[Open] Finding a territory

Het was nu ongeveer een week geleden dat ze voor het eerst voet had gezet in dit nieuwe gebied, en ze begon zich al redelijk thuis te voelen. Niet dat het voor haar moeilijk was om een plek tot haar thuis te maken, meestal vond ze haar eigen weg wel vrij snel. De regeling die ze met haar nieuwe groep had getroffen, beviel haar ook wel. Ze hoefde niet te jagen, dat werd voor haar gedaan. Alles wat zij hoefde te doen is andere katten weghouden bij de stal die ze haar thuisbasis noemde. Rogue One heette haar nieuwe groep, en ze kon er eigenlijk niet blijer mee zijn. Hier en daar begon ze wat praatjes te maken met haar nieuwe groepsleden en stukje bij beetje begon ze met het verkennen van het gebied rondom haar. Ze had het verwoeste gebied al afgespeurd, de tweebeenplaatsen en ook de grenzen van de clans had ze voor zichzelf uitgezocht. Nu was ze weer op één van haar dwaaltochten, die haar naar een nog onbekend deel van de rogueplaatsen had gebracht. Een klein stukje groen trok haar aandacht en daarbij een grijze kater die zichzelf in één van de bomen had gewerkt. Djinn liep naar de stam van de boom en keek naar boven, ogen tot spleten geknepen om ze te beschermen tegen de regenval. De droogte had plaatsgemaakt voor iets dat wel een tropische moesson leek te zijn. "Is dit jouw plek?" vroeg de poes op neutrale toon. Ze wilde in kaart brengen welke rogues waar zaten. Eventueel om te kijken welke gebieden ze over konden nemen, en welke off-limits waren.

Ugh, wat een rotweer. De droogte had ontzettend lang aangehouden als ze de katten in dit gebied moest geloven. Haar ego was groot genoeg geweest dat ze geloofde dat zij degene was geweest die uiteindelijk de verlossende regen naar dit gebied had gebracht. Uiteindelijk was ook die regen veranderd in een ontzettende ergernis. Het leek maar niet op te houden met gieten voor de afgelopen paar dagen en het leek daarbij ook voor niemand echt goed uit te pakken. Gelukkig had ze op tijd een nieuwe vriend gemaakt die haar in zijn stalletje had laten slapen. Daar zat ze nu hoog en droog, wachtend op de prooi die de jagers in de groep naar hen toe zouden brengen. Ideaal, niet? Ze voelde zich net een koningin in haar regenachtige koninkrijkje. Ze voelde de mosgroene ogen van de kater in de boom op haar neerdalen, en even voelde ze zich ondermaats. Het was niet bepaald fijn om iemand van boven op jou neer te laten kijken, maar voor deze keer liet ze het maar gaan. Het was immers zijn gebied, en zij was hier te gast. De kater bevestigde haar vermoedens, dit was zijn gebied. Niet slecht, zeker niet slecht. Nu moest hij het alleen nog zien te verdedigen voor het handjevol andere rogues dat hier rondliep. Vervolgens bood hij haar aan naar boven te komen, waar op ze grinnikend haar kop schudde. "Ik ben niet zo'n klimmer," vertelde ze hem toen, haar ogen nog steeds naar boven gericht. Om eerlijk te zijn, was ze waarschijnlijk te dik om zichzelf in een boom te hijsen. Zijn volgende vraag luidde of ze hier alleen was en of ze hier vandaan kwam. "Ik kom hier niet vandaan," antwoordde ze ten eerste. "Maar ik heb al wel wat vriendjes kunnen maken," zei ze smalend. Liet ze dat maar eerst duidelijk maken, voor hij iets zou proberen.

