Dreamwishing

De slanke poes lachte blij naar haar net zo witte moeder. "Ik hou van je, mama.", mauwde ze, spinnend. De blik op het gezicht van de oudere witte poes was onbetaalbaar. Ze leek zo blij, zo opgelucht. "Je kan spreken, Bloom!" Opgewonden knikte de kleine kattin. Hun witte staarten waren met elkaar verstrengeld, haar witte snuitje in de witte vacht van haar moeder geduwd. "Ik weet het! Is het niet geweldig!" Ze lachten en rolden in het gras terwijl de zon achter hun onderging, de weide waarin ze lagen onderdompelend in een oranje licht. Alsof de wei in brand stond.. Ze zweerde dat ze het vuur aan haar vacht kon voelen likken, de hitte schroeiend. Haar moeder was verdwenen; waar was ze? Waarom was ze alleen? De kleine kattin kromp, werd weer kleiner, de grootte van een kitten in plaats van een volwassen kat. Ze probeerde te roepen naar hulp, maar haar stem was verdwenen en ze kon geen geluid maken. Het gekraak van het vuur schroeide haar beenderen en verkoolde haar vacht, maar haar geest verliet haar lichaam nooit, ging nooit naar Starclan. Dat was hetgene waar ze nu zo naar verlangde, waarom kon het haar niet geschonken worden..?

De kitten schrok wakker, haar tweekleurige oogjes vlogen open. Haar ademhaling was jachtig. Waar was ze? Ze herkende de omgeving niet, maar haar moeder lag hier wel naast haar, net zoals haar zusje.. Maar waar was Twigkit? Waarom was hij hier niet? Ze wou piepen, om hulp roepen, maar zoals altijd was ze natuurlijk gedoemd tot stilte.

+Snowdance eerst c:

De jonge kitten ontspande zich iets toen haar moeder haar probeerde te kalmeren. haar stem was bekend en bijna automatisch draaide de kitten haar hele lichaampje iets naar de witte poes toen. Haar uitdrukking was echter nog steeds niet gerustgesteld; ze fronste en haar tweekleurige oogjes keken zoekend om zich heen. Waar was Twigkit toch? Ze kon zich niet herinneren dat hij weggegaan was, en zijn geur was hier niet.. Maar Snowdance leek niet ongerust. Bloomkit was nog te jong om het concept van 'dood' te begrijpen, laat staan dat ze doorhad hoe verdrietig haar moeder was.

De woorden die haar moeder gebruikte waren heel moeilijk. Bloomkit keek haar moeder fronsend aan. Waar begon ze nu weer over? Ze hoorde niets over Twig. Waar was die? De witte kitten was gefrustreerd. Ze opende haar bekje iets, bijna instinctief, en kroop wat naar voren. Ze wees naar Jinglekit, die rustig lag te slapen, met haar voorpootje. daarna richtte ze haar witte pootje naar zichzelf. Het was een stuntelige poging om te vragen waar haar broertje was, maar ze kon maar proberen..

Het witte poesje fronste gefrustreerd en hupste naar haar zusje toe. Bloomkit draaide zich weer om naar haar moeder en keek haar nadrukkelijk aan. Met haar voorpootje wees ze op zichzelf, dan op Jinglekit, en vervolgens op een lege plek naast haar zusje. Was het niet duidelijk? Ze waren met drie geweest, en nu waren ze nog maar met twee. Eerst had ze nog een broertje, en nu alleen een zusje. Waar was Twigkit? Waarom was hij hier niet? Bloomkit was misschien stom, dom was ze niet; en ze wou weten waarom hij ontbrak.

Ja, mama begon het door te hebben! De witte kitten knikte een paar keer en duwde toen haar kopje tegen de witte poot van haar moeder. Ze voelde aan dat mama het moeilijk had, al begreep ze niet goed waarom. Het was natuurlijk om haar te troosten zoals ze zelf ook steeds getroost werd. Maar waar was haar broertje toch? Waarom was het enkel Jinglekit die daar lag te slapen?

Opnieuw knikte Bloomkit. Ja mama, dat was wat ze wou weten! Waarom was het zo moeilijk? Bij de uitleg van de poes knikte ze haar kopje wat scheef. Huh? Wat betekende dat nu weer? De witte kitten zette een stapje naar voren en porde haar moeder eventjes in haar kin met haar witte voorpootje. Ze snapte het niet! Waarom konden ze niet gaan waar Twigkit was? Zo ver kon hij toch niet zijn! Misschien was hij weggelopen en wou Snowdance hem niet gaan zoeken. Dan zou ze zelf wel gaan, ze wou haar broertje weer!

Dood? Dat was een woord dat ze nog niet had gehoord.. Bloomkit had geen flauw idee wat het dan ook betekende. Sowieso was ze niet zo heel snel met het begrijpen van woorden, omdat ze er zelf nooit echt mee kon oefenen. Ze dacht niet echt in woorden maar in beelden en in gevoelens, zoals ze ook dingen toonde tegenover anderen. Daarom schudde het poesje dan ook haar hoofdje.

Ze knikte. Ja, Starclan kende ze wel! Men zei dat het een hele mooie plek was waar iedereen uiteindelijk naartoe ging. Ze wou er ook naartoe. Als Twigkit daar was, dan moest het el heel leuk zijn toch? Ze had de verhalen gehoord, over oneindige prooi en over katten met sterretjes in hun acht. Ze wou ook sterretjes in haar vacht! Haar oogjes glinsterden enthousiast, wat meteen ook doorgaf dat ze de ernst niet echt kon inschatten. Ze snapte niet waarom het zo erg was dat hij daar was, maar ze snapte ook niet waarom zij daar ook niet konden zijn. Als het zo geweldig was, waarom waren ze hier dan nog?