MOUSEBRAIN WE GON LEARN WORDS

_{Het gestreepte poesje keek met een boze slash verveelde blik voor haar uit, terwijl een ruwe tong over haar kopje gleed in een verwoede poging om een rechtovereind staande pluk haar plat te duwen. Jingle snapte niet waarom mama Snow zo beschermend over haar zusje en zij deed, en ze snapte al helemaal niet waarom haar broertje weg was. Had mama Twig wel op avontuur laten gaan terwijl Jingle hier moest zitten? Ugh, dit was erg oneerlijk en saai! Ongeduldig wachtte het poesje totdat haar moeder klaar was en zich omdraaide naar Bloom, voordat ze weg-dartelde uit de geïmproviseerde Nursery. "Toedeledoookie!" Miauwde ze met een grijnsje voordat ze naar de eerste kat toesprong die in haar gezichtsveld verscheen. "Hallo hallo hallo!" Begroette ze haar slachtoffer de kat luid.

open c:}

Thornface zat aan de rand van het tijdelijke kamp, niet al te ver bij de nursery vandaan. Hij keek strak naar het bos met een – voor hem zeldzame – zorgelijke blik in zijn ogen. Hoe erg zou hun oude kamp eraan toe zijn? Wat bleef er nog over van hun thuis? Zou Newleaf het bos genoeg kunnen genezen om terug te keren? Hij was diep weggezonken in zijn gedachten en vragen, zonder zich echt bewust te zijn van wat er om hem heen gebeurde. "Hallo hallo hallo!" Thornface schrok op uit zijn gedachten, waarbij hij verschrikt om zich heen keek. Het duurde een aantal tellen voordat hij besefte dat het stemmetje van een kitten was gekomen, en toen hij zijn hoofd liet zakken zag hij inderdaad de jonge Jinglekit. Het zien van het kleine pluizebolletje deed zijn blik verzachten. "Hallo hallo, Jingle," miauwde hij, waarna hij vlug een blik richting de nursery wierp. "Durf je het nieuwe kamp te verkennen, zo zonder mama?" vroeg hij ietwat geamuseerd. Als dat inderdaad het plan was van het kleintje, zou hij haar natuurlijk niet alleen laten rondlopen.

_{Ze had haar aandacht gekregen jippie! Haar grijnsje verbreedde waardoor haar al spitse melktandjes duidelijk zichtbaar waren. "Hallo hallo..." Miauwde ze weer, de naam van de kater tegenover haar vergeten. Oeps. "Twuuurlijk!" Zei ze vrolijk, terwijl ze met haar oortjes wiebelde en het geluid van kabbelend water opving. Jingle draaide haar kopje, en kreeg de rivier in de gaten waardoor haar nieuwsgierige aard naar boven kwam zweven. "Ooohh waaauuuw! Tis dat?" Mauwde ze in verbazing, terwijl ze uit nieuwsgierigheid wat vaart in haar tempo zette.}

Natuurlijk durfde het kleintje het aan om alleen op verkenning te gaan – dat het niet zo’n slim idee was, zou op die leeftijd nog niet in haar opkomen. Jinglekit leek iets te horen en Thornface volgde haar blik. Hoorde ze de rivier? Ze zou toch niet van plan zijn om- ja hoor, de nieuwsgierige kitten liep al in de richting van het stromende water. Thornface stond snel op en liep naar Jinglekit toe, om vervolgens vlak naast het jonge katje te lopen. "Dat is de rivier, waar water doorheen stroomt," legde hij uit, waarna hij zijn pas weer wat versnelde en vóór Jinglekit stilstond. "Het is heel erg gevaarlijk," waarschuwde hij, terwijl hij haar recht aankeek. "Vooral voor nieuwsgierige jonge kittens."

