New beautiful lives where I will make a sacrifice

Al dagen had de kleine zwarte tom zich verstopt in zijn nest, niet wetend wat hij moest doen. Nooit zou hij iets met zijn leven kunnen, niks nada noppes. Als die 6 moons werd net als de rest zou hij zich moeten aansluiten bij de elders inplaats Apprentices worden zoals zijn nestgenoten en vrienden. Al vanaf dat hij geboren was had hij gedroomd om een van de aller beste warriors van Riverclan te worden maar inplaats van dat werd hij een van de jongste Elders ooit. Het was dat zijn moeder hem had aangespoord om een frisse neus te halen anders was hij nu nog steeds aan het wegrotten in zijn nest. De jonge tom zuchtte en strompelde naar buiten. Zijn oren gespitst op elk geluidje. Je zou verwachten dat de kitten om de seconde zou vallen maar daar in tegen liep hij gewoon zoals een normale kat. Zijn pad volgde zich naar de prooistapel en snel griste hij een kleine muis vanaf. Zijn moeder had verteld dat hij toch misschien een handje kon helpen in de clan om de Elders en zieke katten elke dag een stukje prooi zou brengen. Normaal liep ze altijd mee maar vandaag wou Raven het alleen doen. Trots dat hij zonder hulp foutloos naar de medcat den kon lopen stapte hij de den binnen. Chivy's geur hing hier rond maar op dit moment kon hij de aanwezigheid van de jonge she-cat niet ruiken, horen nog voelen. Dus liep de zwarte kit maar rechtsstreek naar de 'ziekenboeg' kijkend als er iemand lag.

Een verse kattengeur wemelde op in en prikkelde zijn neusgaten. Ravenkit sloop zachtjes dichterbij, voor hij met gespitste oren zijn prooi neerlegde. De geur was al snel te herkennen, en al gauw wist de kitten de naam van de patiënt. "G-goedemiddag Creamyfrost" Mauwde ze vriendelijk terwijl hij zijn blinde ogen op de zieke warrior richtte. "Ik heb een stukje prooi voor u meegebracht" Beademde de kitten voor hij het muisje naar de tom toeschoof.

Met een zwiepend staartje en een fluffy opgepofte borstkast van trotsheid knikte de kleine kit. Natuurlijk zou hij iets willen doen! Hij zat al moons lang opgesloten in die stomme den, hij was blij dat hij eindelijk iets kon doen. Voor een warrior zelfs! Ravenkit snoof de lucht op en draaide zijn oortjes bij zodat de kleine zwarte ton weer wist waar de uitgang was en met een huppeltje van blijdschap 'rende' hij de Medicinecat den uit. Precies toen hij zijn kopje naar buiten stak voelde hij zachtjes druppeltjes op zijn zwarte snoet vallen en geschrokken trok hij met zijn witte snorharen. Hij had helemaal niet opgevangen dat het vandaag zou regenen, misschien moest hij weer wat meer oefenen met zijn neusje.. Ravenkit liep veder tot hij bij de nursury was aangekomen en met een glimlach op zijn lippen trippelde hij op zijn moeder af die voor de ingang lag. "Mama! Mama!" Begon hij na weken lang somber te zijn weer enthousiast te piepen. "I-ik heb Creamyfrost een muis gegeven! Helemaal- Helemaal alleen" Net zo trots zoals hij zonet was in de medcat den pofte hij zijn borstvacht uit en als beloning voelde hij zijn moeder tong over zijn kopje heen glijden. "N-nee! Ik nog niet klaar" Onderbrak hij zijn moeder. "Creamy vroeg als ik er achter wou komen hoe Butters kitten heet" Ravenkit stopte even, hoe moest hij daar nou achter komen? De kittens konden toch nog helemaal niet praten!? "Uhm,.. weet jij hoe ze heten?"

Nadat zijn moeder had verteld wat de namen waren van de pasgeboren kittens werd hij weggestuurd. Chivypaw was langs hem geschoten en een beetje verwarrend liep de kleine tom weer terug. Zijn blinde ogen waren zachtjes samengeknepen en zijn zware pels vochtig door de miezelregen toen hij eindelijk weer bij de zieke warrior was aangekomen die de stilte met een goeie hoestbui verbrak. Ravenkit kwam zachtjes aanlopen, zijn oortjes gespitst toen hij zachtjes zijn koude neus tegen de vacht van Creamyfrost drukte. De warrior voelde bloedheet aan en twijfelend fronste hij. Was het wel goed dat je zo heet aanvoelde? Misschien dat hij straks langs Nightstream of Chivt kon gaan om het te melden. "Creamyfrost? G-gaat alles wel oke?" Mauwde ze kleine tom zachtjes.

