It's as simple as A, B, C [Geboortetopic!]

ABC

Altijd had de kleine poes gedacht dat dit iets was wat ze wou doen. Bevallen, kittens krijgen, moeder worden. Constant had dat in haar achterhoofd gezeten; maar nooit had ze gedacht dat het echt, nu al, ging gebeuren. Aangenaam was toch anders. Branchtrove was hier niet, hij had haar even alleen gelaten. Chaos maakte zijn entree in haar hoofd terwijl de jonge poes zich goed probeerde te leggen. Alle kittens in haar buik bewogen druk heen en weer en het voelde niet te aangenaam. Bijna, had Rousepaw gezegd; nog even geduld. Complexe gedachten vulden haar hoofd terwijl ze eigenlijk probeerde te slapen.

Redpetal zuchtte lichtjes en richtte haar blik op de sterren die zichtbaar waren door het half open dak. Ze hadden hun best gedaan om de make-shift nursery beschut te maken toen ze hier eerst aankwamen. Nooit met de gedachte dat ze hier ooit zelf zou moeten liggen, natuurlijk. Het was allemaal anders gekomen dan ze gedacht had; maar eigenlijk vond ze dat niet erg. Dit was waar ze van gedroomd had; om een liefdevolle partner te hebben en met hem kittens te krijgen. Om de kittens op te voeden, om er respectabele warriors van te maken waarop de clan trots kon zijn. En met Branchtrove kon ze zich geen beter partner wensen.

De kleine poes fronste even toen ze plotseling een steek voelde. Dit was haar eerste keer, ze had geen verstand van hoe het zou moeten voelen. Ze kon het aan haar zusje vragen, maar die sliep nu net en ze wou haar of haar kittens niet wakker maken.. Redpetal ging even verliggen. Hm. Niets meer. Het duurde een paar minuten voor ze het opnieuw voelde, harder deze keer. Auwch. Waren dat gewoon de kittens die bewogen? Ze wist het niet. Had Rousepaw haar daar maar iets over gezegd toen ze bij haar waren. De rosse warrior - of was het nu queen? - slikte eventjes. Haar hart klopte in haar keel en haar mond was droog. Het duurde weer even voor ze het opnieuw voelde, maar nu waren het er meteen twee in een.

Redpetal probeerde zich rechter te zetten, maar het ging niet met haar ronde buik - en toen ze het probeerde kreeg ze meteen weer een steek. De steken volgden elkaar steeds sneller op. Het leken wel krampen.. De kleine poes wou niet gaan roepen, ze wou niet iedereen wakker maken, maar ze kon ook niet opstaan om hulp te gaan halen. Wat moest ze doen? Was dit normaal? Wat als er iets misging? Ze piepte even bij een nieuwe kramp maar klampte toen haar kaken op elkaar om het geluid binnen te houden.

Het minderde weer even. Even kon ze adem halen, zich ontspannen. Pfoeh. Niks aan de hand. Gewoon de kits die gingen verliggen.. En toen begon het opnieuw; zelfs harder dan de vorige keer, dichter op elkaar. Het was steeds in steken van drie; steek, steek, steek, rust. Ze hijgde, piepte opnieuw, kon soms een krijs niet binnenhouden. Haar rosse vacht plakte aan haar lichaam van het zweet, maar ze zorgde ervoor dat ze Snowdance of haar kittens, of een van de andere kittens, niet wakker maakte.

Op een bepaald moment kon ze het echt niet meer tegenhouden. Het was haar ondertussen duidelijk dat ze wel degelijk aan het bevallen was; dat dit het moment was waarop ze écht moeder zou worden. Hoewel de jonge poes nog altijd niet echt wou roepen, hield ze het niet meer tegen. Ze schreeuwde luid, haar hoge stem galmde over de Sunningrocks. Ze zou willen roepen om Rousepaw, om Mistgaze, om Branchtrove, maar ze kon geen woorden vormen. Haar hoofd zwom in paniek en in pijn.

