Halp

<sub>Sinds de dood van haar geliefde zoontje was Snow diep aan het nadenken geweest. Onnatuurlijk voor de poes, aangezien ze meer een doener was dan een denker. Maar iets had haar veranderd, was het de kittens? Of het schuldgevoel die ze had naar haar familie? Dat ze per ongeluk kittens van een zekere kater had gekregen, was zo zoiezo een grote klap voor d'r geweest. Nu vond ze die vader erg aardig, en was hij ook best wel close met haar familie. Maar daarom juist was het zo verschrikkelijk, want het kon haar familie zo kapot maken. Sinds de brand waakte Snow nog meer over Bloomkit en Jinglekit, en besefte dat ze eigenlijk een vaderfiguur nodig zouden hebben. Maar durfde de queen het aan om de waarheid voor ogen te zien, het aan de vader te vertellen? Ze schudde even haar kopje en maakte een besluit. Ze stond op, likte Jingle en Bloom over de hoofdjes, en ging naar hem op zoek. Al gauw vond ze de grote, tabby kater, en stapte verzekerd op hem af. "Ik moet je spreken." miauwde ze op een rap tempo. Ja, het was moeilijk, maar ze zou het doen.
- Dit topic is gesloten!</sub>

_{De reactie van Branch deed haar niet goed. Hoe moest ze in vredesnaam deze kater vertellen dat hij vader was geworden, en dan niet van Red, maar van haar? Ze keek naar haar poten, en zuchtte. Het zou makkelijker zijn als Branchtrove meteen inzag dat het een ernstige zaak was, maar dat deed hij niet. "Nou, uh..." begon ze, terwijl ze zenuwachtig met haar oortjes wiebelde. "Uh, nou.. er is iets dat je moet weten." ging Snowdance verder, en keek weer naar de kater voor haar. "Niemand anders mag het weten, en al helemaal niet Redpetal en Hazelfray. Het zou hun kapot maken, want..." De jonge queen kon het gewoon niet over haar lippen krijgen, bang als ze was. Wat als de grote kater haar niet meer wilde zien, de kittens niet wilde opvoeden, of nog erger? Dat hij het aan iedereen zou doorvertellen. "Echt, beloof me. Alles wat ik zometeen tegen je zeg, niet doorvertellen." Haar stem klonk wanhopig, en met grote ogen keek ze in de groene kijkers van de ander.}

_{Bij de reactie van Branch grimaste ze. Nou, bij wat ze nú zou vertellen echt wel. Anders zou de relatie met Redpetal helemaal kapot lopen. "We zullen wel zien.." miauwde Snowdance dus ook. Ze keek even om zich heen of er toch niet iemand stiekem meeluisterde, en zuchtte nogmaals. "Nou.. je weet dat ik drie lieve babies heb, hmm?" Het was geen vraag waar ze een antwoord wilde hebben, maar het was gewoon makkelijker eerst zo te beginnen. Ze stompte met haar linkervoorpoot tegen de grond, een trok hem pijnlijk terug. Ze was natuurlijk gewend dat de grond bedekt was met aarde, maar hier was het natuurlijk zo dat het allemaal hard gesteente was. De witte poes zwaaide wat onhandig met haar poot en keek de ander wat beschamend aan. Oeps, nog iets wat gênant was. "Nou, uh.. Iedere kitten heeft een vader, en uhmm..." Starclanverdomme, waarom was het zo ontzettend lastig? Branchtrove zou haar vast geen vlieg kwaad doen, toch? "Weet je, ik moet het wel vertellen, omdat Twig..." Haar stem stokte bij haar zoons'naam en tranen welden op. "Twig heet niet voor niks Twig, want uh.. hij is vernoemd naar zijn vader", Dat laatste kwam er zo zacht uit dat het nauwelijks te verstaan was, maar hopelijk begreep de grote tabby het. En zo niet, nou.. dan moest ze het écht zeggen. En dat wilde ze niet.}

_{Zo'n soort reactie was te verwachten, maar ze had altijd gedacht dat Branch niet zo boos kon worden. Geschrokken deinsde Snowdance achteruit, en met grote ogen keek ze naar de woedende kater. "Dat kan niet... En zelfs als ze van mij zijn ben ik hun vader NIET. Zoek maar een ander!" Snowdance sloot haar ogen. Het was nooit haar bedoeling geweest dat hij de vader van háár kittens zou zijn. Nee. Maar hij moest het weten, en dit was een best goed moment, toch? Misschien waren het de hormonen, of was de witte poes gewoon gestoord, maar in plaats van boos te worden, of te gaan huilen, kwam er een hoge lach uit haar bek. Er was geen enkele reden om te lachen, want Twig was dood, en.. Nouja, het was gewoon geen tijdstip om te lachen. Maar toch deed ze het. Tranen stroomden over haar wangen, terwijl ze maar lachte en lachte. "Ik... het.. was ook niet de bedoeling.." hikte de poes. Meer dan dat kreeg ze er niet uit. Hahaha.}

<sub>Snowdance lachte, en lachte, en lachte. Alsof haar leven er van afhing ofzo. Ze hoorde dus ook niet wat Branch tegen haar zei, en het boeide haar weinig ook. Opeens voelde ze iets tegen haar wang, en plots stopte ze met alles wat ze deed. Haar ogen werden zo groot als schoteltjes toen ze Branchtrove zag weglopen. Ach, wat deed het er ook toe. Snow haalde haar schouders op. Misschien dat het toch beter was als ze het niet verteld had, maar wat kon ze er nu aan doen? Branch dwingen leek haar onmogelijk, laat staan vermoorden. De witte poes draaide ze dus ook om, haar ogen op de grond neergeslagen en wandelde weer richting de nursery. De kans dat Red erachter zou komen was groot, en dan zou Snow gedoemd zijn. Gedoemd.

- Topic uit c:</sub>