I want sacred I want final

Shark was het duidelijk niet gewend om dit soort aandacht te krijgen. Oké, hij had poezen verleid in het verleden en daar waren kittens van gekomen, maar dat was nooit oprecht geweest of zo. Hij had ze altijd verleid met maar één doel: kittens krijgen die konden fungeren als pionnen in de andere Clans. Het was Claw’s idee geweest om kittens te krijgen in ThunderClan. En dan had hij nog die gestoorde Elite she-cat die hij verleid had en waarmee hij kittens had gekregen. Hij besteedde weinig aan zijn kittens binnen de Elite en niet veel katten wisten dan ook dat hij kittens had binnen de Elite. Dat hoefde ook niet. Dat van die ThunderClan kittens was trouwens ook een geheim tussen hem en Claw. Dat liet hem er trouwens aan herinneren dat hij de tijd goed in de gaten moest houden, want binnenkort zouden ze oud genoeg zijn om het camp te mogen verlaten. Shark werd uit zijn gedachten getrokken toen hij Hollow onder zijn kin voelde. Hm. Een aparte manier om onderdanigheid aan hem te tonen, maar niet per se een manier die hij om die reden zou verachten. Het was moeilijk om haar lichaamsgeur, die verwonderlijk lekker rook voor een Elite cat zijnde, te negeren en Shark hield zijn blik strak naar voren gericht. De afstandelijke tom uithangen leek hem hierbij het beste, want hij had eerlijk gezegd geen idee hoe hij anders moest reageren. Hij had geen intentie om haar te verleiden en daarmee kittens te krijgen. ‘Ik zie er naar uit,’ zei hij met een grijnsje tegen haar. ‘En ik zal bij elke ceremony waarbij Claw je naam aanhaalt om je een hondentand te geven je persoonlijk begeleiden naar zijn barn.’ Hij moest toegeven dat hij wel interesse begon te tonen in de she-cat. ‘Denk maar niet dat het makkelijk is,’ sprak hij. ‘Ik heb er ook lang over gedaan om alleen al deze acht te verdienen. Maar wie weet, als je hard werkt…’ Hij grijnsde.

Shark liet zijn blik kort langs haar glijden en nam de tijdens de stilte de tijd om haar volledig in zich op te nemen. Als hij zich immers interesseerde in een kat, wilde hij ook graag weten met wie hij te maken had. Ze was groter dan hem, wat een voordeel op kon leveren tijdens een gevecht voor haar. Hij durfde zelfs te wedden dat ze groter was dan de meeste katten hier, misschien zelfs groter dan Claw. Ze had een lichtbruine en witte langharige vacht en ogen met twee verschillende kleuren; iets speciaals. Het deed hem een beetje denken aan Chawl. Die had immers ook twee verschillende oogkleuren, hoewel die kleuren er wel ietsje anders en feller uitzagen dan die van deze she-cat. Ze moest iets ouder dan hem zijn, maar veel zou het wel niet schelen. Wat was haar achtergrond? Was ze een rogue geweest? Had ze in een Clan geleefd of was ze opgegroeid in de Elite? Zo veel vragen, zo weinig antwoorden. De tom trok kort met zijn oortje en keek toe toen ze haar vraag stelde. ‘Bewijs jezelf en dan zullen we er wel achter kom of je waardig genoeg daarvoor bent of niet,’ zei hij bot tegen haar, hoewel de botheid slechts een masker was die hij omhooghield. Ze bracht hem in de war; geen enkele she-cat had tot nu toe tijdens de eerste ontmoeting zo’n attitude naar hem getoond. En het ergste was dat hij niet zeker kon zeggen of hij het vervelend vond of niet. Ja, het was interessant, maar was het daarom ook per se leuk? En toch volgde hij haar mee toen zij hem wenkte. ‘Wel wel,’ sprak hij lichtelijk honend. ‘Heeft ons gesprek mevrouw meteen op een idee gebracht om een nieuwe hondentand te verdienen? Je bent wel ambitieus, zeg.’ Hij gaf haar een knipoog, maar besloot om niet achter haar aan te lopen. Nee, in plaats daarvan liep hij naast haar. Hij was een leader. Geen volger. ‘Je maakt me wel nieuwsgierig naar wat we gaan doen, maar ik kan wachten. Alleen niet te lang.’ Zijn ogen flitsten naar haar alvorens zich weer terug op hun pad die ze bewandelden te richten. Hij zou het zelf wel zien.