Ze wist niet wat te doen, maar haar instinct sprak tot haar. Haar lichaam begon met persen terwijl haar hoofd nog niet bewust door had wat ze moest doen. Ze ging automatisch wat verliggen, kneep haar ogen toe van de pijn. Echte gedachten vormden zich niet meer. Er was enkel dat overweldigende gevoel; het was zo moeilijk te beschrijven, maar elke moeder kent het. Het enige dat ze op dit moment wou was dat de kittens veilig waren, het enige waar ze nu op gericht was om ze veilig ter wereld te brengen. Ze zat in een waas, ze wist niet eens of er andere katten op haar schreeuwen af waren gekomen; of Branchtrove, of Mistgaze, of Rousepaw hier was, of Snowdance wakker was geworden. Dat deed er ook niet toe. Ze konden haar wel helpen, maar uiteindelijk zou ze het toch zelf moeten doen. En dat was misschien wel het meest beangstigende van allemaal.

Alles heeft altijd een begin. Het alfabet, met ABC; de noten, met do re mi. Zelfs de kleuren hadden een bepaalde rangorde in de wereld; de orde van een regenboog. Zesentwintig letters, zeven noten, zeven kleuren. Drie kittens. Dit was hun begin in de wereld. Ze wisten nog niet waar ze aan begonnen; maar tegelijkertijd was dit het begin dat tot al het moois zou leiden. De zeven noten leiden tot muziek; de zeven kleuren naar alles wat ze in het dagdagelijkse leven zagen; de zesentwintig letters naar alle woorden die ze uitspraken. Zo kwam de eerste kitten ter wereld; in een wereld waar ze niks van kende. Met kleuren die ze nog niet zag; met muziek die ze nog nooit gehoord had en met woorden die ze nog niet kon uitspreken.

Haar flanken zwoegde terwijl ze pushte om de kleine kitten eruit te krijgen. Haar kop was voor nu nog van de grond geheven, haar ogen gesloten van de moeite, haar tanden op elkaar geklemd. De kitten was niet gemakkelijk om naar hier te komen; ze moest de doorgang voor haar siblings immers maken, en dat kon geen gemakkelijke opgave zijn. Maar uiteindelijk lukte het. Uiteindelijk kalmeerde de pijn en hoorden ze het zachte plofje van een nieuw leven. Redpetal opende haar gouden ogen en keek neer op haar kitten, haar eerstgeboren dochter. Zij was het enige dat ze zag; niet het bloed of het water om haar heen, niet de katten die erbij stonden, zelfs de vader van de kittens niet. Ze boog neer naar haar dochter en likte haar droog; zo moest het. Ze had nooit geweten wat te doen als ze er bij stond, maar de adrenaline was eindelijk vrijgelaten in haar bloed en nu zat ze in een soort kalme roes. Er moesten nog kittens komen, maar het zou goed komen. Alles zou oké zijn.

De vacht van het kleine meisje was zandkleurig. Ze deed haar denken aan haar vader, aan Glowstick. Haar bouw was al breder dan ze zelf was, maar kleiner dan van Branchtrove. Haar zandkleurige vacht glinsterde in het maanlicht dat door de spleten in het dak naar beneden scheen, vergezeld van de vele sterren. Redpetal vond het een fijne gedachte dat haar voorouders neerkeken op haar, naar hen, naar de geboorte van hun kleinkinderen. Misschien zat Firestar wel tussen hen, misschien zaten Branchtrove’s ouders wel tussen hen.

De kleine poes voelde hoe het kleine poesje meteen gretig begon te drinken. Ze hoopte dat ze altijd zo enthousiast zou zijn, dat ze een nieuwsgierige en hardwerkende warrior zou worden. Ze wou dat haar dochter sterk werd, sterker dan Redpetal zelf ooit geweest was, en dat ze altijd graag zou doen wat ze moest doen. Of dat nu jagen was, of vechten voor haar clan, of kittens verzorgen als ze zelf grootmoeder word. Oh - hoe mooi zou het zijn. De rosse poes besloot haar eerste kitten dan ook te noemen naar die wens:

“Avidkit”. Zo zou haar eerstgeboren dochter heten. Ze mompelde de naam zachtjes, trots in haar stem, een glimlach op haar snuitje. Ze gaf het poesje nog een lik, nog altijd genietend van de rust die de andere kittens in haar buik haar nu gunden. Ze was zo prachtig. een combinatie van haar en Branchtrove, met de zandkleurige vacht die ook haar zusje Sandpaw had; een perfect evenwicht tussen de brede bouw van haar partner en haar eigen smalle bouw. Ze glimlachte zachtjes terwijl ze naar haar eerste engeltje keek.

