Someone in a rush next to someone lookin' pretty

De vlakke, ietwat gespannen trek op Lafayettes gezicht was herkenbaar - hij had een sappig muisje in het vizier, een, twee kattenlengtes van hem heen. Deze dag had hij al gegeten, maar hij wilde er van verzekerd zijn dat hij morgen een vers en lekker ontbijt had. Meneer Muis hierintegen, was de perfecte kandidaat. Met het vlees aan zijn bolle buikje kon hij wel een halve dag door de maag.... Als hij hem te pakken kreeg, natuurlijk. De gestreepte kater kwam langzaam dichterbij, maar door een of andere reden liet hij ofwel iets kraken, ofwel draaide de wind zich waardoor het beest het op rennen zetten. Hij probeerde niet te gefrustreerd te kijken terwijl hij spurtend de achtervolging in zette, maar zodra ze dichterbij een klein riviertje kwamen en de hoogte van het gras steeg, raakte hij hem uit het oog kwijt. Een geïrriteerde zucht ontsnapte zijn lippen, maar toen hij zijn hoofd draaide, zag hij al meteen iets veel interessanters staan waardoor hij zijn minder geslaagde jacht meteen vergat en zijn oren geïnteresseerd spitste. Een roodbruin-wit gevlekte poes. Mmm. Interessante. De zilveren tabby zette er meteen koers naar met een halve grijns, halve glimlach op zijn lippen.

|~> Voor Farai! ^^

De wolken waren opengebroken, voor even had er zelfs een zwak zonnetje geschenen. Nu was het zonlicht alweer bedekt door een laag wolken, maar deze waren wit van kleur en lieten geen regen vallen. De enorme buien van eerder leken vooral te blijven hangen boven het clangebied, waar Farai absoluut geen problemen mee had. Wat haar betrof mochten al die hooghartige zakken ongeluk wel in dat water stikken, het was haar probleem niet. Nee, zij had besloten dat ze na een lange dag best wel wat rust had verdiend. Dus had ze zich begeven naar een gebied niet ver van het territorium dat nu de groep en haar toebehoorde. Er stond een hoge boom en een meertje dat door de regen van eerst een stuk groter leek dan hij daadwerkelijk was. Een tijd lang was dit haar verblijfplaats geweest, nu ze zich bij de groep had gevoegd was het simpelweg een plek waar ze graag kwam om tot rust te komen. Ze zette zich dan ook neer onder de boom en begon daar haar vacht op orden te brengen. Daar werd ze echter in gestoord door een hoop gestommel achter haar. Alert keek ze om zich heen, maar al snel verscheen er een zilvergrijze tabby met diep groene ogen uit het gras, een halve grijns op zijn gelaat. Farai maakte een afkeurend geluidje. "Tsk, tsk, je jaagt al het prooi weg," sprak ze afkeurend, met een haast uitdagende blik in haar diep blauwe ogen.

Er verscheen een roodbruine poes in zijn gezichtsveld, en dat maakte zijn mislukte jacht wel wat beter. Hij had al een tijdje geen kat gezien, afgezien van meneer Brombeer en zijn goeie ouwe vriend Hamilton, dus wat sociaal contact kon hem geen kwaad... Zeker niet van zo'n bevallige jonge poes als deze, al wist hij niet of zij wel even blij ging zijn met zijn gezelschap. Ze keek hem uitdagend aan met haar felblauwe ogen en liet even een afkeurend geluidje horen. "Tsk, tsk, je jaagt al het prooi weg," waren haar niet zo geamuseerde woorden waardoor Lafayette even zijn kop neeg in een kleine grinnik terwijl hij haar voorzichtig benaderde. "Het is waard om voor jou alle prooi te verjagen, ma belle,' grijnsde hij en plantte zijn achterwerk in het lange gras terwijl hij haar bestudeerde. Ze had een elegante bouw, een rood-wit gevlekte pels en leek net zoals hij een Rogue te zijn. "Wat doet zo'n bevallige juffrouw als jou alleen hier, madame?" vroeg hij oprecht geïnteresseerd en misschien een beetje nieuwsgierig. Het verbaasde hem enigszins dat ze hier alleen was.