Duisternis lag voor zijn ogen maar zelfs Ravenkit, zo blind als een mol wist dat dit er niet goed uitzag. De hitte gloeide gewoon van Creamyfrost pels af en aarzelend drukte hij nog eens zijn koude lichaam tegen de zieke warrior aan. Zijn flanken zwoegen alsof zijn leven eraf hing en de den werd gevuld met zijn gehoest. De kleine tom snoof, zoekend naar iets wat kon helpen maar veel wist de kitten niet. Misschien was hij dan al best volwassen voor zijn leeftijd zo wijs als een medicinecat was die echt niet. De zwarte tom draaide zijn oren en gaf Creamy een aanmoedigend likje. "Ik zal iets halen waardoor u zich beter gaat voelen" Mauwde hij maar reactie terug kreeg hij niet. Ravenkit krabde een stuk mos van Creamyfrost nest af en liep met het bundeltje naar het kleine plasje water dat in de den lag. Snel gooide hij het uitgedroogde mos er in zodat het weer vochtig werd voor hij het met zijn pootje er weer uit viste. Zo snel als de kleine tom kon rende hij terug met de natte mos tussen zijn kaken geklemd en legde de natte mos voor Creamyfrost. "Kijk meneer"  Hij schoof het mos met zijn neus meer richting de tom. "Water voor u" Misschien zou zijn gehoest dan wat minder worden, en met z'n temperatuur zou hij vast wel erge dorst hebben. Toch kwam er weer geen reactie af van de zieke warrior en fronsend kroop hij weer de nest in. "M-meneer Creamyfrost?" Zijn mauw was veranderd naar een onzekere piep die een spoortje angst mee droeg. Ravenkit legde zijn poot op stille tom maar voelde niks. Geen beweging, geen ademhaling, niks. Geen enkel teken van leven vertoonde de zieke warrior. "C-creamyfrost? I-ik wil niet spelen" Hij drukte zijn neusje tegen de tom. "Kom op meneer.. u moet drinken en niet doen alsof u slaapt" Weer drukte hij zijn kop tegen de warrior aan voor hij zo goed als hij kon het natte stukje mos meer naar de tom toebracht maar Creamyfrost bleef stil. Angstig krabbelde hij meer tegen de warme vacht aan en porde met zijn poten in zijn levenloze lijf. "Meneer! Alstublieft niet doen u maakt me bang..!" Ravenkit duwde zijn lichaampje onder de kin en probeerde zo zijn hoofd op te tillen maar geen haar op Creamyfrost lijf dat bewoog. Dit kon niet goed zijn. "Help! Help dan toch!" Zijn gejammer brulde door de den toen er kleine tranen in zijn blinde ogen ontstond. Nee! Iemand! Help! Chivepaw, Nightstream? Iemand? Hij kende misschien Creamyfrost net een paar daagjes maar hij zag de tom al als zijn beste vriend. Hij was de alle eerste die het niet uitmaakte dat hij blind was en hem zelfs kleine opdrachtjes gaf. "Help! Help alsjeblieft! Iemand!?" Zijn zwarte lijf krulde zich onder Creamyfrost hoofd en zijn snoet begroef hij in zijn fluffy borst terwijl er traantjes over zijn gezichtje liep. "Help.. help.."

