Hover in the air, like I'm just a daydream • Bo(3)

De jongen stak zijn hand uit. "Evan" Ze schudde zijn hand . "Je moet me niet verwarren met iemand die het leuk vindt om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik mijd onbekenden." Zei ze met een schouderophaal. "Echter was dit nodig want ik kan het niet maken om jou de wereld bekend te maken dat er elven bestaan." Haar stem had een diplomatische toon aangenomen. "Dus zorg dat ik geen problemen krijg dan krijg jij er ook geen." Eindigde ze.

Ze schudde zijn hand en hij kee heel even verbaasd, "Je moet me niet verwarren met iemand die het leuk vindt om nieuwe mensen te ontmoeten. Ik mijd onbekenden." tja, als je onderdeel bent van een soort die niet ontdekt wilde worden. "Echter was dit nodig want ik kan het niet maken om jou de wereld bekend te maken dat er elven bestaan." Het klonk zo diplomatisch en volwassen.. "Dus zorg dat ik geen problemen krijg dan krijg jij er ook geen." ahh, zo zat het dus.. "Oke, geen problemen, maar dan neem ik ook aan da je niks meer met me te maken wilt hebben?" Vroeg hij en hij deed een stap terug. Het waren zijn zaken niet

"Oke, geen problemen, maar dan neem ik ook aan da je niks meer met me te maken wilt hebben?" Reageerde Evan. Elvira haalde nogmaals haar schouders op. "Waarschijnlijk zal ik toch ooit een keer je geheugen moeten wissen, maar dat zien we dan nog wel." De waarheid erachter vertelde ze echter niet en besloot er ook geen leugen over te vertelle, want leugens vertellen was iets wat ze echt niet kon.

Ze haalde weer haar schouders op, een herhalende trek van Elvira. "Waarschijnlijk zal ik toch ooit een keer je geheugen moeten wissen, maar dat zien we dan nog wel." Legde ze uit en hij keek haar verbaasd aan "Wat? Maar waarom? Ik ga je echt niet verraden hoor" Zei Evan, hij wilde zijn geheugen helemaal niet gewist hebben. Hij wilde Elvira niet vergeten, hij wilde de elven niet vergeten. Het was allemaal veel te interessant.

Evan schoot haar een verbaasde blik. "Wat? Maar waarom? Ik ga je echt niet verraden hoor" ZE rolde haar ogen. "Niet bewust misschien, maar iedereen maakt uiteindelijk een slip up." Zei ze. "En het is niet alsof we nu vrienden zijn." Zei ze simpelweg. Dat was de waarheid. Tenminste, voor haar wel, ze wist natuurlijk niet hoe Evan zich daar over voelde. Maar dat kon haar niet zo veel schelen. Hij was een vreemde, een mens. En normaal hoorden ze geen eens met mensen om te gaan. Er waren dan ook niet veel elven die er mee weg waren gekomen een menselijke vriend te mogen hebben. En die vrienden wisten dan ook nooit van de wereld van elven af.

"Niet bewust misschien, maar iedereen maakt uiteindelijk een slip up." En nu rolde ze met haar ogen. Hij kon echt niks goed zeggen of wel dan? Was het omdat hij een mens was en zij zich gewoon beter vond dan zijn 'soort' "En het is niet alsof we nu vrienden zijn." Daar kon Evan niks tegenin brengen. Ze waren geen vrienden en waarschijnlijk mocht zij niet eens omgaan met mensen. Er was echter een probleem met het verhaal, voor hem in ieder geval. "hoe weet ik dat je me levend laat gaan? Hoe weet ik dat je, wat was het? je regering over mij verteld. Misschien was hij paranoïde maar ja, hij had net over elven geleerd dus.. "Ik weet niks over jullie en ik weet niet hoe de moord op een mens voor jullie is.. misschien betekent het niks."

Ze zuchtte diep bij zijn volgende, paranoïde vragen. "Hoe weet ik dat je me levend laat gaan? Hoe weet ik dat je, wat was het? je regering over mij verteld." Maar nee, hij was nog niet klaar. "Ik weet niks over jullie en ik weet niet hoe de moord op een mens voor jullie is.. misschien betekent het niks." Hoe dom was hij? Ze mocht van haar regering niet bij hen in de buurt komen, laat staan dat ze ze mochten vermoorden. "Oh hoe dom ben je!" Riep ze geërgerd uit en ze merkte niet op dat er wat magie vrijkwam doordat ze geïrriteerd raakte.

Ze ging het absoluut ontkennen, of niet dan? "Hoe dom ben je!" Riep ze geërgerd uit en er leek wat, magie? Vrij te komen toen ze zo kwaad werd. Snel deed Evan een paar stappen naar achteren en hij hield zijn armen beschermend voor zijn gezicht. "Wat doe je? Stop daarmee!" schreeuwde hij, half bang en half kwaad. Waarom was hij hier nog? Hij moest er meteen vandoor! De jongen draaide zich om en begon te rennen, weg bij Elvira, weg bij die gekte.

Oh geweldig nu begon hij te rennen. Ze had geen zin in een achtervolging en besloot hem te stoppen door een paar boomwortels om zijn benen heen te laten wikkelen. Langzaam liep ze naar Evan toe, gezien hij toch niet vrij kon komen. "Oh kom op, het werkt met emoties ja." Zei ze sarcastisch. "Dan toch maar proberen mompelde ze onder haar adem en probeerde de geheugen wis spreuk te doen. In de goede hoop dat hij werkte concentreerde ze zich op de woorden en voerde hem, hopelijk goed, uit. Ondertussen liet ze ook de boomwortels weer verdwijnen en na de spreuk keek ze Evan afwachtend aan.

