Long days

Een kleine zilverkleurige poes lag opgekruld in haar mosnest. Ze lag beschut voor de droge wind en ademde regelmatig. Stiekem hunkerde ze naar het nest van Nighstream. Dat moest pas heerlijk liggen. Een platte steen, die je ook vind bij de rivier, stond schuin omhoog. Daaromheen was een krans van riet. Het moest er knus zijn en warm. Haar nest was achter de hoek en bestond uit niets meer. Ze trok zachtjes met haar oren en pootjes in haar slaap. Haar blauwe ogen schoten geschrokken open toen er een schreeuw door de den klonk. Ze tilde haar kopje op en zag Creamyfrost in een rare positie liggen. Met zijn kont lag hij nog in het nest, de rest was op een rare manier uit het nest gebogen. Ze knipperde de slaap uit haar ogen en hees zich uit het nest. Oef... Ze schudde haar halflange vacht uit. Met zekere tred stapte ze naar de kater. Ze snuffelde zachtjes aan zijn ogen. "Je moet me maar eens vertellen over die nachtmerries." Met haar tanden pakte ze voorzichtig zijn nekvel en legde hem terug in het nest. Nu pas viel haar oog op de veel te gezwollen schouder. Ze legde haar pootje er tegenaan. Jup dat is super ontstoken. Er zat maar een oplossing op. "Ik ben zo terug," miauwde ze troostend. Hij was vele moons ouder dan haar, maar hij had het moeilijk en dat pijnigde haar hartje. Chivy spreidde een groot blad uit over de grond. Ze wilde niet heel de tijd heen en weer lopen. Jeneverbes kwam op het blad te liggen, een doorn, bezemstruik, kervel wortels want de bladeren waren bedorven, spinnenrag, goudsbloem bladeren en als laatste toevoeging kalmoes. Ze plooide het blad dicht en nam de uiteinden in haar mond. Ze liet het blad weer vallen bij Creamyfrost. Nope, noperde nope. Ze was iets vergeten. Haastig pakte ze een dikke stok. Goed nu kon het beginnen. Ze neusde de blauwe jeneverbes naar hem toe. "Hier, eet dit." Het zou voor een lichte verdoving zorgen. Het liefste had ze kattenkruid gebruikt, maar dat hield ze voor als er een greencough epidemie zou uitbreken. Ze zorgde ervoor dat de warrior alles netjes opat. Daarna begon het echte werk. Eerst kauwde ze de bezemstruik bloemen tot pulp. Ze spoog het uit waar het bot gebroken was. Met haar poot masseerde ze het er zachtjes in. Ze had standaard wat Zomprus overal liggen. Die wikkelde ze dan ook strak rond het bot. Daarmee zouden de twee gebroken stukken bij elkaar gehouden worden. Ze wachtte even en dacht na. Met haar tong likte ze zijn schouder schoon. Toen die helemaal ontsmet was, of toch zo goed mogelijk pakte ze de stok en reikte ze die hem aan. "Hier." Daarna pakte ze de doorn tussen haar kaken. Ze zette de scherpe punt op zijn schouder, haalde diep adem en ging dan met een snelle druk naar beneden. De opgespannen schouder werd makkelijk doorprikt. Het vocht droop eruit. Ze gooide de doorn een eindje verderop en begon met haar poten het overgebleven vocht eruit duwen. Toen ze er zeker van was dat alles weg was begon ze op de bladeren van de goudbloemen te kauwen. Ze legde die voorzichtig aan op zijn schouder. Daarna overdekte ze alles met spinnenrag. Ze deed een stapje achteruit en bekeek haar werk. Nu pakte ze met haar tanden het stuk kalmoes en de kervel wortels. Ze keek naar de kater die duidelijk pijn leed. De jeneverbesjes hadden iets geholpen, maar ze kon niet alle pijn weg nemen. Ze schoof de twee kruiden naar hem toe. "Dit is het laatste beetje en dan ben je van mij af," fluisterde ze vriendelijk.

Ze keek met wrange blik naar hem. Hij leed veel pijn, maar ze mocht hem niet meer verdoving geven. Subiet raakte hij verslaafd aan jeneverbessen. Haar medelijden kreeg de overhand en ze ging dicht tegen hem zitten. Sussend waste ze over zijn oren. "Hierna is alles opgelost. Hierna gaat het richting het goede." Wat ze niet zei was dat hij waarschijnlijk sessies zou moeten volgen. Iets waar ze al een paar moons over had nagedacht. Chivy ging hem nooit meer loslaten, nooit meer. Hij ging op therapie. Hoe dat wist ze nog niet helemaal, maar ze ging het uitzoeken. "Beloofd," mompelde ze zachtjes.

Ze kantelde haar kopje bij zijn vraag. Aan het gezicht dat hij daarna trok wist ze dat hij dat niet had willen zeggen. Ze glimlachte en draaide zich om. Ze had iets voor kittens. Het deed niets, maar kittens geloofde heilig dat de pijn zou stoppen. Ze haalde het besje en zette het voor zijn neus. "Dit is een zeer krachtige bes, heel lekker en het is beter dan papaverzaadjes en tijm." Haar snorren trilden een beetje geamuseerd. Het zou heel grappig zijn als hij het zou geloven. Langs de andere kant zou dat ook goed zijn. Soms zit de pijn in je hoofd en heb je eigenlijk minder pijn dan je denkt.

Hij nam het besje. Ze was niet dom en hij was niet subtiel. Dat maakte het alleen grappiger. Hij had het door en zij had door dat hij het door had. Toen hij zijn ogen sloot ging ze niet weg. Ze bleef kijken naar hem. Onlangs was Pearlypaw langs gekomen. De pleegkit van Creamyfrost. Hij was ook nog peetvader van Braves kittens. "Mag ik u iets vragen?" Ze wiebelde een beetje nerveus met haar oren.

Daarna ging ze hem echt gerust laten! Echt. Ze knipperde met haar blauwe oogjes. "Waarom heb je zelf eigenlijk nog nooit kittens gekregen? Ik weet wel dat je peetvader bent en pleegkittens hebt, maar... waarom niet van jezelf?" De vraag brandde al op haar lippen vanaf de dag dat hij binnen was. Het rare was dat ze echt op hem gesteld was geraakt. Hij was een aangename, lieve kater. Hoewel hij nachtmerries had sliep hij schattig.