Een noodkreet schalmde door het camp en raakte hem recht in zijn hart. Waarom? Dat zou hij zo meteen uitvinden. De kleine kater fronste maar liep toch maar naar de medicine cats den, waar het vandaan was gekomen. Hij was de eerste daar, de anderen waren trager of wouden misschien niet komen kijken. Maar Pearlypaw was koppig en nieuwsgierig en het kon hem weinig schelen of hij nu hier mocht zijn of niet. Zijn blik viel meteen op Creamyfrost, die er maar stilletjes bijlag. Wat.. Onder zijn hoofd lag een zwarte kitten, degene die waarschijnlijk de noodkreet had geslaakt. De apprentice liep met grote passen naar de kater die hij zo lang als vader had gezien, die hij waarschijnlijk altijd zou blijven zien als zijn vader. Zijn vader, en niet die van die rare zwarte kitten die hij zelfs niet bij naam kende. Meteen viel hem op dat zijn crèmekleurige flank niet meer op en neer ging. Een ongekende woede stroomde door zijn lijf. Woede, omdat hij verdriet niet kon accepteren. Woede was zo veel makkelijker. Hij griste de zwarte kitten weg en gooide hem bijna aan de kant, al kon hij zich net genoeg beheersen om de kitten gewoon neer te zetten. Hij zette zijn dunne poten op de schouders van de veel grotere kater en begon te schudden. Nee, dit kon niet. Dit was onmogelijk. Hij moest wakker worden. "Word wakker, starclanverdomme!", schreeuwde hij kwaad, zijn stem hoger en scheller dan normaal, een wanhopige ondertoon als hij riep.

De kater was net teruggekeerd van zijn training met Pearlypaw, en fronsend keek hij hoe de apprentice richting de Medicine Cat den liep. Ja, hij had hem het water in geflikkerd, maar zo erg was hij er nu toch ook weer niet aan toe? Panther had de wanhopige schreeuw die uit de den weerklonken had niet gehoord, gezien hij te verzonken in zijn gedachtes was geweest. Maar dat zijn apprentice zich verschrikkelijk aanstelde, merkte hij wel. Hij liep de jonge tom achterna, waarbij hij geïrriteerd met zijn gele ogen rolde. Dat was echter totdat hij nu wél het geschreeuw hoorde. Overduidelijk Pearlypaw, maar wat hij precies schreeuwde kon hij niet verstaan. De kater versnelde zijn pas meteen, en rende de Medicine Cat den in, waarbij zijn blik meteen op zijn apprentice viel die half op Creamyfrost stond. De kater fronste, maar het kwartje viel al snel. Kort wist hij niet wat hij doen moest, maar na enkele secondes daar maar te staan, raakte hij uit zijn shock en bewoog hij naar zijn apprentice toe. Hij wist dat Creamyfrost als een vader geweest was voor Pearlypaw, en dat ze een goede band gehad hadden - misschien wel de beste band die Pearly gehad had. "Pearlypaw," klonk zijn stem, die er een stuk minder vast uitkwam dan hij bedoelt had. Hij had Creamyfrost immers al een groot deel van zijn leven gekend, en hij durfde hen zelfs vrienden te noemen. Bovendien was het het neefje van Butterstar, zijn beste vriendin... Oh God, Butter. De kater beet op zijn lip, waarna hij lichtjes tegen Pearlypaw aandrukte om hem wat weg te begeleiden van zijn vaderfiguur. Het rammen op iemand zijn lichaam was nooit goed, en dus al helemaal niet als diegene net overleden was. "Pearlypaw," sprak hij opnieuw, dit keer strenger. "Het kan nooit goed zijn als je zo hard op hem duwt. Achteruit." En natuurlijk was dit niet de enige reden waarom hij zijn apprentice weg wilde halen hier. Een dood iemand zien was niet geschikt voor jonge ogen, al helemaal niet als het iemand was die dichtbij je stond. Hij wilde Pearlypaw die pijn besparen.

Ze hoorde het bijna niet, de kreet van wanhoop. Crystalshell was op dit moment te geschokt maar ook wel een beetje blij: Het was waar, ze was echt zwanger van Creamyfrost! Natuurlijk was het niet wat ze gewild hadden maar aangezien hij had gezegd dat hij voor de kittens zou zorgen was het oke. Ook was hij een van haar beste vrienden, zo niet de beste. Maar toen drong het tot haar door: De schreeuw kwam uit het Medicineden en daar lag hij, en hij alleen. De vader van haar ongeboren kittens was duidelijk in de problemen. Snel stond de grijze kat op, het was vast niks maar ze toch ging controleren kon ze het meteen vertellen. Met een halve glimlach op haar gezicht rende Crystalshell het den binnen "Creamy ik..." Begon ze opgewonden voordat ze besefte wat ze zag. De katten eromheen, Nightstream... Wat? Ze keek naar Creamy, hij lag er gewoon. Maar toen zag ze het, en het kwam verschrikkelijk hard aan. Hij bewoog helemaal niet. Cremayfrost, de vader van de kittens die zij in zich had zitten... was dood. "Nee!!" Krijste ze. Ze rende op hem af en en knielde bij hem neer. "Nee, Creamy..." Fluisterde ze. "Ik... je zou voor ze zorgen, je zou voor de kittens zorgen" Snikte ze zachtjes, de anderen negerend.