Shark trok slechts kort met zijn oortje toen ze haar opmerkingen tegen hem maakte, maar reageerde er voor de rest niet al te erg op. Zijn interesse werd echter wel getrokken toen ze het plotseling over anderen had. Bedoelde ze daar ook hém mee? Hoewel ze niet bepaald denigrerend had geleken tegenover hem, was het nu ook weer niet dat ze echt positief naar hem had gekeken toen hij benoemd werd als deputy. ‘Ambitie wordt vaak verward met ongeduld,’ sprak hij kil. ‘Zorg ervoor dat jouw ‘geduld’ niet verward wordt met luiheid.’ Hij richtte zijn blik weer naar voren. ‘En over welke anderen heb je het, als ik vragen mag? Niet iedereen in de Elite doet zijn best, maar er zijn er toch een paar bij die al een flink aantal hondentanden hebben verdiend en respect hebben gekregen binnen de Elite.’ En hij was daar niet één van. Ja, oké, hij had veel hondentanden verdiend, maar hij had nu niet bepaald het gesprek waarop hij geho… die hij verwacht had. Hopen was een slecht ding en al wat het je uiteindelijk bracht was ellende. Maar verwachten kon soms ook pijnlijk zijn als een afwijzing nabij was. ‘Als je iets over Claw wilt weten moet je maar zelf naar hem gaan en het hem vragen,’ sprak hij nors. Hij ging niks vertellen wat hij wist over zijn vriend. Bovendien wist hij ook weer niet zo veel over de zwarte tom dat hij de interesse van Hollow kon stillen, maar dat hoefde zij niet te weten. ‘Wat je over mij te weten komt dat ligt er nogal aan en over de rest? Sure. Vooral het gedeelte van de hondentanden wil ik je wel uitleggen.’ En even maakte zijn kille houding plaats voor een goedkeurende, maar deze verdween weer even snel als hij gekomen was. Sommigen zouden zelfs betwisten of het er ooit wel geweest was. ‘Ik weet iets beters,’ sprak hij vervolgens. ‘Jij stelt vragen en ik kies of ik ze beantwoord. Ik stel de vragen en jij beantwoordt ze.’ Hij richtte zijn blik strak op haar. ‘Je weet toch hoe het hondentandensysteem werkt en wat je ervoor moet doen, right?’ Als ze dat al niet eens wist dan was het logisch dat ze er nog geen één had.

Hm. Ze gaf aan dat ze ermee akkoord ging. Alsof ze een keuze had. Als ze het er niet mee eens was geweest, was hij nu gewoon niet met haar meegegaan. Zo simpel was het. Of had ze wel zo veel mogen vragen als ze wilde, maar had ze gewoon geen antwoord gekregen. Ze moest weten en onthouden dat hij geen simpele member meer was die een gelijke was, maar haar deputy. Ze moest weten dat ze ondergeschikt was aan hem en dat ze nog deels een eigen willetje mocht hebben, maar dat het vooral zijn weg ging of die van Claw. Dat was de reden waarom zij de leidinggevenden waren en de members, de young ones en de kittens de ondergeschikten. Als ze het daar niet mee eens was, moest ze de Elite maar verlaten. Oh wacht… dat ging natuurlijk niet. Hij onderdrukte een grijns om zijn eigen gedachten en richtte zich vervolgens naar haar toe. Hij deed zijn best om de speelse blik in haar ogen te negeren. Hij haalde zijn schouders op. ‘Misschien hadden Claw en Zira een reden om de hondentand voor je achter te houden. Maar ik zal het hier met Claw over hebben zodat jij je hondentand krijgt tegen de volgende hondentandenceremony.’ Toen ze verder sprak, toonde enkel zijn naar opzij gaande oortje aan dat hij geïnteresseerd was in haar vraag. Zijn bloed leek echter koud te worden toen ze haar eerste vraag stelde. Liegen of terugvallen op het feit dat hij niet elke vraag van haar hoefde te beantwoorden? Maar hij wilde ook weer niet dat ze achterdochtig zou worden. ‘Ik was eerst een rogue,’ sprak hij kalmpjes. ‘Toen kwam ik iemand tegen die me over de Elite vertelde en besloot ik de Elite te joinen. En waar kom jij vandaan?’ Hij leidde het onderwerp meteen weer weg van hem. In principe had hij niet gelogen, alleen was al wat hij verteld had pas gebeurd nadat hij bij de Twolegplace ontsnapt was. Maar dat hoefde zij niet te weten. Dat hoefde niemand niet te weten.