Zelfs als ze fysiek in staat was geweest om naar boven te klimmen, had ze het waarschijnlijk niet gedaan. Ze kende deze kater nu echt enkele minuten, als het niet minder was. Om met zijn tweeën in een boom te gaan zitten teuten ging haar toch ietwat te ver. Niet dat de kater nou heel onbetrouwbaar of kwaadaardig leek, maar je kon beter voorkomen dan genezen. Ze was er ook vrij zeker van dat ze hem zou kunnen hebben, mocht het op een gevecht aankomen. Niet dat ze bijzonder graag met hem wilde knokken, maar je wist maar nooit. De kater vroeg of haar vrienden ver van hier zaten, waarop ze even met haar kop schudde. De echte locatie zou ze natuurlijk niet geven, maar het was wel zo nuttig voor deze rogue om te weten dat hij moest uitkijken waar hij heen ging. Het volgende wat hij zei, deed Djinn haar ogen even tot spleetjes knijpen. Het klonk als een raar dreigement, en de rare lach op zijn gezicht werkte ook niet bepaald mee. Toch negeerde ze het maar, hij bedoelde het vast niet slecht. Hij kwam de boom uit om wat te drinken en stelde zich toen voor als Sibelius. Djinn bleef afstand houden. "Ik ben Djinn," stelde ze zichzelf toen voor. "Zit je hier al lang?" was haar vraag toen, haar ogen dwaalden naar het vijvertje dat hij tot zijn beschikking had. Een eigen drinkplek was zo gek nog niet.

Natuurlijk zag ze hoe de haren op zijn rug lichtelijk overeind rezen toen ze hem vertelde dat er meer rogues in de buurt waren. Ze had oog voor detail, ontwikkeld over de laatste aantal jaren van je leven. Het was onvoorstelbaar hoeveel meer je opving over katten als je aandacht besteedde aan de kleine dingetjes: overeind staande haren, een trekje van het oog, een kromming van de mond. Haar ultieme doel was natuurlijk om zoveel mogelijk uit de kater voor haar te halen, zonder al te veel over zichzelf te vertellen. Dat was weer wat lastiger, aangezien ze een behoorlijk grote mond had en er zo nu en dan nog best wel wat uitflapte. Ze praatte gewoon graag, voornamelijk over zichzelf. Op haar vraag schudde de grijze kater zijn kop en antwoordde dat hij hier nog maar net was. Dan hadden ze toch al iets gemeen, wat leuk.

Er verscheen een frons op haar gezicht toen de kater voor een abnormaal lange tijd in het water van de vijver staarde. Was er iets aan de hand? Misschien was hij gewoon niet helemaal honderd procent. Het zou niet de eerste keer zijn dat ze een kat zou ontmoeten die een beetje getikt was. Vaak waren dat wel de meest interessante personen om mee te praten. Toch leek deze kater haar vrij normaal. Ze trok even met haar oren toen ze hem zowaar hoorde hijgen. Wat gebeurde hier? Was hij dood aan het gaan of zo? Dat zou best triest zijn. Ach ja, dan hoefde ze tenminste niet te gaan jagen. Ineens draaide de kater zich weer om, met een ietwat trieste blik in zijn ogen. Hij vroeg of ze alleen was, alsof er zojuist niets was gebeurd. "Ik zit bij een groep rogues," antwoordde ze, zonder er verder op in te gaan. "Is alles goed?" vroeg ze toen, met een frons en een opgetrokken 'wenkbrauw'. Ze verwachtte niet echt een oprecht antwoord, maar het was wel leuk om hem het te zien proberen.

De kater maakte nogal een verstrooide indruk en Djinn wist in eerste instantie niet wat ze ervan moest denken. Toch amuseerde het geheel haar wel, dus van plan om vroegtijdig weg te gaan, was ze ook niet. De grijze kater leek echter wel geïnteresseerd toen ze noemde dat ze in een groep met rogues zat. Hij vroeg het of het om een wannabe-clan ging en Djinn vernauwde haar ogen even. Ze had nog steeds niet door wat het hele concept van een clan nou was. Ze wist niet wat het zo anders maakte dan een gewone groep katten, behalve het feit dat je er alleen in geboren kon worden. Ze schudde haar kop. De kater vroeg toen of ze ook een leider hadden, plus nog een handje vol aan details. Wederom schudde ze haar kop. "Het is maar een kleine groep katten die gewoon kunnen gaan en staan waar ze willen. De helft jaagt en de helft verdedigt het terriorium. We hebben wel een leider die de boel coördineert, maar we mogen zelf weten wat we doen," vertelde ze toen op rustige toon. Persoonlijk vond ze het één van de meest ideale omstandigheden die je als vrije kat kon hebben. Er werd voor je gezorgd terwijl jij voor anderen zorgde, maar je vrijheid werd op geen enkele manier beperkt. Voordeel voor iedereen, nadeel voor geen.

