haar wel een paar dingen toevertrouwen, maar de details zouden nog even moeten wachten. Hij keek om zich heen. De regen was intussen al lang gestopt. Misschien zouden ze hun reis beter verder zetten van zodra het eten naar binnen gewerkt was.

De laatste keer dat ze vis had gegeten, kon ze zich niet meer herinneren. De kattin spon zachtjes terwijl ze verder at van het malse stuk vis. Misschien moest ze toch eens poging gaan doen om te leren vissen. Dit smaakte absoluut niet verkeerd. Toen ze haar vraag stelde, leek de kater even verbouwereerd te zijn. Schijnbaar vond hij het niet heel makkelijk om over zijn ouders te praten, maar dat weerhield haar er niet van om er niet naar te vragen. Het bevredigen van haar eigen nieuwsgierigheid vond ze toch net een tikkeltje belangrijker dan het gemak van de kat voor haar. De kater vertelde over zijn vader, dat die degene was die hem had leren vissen. Vervolgens leek zijn intentie te zijn om de bal terug te kaatsen: hij vroeg naar haar ouders. Waar ze waren en of ze volledig eenling was. Van die laatste vraag wist ze niet zeker hoe ze moest antwoorden. "Ik heb mijn vader nooit gekend. Mijn moeder zal wel ergens rondzwerven, als ze nog leeft," antwoordde de kattin. Haar thuis was ontzettend anders dan hier. De meeste katten waren wat je solitair kon beschouwen. Ze gingen waar ze maar wilden en bleven zelden constant bij hun familie. "Mijn moeder zat bij een groep katten, maar echt vergelijkbaar met de clans hier zal het wel niet zijn." De poes likte haar lippen even. "Ik heb zelf ook een flinke tijd bij die groep gezeten, totdat tweebeners ons gebied innamen." Nee, dol op de mensen was ze absoluut niet. Ze hadden haar huis en haard van haar afgenomen en dat zou ze ze nooit vergeven.

Hij mocht dan wel zijn geheimen hebben, zij was op z'n zachtst uitgedrukt ook best een geheimzinnige poes. Niet dat ze veel voor hem verborgen hield, die indruk had hij althans niet, maar het zat hem in de manier waarop ze zich gedroeg. In de omgang was het best een aangename kattin, maar er was iets in haar nonchalance die ervoor zorgde dat ze zo overkwam.
De poes vertelde over haar moeder. Sibelius luisterde aandachtig, zijn kop iets gebogen terwijl hij op zijn stukje vis kauwde. Ze stopte even met praten toen ze het over de tweebenen had. De kater wiebelde zijn oren. "Wat zijn het toch rare wezens," mompelde hij meer in zichzelf dan tegen zijn gesprekspartner. Wie doodde er nu zonder reden? "Zolang ze maar uit onze buurt blijven is het goed." Hij staarde even in de verte en keek haar daarna terug zijdelings aan. "Misschien moeten we eens verder gaan. Voor ze het ook op ons gemunt hebben.."

Flut. sorry

De kater maakte een opmerking over twolegs en Djinn knikte enkel instemmend. Het waren zeker rare wezens en daarbij waren ze ook nog eens wreed. Ze hadden haar thuis van haar afgenomen en ze zou het hen nooit vergeven. Nu kon ze wel zeggen dat ze harteloos waren en geen medeleven leken te hebben voor alle andere dieren, zelf was ze ook niet altijd zo vriendelijk. Ze had weleens een leven genomen van een andere kat, dus heel veel beter dan een tweebener was ze misschien ook niet. Het was echter wel een leuke gedachte. Ze werkte een laatste stuk vis naar binnen voordat Sibelius voorstelde om verder te gaan. Djinn keek even naar de lucht. Ondanks de regen werd het duidelijk dat de zon langzaam maar zeker naar onderen trok. Ze begon te verlangen naar haar warme slaapplaats in de stal. De poes stond op en likte haar lippen. "Ik denk dat ik op huis aan ga," miauwde ze toen. Ze deed alvast een paar stappen in de juiste richting. "Nog bedankt voor de vis." En daarmee verdween de kattin in de straten van de rogueplaatsen.

Topic uit.

Onderwerp: Re: [Open] Finding a territory