Toen was de rust echter gedaan. Een tweede luide schreeuw verliet haar lippen maar meteen daarop klemde ze haar tanden weer op elkaar. Deze keer ging het sneller; deze kitten leek weinig geduld te hebben, en natuurlijk moest ze enkel maar de weg die haar zusje had gemaakt volgen. Ze pushte, duwde, haar spieren knepen allemaal pijnlijk samen - en niet alleen de spieren die ervoor zorgde dat de kittens geboren konden worden. Haar hele lichaam trok samen bij elke nieuwe wee, elke keer opnieuw. Ze zou nog dagen spierpijn hebben, nog weken misschien amper kunnen lopen. Maar het zou het waard zijn.

De tweede kit kwam sneller. De doorgang was natuurlijk al gemaakt; het was minder moeilijk voor de kit om erdoor te raken. Met een klein plofje kwam ook het tweede poesje ter wereld. Redpetal keek neer op de tweede kleine kit. Nog een dochter, nog een klein poesje. Ze glimlachte zachtjes. Het was een kleine calico. Haar vacht was bezaaid met stukken wit, zoals haar moeder en haar zus, bruin, zoals haar broer en haar partner, en rood, zoals zijzelf en haar vader en haar eerstgeboren dochter. Ze likte het velletje van haar snuitje, maar haar veelgekleurde vacht was nog altijd nat toen de steken weer begonnen.

De kleine poes kreeg geen tijd om de tweede kitten een naam te geven, want de derde kwam al snel. Alles was zo kort opeen dat ze nauwelijks tijd kreeg om te ademen tussen de weeën door. Ze perste, maar het leek zelfs amper nodig te zijn. Niet lang na zijn zusje kwam de derde en laatste kitten ter wereld. Een katertje met de tabby vacht van zijn vader - maar dan zonder het wit. Ze likte hem droog, liefde in haar ogen als ze neerkeek op hem.

Al snel sloot ze haar gouden ogen en legde ze haar kopje neer, helemaal uitgestrekt op haar zij. De drie kittens dronken gulzig van haar eerste melk, hun zachte piepjes vulden de geïmproviseerde nursery. Pfoeh, de queens overdreven toch niet toen ze zeiden dat het vermoeiend was; maar om eerlijk te zijn, zelfs al had ze de twee laatste hun naam zelfs nog niet gegeven, ze zou het zo opnieuw doen. Het zou het allemaal waard zijn.

OOC: Avidkit (dus Lolo's kit) mag al posten, Branchtrove zal de twee anderen hun naam geven en dan mogen die daarna posten. Ook Rousepaw, Mistgaze en Snowdance mogen posten; anderen eventueel ook, als ze willen c:

Branchtrove had de nacht. Hij stond in als bewaker. Zijn kop stond vol zorgen terwijl hij uitkeek op het verbrandde bos. Gisteren hadden ze te horen gekregen dat Redpetal zwanger was en dat het niet lang meer zou duren voordat ze beviel. De kater zag iets flitsen. Hij spitste zijn oortjes. Het was een konijntje. De kater keek opzij naar zijn mede bewaker, die knikte. Hij dook in elkaar. Voordat hij nog maar een stap kon zetten kwam van achter hem een schreeuw. Het jonge konijntje klopte met zijn pootje op de grond en spurtte weg. Hijzelf was bevroren. Branch had de gil herkend. Alle alarmbellen gingen rinkelen. Hij rukte zich uit de houding en zonder zelfs maar naar de ander te kijken rende hij naar de nursery. Hij kroop in de kuil die hij een paar weken geleden nog had gegraven met Redpetal. "Ik ben er!" Hij duwde angstig zijn neusje tegen haar bezwete wang. Nog angstiger deinsde hij achteruit toen hij iets kleins zag. Redpetal leek hem volkomen te negeren. In het licht van de maan leek zijn dochtertje zilver. “Aurykit”. Hij keek met een schuine wenkbrauw naar Red: jow ik ben er ook nog. De poes gilde nog een paar keer, maar het leek nu snel te gaan. Het gevlekte poesje was nog nat toen ze weer begon te verkrampen. Daarom trok hij zijn dochtertje naar zich toe en likte het droog. Even keek hij toe hoe het naar de buik toe probeerde geraken, maar daarna hielp hij een beetje. Redpetal likte de laatste kitten droog. Het was een katertje. Vertederd keek hij naar de drie kittens. Aurykit, .... Jah de andere hadden nog geen namen. Hij keek onzeker naar Redpetal, die niets leek te proberen. God hij was hier niet goed in. Hij keek naar zijn tweede dochtertje en moest plots denken aan het konijntje van daarnet. "B-Bunnykit." Hij richtte zijn ogen naar de hemel, op een teken van goedkeuring. De hemel was voornamelijk bloot, maar hij zag ook dennenbomen. Zijn mooie groene ogen kregen een twinkeling. Hij keek neer op zijn zoon. "Cedarkit." Ja dat klonk wel goed. Aurykit, Bunnykit en Cedarkit. ♥