_{En hoppakee, ze was al bijna bij die zogenaamde 'rivier' aangekomen toen de grote warrior opeens speed erin zette en voor haar ging staan. Jingle schrok van hoe snel alles ging en met haar trage kittens-reactie liep ze pardoes tegen de Warrior aanliep. Toen hij zei dat het gevaarlijk was voor jonge kittens knikte ze, en daarna een poging deed om langs hem heen te lopen. "Ik kitten nee." Miauwde ze stoer, terwijl ze met grote ogen keek naar de stromende rivier. "Waaauww!" Riep ze uit in verbazing toen ze de hoeveelheid water zag.}

Thornface voelde enkel een zacht duwtje toen Jinglekit tegen zijn poten aanbotste en hij kon het – ondanks zijn waarschuwende woorden – niet laten om kort te spinnen bij het grappige aanzicht. Hij merkte dat het jonge katje alsnog langs hem heen wilde lopen, wat hij zonder veel moeite blokkeerde door een stap opzij te zetten. "Ook voor grote kittens is het gevaarlijk," zei hij, waarna hij opmerkte dat Jinglekit met grote ogen naar het stromende water keek. Hij besefte plotseling hoe groot en meedogenloos de rivier eruit moest zien voor zo’n jonkie, wat het in werkelijkheid ook was. Hopend dat ze de waarschuwing dit keer zou begrijpen, keek Thornface haar weer aan. "Alleen hele grote warriors mogen naar de rivier toe. Wil je misschien de rest van het kamp zien?" stelde hij voor in een poging om haar aandacht af te leiden van het stromende water.

_{Opnieuw liep het jonge poesje reageerde de kitten traag waardoor ze bijna opnieuw tegen de oudere kater aanliep. Tss waarom liep iedereen in haar weg! Ze hield haar kopje schuin en keek onschuldig naar boven in de heldergroene ogen van de Warrior. "Jij grote warrioer?" Miauwde ze op een vragend toontje, terwijl ze in de richting van een stel 'steentjes' begon te lopen maar nog steeds oogcontact hield. "Eh... naam?" Stamelde ze met een klein lachje, want ze wist om heel eerlijk te zijn namelijk nog steeds niet wie dit was. En als ze toch een persoonlijke gids zou krijgen, zou ze toch liever wel de naam willen weten van deze Warrior.}

Gelukkig begon de kitten terug in de richting van de Sunningrocks te lopen, waarbij Thornface haast onmerkbaar zuchtte van opluchting. De rotsen zouden veel veiliger moeten zijn dan de oever van de rivier. Hij liep kalmpjes naast Jinglekit, die vroeg of hij een grote warrior was. "Oh, ja, ik ben al een erg grote warrior," reageerde hij, waarbij zijn snorharen geamuseerd bewogen. Dat er warriors waren die fysiek een stuk groter waren dan Thornface, speelde nu geen rol. "Mijn naam is Thornface," antwoordde hij toen het kleintje ernaar vroeg. "Je mag ook wel "Thorn" zeggen, als je dat gemakkelijker vindt." Hij ging er toch vanuit dat dat makkelijker zou zijn, aangezien hij Jinglekit nog geen lange woorden had horen zeggen.

_{Haar oogjes werden zo groot als schoteltjes toen ze zijn naam hoorde, tja eerder zijn suffix. "Thoonfeest?!" Feest?! FEEST?! Gossie, Jingle hoopte maar dat ze ook zo'n cool suffix zou krijgen als de warrior die naast haar liep. Toen Thorn echter suggereerde dat het poesje hem ook wel 'Thorn' mocht noemen schudde ze heftig haar kopje. "Neen! Ik noem je Thoooonfeeest." Miauwde ze koppig. "Ikke heeeel goed praten." Miauwde ze trots, terwijl ze haar kopje in de lucht hief en haar borst uitzette.}

Zoals Thornface al had verwacht, werd zijn naam niet helemaal correct uitgesproken. Ondanks dat hield de jonge kitten voet bij stuk en drong ze erop aan hem "Thoonfeest" te blijven noemen – want ze kon al zó goed praten –, waardoor de warrior het niet kon laten even te glimlachen. "Ik heb je onderschat, zo te horen." Iemand zou ooit wel de foute uitspraak van zijn naam verbeteren, toch? Hij keek even om zich heen, waarbij de tijdelijke elder’s den hem opviel. "Weet je, de elders kunnen héél goed praten en spannende verhalen vertellen," zei hij tegen Jinglekit, waarbij hij met zijn staart naar het tijdelijke verblijf wees. "Je kunt heel veel van hen leren."

