Hover in the air, like I'm just a daydream • Bo(3)

Elven lopen rond op aarde. Verborgen voor de mensen. Ze kunnen zich aanpassen zodat ze niet opvallen, ze zien er uit als iedereen. Echter hebben ze speciale connecties met de elementen. Ze kunnen hier magie mee uitoefenen. Ze worden opgevoed hun geheimen tot hun zelf te houden, maar wat als een van de elven hier niet naar luistert?

Ze liep door het bos heen. Dit was dan ook de enigste plek waar ze ongestoord kon nadenken. Ze gokte dat dit te maken had door haar connectie met de elementen. Aarde was altijd het element wat haar het meeste aansprak. En hier in het bos voelde ze zich het dichtste bij dat element. Elvira zuchtte. Ze wist dat ze geen magie mocht gebruiken, ze mocht er niet eens over praten voor het gevaar dat er mensen meeluisterden, maar ze kon het gewoon niet helpen. Ze concentreerde en een groene gloed kwam over haar handen heen. Niet veel later vormde die gloed zich in een beeld van een konijn. Het konijn begon om haar heen te sprinten. Ze giechelde en rende met het magie beestje mee, niet wetende dat er ogen op haar gericht waren.

En ja hoor, hij hoorde weer eens iemand door het bos lopen, zijn rust verstorend. Evan stond geïrriteerd op, hij was even gaan zitten om na te denken over dingen die mis waren gegaan: nou ja, als het je halve leven is kan je lekker lang zitten dus... De achttienjarige 'volwassene' Stond op en liep op het geluid af, niet om diegene weg te sturen, het was niet zijn erf ofzo, maar om... nou ja... te bespioneren. Hij zat gehurkt tussen de bladeren en keek naar het meisje dat daar liep: hmm, zag er niet verkeerd uit. Toen leek ze zich ergens op te concentreren: wat nou weer? En plotseling, en dat was het vreemdste wat Evan ooit had gezien: leek het meisje opeens de gloeien. Haar handen tenminste, een vreemde, groene gloed. En toen: begon die vreemde gloed zich tot iets te vormen, what the hell?! Het leek wel een konijn te worden...en toen werd het verdomme echt een Konijn! Het begon te rennen en die gekke meid rende mee "Wat de f*ck!" Schreeuwde hij luid terwijl hij op haar afstapte. Hij zou misschien bang moeten zijn, maar misschien was hij ook wel gek... who knows?

Opeens schoot het konijn weg en Elvira keek het verbaasd na. Wel totdat ze een luide schreeuw achter haar hoorde "Wat de f*ck!" Geschrokken draaide ze zich om. Een mens. Ze vloekte en haalde gestrest een hand door haar bruine haar. Ze zat nu echt in de problemen. Dit was niet de bedoeling, ze ad niet verwacht dat er iemand zou zijn. Ze zou zwaar gestraft worden, dat was een ding dat zeker was. Háár regering zou hier niet blij mee zijn en dat was zacht uitgedrukt. "Eh.." Stamelde ze. De tiener wist niet wat ze moest zeggen. Hoe moest je zoiets überhaupt uitleggen aan iemand?

Het stopte daar niet, toen hij tevoorschijn kwam verdween het konijn weer. Wat was dit nou weer. Het meisje haalde haar hand gestrest door haar bruine haar en ze keek hem aan en hij keek als aan de grond genageld terug. "Eh.." Stamelde ze en Evan keek haar vragend aan. Toen kon hij zijn benen plotseling weer bewegen en hij liep op haar af en keek haar in haar ogen.  "wat was dat?" Vroeg hij en toen ze niet meteen antwoord gaf werd hij kwaad. Hij was duidelijk langer dan zij met zijn een meter negentig. Maar toch was hij bang voor haar "Vertel me nu wat er daar verdomme gebeurde!!" schreeuwde hij boos.

