New faces

Vrolijk als een kitten dartelde Apricotpaw door het kamp. Zachtjes neuriënd glimlachte ze naar al haar voorbijgangers. Het witte poesje liep even de rieten den in, deze bedoeld voor de apprentices - waaronder zijzelf. Eigenlijk was ze niet helemaal zeker wat ze precies aan het doen was. Haar lichaam maakte een klein rondje en draaide zich terug naar de ingang; de den was leeg.  Voor ze het wist was ze alweer buiten. Een diepe ademhaling verder herkende de apprentice de geur van de lente. De ochtenddauw hing nog aan de bladeren. Apricotpaw schudde zich uit en besloot nog een rondje door het kamp te doen. Vlak voorbij de Nursery viel haar oog op een plekje, verlicht door een klein straaltje zon. Met een klein sprongetje verplaatste ze zich, om de zon zachtjes op haar witte vachtje te kunnen voelen. Een zucht verliet haar mond. Waarom praat ik eigenlijk met zo weinig katten? Ze liet haar blik rusten op een stel spelende kittens. Dit had zij vroeger nooit meegemaakt. Sinds haar moeder haar reis naar Starclan had voltooid en ze bij een ander nestje was gelegd, voelde ze zich altijd al een buitenstaander. Niet gek ook, het was tenslotte ook niet echt haar moeder. Ik wil ook gewoon gezellig doen, spelletjes spelen met clangenoten. Even sloot ze haar ogen en probeerde haar gedachten leeg te maken. Vrienden zal ze echt nog wel maken. Daarbij, ze kende de katten uit haar clan en sprak ze dagelijks. "Maak je geen zorgen." Fluisterde ze zichzelf toe. Bij het opvangen van een ritselend geluid hief ze haar kopje. Een paar stappen van haar af stond een andere kat. Apricotpaw dacht dat ze haar wel herkende, maar op de naam kon ze zo snel niet komen. "Hey!" miauwde de apprentice vrolijk naar de kat tegenover haar. Aangezien ze toch hier staat, waarom zou stil blijven? Dacht ze. Wat als deze kat niet wilde praten met haar? Achja, ze had het er nu toch al uitgegooid. Uit de sprankeling in de ogen van de jonge poes kon je opmaken dat er hoopvol op een antwoord werd gewacht.

Words ∙ 350
First post ∙ Oceanheart
OOC ∙ Sorry als hij een beetje messy is, ik heb 'n jaartje of 3 niks gepost (':

Met een lichte glimlach keek Oceanheart naar de vissen die er nog steeds lagen. Het was een goed ding dat haar Clangenoten zich over iets anders dan haar vissen ontfermden. Ze wist dat het niet per se haar vissen waren, maar toch vond ze het een leuk idee dat haar prooi er nog steeds lag en dat zij er dus van kon eten. Natuurlijk lagen er ook andere vissen die er vrij appetijtelijk uitzagen, maar de lichtrode poes had haar keuze al gemaakt en liep naar de vis toe die ze herkende als de vis die ze gisteren had gevangen. Ze boog zich voorover, nam het ding tussen haar tanden en smeet het een eindje verderop. Daarna boog ze zich over de vis heen en nam er een hap van, de tijd nemend om de zoute smaak goed in zich op te nemen voor ze zich weer vooroverboog om een nieuwe hap te nemen. Ze moest goed eten, want ze zou dadelijk vertrekken om nog wat te gaan jagen. Ze zou het echter bij één prooi houden omdat de vis tamelijk groot was. Niet dat ze vaak meer dan één prooi at, maar goed. Oceanheart keek op toen ze een stem hoorde en richtte haar blik op de Apprentice die haar naderde. Ze keek even om zich heen om te zien of de Apprentice iemand anders bedoelde, maar zij was de enige die hier stond en Oceanheart bedacht zich verbaasd dat de Apprentice het wel tegen haar moest hebben. Waarom sprak de Apprentice tegen haar? Ze was totaal niet interessant of zo. ‘Hallo,’ sprak ze voorzichtig terug. Ze had geen idee wat ze hiervan moest denken. Ze dacht dat ze niet interessant genoeg voor anderen was om aangesproken te worden, maar schijnbaar toch wel. In haar geheugen groef ze naar de naam van de poes. ‘Apricotpaw?’ probeerde ze voorzichtig en ze hield haar adem in. Wat een afgang als het fout zou zijn. 'Heb je soms zin om dadelijk mee te gaan jagen?' vroeg ze verder voordat ze in de gaten had wat ze deed.