De kleine kitten bleef beschermend om de lijf van Creamy liggen terwijl er tranen van zijn snoet druppelde. Creamyfrost was dan geen familie of iemand waar hij een sterke band mee had gehad -hij was tenslotte nog zo jong- hij had de tom toch echt tot zijn aller beste vriend benoemd. Ravenkit sloeg zijn laatste wanhopige kreet, hopend dat er nog iemand was die de warrior nog kon helpen.. "Creamy.." Begon hij zachtjes. Zijn kopje was diep in zijn vacht gedrukt toen hij veder dacht over zijn volgende woorden. Zijn mama vertelde hem altijd verhaaltjes en leuke dingen als hij zich somber voelde en op dit moment zou Creamyfrost wel graag iets positiefs willen horen. Toch? De zwarte kitten drukte zich meer tegen de levenloze lijf aan voor hij voorzichtig zijn mondje opende. "U wou toch weten hoe de kittens van Butterstar heette?" De tom moest zijn best doen om zijn traanjes binnen te houden. Natuurlijk wist hij wel dat Creamy hem niet meer zou horen maar hij had eenmaal beloofd om achter de namen te komen van die nieuwe kits. "Z-ze heette Coyotekit en Moonkit. Mama zegt dat hele mooie kitte-..." Vertelde Ravenkit zachtjes toen hij plots midden in zijn verhaal werd afgehaakt. Binnen wen fractie van een seconde werd hij ruw opgepakt en hoorde hij iemand hard schreeuwen. Bang schoten zijn zwarte haren overeind en hard werd hij op de grond gezet. Angstig kroop hij naar achteren, struikelend over zijn eigen trillende poten. Meerde katten volgde en met zijn hart in zijn keek verstopte de kitten zich in de hoek van de den. "Sorry" Piepte hij zachtjes toen Nightstream naar binnenvloog en bevestigde dat zijn vriend was overleden. "H-het.. het spijt me zo" Zijn gefluister was amper te horen toen schuldgevoel zijn kleine lichaam overstroomde en trillend probeerde de kitten zich te verstoppen. "Het is mijn schuld.. allemaal mijn schuld" De tom drukte zijn kop tegen de wand van de den. 'Ik had hem moeten helpen..' Dacht hij.

Uitgeput van haar training was Chimepaw opgekruld tot een bolletje in haar nest gaan liggen. Haar zilvergrijze ogen schoten open bij het horen van een kreet. Het was een kitten. Wat was er aan de hand? Door de nieuwsgierigheid welde er weer nieuwe energie op in de kattin. Binnen no time stond ze weer op haar poten. Eerst zag ze Panthergrowl de Medicinecat's den in lopen, gevolgd door Nightstream en Crystalshell. Er was daar iets aan de hand dat mocht zeker zijn. Zodra ze de stem van haar broer echter hoorde schreeuwen zette ze een sprintje in. Voorzichtig stapte ze de den binnen. Iedereen stond om een kat. Nee. Nee, echt niet, dit kon niet gebeuren. Dit was een grap, iedereen nam haar in de maling nu. Toch? Nee. Dit was de bittere waarheid. Langzaam maar zeker rolde de eerste tranen over haar wangen. De bruine oortjes zakte in de nek van de kattin. Hoe had dit ooit kunnen gebeuren. Haar tanden begonnen zachtjes te klapperen en haar lichaam begon te rillen. Waarom? Creamyfrost was zo'n goede kater, hij verdiende dit niet. "Panthergrowl, kun jij Pearlypaw en Ravenkit mee de den uit nemen? Dit is geen aanzicht voor kittens," zei Nightstream. Het was waarschijnlijk niet opgevallen dat zij inmiddels ook binnen was gekomen. Alles was een waas voor Chimepaw's ogen. De wereld leek lichtjes te draaien en alle stemmen klonken enorm dof. De bruine tabby baande haar weg de den uit en ging vlak voor de ingang zitten, wachtend op Pearlypaw en Panthergrowl.

