XX Rogue One territory

De kattin bewoog niet eens toen hij zijn klauwen door haar poot boorde. Had ze geen gevoel in haar poot ofzo? Of was ze mentaal nog instabieler dan dat hij al dacht. In ieder geval, het was vreemd en niet een beetje ook. De kattin wendde zich nogmaals richting Tank in een poging tot toelating in de groep. Tank wees dit zoals verwacht direct af en gebood Djinn en hem om de kattin naar de grens te brengen. De kattin stond er dan weer op dat ze zelf wel naar de grens zou kunnen gaan en besloot te vertrekken nadat ze zich als Perdi had voorgesteld. Sicarius vertrouwde de hele situatie niet helemaal en liep toch achter Djinn aan naar buiten. De kattin leek achter de indringer aan te gaan. Wie wist was dit enkel een afleidingsmanoeuvre. De zwarte kater klom dan ook op het schuurtje en ging daar op het dak zitten. Zo kon hij de twee kattinnen een heel eind volgen en kon hij mogelijke aanvallen vanuit een onverwachte hoek zien aankomen. Met zijn haast witte ogen volgde hij de twee steeds kleiner wordende figuren tot aan de grens waarna er een terug kwam. In de buurt leek er verder ook niets te gebeuren. Tegen de tijd dat Djinn terug bij de schuur aan kwam sprong de zwarte kater van het dak af en volgde de kattin terug de ruimte in.

Wel er was meteen drama, wat een feest. Ten eerste was de zwarte kater die zich als Sicarius voorstelde niet bepaalde de leukste thuis, om het zachtjes uit te drukken. Farai snoof dan ook enkel en was op zijn korte reactie ingegaan als er niet een of andere malloot het kamp binnen kwam walsen. Een of andere poes had gedacht dat het een verstandig idee was om een vijandig kamp binnen te wandelen en daar Tank te eisen dat ze toegelaten werd. Farai snoof minachtend, maar hield zich op de achtergrond. De rest hadden de situatie onder de controle, dus voelde ze geen nood om zich bij hen te voegen. Haar koude, blauwe ogen en uitgeklapte klauwen lieten echter wel weten dat ze alles goed in de gaten hield, als het nodig zou zijn zou ze inspringen. Gelukkig bleek dat niet het geval te zijn, want mevrouw ging er na een hartig woordje met Tank en diens bodyguards met geheven kop vandoor. Sicarius leek echter zijn kans schoon te zien om er vandoor te gaan en liet haar alleen achter. Met een geïrriteerde blik volgde Farai zijn zwarte figuur. Ok then, dan zou ze zich wel bij iemand anders voegen. Soepel stond ze op en voegde zich nu bij de twee grijskoppen, waarvan ze de grote herkende als Tank. Tank de beer. "Well, ik mag hopen dat we niet vaker met dat soort klootviolen te maken zullen hebben," bromde ze afkeurend en rolde met haar ogen, waarna ze zich neerzette. "Heyo Tank, en... Andere kat, de naam is Farai. Aangenaam." sprak ze, voor zover ze dat kon, vriendelijk tegen het gezelschap.

"Mijn naam is Tank, by the way." Aha. Zo heette De Zwarte dus. Gezien het kleine akkefietje van zonet had hij de indruk dat dit wel een goede leider moest zijn. Natuurlijk had Sibelius de kater al wel eens eerder gezien, anders zou hij niet tot de groep toegelaten zijn, maar ze hadden elkaar nog nooit echt gesproken. "Aangenaam," antwoordde hij hem met een knikje. De rust was intussen helemaal teruggekeerd in de schuur. De zilvergrijze kater ontspande weer helemaal en krulde zijn pluimstaart terug om zijn poten. "Ergens is het goed dat dit gebeurd is," vervolgde hij, "nu is nog eens bewezen hoe belangrijk een groep is." Hij keek Tank even aan en observeerde toen de andere katten. De kleine zwarte kater praatte opnieuw met Djinn en ook de anderen zochten terug toenadering bij elkaar. Zou Sibelius deze katten echt nodig gaan hebben, en zij hem? Als jager zou hij in ieder geval veel kunnen bijdragen aan de groep; hij had van zijn vader vissen leren vangen. Dat was dan ook de enige herinnering die nog van hem overbleef.
Toen voegde de wit-rossige poes zich weer bij hen. Nu pas zag hij hoe blauw haar ogen waren, en ook zij sprak nu voor het eerst tegen hem. "Hallo. Ik heet Sibelius," zei hij rustig. Toen zei ze dat ze hoopte dat er niet meer met veel indringers zouden te maken krijgen. "Er is een reden waarom we voor een groep gekozen hebben," mauwde hij wijselijk. Hij staarde dromerig voor zich uit, naar een punt ergens buiten de ingang van de schuur, denkend wat voor kwaad hen nog zou te wachten kunnen staan.

Tag: Tank, Farai

"Hallo. Ik heet Sibelius," Stelde de grijze kater zich rustig voor, een stuk hartelijker dan zijn bijna-naamgenoot Sicarius dat had gedaan. Farai sloeg eenmaal met haar staart op de grond en keek van Tank naar Sibelius, waarna ze openlijk verklaarde dat ze hoopte nooit meer met katten zoals de vreemde poes hoefde te dealen. "Er is een reden waarom we voor een groep gekozen hebben,"ze grinnikte en knikte instemmend. De meeste katten met een redelijk verstand bleven wel weg van een schuur dat duidelijk naar rogues rook. Dat was net zoiets als achteloos het hol van een beer inklimmen en dat verwachten daar een teddybear te vinden. Nu leek Tank daar ergens wel op met zijn fluffy grijze vacht, maar zo'n beest van een kat had je niet graag als tegenstander in een gevecht. ”Ah, ik denk, hoe meer reputatie we krijgen, hoe minder dit soort dingen zullen voorkomen”, opperde de andere grijze kater. Opnieuw knikte de poes. "Well, dan wordt het eens tijd dat we daar goed aan gaan werken, niet?"

"Zij heeft echt veel geluk gehad, als ik haar alleen had getroffen, was ze er niet zo goed van af gekomen als nu." Hij had zich naast Tank genesteld toen de kater het zei. Sibelius begreep de uitspraak volkomen, hij wist dat dit de manier was waarop een leider moest reageren. Bovendien had de indringer zich echt onredelijk gedragen. En toch vond hij het een beetje hard klinken. De zilveren kater was niet zo'n vechtersbaas; hij onderhandelde liever zonder geweld, al kon hij wel goed tegen een spatje bloed en zou hij een verdediging nooit uit de weg gaan. Maar hij was van het principe dat je hier alleen gebruik van kon maken als er geen andere keuze meer overbleef. Respect voor een ander vond hij belangrijk, en al dat overmatige vechten vond hij meer iets voor clankatten.
Toen de kattin zich echter bij hen voegde, zei Tank wel dat hun naambekendheid hiervoor zou moeten groeien. Wat dat betreft zaten ze dan weer wel op dezelfde golflengte. "Well, dan wordt het eens tijd dat we daar goed aan gaan werken, niet?" voegde Farai er nog aan toe. Ook daar ging hij helemaal mee akkoord. "Laten we er meteen aan beginnen," opperde hij gemotiveerd. Zijn snorharen trilden en er trok een glimlach rond zijn bek.