Shark had geen idee of het geholpen had om het gesprek direct van hem af te leiden, maar in elk geval stelde ze er geen vragen over en dat was misschien ook wel het beste. Als deputy zijnde hoefde hij deze trouwens ook helemaal niet te beantwoorden, maar het was goed om te zien dat hij dan toch tenminste iets van gezag uitoefende bij een andere kat. Het viel hem de laatste tijd niet mee om wat orde in de Elite te roepen als het over zichzelf ging. Veel katten rouwden nog om de dood van Zira of hadden hem gewoon niet graag als haar vervanger gezien. Meerdere katten haatten hem omdat hij een plek had ingenomen die hij volgens velen niet had mogen innemen, maar ze waren dan ook weer zo slim om dat niet hardop tegen Claw te gaan zeggen. Jinx had het hem wel letterlijk verteld, maar Shark had zich daar vrij weinig van aangetrokken. Hij wist niet hoe het was om een belangrijke kat in zijn leven te missen omdat hij dat nog nooit echt had meegemaakt; hij had er altijd voor gezorgd dat hij niet van andere katten zou houden. Maar nu voelde hij toch wel iets speciaals tegenover Rascal en vooral tegenover Eveningpaw, dus misschien zou hij dat gevoel ooit wel meemaken. En misschien kwam hij ooit een she-cat tegen waar hij oprecht iets voor zou voelen, maar dat betwijfelde hij ten zeerste. Hollow leidde hem af door over haar geboortegebied te praten en geïnteresseerd trok hij met zijn oren. ‘De bergen? Dat klinkt interessant. Kun je daar zelfs wonen dan?’ Hij haalde zijn schouders op toen ze hem een duidelijke vraag stelde zonder hem echt over haar lippen te laten gaan. Maar hij wist wel wat ze bedoelde. ‘Dat kan misschien wel zijn, maar ik zie niks liever dan de ondergang van die zielige boskatjes en ik weet dat Claw daar hetzelfde over denkt. Het zou heerlijk zijn als we hun konden verdrijven van hun eigen gronden zodat ze iets anders moesten zoeken om te leven. Aangezien er niet veel keuze is buiten dit gebied waar ze echt volgens hun Clannormen kunnen leven, zal er een kans bestaan dat ze waarschijnlijk uitgeroeid worden. En dat geeft me een heerlijk gevoel. Vooral ThunderClan zien ondergaan zou leuk zijn.’ Hij keek de she-cat strak aan. ‘Wat moet de Elite bovendien in de bergen? Het lijkt me niet bepaald een aantrekkelijke plaats waar we echt met ons allen kunnen leven. Waarom zou jij er anders definitief weggaan en de Elite joinen als dat wél zo was?'

Shark dacht er kort over na, maar concludeerde dat een leven in de bergen echt niks voor hem zou zijn. Hoewel het best cool klonk om zich te bewegen tussen de verraderlijke ruimtes die zich tussen de bergen bevonden, vond hij het een onmogelijk klinkend idee om echt met heel de Elite daar te gaan wonen. En hoewel hij niet bepaald een hart voor de jongsten had, moesten ze natuurlijk ook aan de kittens denken. Hij zag de queens zich niet bepaald met hun kittens manoeuvreren door het verraderlijke gebied van de bergen heen. Maar wie weet. Ze konden het natuurlijk nog als allerlaatste optie houden als ze echt niet meer wisten waar ze anders konden wonen. Ze hadden echter vrij veel geluk met hun positie die ze nu hadden bemachtigd: de Clan cats zouden er nooit willen leven en de kittypets waren bang voor hun. De Twolegs hadden geen idee dat ze hier woonden en de rogues wisten wel beter dan een grote groep bloeddorstige katten lastig te vallen. Hij draaide zijn kop naar Hollow. ‘Ik zal het er eens met Claw over hebben, maar ik denk niet dat hij het een goed idee vindt zolang we hier kunnen blijven.’ Het was waar dat ze in de bergen een groter gebied voor hun alleen hadden en dat ze zich niks aan hoefden te trekken van de Twolegs, maar het leek hem… zo geïsoleerd. Hij haalde zijn schouders op naar haar. ‘Ik zou niet weten wat ik over mezelf moet vertellen,’ mauwde hij simpel. ‘Voor Zira’s dood was ik ook maar een simpele member zoals jou. Alleen dan wel met meer hondentanden.’ Hij gaf haar een klein knipoogje. ‘Ik heb al drie young ones gehad en zal er waarschijnlijk binnenkort nog wel een krijgen. Alleen van alle drie zijn de trainingen nog niet compleet, maar dat ligt niet bepaald aan mij.’ Hij rolde met zijn ogen. ‘Wat wil je voor de rest weten?’