Demi mag ook met haar ventje reageren c:

Het was een lange weg van iets dat niet bestond naar iets dat wel bestond. Enkele maanden geleden was er nog geen enkele sprake van zijn bestaan geweest. Hij was er simpelweg niet. Hij was zich niet bewust van zijn eigen identiteit. Hij was niet geboren en hij zou ook niet sterven. Vandaag was de dag dat al die dingen gingen veranderen. Hij zou gaan bestaan, hij zou iemand worden. Hij zou vandaag op de wereld worden gezet en er zou een dag komen waarop hij zou sterven. Hij had een plek ingenomen in tijd en ruimte. Geen enkel vast object zou zijn plaats op hetzelfde tijdstip in kunnen nemen. Op die wijze bestond hij. Hij zou bestaan in de waarnemingen van anderen. Ook zo bestond hij. Dit was het begin van zijn leven.

Hij was zich niet bewust van zijn omgeving. Hij was zich niet bewust van de ruimte waarin hij zich begaf of de anderen om zich heen. De wereld was voor hem een leegte, een donkere plek. Naar zijn weten was er niemand behalve hij, en zelfs of hij hier was, wist hij niet. Denken was nog buiten zijn capaciteiten: alles wat hij deed was gebaseerd op een natuurlijk instinct om te overleven. Hij wist niet wat er voor hem lag. Hij wist tevens niet wat er gebeurde toen zijn wereld ineens veranderde. Hij zag niets, maar de lichamelijke sensaties maakten genoeg duidelijk. Zijn leefruimte leek ineen te krimpen en vervolgens weer uit te zetten, zodanig dat er hier en daar iets naast hem leek te verdwijnen. Zijn angst kwam enkel in de vorm van een verhoging van zijn hartslag, een versnelling van een ademhaling. En toen was het zijn beurt.

Hij werd de kou in geduwd. Zijn vacht was nat en kleverig en zijn longen leken zich juist vrij te maken van vocht. Hij begon luid te piepen, de zuurstof die zijn luchtwegen vulde, waren een nieuwe sensatie. Hij wist niet wat te doen, de wereld was immers nog steeds donker door zijn dichtgeplakte oogjes. Op de tast ging hij op zoek naar de bron van warmte die hij zojuist had verlaten. Deze vond hij niet terug. Wat hij wel voelde, was een warme aanwezigheid. Zijn moeder. Instinctief duwde hij zijn kleine lichaam tegen haar aan. Hij voelde warme likken over zijn lichaam strijken en voelde dat hij thuis was. Gulzig begon hij te drinken. Hij leefde.

Het was al een tijdje terug dat ze Redpetal had geconfronteerd met de optie dat ze zwanger was. Nuja, dat was toen nog een grap. Althans, dat dacht ze. Redpetal en zwanger? Hmmm. Maar Snow had gelijk gehad, en nu was haar zus erbij gekomen. Super gezellig toch? Kon Snow alvast wat weetjes vertellen en zou Red en hechtere band kunnen krijgen met haar nichtjes. Maar Red werd steeds kribbiger en kribbiger, en soms was het ook geen goed idee om haar dan ook aan te spreken. Je kon immers zó een uitbrander krijgen. Of was de rosse poes alleen maar chagrijnig omdat ze het wist? Het wist van de vader van Snows kittens? Ze wist het niet, en eigenlijk wilde ze het ook niet weten ook.