Toen de kater een beetje apart begon te doen en ze vroeg of alles wel goed ging, stamelde de kater dat het wel ging. Hij voelde zich wat duizelig en nam het plotselinge warme weer als excuus. Ze fronste even bedenkelijk. Echt warm was het niet, het was immers nog gewoon Leafbare en het was constant aan het regenen in het gebied. Het was een vrij slap excuus, maar dat deed er niet echt toe. Het maakte haar hoe dan ook niet echt veel uit of deze kater wel helemaal honderd procent was. Ze haalde haar schouders dus maar op. "Als jij het zegt," opperde ze, waarop ze even weg keek. Ze wilde niet te lang wegblijven, hoe eerder ze weer terug was, hoe verser de prooi.  

Ergens vond ze het wel amuserend, de grijze kater leek zowaar jaloers te worden op de roguegroep. Zijn expressie en de hoeveelheid vragen die hij stelde, gaven genoeg weg voor haar om zijn intenties af te lezen. Ze kon zich er ook wel inleven: de roguegroep was op ideale wijze opgezet en het leven alleen als rogue was niet altijd zo luxueus als sommige katten dachten. Wanneer je ziek werd, had je een gigantisch probleem, het was vaak nogal eenzaam, soms had je gewoon geen zin om te jagen, maar je moest wel. Niemand zorgde voor je. Het maakte je sterker, maar op een bepaalde manier ook weer zwakker. De grijze kater gaf toe dat hij het allemaal geweldig vond klinken en Djinn knikte even. Zij ook, vandaar dat ze zich ook bij de groep had gevoegd. De kater vroeg of ze hem voor wilde stellen aan de groep en ze keek hem even fronsend aan. Vervolgens noemde hij haar uitgehongerd, waarop ze in lachen uitbarstte. Zij? Uitgehongerd? "Je wil dat ik je zomaar naar de groep breng, zonder dat ik enig idee heb wie je bent?" miauwde ze geamuseerd. De kat zag waarschijnlijk echt spoken.

Spannend, de kater wilde met haar mee naar huis. Gewoonlijk schaarde ze zich wat meer met katten van haar eigen leeftijd, maar je moest toch wat? Ze begon nou eenmaal oud te worden en de meeste katten in dit gebied waren op de een of andere manier wonderbaarlijk jong. Wellicht gold hier het live fast, die young-principe, iets waar ze zelf de datum al voor had overschreden. Ze dacht niet echt dat ze oud was, in tegendeel, voor haar gevoel zat ze in de bloei van haar leven. Maar hier liep ze toch constant tegen jongeren aan, wat haar weer aan het twijfelen bracht. Hoe dan ook, de kater was geïnteresseerd in het nieuwe clubje dat zich in de rogueplaatsen gevestigd had. Verstandig. Want wie zou niet geïnteresseerd zijn? Voornamelijk wanneer zij erin zat.
De kater zag haar punt, gelukkig maar, want ze was niet van plan een wildvreemde mee te nemen naar Tank's stal. Ze was sowieso al niet van plan om iemand mee te nemen, maar dat hield ze maar even voor zich. De kater vroeg wat ze van hem wilde weten, waarop ze even nadacht. Ze kon hem een domme, onserieuze vraag stellen, of iets dat ze daadwerkelijk wilde weten. "Waar kom je vandaan?" was haar uiteindelijke besluit. Serieus, handig, ietwat interessant misschien. Wellicht kende ze het gebied wel, ze had genoeg rondgereisd. Vervolgens vroeg Sibelius of hij zo'n grote bedreiging vormde voor het groepje, waar ze om grinnikte. "Iedere buitenstaander die ik niet hoef weg te jagen, scheelt mij weer werk," miauwde ze toen. Het was haar taak om katten die er niet hoorden te verwijderen, en hoe minder katten er zouden komen, hoe meer ze kon relaxen. Simpel.

Waar kom je vandaan, wellicht niet de meest simpele vraag, vooral niet voor een rogue. Zelf was ze ook overal en nergens geweest, al had ze wel een gebied dat ze haar thuis noemde. Ze was er geboren en ook grotendeels getogen. De eerste groep waar ze in had gezeten had zich daar gehuisd en wanneer ze heimwee dacht te krijgen, ging ze daar weer heen. Ze had er een stel kittens rondlopen, al waren die nu waarschijnlijk al meer dan volwassen. Zelfstandig genoeg om voor zichzelf te zorgen, om hun eigen gezin te stichten en om zich te ontdoen van iedere band met haar. Ze had het niet anders gewild. De kater besloot blijkbaar om bescheiden te zijn en zich te benoemen als een eenzame, arme, zielige kat. Ze trok geamuseerd een wenkbrauw op, voor zover katten die hadden. Vervolgens onthulde hij dat hij half-Riverclan was, al betekende dat naar haar weten niet veel, en dat hij rond had gereisd met zijn moeder. "Wat is er met je moeder gebeurd?" vroeg ze toen. Misschien ietwat kortaf, ietwat opdringerig, maar ze wilde het weten.

