Oh please. Butterpact

Butterpact onderdrukte een zucht toen hij vaststelde dat iemand het nodig vond om luid te gaan gapen in de buurt van de warriors’ den. Hij had sowieso al geen oog dichtgedaan vannacht. Hij had geen idee waarom, maar hij had de slaap gewoon niet kunnen vatten. En het feit dat een warrior daar nu lui stond te gapen, hielp niet echt. Misschien had hij of zij wel heel goed geslapen, maar dat was alsnog geen reden om anderen daarvoor wakker te maken. En dus wilde hij in eerste instantie ook overeind springen om er iets van te gaan zeggen, maar hield zichzelf tegen. Hij had beloofd om zijn arrogante, geïrriteerde attitude tegenover zijn Clanmates wat te minderen. Was het echt nodig om de warrior op zijn of haar plaats te gaan zetten? Bovendien was het niet eens zijn of haar schuld. Hij opende zijn bek. Het was duidelijk een haar, want hij rook haar zoete geur tot hier. En hij herkende het als de geur van Rosefrost. De she-cat was vlak na hem warrior geworden, maar ze hadden als apprentices wel samen getraind. Een keertje of zo. En die keer was hij al vergeten. De tom onderdrukte een zucht, stond op en liep naar buiten. Hij merkte dat daar inderdaad Rosefrost stond die tegen hem begon te spreken. ‘Een zekere warrior vond het nodig om zo luid te gapen dat ik niet meer verder kon slapen.’ Hij keek haar eerst met een beschuldigende blik aan, maar rolde vervolgens met zijn ogen. ‘Ik was wel al wakker, maar was het nu echt nodig om dat zo luid te doen? Niet iedereen heeft zo’n goede nachtrust als jij en dan ga jij het er nog lekker in wrijven ook.’ Hij gaf haar een plagerig zetje en keek naar de fresh-kill pile. Zijn grommende maag toonde aan dat deze dringend aangevuld moest worden, want wat er nu lag was gewoon beschamend. ‘Jagen?’ stelde hij dan ook voor.

Butterpact probeerde een luide zucht te onderdrukken. Dan probeerde hij eindelijk eens aardiger voor zijn Clanmates te zijn en dan werd het weer eens niet geapprecieerd! Deze she-cat reageerde weer echt alsof hij een vreselijk punt maakte van wat ze gedaan had. Ja, hij maakte er een opmerking over, maar was het nu echt zo dat hij erover doorzeurde? Nee dus. Ze moest gewoon niet zo geïrriteerd doen. She-cats. Hij rolde met zijn ogen. Ze hadden altijd wel iets om chagrijnig over te zijn voor geen reden. ‘Beter dat dan dat chagrijnige gedrag van jouw,’ zei hij zacht, maar omdat hij Butterpact was en hij het niet kon laten, klonk het natuurlijk “per ongeluk” iets harder dan bedoeld. Hij trok echter een onschuldig gezicht naar haar toen ze weer verder begon met spreken en moest moeite doen om zijn klauwen in zijn hulzen te houden. Waarom had hij haar ook alweer gevraagd? Zou hij zijn woorden terug kunnen draaien en zelf kunnen gaan? Hij had namelijk écht geen zin om met zo’n geval te gaan jagen. Maar hij kon nu ook weer niet anders. De Clan moest immers prooi hebben en zij waren nu toch met hun tweeën op. Dan konden ze zich net zo goed nuttig maken. En wie weet kon hij haar onderweg wel ergens dumpen. En met dat aantrekkelijke idee in zijn kopje richtte hij zijn blik naar de she-cat. ‘Dan is dat maar zo, maar we moeten toch iets binnenhalen voor de Clan.’ Hij wenkte haar met zijn staart. ‘De rivier staat weer lager als de vorige keer, dus ik denk dat het handiger is als we proberen op het vasteland te jagen.’ Hij stopte even bij de fresh-kill pile en keek naar de zielige stapel prooi. Zijn blik gleed even naar de elders’ den en naar de nursery. Hij kon best zonder totdat ze iets gevangen hadden. En met moeite scheurde hij zijn blik van de fresh-kill pile waarna hij het territory in ging. Rosefrost zou wel volgen.