Stars // Marlie

Ze voelde zich goed, ze voelde zich vrij... Corra reed over een rechte weg, recht door een verlaten grasvlakte. Ze was nu achttien en toen ze haar rijbewijs had gehaald had ze er meteen opgestaan dat ze een reis door het land ging maken. De redelijk kleine Corra tuurde in de verte en zag een stofwolf, het was duidelijk een andere auto. Ze zag de spiegelingen in de spiegels en ramen. Het bleek een grote SUV te zijn en vergeleken bij Haar eigen kleine Fiat was het helemaal een reus. Echter bleef ze gewoon rustig doorrijden en voor de zekerheid week ze een beetje naar rechts zodat de SUV kon passeren. Maar toen ze een blik wierp op de bestuurder: een gespierde vent, bedekt onder de tatoeages, was duidelijk dronken. De grote wagen slingerde heen en weer en de man had een oneindige glimlach op zijn gezicht. Corra begon een beetje bang te worden en ging nog een beetje naar rechts. Toen gleed haar wiel van de weg af en ze schrok zo erg dat ze meteen een ruk naar links gaf. Tegelijkertijd deed de SUV hetzelfde maar dan vanuit zijn positie. Een knal, een airbag die haar vol in het gezicht raakte en de Fiat gleed de weg af en hierdoor werd ze nog erger heen en weer geschud en de ramen broken. De zwartharige meid kreeg meerdere kleine glasstukjes over haar benen heen en ze schreeuwde het uit. Echter kon niemand haar horen; de SUV was met een deukje weggereden en zij zat daar met glas in haar blote benen, die benen waren bloot omdat ze een korte broek droeg. Ook deed haar gezicht pijn door de airbag die haar had geraakt. Corra probeerde haar auto te starten, maar nee, het lukte niet. En met deze pijn in haar benen kon ze absoluut niet lopen: Het was misschien wel 10 kilometer tot het volgende deel beschaving. Ook was haar telefoon al uren leeg. Ze kon nergens heen...

Dat haar leven nooit gemakkelijk zou worden had ze tevoren al voorspelt. Net zoals het feit dat haar hele leven lang commentaar kon optreden, al vanaf de dag dat het was gebeurd had ze al voorspeld van wat er nu gebeurde. Het had haar veranderd, in iets wat men nooit had kunnen verwachte van waar ze nu tot in staat was. De harde wereld had haar genadeloos opgeslokt en ze zou iedereen meetrekken naar de hel die in de wegstond. De lente wind sneed door haar zwarte hempje heen wat ervoor zorgde dat er kippenvel haar armen bedekte, het was in haar mening dan ook niet koud maar met een open dak en scheurend over een verlaten vlakte was toch altijd wel frisjes voor de 'normale menigte'. Alexandra drukte haar voet harder op de gaspedaal en duwde met haar vingers de dure zonnebril meer op haar neus. Een zwarte zonnebril die haar koude ogen verborg. Die haar litteken lichtelijk verborg. Maarja beter iets dan niets en dat vond ze prima. Ze was het wel gewend nu, naar enkele jaren waren de afschuwelijke blikken in mensen ogen wel normaal geworden en veel trok ze er dus ook niet van aan. Ondanks alles leefde ze nog wel een goed leven. Een leven met goed geld. Met haar blik nog steeds op de lange weg gericht keek ze naar de witte strepen die op de grond verspreid waren weg flitste, opletten deed ze niet. Onverstandig? Ongetwijfeld. Maar ze had nog nooit een ongeluk gehad dat door haar kwam. Ze was 21 en wist heus wel hoe ze moest rijden. Terwijl ze meer gas gaf suisde er ineens een SUV voorbij. Geschrokken remde ze af van de schrik maar stak vervolgens al snel haar middelvinger op en gaf een goeie klap tegen haar toeter aan. "Ben je helemaal lekker in je bovenkamer!" Schreeuwde ze voor ze zich weer op de weg concentreerde. Die lijp spoorde niet. Hij slingerde van links naar rechts en zoefde elke voorbijganger met het snelheid van het licht voorbij. Ze zal niet verbaasd kijken als de auto straks boven op een ander lag.