De vreemde liep op haar af, zijn ogen keken haar groene aan met een vragende blik. "Wat was dat?" Vroeg hij. Elvira kon niet op de woorden komen om het uit te leggen. Hoe legde je uit dat er elven bestonden? Dat magie echt was? "Vertel me nu wat er daar verdomme gebeurde!!" schreeuwde de man boos. De jonge elf dook geschrokken in elkaar. "N-niets." Stotterde ze bang. Ze zette een paar stappen achter uit, nog bijna over haar eigen voeten struikelende ook. Ze wist wel dat hij haar gestotterde leugen niet zou geloven. Here goes nothing. "Wel het was niet niets. Je mocht het niet zien. Je mag er geen iets van af weten. Maar dat was magie." Legde ze wat nerveus uit.

Ze keek hem geschrokken en misschien zelfs bang aan, "N-niets." Leugenachtige... Ze begon naar achteren te lopen, bijna struikelend. Blijkbaar had ze door dat ze geen goede leugenaar was: "Wel het was niet niets. Je mocht het niet zien. Je mag er geen iets van af weten. Maar dat was magie." Legde ze uit en hij keek haar ongelovig aan, Magie...? Wat een Bull- maar nee, er zat wat in... er was geen andere verklaring voor. Grr wat haatte hij het om niet te weten wat er aan de hand was. Zijn boosheid maakte plaats voor een angstige nieuwsgierigheid "Magie? Hoe bedoel je? En waarom zou ik het niet mogen weten?" Hij ging dit absoluut uitzoeken.

"Magie? Hoe bedoel je? En waarom zou ik het niet mogen weten?" Vroeg de vreemde jongeman met een angstige nieuwsgierigheid in zijn stem. "Ik bedoel magie in als pure magie, die met de elementen van de aarde in verband staat." Zuchtte ze. Dit was niet goed en ze maakte het alleen maar erger hoe meer ze hem vertelde. "En het is verboden om magie uit te oefenen in de mensen wereld. Als ik nu in mijn eigen wereld was..." Dwaalde ze af. Oh god, waarom zei ze dat nou! Nu zou hij alleen maar meer gaan vragen. Ze kreunde geïrriteerd. Waarom moest ze hier dan ook zo slecht in zijn. En waarom kon ze die stomme geheugen wissende spreuk nou nog niet. Omdat je in opleiding bent, dacht ze geïrriteerd.

"Ik bedoel magie in als pure magie, die met de elementen van de aarde in verband staat." Ging ze zuchtend w=verder en het was duidelijk dat ze wilde stoppen "En het is verboden om magie uit te oefenen in de mensen wereld. Als ik nu in mijn eigen wereld was..." Het was veel te veel, voor haar om te vertellen en voor hem om in zich op te nemen. Evan's blik verzachtte "Oke, Ik snap het niet helemaal... Maar ik ga je niet aangeven, wil je misschien naar een iets veiligere plek om persoonlijke informatie te vertellen?" Vroeg de zwartharige jongen. Normaal zou hij het niet hebben voorgesteld maar wat ze ook was: Een tovenaar of zoiets... Hij was er zeker van dat hij haar kon verrassen als het erop wees dat het gevaarlijk werd.

Zijn blik verzachtte "Oke, Ik snap het niet helemaal... Maar ik ga je niet aangeven, wil je misschien naar een iets veiligere plek om persoonlijke informatie te vertellen?" Vroeg de zwartharige jongen. Ze knikte. "Dat lijkt me wel het beste." Zuchtte ze. Waarom moest zij nou altijd ongevraagd in de problemen komen. Ze was al vaak genoeg met autoriteiten in aanraking gekomen door haar stomme aantrekkingskracht voor problemen. Ook hielp het niet dat ze onhandig en sarcastisch was. Ze leidde hem door de bomen. Ze kende ieder plekje in dit bos en bracht hem naar een van de meest afgeschermde en afgelegen plek die ze zo snel wist te vinden. "Dus wat wil je weten?" Vroeg ze zuchtend.