Met een zacht gegrinnik benaderde hij haar. Farai bleef rustig zitten, maar hield hem van onder haar wimpers behoedzaam in de gaten. "Het is waard om voor jou alle prooi te verjagen, ma belle,' grijnsde de kater charmant waarna hij zich naast haar neerzette. Ze negeerde het feit dat hij haar van top tot teen bekeek en ging ongestoord verder met het wassen van haar vacht, ze stopte enkel om te spreken. "Ik had hier even goed dood kunnen gaan van de honger, meneer"sprak ze droogjes. Oh please, er was wel iets meer nodig dan zo'n zwakke flirt poging om haar voor zich te winnen."Wat doet zo'n bevallige juffrouw als jou alleen hier, madame?" ze stopte met het wassen en keek hem met een frons aan. "Madame, ma belle, wat is dat nu weer voor kikkertaal dat jij spreekt?" Duidelijk dat hij niet van hier was, hij had een bijzonder accent en gebruikte grappige woorden waarvan ze de betekenis enkel uit de context kon halen. "En wat zou ik hier niet doen? Ik ben even goed een rogue als jij, vrij om te staan en gaan waar ik wil, dat is het hele punt." Well oké, niet helemaal vrij nu ze de groep had gejoint, maar als ze wilde kon ze die even goed weer verlaten, ze had haar eigen leven in haar poten. Of tenminste, zo bedacht ze het graag. "En jij, vreemdeling? Je geur verraad dat je hier niet vandaan komt,"

Desondanks hij nogal bruut dichterbij was gekomen, leek ze niet erg geschrokken en bleef ze rustig haar vacht was. Dat was beter dan dat ze abrupt naar hem begon te blazen, dus maakte hij het zich comfortabel in een dikke pol gras ongeveer een kattenlengte van haar, zodat Laf op een respectabele afstand van haar zat, maar dat ze vlot met elkaar konden te communiceren. Blijkbaar leek de rood-witte poes het enkel niet erg te hebben op zijn accent. Ach, eenmaal Frans, altijd Frans. "Madame, ma belle, wat is dat nu voor kikkertaal?" sprak ze met een diepe frons op haar gezicht waardoor Lafayette even grinnikte. Kikkertaal - kwam goed uit. In Frankrijk aten ze regelmatig kikkervlees. "Nog nooit een Fransman horen spreken, mmm?" greens hij terwijl hij zijn staart rondom zijn poten sloeg en zijn ogen lichtjes uitdagend liet blinken. 't Zou sneu zijn, als dat echt het geval zou zijn. "En wat zou ik hier niet doen? Ik ben even goed een rogue als jij, vrij om te staan en gaan waar ik wil, dat is het hele punt." Whoah, dit was duidelijk geen katje om zonder handschoenen vast te pakken. Ze had een grote bek, maar daar kon hij over meespreken. "En jij, vreemdeling? Je geur verraad dat je hier niet vandaan komt." Vreemdeling? Hij fronste even. Och ja, juist, hij had zich nog niet voorgesteld. "Merde, waar zijn mijn manieren. Mijn naam is Marquis de la Fayette, maar je mag me gewoon Lafayette noemen. Of Laf, zoals je zelf wilt," grijnsde hij terwijl hij even plechtig zijn kop neeg. Dat voorstellingszinnetje was ondertussen al een gewoonte geworden om te zeggen tegen mensen die hij nog niet kende, dus vloeide het er letterlijk uit in een enkele adem. "En dat heb je goed geroken - ik kom van Frankrijk, maar zoals elke geboren avonturier ben ik eens op onderzoek uit getrokken, met resultaat dat ik uit kwam op dit gebied." De zilveren tabby plaatste zijn ogen met een nogal mysterieus grijnsje om zijn lippen in haar blik. "En jij, mademoiselle? Je lijkt van hier te zijn, wat is er hier te vinden?"