Hij stopte toen zijn mentor de den in kwam en hem aanmaande om te stoppen, al was het eerder de duw in zijn zij waardoor hij opzij vloog die ervoor zorgde dat hij terug op zijn vier poten stond. Hij wou iets zeggen tegen Panthergrowl, roepen, schreeuwen, huilen en krijsen, maar hij bleef stil. Op dat moment kwam de oude Medicine cat naar hen toe gelopen. Ze onderzocht de kater schijnbaar, luisterde naar een ademhaling en een hartslag. Tegen zijn zin in ging de lichtgrijze apprentice toch ietwat achteruit en met spiedende ogen keek hij toe hij Nightstream luisterde en voelde, en toen op leek te geven. Nee! Nee, dat mocht niet! Wat dacht ze wel niet! Het werd al helemaal erg toen ze Panthergrowl aanmaande om hem en Ravenkit naar buiten te leiden. Want dit was niet iets voor kittens. Een withete woede lichtte op in de jonge kater en hij begon te trillen. "Nee! Ik ben geen kitten meer! Je kunt me hier niet weghalen! HIJ WAS MIJN VADER EN HIJ MOET HIER VOOR MIJ BLIJVEN!", schreeuwde hij, krijste hij, en de tranen stonden in zijn lichtgrijze ogen. Hij was radeloos, hulpeloos, hopeloos; woedend, furieus, razend. De andere katten waren als een waas voor hem, enkel het levenloze lichaam van zijn vader, van Creamyfrost, en de gestalten van Panthergrowl en Nightstream waren duidelijk zichtbaar. Hij merkte de kattin niet op die iets mompelde over kittens, hij merkte niet op wat Ravenkit - zoals de kit schijnbaar heette - aan het doen was, hij merkte niet op dat zijn zusje hier ook was. Alles wat telde was dat zijn vader, zijn voorbeeld - ook al zou hij dat nooit toegeven - niet dood kòn zijn. Wat dachten ze allemaal wel niet?

Nightstream kwam erbij, en met respect boog hij zijn kop richting de Medicine Cat toen ze hem opdroeg achteruit te gaan. Hij duwde lichtjes tegen Pearlypaw, die al die tijd verbazingwekkend stil bleef, zodat deze mee naar achteren vervoerd werd. Hij kon voelen hoe de ander tegen probeerde te stribbelen, maar zijn grip was ferm. Nightstream moest haar werk kunnen doen en dit ging niet als zij in de weg stonden. Echter brak de hel los toen er meerdere katten door elkaar heen gingen schreeuwen. Crystalshell, een kattin die schijnbaar close geweest was met Creamyfrost, liep al krijsend op hem af. De kater spande zijn spieren aan, klaar om haar weg te halen, toen Nightstream hem gebood zowel Ravenkit als Pearlypaw uit de den te vervoeren. Hij knikte richting haar, maar voordat hij ook maar iets te doen, was zijn apprentice aan het schreeuwen. "HIJ IS DOOD, PEARLYPAW." miauwde hij nu terug, zijn stem indringend en bovenal duidelijk. Er zou geen discussie meer zijn. Niet nu. Niet over iemands dode lichaam. Hij pakte de apprentice op in zijn nekvel - Pearlypaw was immers klein en licht gebouwd en nog maar zes moons oud, en Panthergrowl was een sterke kater - en tilde hem op, de den uit. Hij liet zijn staart richting Ravenkit strijken, die hem zo kon volgen. Al die tijd bleef er echter één iemand in zijn gedachtes. Butterstar. Hij zou degene zijn die het haar zou moeten vertellen, en het leek één van de grootste obstakels in zijn leven op dit moment...
- Als je het er niet mee eens bent Buns dat ik Pearly oppak PM me even c:

Geschreeuw bonkte in zijn oren maar de woorden verstond hij niet. Het enige wat hij hoorde was Nightstream's stem die de Commandant vertelde dat hij en Pearlypaw de den moest verlaten. Nasnikkend draaide hij zijn kopje terug. Zijn gedachten ergens anders op de wereld. Waarom had hij de medicine cat niet eerder gewaarschuwd? Misschien had Creamyfrost dan nog geleefd.. Waarom moest hij zo ongelofelijk dom zijn! Waarom was hij blind!? Misschien had hij dan gezien hoe slecht Creamy eraan toe was waardoor hij op tijd iemand kon waarschuwen. De kleine zwarte tom luisterde dus ook gehoorzaam toen de staart van Panthergrowl langs hem heen streelde als teken dat hij hem moest volgen. Met slovende poten volgde hij dus ook de commandant terwijl zijn gehele lichaam trilde en zijn staartje zachtjes over de grond heen sleepte. Vaarwel beste vriend..