De blik van de poes tegenover haar sloeg om. Verbaasde, lichtgroene ogen keken Apricotpaw's kant op. Even leek het alsof deze clangenoot zich niet aangesproken voelde. "Apricotpaw?" vroeg de lichtrode poes twijfelend. Voordat de apprentice kon antwoorden ging ze verder; "Heb je soms zin om dadelijk mee te gaan jagen?" Apricotpaw's hartje sloeg over. Jagen?! Het kleine witte poesje was nog nooit eerder het kamp uit geweest. Ze had wel een mentor gehad, maar voordat deze haar mee het kamp uit had kunnen nemen was deze overleden. "Oeh ja-jagen!" Het enthousiasme deed haar hoge stemmetje overslaan. "Maar, maar.." In haar gedachten vormde zich een knoop. Moest ze toegeven dat ze nooit eerder op de territory was geweest? Straks vindt ze me suf.. Na een beetje tobben besloot de apprentice toch met eerlijkheid te blijven spreken. "Ik ben het kamp nog niet uitgeweest, ik-ik krijg volgende ceremonie pas weer nieuwe een mentor toegewezen." De vrolijkheid was uit haar stem verdwenen. "Maar ik wil wel mee! Ik kan alleen niet echt jagen.. Oeh, ik zou zo graag zwemmen! Maar straks kan ik dat ook niet?" De woorden klonken semi opgewekt - semi vragend. Hoopvol liet ze haar tweekleurige ogen de ogen van de warrior tegenover haar kruisen. Oh nee, vergeten! "Uhm, ik weet eigenlijk niet hoe jij heet.." Na deze woorden boog ze haar kopje beschaamd naar onderen. Goeie zet Apricot..

Words ∙ 229

Oceanheart hield haar adem in, maar was verrast door het feit dat de poes zo blij reageerde. Daar zou haar huidige Apprentice best een voorbeeld aan kunnen nemen. Even wenste ze dat ze Apricotpaw – de poes had niet afwijzend geantwoord dus Oceanheart ging er van uit Apricotpaw ook daadwerkelijk de naam van de witte poes was – als Apprentice had, maar ze gaf zichzelf daar een snerende opmerking voor. Ze had van Butterstar de toestemming gekregen om haar bloedeigen dochter tot een Warrior te trainen en dat zou ze doen ook. Wie weet kreeg haar karakter wel een positieve boost door te veel met dat arrogante gedrag van Puppypaw opgescheept te zijn. Ze had haar mond al eens één keer dankzij de poes durven opentrekken en hoopte dat ze dit veel vaker zou kunnen. ‘Misschien zou een rondleiding door het territorium dan wel veel interessanter zijn,’ zei Oceanheart met een zwiep van haar staart. ‘Maar dat laat ik over aan je mentor. Zwemmen mag ik je misschien wel nog leren.’ Ze keek bedachtzaam. Had zij graag als een ander Puppypaw al zou leren zwemmen? Eigenlijk wel. Hoe eerder die training was gedaan hoe beter. Weer werd ze boos op zichzelf voor die vervelende gedachten. Puppypaw zou vast wel een reden hebben om zo te doen. Misschien had ze iets meegemaakt of zo. Of misschien zocht ze veel te veel goede bedoelingen en kwam het gewoon omdat Puppypaw de dochter van Butterstar was en daarmee meende dat ze kon zeggen wat ze wilde. ‘Mijn naam is Oceanheart,’ zei ze zacht tegen de Apprentice. Het viel nog altijd niet mee om met een naam te leven die haar moeder had uitgekozen vlak voordat ze haar dochter in de steek zou laten. ‘En laten we gaan dan,’ zei ze met een zwaai van haar staart. ‘Heb je graag dat ik je leer vissen of wil je liever zien hoe ik een prooi vang?’ vroeg ze aan de Apprentice terwijl ze al begon met rennen, maar haar pas wel zodanig inhield zodat de Apprentice zeker niet buiten adem zou raken.

De lichtrode kat leek verrast te zijn door Apricotpaw's enthousiasme. Meteen trok de Apprentice zichzelf weer in twijfel, een nare gewoonte van de poes, voortgekomen uit onzekerheid. Misschien reageerde ik iets te blij.. Het duurde even voor de kat tegenover haar weer sprak; misschien was ze verzonken in eigen gedachtes. "Misschien zou een rondleiding door het territorium dan veel interessanter zijn," De poes sprak rustig, met pauzes in haar zinnen. "Maar dat laat ik over aan je mentor. Zwemmen mag ik je misschien nog wel leren." Apricot's moed zakte zachtjes weg. Wil ze nu niet meer? Omdat ze mijn mentor niet is? Twijfel vulde haar hoofdje, waarna een verwarde blik zich op haar gezicht vormde. Wacht, wat zei ze over zwemmen? Door haar teleurstelling had ze de laatste zin amper verstaan. Haar enthousiasme keerde terug bij het herhalen van de zin in haar hoofd. Natuurlijk wilde ze zwemmen! Na een korte stilte stelde de kat zich voor; "Mijn naam is Oceanheart." De apprentice's ogen fonkelden, hopend later ook zo'n mooie naam te mogen hebben. "En laten we gaan dan," vulde Oceanheart zichzelf aan, terwijl ze langzaamaan begon te rennen. "Heb je graag dat ik je leer vissen of wil je liever zien hoe ik een prooi vang?" Apricotpaw was zo overdonderd bij het aanbod, dat ze bijna vergat de kat te volgen. Ze zette vlug een sprintje om weer naast Oceanheart uit te komen. De kleine Apprentice had een uithoudingsvermogen van niks. Semi hijgend antwoordde ze; "Vissen, alsjeblieft!" Apricot keek om zich heen. De zon scheen en de temperatuur was fijn, maar met een blik op de wolken stond de lucht op regen. Apricotpaw draaide haar hoofdje in Oceanheart's richting. "Waar gaan we heen?"

Words ∙ 284