Frans? Dat was een land waar ze nog nooit van had gehoord. Wie noemde een land ook weer 'Frans'? Noem het dan gewoon Fransland ofzo, dat zou toch veel logischer zijn, niet? Ach, de jonge poes staakte haar wassen en keek hem even aan toen ze hem vroeg wat hij hier deed.  "Merde, waar zijn mijn manieren. Mijn naam is Marquis de la Fayette, maar je mag me gewoon Lafayette noemen. Of Laf, zoals je zelf wilt," Ah, dat was een mond vol. Marquis de la Fayette, waren dat soort lange namen ook normaal waar hij vandaan kwam? "Merde, is het ook oké als ik je zo noem?"  Ze probeerde de manier waarop hij 'merde' had uitgesproken zo goed mogelijk te imiteren en greens geamuseerd. Wat het daadwerkelijk betekende mocht Joost weten, maar het klonk haar grappig in de oren. Iets makkelijk dan Markie de la Fette, of wat het ook was. "En dat heb je goed geroken - ik kom van Frankrijk, maar zoals elke geboren avonturier ben ik eens op onderzoek uit getrokken, met resultaat dat ik uit kwam op dit gebied." Een avonturier? Oh wat spannend toch. Farai gniffelde, zij ook had gereisd totdat haar poten bloedden, maar na verloop van tijd had ze het idee alles al te hebben gezien. Sinds ze nog geen half jaar was, was ze haar thuis al verloren. Nu verlangde ze enkel naar een plaats waar ze zich kon vestigen en 'thuis' noemen, maar dat leek telkens net buiten haar bereik te zijn. "En jij, mademoiselle? Je lijkt van hier te zijn, wat is er hier te vinden?" wel, dat had hij goed geraden. "Is het niet interessanter om dat zelf uit te zoeken, als je toch zo'n avonturier bent, Merde?"Plaagde ze hem met een knipoog. "Vertel me wat je zoekt, dan zal ik je aanwijzen waar je het vindt," Of nuja, misschien zou ze hem ook wel voor de grap volledig de andere kant op sturen, dat zou ze nog wel zien.

De poes leek niet echt op de hoogte gebracht te zijn van het bestaan van Frankrijk. Sterker nog, hij vermoedde dat ze nog nooit een echte Fransman gezien of gehoord had, en eerlijk egzegd was hij met verstomming geslagen. Dat moest vast betekenen dat ze nog nooit van de Revolutionary Squad gehoord had of van het leger, of erger nog - dat ze nog nooit van de revolutie gehoord had! Zijn naam scheen, zoals de meeste katten van mening waren, een stukje te lang te zijn, al koos deze poes wel een heel bijzonder koosnaampje uit voor hem. Ze imiteerde nu niet meteen een van de deftigste woorden die hij had uitgesproken. "Merde, is het ook oké dat ik je zo noem?" Hij waardeerde haar goede wil, hoe vurig ze hem probeerde te imiteren om de Franse gewoontes onder de knie te krijgen (wat waarschijnlijk niet het geval was, maar goed) maar no way dat ze hem "stront" ging noemen. Hij greens even naar haar en opende met dezelfde uitdrukking zijn mond om haar te onderbreken, maar ze was hem al voor. "Ma'ame, noem me desnoods-..." "Is het niet interessanter om dat zelf uit te zoeken als je toch zo'n avonturier bent, Merde?" plaagde ze door met een knipoog. "Vertel me wat je zoekt, dan zal ik je aanwijzen waar je ze vindt." Oké, dat Merde-gedoe konden ze voor de volgende keer laten - misschien kon hij nu toch wel wat van zijn charmingskills showen. Hij zette zijn charmantste blik op en deed alsof hij heel erg lang moest nadenken. "Mmm, laat eens denken..." zei hij zogezegd diep in gedachten verzonken nadat hij zich op zijn poten gehesen had en langzaam op haar toe stapte. "Ik ben opzoek naar een knappe poes, een soulmate waar ik mijn leven kan mee delen. Een dappere dame, maar toch met flink wat pit in." Hij wandelde kalmpjes dichterbij, en maakte ondertussen niet te snel, maar ook niet te traag oogcontact met haar prachtige hemelsblauwe blik. "Hm, ik vraag me af waar ik die kan vinden," sprak hij met een charmerende blik en verlaagde zijn gestreepte kop met een speelse, uitdagende glans in zijn ogen op haar niveau.