Het was alsof zijn oren op slot waren, het enige dat hij hoorde het gebonk van zijn eigen hart - en de afwezigheid van het zijne. Hij werd eruit gesleurd, letterlijk, als een kleine kitten die opgepakt werd door zijn moeder en weggetrokken bij datgene wat gevaarlijk voor hem was. Alsof hij voor een afgrond stond, klaar om erin te springen en om iedereen met zich mee te sleuren, en dan trok iemand hem weg. Hij schreeuwde en krijst, zijn nagels waren uitgeslagen en hij probeerde Panthergrowl aan te vallen; maar zijn mentor was groot en sterk en hij was maar klein en radeloos. De lichtgrijze kater liet zichzelf schrikken toen een luide snik zijn keel verliet. Tranen rolden uit zijn ogen, maar de blik die in zijn lichtgrijze blik stond was nog steeds radeloos en razend. Zijn emoties waren gewelddadig, een heuse storm in zijn kleine lichaampje. En of hij het zou overleven? Dat zou de tijd wel uitmaken.

-Topic uit I guess? Lolo, Panther en pearly moeten een topic waarin panther m probeert te kalmeren xD

De twee jongere katten werden afgevoerd en langzaam kwam Crystalshell weer bij haar positieven: Zij had de kans... de kans om er voor te zorgen dat Creamyfrost niet vergeten zou worden. De kittens zouden van hem zijn en met een beetje geluk op haar bijna geliefde lijken. Ze hield op met jammeren , stond op en murmelde: "Ik zal ze over je vertellen... ze zullen je niet vergeten" Toen wende ze zich langzaam tot de overgebleven katten. Terwijl ze naar de grond keek vertelde ze het hen: "Creamyfrost zal niet vergeten worden... En niet alleen omdat we allemaal herinneringen aan hem hebben... Ook doordat ik zijn kittens draag" Vertelde ze kalm en zonder blikken of blozen. Het was eruit en het voelde goed.

Een schreeuw deed haar opkijken. Ze was even de elders gaan controleren. Een tweede schreeuw kwam nu door het camp. Haar blauwe ogen volgden verschrikt haar mentor. Ze 'trainden' veel en ze kreeg veel lessen van haar. Nu ze ouder was, kon ze iets beter met de poes om. Eigenlijk waren ze net hetzelfde. Daarom dat het zo slecht ging. Ze waren allebei erg koppig, maar Chivy legde haar neer bij haar rang. Nu gingen allerlei ramp scenario's door haar heen. Ze mompelde nog iets naar de elders en vertrok. Zonder naar de blikken van de andere katten te kijken rende ze letterlijk naar haar den. Daar stond een hele meute. Ze zag ook haar vader staan en Pearlypaw. Toen ze zich tussen alle dikke lijven had gedrongen zag ze het tafereel. De papavervoorraad was geplunderd. Erger nog... de kater waar ze op gesteld was geraakt lag stil. Ze stond verstijfd. Checken moest niet meer want haar mentor stond er met een hangend hoofd. Toen Ravenkit en haar vader werden weggestuurd drong het langzaam door. Nee... Ze had gefaald. Een geschrokken traan biggelde over haar wang. Ze was een sterke kattin en de enige keer dat ze had gehuild was in het bijzijn van haar papa. Er kwam een knaller van een uitval, waar ze niet op reageerde. Ze trok enkel met haar oortje. Een zacht gemompel klonk naast haar. "...Ook doordat ik zijn kittens draag." Nu keek ze opzij. De betekenis drong niet door, maar het woord kittens triggerde haar. Ze keek met wijd open ogen naar Nightstream. "Is het goed als ik naar Butterstar ga?" Ze trok een blad dicht bij zich en begon er allemaal benodigdheden op te stapelen. Dit is wat ze het beste kon, want toen ze net apprentice was geworden had ze geholpen met de bevalling van Snowdrop. Met het blad in haar mond wierp ze nog een blik op Nighstream en op de dode kater. Ze kon niets meer doen. Van dood naar nieuw leven.

Topic uit (vervolg is geboortetopic)~