Ze stemde ermee in en daar was Evan haar heel erg dankbaar voor. Ze nam hem mee door het bos, eigenlijk had hij zelf maar gedacht aan terugrijden naar zijn huis maar ja, dit kon ook werken... De plek waar ze uiteindelijk aankwamen leek heel erg beschut en afgelegen. "Dus wat wil je weten?" Vroeg ze toen zuchtend en hij knikte: wat wilde hij eigenlijk weten? "Oke ten eerste: wat en wie ben je?" Vroeg hij, het klonk heel vreemd maar hij had geen idee hoe hij het anders moest verwoorden... Wat was hij hier slecht in zeg, maar ja, wie zou hier wel goed in zijn?

"Oke ten eerste: wat en wie ben je?" Vroeg de onbekende nadat ze de plek hadden bereikt. Oke, simpel. Die vragen waren makkelijk te beantwoorden. "Een elf en ik heet Elvira." Antwoordde ze. "Mag ik ook weten wie jij bent en je op minderjarige meisjes bespioneert in een bos?" Vroeg ze sceptisch. Het was niet moeilijk voor haar om dat soort opmerkingen te maken, het moeilijke voor haar was om haar mond juist dicht te houden.

"Een elf en ik heet Elvira." Een elf, maar ze leek op een mens... Of zagen die er gewoon hetzelfde uit? Toen ging het meisje, dat Elvira heette, in op een punt wat hij niet verwacht had "Mag ik ook weten wie jij bent en je op minderjarige meisjes bespioneert in een bos?" Het klonk sceptisch en Evan vroeg zich af waarom ze 'minderjarig' erbij zei. Hoe oud dacht ze wel niet dat hij was? "ten eerste: Ik ben achttien en jij, wat? zestien, zeventien? Het is niet alsof ik een klein meisje stalkte. En ten tweede: Ik hoorde iemand door het bos, dat ik als een uitgang gebruik, lopen. en dus, in plaats van op haar af te rennen en hallo te zeggen, keek ik even wat voor iemand het was...En daar ben ik blij om" Legde hij uit: Alles wat hij gezegd was was waar. Behalve misschien de leeftijdsgok, wie weet hoe oud deze wezens werden?

"ten eerste: Ik ben achttien en jij, wat? zestien, zeventien? Het is niet alsof ik een klein meisje stalkte. En ten tweede: Ik hoorde iemand door het bos, dat ik als een uitgang gebruik, lopen. en dus, in plaats van op haar af te rennen en hallo te zeggen, keek ik even wat voor iemand het was...En daar ben ik blij om" Ze rolde met haar ogen. Dit gaf hem nog geen reden haar van achter de bosjes te bespioneren. "Yeah right. Daarom zat je in de bosjes." Merkte ze sarcastisch op. "En daarbij achttien is meerderjarig. Ook ben ik vijftien, maar bedankt voor zeggen dat ik er ouder uitzie." Vervolgde ze met een nep glimlachje

Hij begon spijt te krijgen van het feit dat hij iemand gevolgd was dienhij niet kende... En ook nog van een soort die hij nog maar net kende. "Yeah right. Daarom zat je in de bosjes." Ja eigenlijk wel ja... "En daarbij achttien is meerderjarig. Ook ben ik vijftien, maar bedankt voor zeggen dat ik er ouder uitzie." Mooi, ze was dus geen duizend jaar ofzo.. "Als je me zo'n creep vond, waarom ben je hier dan nog? Je kan best weggaan... Ik weet niet hoe groot je krachten zijn maar je kan me vast wel dwingen niemand iets te vertellen" Zei Evan knikkend.