Oh, Merde was nu niet goed? Tsk, ging hij ook nog eens picky zijn. De jonge poes keek hem met een vals glimlachje aan. Well, dat was dan knap jammer voor hem. Ze ging er verder niet op in en vroeg hem waar hij naar opzoek was. "Mmm, laat eens denken..." hij deed denken alsof hij diep in gedachtes verzonken was, opzoek naar het antwoord. Na even stond hij echter op en kwam nog dichterbij, Farai beet op de binnenkant van haar wang maar verroerde geen vin. "Ik ben opzoek naar een knappe poes, een soulmate waar ik mijn leven kan mee delen. Een dappere dame, maar toch met flink wat pit in." ze rolde grijnzend met haar ogen en keek toe hoe hij nog dichterbij kwam, tot het punt dat hij zo'n beetje nog het enige was wat ze kon zien. "Hm, ik vraag me af waar ik die kan vinden," Even stokte haar adem. Oh, ze was in het verleden zo vaak gevallen voor katers zoals hij; vaak genoeg hadden ze haar speciaal laten voelen en was ze erin getrapt, maar dan vertrokken ze weer, dat deden ze altijd. Als ze niet beter had geweten, had ze het zo weer opnieuw gedaan. Maar Farai had haar hart genoeg keren gebroken om inmiddels beter te weten. Dus keek ze hem droog aan, alsof het haar niets deed. "Hmm sorry, ik zou niet weten waar je zoiets zou kunnen vinden, misschien terug in dat Frans van je?" sprak ze droogjes en keek hem uitdagend aan, waarna ze een poot op zijn borst legde en hem zachtjes terug duwde. "Je versperd mijn uitzicht, Merde."

Blijkbaar was de roodbruine poes niet echt onder de indruk van zijn charmeurskunsten. "Hm sorry, ik zou niet weten waar je zoiets zou kunnen vinden, misschien terug in dat Frans van je?" sprak ze droogjes, en haar blik vertelde niet veel anders. Lafayette bleef echter in haar ogen kijken met een uitdagende glans in zijn half-toe hangende ogen. Ze legde haar poot tegen zijn borstkas en duwde hem achteruit, net zoals een echte niet-onder-onder-de-indruk-gemaakte-poes handelde. Echter veranderde dat z'n blik niet, en bleef hij juist nog uitdagender naar haar kijken. Zoals hij gedacht had, had ze een hoop pit. Iets wat veel vrouwen voor zichzelf hielden. "Je verspert mijn uitzicht, Merde." "Jij het mijne niet, princesse," reageerde hij op dezelfde droge toon terug met nog steeds een zelfzeker grijnsje op zijn snuit. Sommige poezen zagen dat meer als een belediging dan als een compliment, zeker de sterkere en meer tomboy-achtige katten. Bovendien looghij niet, ze was een knappe verschijning. Rood-witte pels een blauwe ogen. Dat zag je niet veel. Zo koppig als zowel zij als hij was plantte hij zijn kont op de grond, recht voor haar neus zodat er geen ontsnappen aan zijn uitzicht mogelijk was. Ghehe.