Opeens kon hij niet verder rennen, zijn benen werden vastgesnoerd door boomwortels. Wat nu? Ging ze hem in een boom veranderen ofzo? "Oh kom op, het werkt met emoties ja." Ja dat maakte het een stuk beter... "Denk je dat enig normaal persoon zou blijven staan?!" Vroeg hij Haar met een paniekerige stem. "Dan toch maar proberen" Mompelde ze toen en Evan probeerde zich te verdediggen, maar waartegen? Hij voelde iets vreemds... wat deed ze met hem? Maar toen was het weer weg en alles was nog hetzelfde "Wat de hell probeerde je nou weer?" Vroeg hij, nog steeds vastgesnoerd.

Hij had zich hopeloos, en vrij komisch, proberen te verdedigen. "Wat de hell probeerde je nou weer?" Vroeg hij. Ze vloekte mompelend. Het was dus duidelijk niet gelukt. "Niets wat jou aangaat. Nu kun je of rennen en ik stuur iemand achter je aan die niet zo makkelijk hiermee omgaat. Of je houd gewoon heel slim je mond dicht." Ze gaf hem tenminste een keuze. Het was dus niet alsof ze zo slecht was. "En stop met je paranoïde angst ik kan je toch niets doen."

Ze vloekte duidelijk "Niets wat jou aangaat. Nu kun je of rennen en ik stuur iemand achter je aan die niet zo makkelijk hiermee omgaat. Of je houd gewoon heel slim je mond dicht." Nou zijn mond zou hij wel kunnen houden "En stop met je paranoïde angst ik kan je toch niets doen." Ze kon hem niks doen? Oftewel... "Niks he? Dus als ik dat doe" Mompelde hij en hij trok zijn benen, die hun kracht weer terug hadden, los "Kan jij me helemaal niks meer maken?" Vroeg hij kwaad.

"Niks he? Dus als ik dat doe" Zei Evan en hij trok zijn benen los. "Kan jij me helemaal niks meer maken?" Vroeg hij kwaad. Ze schudde haar hoofd. Hij snapte het duidelijk niet. "Ik kan jou niks doen zolang jij niks doet om mij en mijn mensen in gevaar te brengen." Legde ze doodsimpel uit. Het had nu geen nut om weer kwaad te worden op zijn zo overduidelijke domheid en dus liet ze het er maar bij.

"Ik kan jou niks doen zolang jij niks doet om mij en mijn mensen in gevaar te brengen." het was duidelijk dat ze hem dom vond en Evan schudde geïrriteerd zijn hoofd "je denkt echt dat ik achterlijk ben he? De meeste mensen zouden al lang weggerend zijn en aan iedereen verteld hebben wat hij ontdekt had... en misschien had ik niet moeten beloven om niks te vertellen" Zuchtte hij voordat hij zich van haar weg draaide en met zijn handen in zijn zakken weg begon te lopen.

Ze rolde haar ogen bij zijn antwoord. "Je denkt echt dat ik achterlijk ben he? De meeste mensen zouden al lang weggerend zijn en aan iedereen verteld hebben wat hij ontdekt had... en misschien had ik niet moeten beloven om niks te vertellen" Zuchtte Evan voor hij zich omdraaide en begon weg te lopen. Ze liep hem achterna. "Eigenlijk weet ik dat je dat bent want de meeste mensen zouden het hebben verklaard als een truc van het licht of ze zouden zijn flauwgevallen. Jij echter denk dat je alles maar zo goed weet. Maar als je zo slim zou zijn geweest had je al wel jaren geleden gezien dat elven bestonden. En als je ook maar denkt iets te vertellen..." Het laatste was duidelijk een dreigement.

Wauw, ze volgde hem..."Eigenlijk weet ik dat je dat bent want de meeste mensen zouden het hebben verklaard als een truc van het licht of ze zouden zijn flauwgevallen. Jij echter denk dat je alles maar zo goed weet. Maar als je zo slim zou zijn geweest had je al wel jaren geleden gezien dat elven bestonden. En als je ook maar denkt iets te vertellen... Dreigde ze en hij zuchtte "Als het zo duidelijk is... waarom is het nooit uitgekomen? Hoeveel Elven zijn er überhaupt?" Vroeg Evan zonder zich om te draaien.

"Als het zo duidelijk is... waarom is het nooit uitgekomen? Hoeveel Elven zijn er überhaupt?" Ze zuchtte, hoe stom was hij wel niet? "Dat zei ik toch al. Ze denken dat ze dingen zien. En denk maar aan de helft van de wereldbevolking dan zit je wel in de buurt." Reageerde de tiener. Ze was het nu gewoon echt zat. "Dus kun je nu gewoon je mond houden over dit alles, en weggaan. Vergeet gewoon dat dit is gebeurd of je krijgt zeker problemen. En niet alleen met mij."

"Dat zei ik toch al. Ze denken dat ze dingen zien. En denk maar aan de helft van de wereldbevolking dan zit je wel in de buurt. " Dat was... veel, te veel om waar te zijn. "Dus kun je nu gewoon je mond houden over dit alles, en weggaan. Vergeet gewoon dat dit is gebeurd of je krijgt zeker problemen. En niet alleen met mij." Zei Elvira en Evan keek haar eindelijk weer aan "Jij volgde mij, ik was al weg aan het gaan' reageerde hij voordat hij weer omdraaide en verder begon te lopen.

Ze rolde haar ogen. Ja hij ging al weg ja, maar zonder dat ze wist of het geheim van haar eigen volk wel veilig was of niet. Ze zuchtte en liep een andere richting uit. Hopelijk was er niemand anders te weten komen over haar geheim en hopelijk ook niemand van haar volk die te weten kwam dat ze Evan zomaar liet gaan. Tja, dan hadden ze haar maar die geheugen wis spreuk moeten leren, dacht ze simpelweg.