"Als je me zon creep vond, waarom ben je hier dan nog? Je kan best weggaan... Ik weet niet hoe groot je krachten zijn maar je kan me vast wel dwingen niemand iets te vertellen" Elvira rolde met haar ogen. Ze was nou ook niet zo dom om iemand die had gezien wat ze deed zomaar achter te laten. Dat kon haar juist in meer problemen brengen dan die ze nu al veroorzaakte. En daarbij, ze had geen krachten om het hem te laten vergeten of hem zijn mond te laten houden. Het deed niemand kwaad om de jongen te laten denken dat ze dat wel kon. Ook was ze een van de krachtigste elven uit de laatste paar jaar, ook al zouden de meeste dat niet toegeven. Dit wist ze dan ook echter door haar mentor. "Omdat je zo ook niets zegt en ik er minder moeite voor hoef te doen." Besloot ze dus maar te zeggen en voegde er een schouderophaal aan toe.

Oh help... Elvira werd kwaad.. "Omdat je zo ook niets zegt en ik er minder moeite voor hoef te doen." Besloot ze schouderophalend en hij knikte. En toen... iets waar hij nooit op was voorbereid maar wat hij vaker had gehad: De lange jongen begon vlekken te zien en struikelde naar de zijkant voor pdat hij op de bosgrond viel. De dokter had gezegd dat het een probleem in zijn evenwichtsorgaan was. Maar Evan zelf had nooit problemen gehad met balans behalve tijdens deze aanvallen. Hij keek Elvira hulpeloos aan, de vlekken verdwenen maar hij had nog niet de kracht om op te staan. Waarom moest dit nu gebeuren?

Ze keek hem raar aan toen hij struikelend naar de zijkant liep en toen op de grond viel. Waarom ineens uit het niets? Zij deed dit niet, en dat wist ze zeker. Anders zou ze wel iets, al was het maar een minuscuul spoortje zijn, voelen van magie. "Wat doe je?" Vroeg ze dus maar. Al klonk het niet erg bezorgd en ook negeerde ze zijn hulpeloze blik. Het was niet alsof ze hem kende, laat staan dat ze hem überhaupt mocht.

Helemaal slap, zo voelde hij zich nu terwijl Elvira maar gewoon naar hem keek en niks deed "wat doe je?" Vroeg ze toen en hij ademde diep in en uit. Toen lukt het Evan om te gaan zitten, staan was echt nog te veel. Hij sleepte zichzelf naar en boom en ging daar tegenaan zitten. "Een aanval' Zuchtte hij "Ik kan er niks aan doen en de dokter kon ook geen duideljkheid geven." Vervolgde hij terwijl zijn benen nog steeds trilden toen hij probeerde oo te staan. "Ik word er heel slap van en raak uit balans" Tja, zij had haar geheim ook al verteld toch?

Hij sleepte zich naar en boom en ging daar tegenaan zitten. "Een aanval' Zuchtte hij."Ik kan er niks aan doen en de dokter kon ook geen duideljkheid geven." Vervolgde de jongen en hij probeerde op te staan op trillende benen. "Ik word er heel slap van en raak uit balans" Moest ze hierdoor ineens medelijden met hem hebben. Ja je hebt een probleem, maar zo hebben meerdere mensen. Zo gaat dat in het leven. Sommige gaan aan hun ziektes dood, dus hij kon juist blij zijn dat hij nog leefde. "Oke" Reageerde ze kort. "Dus ga ik nog een naam krijgen?"

Nou, ik vroeg niet om je medelijden... Dacht Evan toen Elvira duidelijk maakte dat het haar weinig kon schelen, "oke' Reageerde ze kort terwijl hij de kracht in zijn benen terug kreeg. "Dus ga ik nog een naam krijgen?" Vroeg ze. Oh ja, ze kende zijn naam nog helemaal niet... "Evan" Zei hij en hij stak zijn hand uit, niet wetend of ze hem zou pakken. Misschien wel, het was maar een teken van vriendelijkheid. Of mochten de elven ook geen mensen aanraken? Geloofde ze dat zij vergif waren?