Het was nacht, en ondanks dat Redpetal elk moment zou kunnen bevallen gunde Snow haarzelf een dutje. Het was de laatste dagen extra vermoeiend geweest, sinds ze én op Red, én op Jingle én op Bloom moest letten. Ze had al een paar dagen terug een mooie stok uitgezocht voor tijdens de bevalling van haar neefjes en nichtjes, én Jingle's en Bloom's halfbroertjes en zusjes. Nu wist niemand behalve Branch dat laatste, en ze wilde dat eigenlijk wel houden zo. Maar goed, Snowdance was in een fijne, droomloze slaap toen er een snerpende kreet klonk. Direct schoten de ogen open, en snelde ze naar Redpetal toe. Die lag allesbehalve comfortabel, althans, dat vond Snow dan. Ze pakte de stok en legde het bij haar zus neer. "Hier. Bijt hier, doe hier iets mee, wat dan ook. Euhm... zodat het de pijn zal verminderen ofzo?" Ze wist het niet zo goed meer. Toen zij beviel was ze in een soort van trance, en er pas uitgekomen toen de eerste kitten -Jinglekit- eruit gekomen was. Wat die andere queen toen zij was ze compleet vergeten.

Branchtrove kwam binnen, en direct zette Snow wat stappen achteruit. Waarschijnlijk was het beter dat Branch en Red hun momentje hadden, en de namen konden verzinnen. Toch bleef ze er maar bij, nieuwsgierig en ook wel bezorgd. Een zandkleurig meisje floepte uit Red, en een klein glimlachje speelde op Snowdance's lippen. De kitten deed haar denken aan Sand, en even wierp ze haar blik op haar poten. Toen Redpetal de kitten Aurykit benoemde knikte Snow enthousiast. Ja! Dat was een mooie naam zeg! Ongegeneerd stapte ze weer dichterbij, net zo enthousiast als een kitten die voor het eerst uit de nursery mocht. Daar kwam de tweede kitten al, maar Red zag er vermoeit uit. Oh oh, als dat maar goed zou komen. Branch nam de namenbenoeming over, en noemde de tweede Bunnykit. Het was een klein, calico poesje en Snowdance knikte weer. Waarom waren Branchtrove en Redpetal zo creatief met namen? Veel tijd om daarover na te denken had ze niet, want de show ging verder; de derde kitten was in aantocht! Dit was een katertje, en wel één met tabby patroon. Net zoals zijn vader, kwam bij Snow op. Weer gaf Branchtrove de naam, en deze werd Cedarkit. Nu was het tijd om Snowdance weer in actie te zien! "Wat zijn ze mooi..." murmelde ze zachtjes, toch was er trots te horen. Raar, maar ze voelde zich zo trots op haar zus! En oooh, die kittens waren echt super schattig. Hopelijk werden Red's en haar eigen kittens dikke vrienden.

- Ik doe maar alsof Snow al bij de bevalling was sinds de kreet c': is er iets niet juist, zeg 't dan alsjeblieft!

Woman
She is strong
She is beautiful; invincible
She is every generation; fertility
She is the grandmother, mother and daughter of this earth
Her womb is power, giving and strong, every month of every year
No power is stronger than hers, she is and will be, for as long as mankind exists
A storm rages in her as she creates, never ending
Woman

