Weep not poor children, for life is this way

Panthergrowl had haar maar kort kunnen zien voordat hij met Pearlypaw weggegaan was, maar hij had goed kunnen opvangen hoe gebroken ze eruit zag. God, zijn hart deed zoveel pijn als hij zag dat zijn meisje verdrietig was. De kater beet op zijn lip. Krassen zaten over zijn borst heen, en leken door te dringen tot zijn hart, maar hij negeerde het voor nu. Nu was Chivypaw belangrijker dan hijzelf. Bovendien had ze net moeten helpen bij een bevalling, wat heel zwaar was. Hij had het gevoel dat het haar goed zou doen om even bij hem uit te rusten, misschien zelfs uit te huilen.. Dus had hij gewacht totdat ze de nursery uit gekomen was, en had hij zich met enkel een klein, bemoedigend glimlachje tegen haar aangedrukt en stil begeleid richting de uitgang van het kamp. Ze werden nagestaard, niet doordat ze weggingen, maar omdat iedereen nieuwsgierig was naar duidelijkheid over wat er gebeurd was. Niemand had duidelijkheid, en hoewel het zijn baan was als deputy om dit te geven, zou hij het eerst aan Butterstar moeten vertellen voor hij de Clan zou toespreken. Maar die moest eerst uitrusten van haar bevalling. Dus duidelijkheid zou uitgesteld moeten worden tot vanavond. De regen stroomde nu harder, en tikte hem vervelend op de rug, maar hij wist het zo goed en kwaad als het kon te negeren. Met een zachte druk van zijn staart op haar rug leidde hij Chivy het kamp uit. Er stond een glimlach op zijn gezicht, maar het was een droevige, enkel daar om haar te troosten. Hij was trots op haar. Het was de eerste kat die gestorven was onder haar toezicht, en toch wist ze gelijk door te gaan met een bevalling. Hij was zo ontzettend trots. Ze liepen samen het kamp uit, en de kater duwde zijn vacht kort tegen de hare, waarna hij tot stilstand kwam. Hier had hij zojuist nog gestaan met Pearlypaw, en hun pootafdrukken waren nog zichtbaar, al wel wat weggezakt door de regen die genadeloos neersloeg op de aarde. "Chivy," begon hij, en gaf haar een liefkozend en troosten kopje. Hij wachtte, hield zich stil, wist dat zijn dochter zelf misschien wat zeggen wilde voordat hij haar een verhaal zou vertellen.

- Chivy

Ze wist niet wat er met Slowkit was, maar het leek nu allemaal in orde te zijn. De stress viel van haar lichaam. Het poesje had aan een zijde draadje gehangen. Bijna had ze die ook al verloren. Gebroken had ze uit de den gestrompeld. Het had bijna tien minuten geduurd voor ze de grijze kater had herkend. Haar mondhoeken trokken naar beneden. Ze wou het niet, maar het was alsof er twee bergen aan hingen. Met alle pit in haar lijfje die over was, probeerde ze het niet. Niet... Ze slikte, maar dat ging moeilijk. Haar adem verliet bibberig haar bekje. De zwaartekracht won het en haar mondhoeken groeven zich diep in haar gezichtje. Ze liet een luide snik horen en kneep haar oogjes dicht. Op haar schoudertjes en hoofd lag veel spanning. Ze drukte haar kopje tegen de borstkas van haar papa. Die begeleidde haar naar buiten. Toen ze aan de ingang kwamen kon ze het niet meer houden. Ze begon luidruchtig te huilen. De snikken kwamen zo snel na elkaar dat ze bijna hyperventilatie-achtig adem moest halen. Toen ze buiten het camp waren bleef het doorgaan. Zijn stem kon haar zelfs niet kalmeren. "Ik... Ik... had... het.... hem... belooofd!" Ze jammerde erachteraan. Hikkend en snikkend. Ze had hem beloofd dat het goed zou komen. Boos en verdrietig drukte ze haar kopje nog dieper in zijn schoudervacht.

Zijn dochter barstte in huilen uit. Zijn hart stak. Zachtjes suste hij haar, en legde hij zijn kop over haar heen. Troostend sloeg hij zijn staart om haar heen. Ze huilde verder in zijn borst, miauwde dat ze het hem had beloofd. Tranen verschenen in zijn eigen ogen. God wat hield hij veel van haar, en wat deed het pijn om haar zo te zien. Hij had zoveel bewondering voor haar. Ze was zo sterk. "Je hebt alles gedaan wat je kon, Chivy," murmelde hij tegen haar en drukte zich wat steviger tegen haar aan.

Chivypaw hikte zachtjes. Ze wilde dit helemaal niet! Ze had Creamy beloofd dat het goed ging komen en ze was er zelf heilig van overtuigd geweest. Haar lip trilde. Toen ze wat rustiger werd haalde ze haar betraande ogen uit zijn vacht. "Komt het door mij?" Haar sterke omheining die ze rond zich getrokken had was weggevloeid en voor het eerst paste die ogen bij haar leeftijd. Ze was nog zo jong.