_{Jingle liep nog niet echt met gratie. Hobbelig liep het poesje, steentjes ontwijkend en niet in een goed ritme in de richting van de rotsen die steeds groter werden. Als de kater zometeen niet keek dan zou ze een poging doen om op een van die stenen te klimmen! "Ik heb je onderschat, zo te horen." Schat... onder... wat bedoelde Thoonfeest? Zat er soms een schat onder hen?! Abrupt stopte het poesje met lopen en plantte ze haar pootjes in de grond en begon ze driftig met haar kleine klauwtjes de grond te bewerken. Toen ze een ondiep kuiltje had gegraven en nog steeds geen schat zag keek ze de kater vragend aan. "Geen schat onder?" Miauwde ze met een vragend toontje, totaal haar nieuwe vriend zijn opmerking negerend want ze had zo'n idee dat hij subtiel probeerde haar bij de Elders kwijt te raken. Nah ah, not today. Jingle heeft je wel door meneertje Thoonfeest.}

Thornface keek verbaasd naar Jinglekit toen ze ineens stopte met lopen en spontaan in de grond begon te graven met haar kleine pootjes. Hij wist nog iets over de Elders te zeggen, maar daar besteedde de kitten geen aandacht aan. Ze bleef stug doorgraven en Thornface bleef verbaasd kijken naar waar ze mee bezig was. Pas toen Jinglekit hem weer aankeek en een vraag stelde, snapte hij wat er aan de hand was. Een zacht, geamuseerd gesnor verliet even zijn keel voordat hij antwoordde. "Oh, nee, hier liggen geen schatten. "Onderschatten" betekent dat…" Hoe moest hij dat nu uitleggen? Hij bleef even stil terwijl hij naar de juiste woorden zocht. "Het betekent dat je meer kan dan ik eerst dacht," zei hij uiteindelijk.

_{Oh. Geen schatten. Jingle's oortjes wiebelde in ongemakkelijkheid. "Ik wist wel dat er nee schatten waren!" Miauwde ze vlug. Echter verdween alle ongemakkelijkheid toen ze de volgende woorden hoorde die uit Thorn's mond vlogen. Een brede melktandjes-grijns verscheen op haar gezicht, terwijl ze trots haar kopje ophief en verder paradeerde naar de rotsen. "Ik kan heel veel! Kijk maar!" Jingle zette hobbelig wat snellere stappen naar de rotsen en toen ze er aankwam sprong ze onhandig tegen de stenen aan in een poging om op de eerste steen te klimmen. Haar nagels kraste echter tegen de stenen aan en heel veel hoogte maakte ze niet echt. Met een plofje viel ze op haar achterste op de grond. Eh... dit hoorde allemaal bij haar tactiek!

- flut rip, ga zo een weekje op een vakantie zonder goed wifi dus wou nog even posten lmao}

Zo te zien was Jinglekit blij met wat Thornface te zeggen had, want ze paradeerde met een hoog opgeheven hoofdje verder naar de rotsen en deelde mee dat ze heel veel kon. De bruine kater volgde haar op de voet terwijl ze wel heel vastberaden op de rotsen af liep. Wat was ze dit keer van plan? Eenmaal aangekomen zette ze zich af en hield ze zich vast aan één van de stenen – die gelukkig niet al te hoog was – en ze gleed er al snel vanaf, waarbij ze met een plofje op de grond belandde. Thornface moest er wel even door grinniken. Nee, een jonge kitten was nog niet bepaald in staat om te klimmen. "Oefening baart kunst," zei hij geamuseerd, waarna hij even naast haar kwam zitten.

Onderwerp: Re: MOUSEBRAIN WE GON LEARN WORDS