Opnieuw, een nieuwe generatie. Nu nog zo klein en teder, maar later sterk als de wind, met de potentie om te vermeerderen naar een storm. Niets is krachtiger dan haar. Ze is niet perfect; maar ze is sterk. Niets kan haar omver krijgen, gezien zij de storm zelf is. Iedere keer als er druk op haar uitgeoefend wordt, zal ze harder terugduwen. Ze is onverschrokken, niets zal haar doen terugdeinzen. Sommigen zullen haar inschatten als hulpeloos, maar niets is minder waar. Zij is vermogen, haar volle potentie. Ze heeft een eigen wijsheid, die van moeder op dochter door gedragen wordt. Een wijsheid die in een wereld van mannen gemist wordt. De wijsheid van vruchtbaarheid, moederschap, kinderen baren. Liefde. Van generatie op generatie doorgegeven. Liefde zo krachtig als het universum. Verzameld in de baarmoeder, in de kinderen die hier mogen groeien. Een vrouw, een moeder, een leraar, een leider. Met een stem die bergen kan verplaatsen door de wijsheid die hij bevat. Er is geen angst. Onverschrokken.
Maar nu, nu nog zo jong. Nog enkel een plantje, gegroeid uit een zaadje, wat later één van de grootste, sterkste bomen zal worden. Avidkit, dochter van Branchtrove en Redpetal, en achterkleinkind van Firestar. Geboren.

_{Ik zweer je, het is extreem uitputtend om Jinglekit te zijn! Ravotten met andere kittens waarvan elke dag wel één nieuwe best friend forever tussen zat, babbelen met heel veel verschillende Clangenoten en de kers op de taart; Jingle was agressief bezig met tanden ontwikkelen. Na een dagje in haar 'normale' leven had ze ook gehoopt dat ze pardoes in het nest dat ze deelde met Bloom en mama kon vallen en meteen in slaap zou vallen. Haar plan was wel gelukt, maar midden in de nacht werd ze ontwaakt door een schreeuw. Ugh. "Mamaaaa?" Piepte het poesje op een hoge toon, de a's in het zinnetje uitrekkend. "Maaaamaaaaaaa?" Jingle klauterde uit het nest, toen ze de sneeuwwitte vacht van haar moeder in het donker zag. Wat was er zo extreem interessant waar Jingle niet wakker voor werd gemaakt?! Ze wiebelde in de richting van mama en de andere katten om haar heen en dwong zichzelf een weg naar voren in de mini menigte, en keek toen neer op wat haar halfsibs zouden zijn en tante Red. "Babieesss!" Miauwde ze vrolijk, toen ze de natte en kleine beestjes zag. "Wat zijn ze mooi..." Pardon? "Mama ik ben de mooiste heehh?" Miauwde het gestreepte poesje een tikkeltje jaloers.

- i just had to xD als jullie het liever niet hebben negeer dit dan maar hehe}

De kitten was nog ongeboren, ongenoemd, onbewust. Ze leefde wel al, technisch gezien, maar iedereen zou vandaag aanwijzen als de dag dat ze ter aarde kwam. Terwijl ze hier al een hele tijd was, natuurlijk. Het kleine calico poesje kon er niets tegen doen toen alles bewoog. Ze was zich er niet bewust van. Ze ging mee met de zachte deining van het water waar ze zich bevond, ook toen de deining steeds groter werd, harder, ruwer. Ze spartelde niet met haar jonge pootjes, niet toen ze zich voelde verplaatsen, niet toen haar zusje steeds verder van haar wegdreef, niet toen ze zelf ook begon weg te glijden. Haar oogjes waren gesloten en ook haar bekje was toe. Haar longetjes nog toe, nog nooit gebruikt. Haar zusje had de weg voor haar vrijgemaakt, maar nu was het haar beurt. En het was wel simpeler gemaakt, maar ze moest er nog altijd zelf doorheen. Niet dat ze iets kon doen om het makkelijker te maken. Iedereen ging door deze strijd om geboren te worden, iedereen - maar niet iedereen overleefde het. Gelukkig was Starclan hen vandaag goed gezind. Met een klein plofje landde de kleine calico op de harde stenen ondergrond. Geboren. Haar moeder was moe, kon haar naam niet meer geven; maar haar vader nam die taak toen op zich en noemde haar Bunnykit, naar de prooi die hij bijna had gevangen daarnet. Genoemd. Maar nog niet bewust; nee, dat zou veel later maar komen.

OOC; De kittens mogen nu op 2 weken gezet worden en kunnen beginnen met posten! ^^ (ook bv hun oogjes openen, eerste kleine woordjes, dat soort dingetjes :'))

Onderwerp: Re: It's as simple as A, B, C [Geboortetopic!]