De kat reageerde ietwat verontwaardigd toen ze hem een buitenstaander noemde, maar dat was enkel wat hij was. Als je het op een bepaalde manier bekeek, was elke rogue een buitenstaander, nietwaar? De kater gaf aan dat hij geen vlieg kwaad zou doen en dat hij dingen liever eerst op diplomatische wijze oploste. Wauw. Ze grinnikte even. "Het lijkt erop dat we dan toch van elkaar verschillen," miauwde ze. Ze was zeker niet bang om grof geweld te gebruiken als het nodig was, of als het helemaal niet nodig was. Ze was agressief ingesteld, iets waarvan ze wist dat het geen geweldige kwaliteit was. Ze was impulsief, maar niet dom. Ze keek even achterom, ze begon honger te krijgen. Alweer. "Ik denk dat ik maar huiswaarts ga," miauwde ze toen met een nonchalante zwaai van haar staart. Ze verlangde nu al naar die warme stal.  

Het was niet bepaald leuk om jezelf een moederskindje te noemen, maar ze deed het toch wel. Ze was dol op haar moeder, de kattin die haar eigenhandig had opgevoed. Ze leken tevens als twee druppels water op elkaar. Het vervelende was dat ze de poes al maanden niet gezien had. Regelmatig vroeg ze zich af of de poes nog wel in leven was. De kater vertelde dat zijn moeder was overleden en even vertrok Djinn's expressie. "Gecondoleerd," zei ze zachtjes, deze keer echt oprecht. Het kwam nog zelden voor dat ze iets zei dat niet half-sarcastisch bedoeld was. Ze koesterde daarbij ook een behoorlijke haat tegen twolegs. Die beesten waren onvoorspelbaar en levensgevaarlijk. Ze hadden haar ook een paar keer bijna te pakken gekregen.

Ze grinnikte even om de opmerking die Sibelius maakte. "Daar heb je een punt," miauwde ze. De waarheid was dat je het niet zou overleven in haar thuisland als je niet een beetje assertief was. Groepen rogues kwamen en gaan, maar degene waarin zij zat, was altijd blijven bestaan. En dat was niet vanwege hun goede reputatie. De kater bood haar een tussendoortje aan en haar ogen lichtten op. "Altijd," sprak ze opgewekt. Als ze ooit eens niet wilde eten, wist je dat er iets goed mis was. De kater vertelde dat hij een goede visser was, waarop ze een brede grijns op haar gezicht zette. "Ik heb al lang geen vis meer gehad." Om eerlijk te zijn, vond ze zowel zwemmen als vissen een vreselijk iets. Gelukkig wilde iemand anders het voor haar doen. 

De kater was vast wel blij met zichzelf. Hij had haar overtuigd om hier nog even te blijven met haar grootste zwakte: vers voedsel. Ze hield hem nauwlettend in de gaten terwijl hij naar een nabij beekje liep, misschien kon ze nog wat van hem leren. Al was ze niet van plan om binnenkort in het water te gaan zitten. Ze had een hekel aan nat zijn en een hekel aan zwemmen. Haar oude gebied werd gesierd door twee gigantische meren en een wilde rivier waar gelukkig nooit iemand in lag. Er waren nooit katten geweest die vrijwillig gingen zwemmen en hier waren die blijkbaar wel. Wat haar betrof, was het een hele culture shock. Ze ging er maar even bij zitten: ze was lui en je wist nooit hoe lang dit soort dingen duurde. Geamuseerd keek ze toe terwijl Sibelius de vis ving en weer terug kwam. Groot genoeg voor hen beiden. Ze deelde niet bepaald graag, maar het was immers zijn vangst. Ze knikte en nam meteen een hap, die ze tevreden naar binnen werkte. "Hmm, smaakt goed," miauwde ze tevreden. "Heeft je moeder je leren vissen?" vroeg ze toen, half uit interesse, half bang voor ongemakkelijke stiltes.