De wind die in haar oren suisde werd haar te saai en al snel stond de radio aan. Een liedje speelde af op haar favorieten zender en al snel begonnen haar vingers mee te tikken met de ritme. De tekst kende ze ook en voor je het wist begon ze luidkeels mee te zingen. Haar auto sjeesde voorbij de appelbomen terwijl de wind met haar lange zwarte haar speelde. Het leek er op dat het een rustig dagje zou worden. Echter leken haar gedachtens gehoord te zijn door een of andere spelbreker want serieus binnen een fractie van een seconde hoorde ze een harde knal in de verte. Alex rukte haar zonnebril van haar neus af en tuurde de verte in. Een kleine Fait was van de baan geslagen en lag nu halsoverkop naast de weg. Zonder er veel over na te denken drukte ze ruw op haar gaspedaal en schoot op de auto af. Piepende banden echode door de verlaten vallei en snel parkeerde ze haar zwarte bmw aan zijkant van de wegdek. Alexandra gooide haar tas en zonnebril op de leren stoel naast haar, trok de sleutels eruit zodat het gebrom van haar motor stopte en wierp de deur open. Zo snel als ze kon rende ze naar de faitje en keek door de opengebarsten raam. "Hallo?!" Alex trok de kapotte deur open die vervolgens met een harde klap op de grond kletterde. Shit man, dit was een behoorlijke klap geweest. Haar ogen vielen op een meisje, half verscholen onder de airbag en glasscherven. "Hey meisje, kan je me horen?" Met tweehanden leunde ze de kapotte auto in en tikte zachtjes de arm van de verongelukte automobilist aan. "Kom op meis," Haar stem was bezorgd, maar ook kalm en zacht zoals een moeder die over haar kind waakte terwijl ze de meeste glasscherven weg begon te vegen.

De airbag begon langzaam leeg te lopen zodat Corra weer een beetje kon zien. Haar benen deden verschrikkelijk pijn. Toen ineens, hoorde ze een andere auto met piepende remmen tot stilstand komen en iemand rende op de kleine, ingedeukte auto af. Twee handen reikte door het raam en die persoon zei lieve woorden, als een moeder die haar kindje kalmeert. Corra was echter te versuft om iets op te merken van de woorden. "Benen..." Mompelde ze en ze keek naar haar eigen, bebloede benen. Toen richtte het meisje, die dacht dat dit slim zou zijn, haar blik op degene die was gekomen. Ze kon haar hele gezicht niet zien, haar ogen gingen schuil onder een zonnenbril. En door de klap ontgingen de littekens Corra volledig. Ze vond de ander echter wel knap, of was het allemaal maar een illusie? "Help..." Fluisterde ze verward.

De zonnebril die op haar neus geplakt was maakte haar zicht donker waardoor ze de bloedende benen van het meisje niet zag. Pas toen ze haar mond voorzichtig had geopend en er op wees zag Alex het. Ze gooide haar zonnebril op de grond, ergens in het gras en maakte plaats voor haar normale bril. Snel drukte ze haar zwarte secretary bril op haar neus. Nu kon ze het veel beter zien. Het meisje kreunde van de pijn en angstig beet ze op het velletje van haar onderlip. Mousedung hoe moest ze dit doen. 112 bellen? Nadenkend haalde ze haar lange vingers door haar loshangende zwarte haren. "Het komt goed," Kalmeerde ze de ander voor ze door de gat heen klom en het meisje gordel afdeed. Daarna trok ze de leeggelopen airbag kapot en gooide deze door de kapotte ruit. De benen van het meisje waren opengescheurd door het glas en bloedde volop. "Twee seconde ik pak iets om het te stelpen" Zo snel als ze kon klom ze uit de ingedeukte auto voor ze haar grijze lange vest uit haar kofferbak trok en weer met een hazepad naar het meisje te sjeesde. Alex klom de auto in, scheurde haar vest in een paar repen stof en bond om haar vast bij de ergste wonden. De kleintjes konden voor nu nog geen kwaad, het waren die grote diepen sneeën die de situatie gevaarlijk maakte. "Okay, luister" Begon ze nadat ze het laatste stukje stof om haar been wikkelde. "Ik moet je uit de auto stillen, knijp in me hand, dit kan pijn doen" Met die woorden -zonder enkele waarschuw- pakte ze het meisje onder haar arm en knieholte en trok haar de auto uit. Sneeën van glas versierde nu haar eigen lichaam maar aandacht gaf ze het niet. Ze moest dit meisje direct wegbrengen. Bloed stroomde uit haar wonden en kleurde haar blote armen en benen rood terwijl ze het meisje in haar auto zette. "Het komt goed, het komt goed"

Er werd meer tegen haar gezegd maar Corra kon alleen maar kijken. Ze zag het meisje de zonnebril weggooien en een normale bril op doen. Ze zag dat haar ogen littekens op zich hadden... het was duidelijk een illusie. Toen ging ze weg en Corra raakte lichtelijk in paniek. Echter kwam ze al snel weer terug met een vest, dat niet gespaard werd. De stof op de wonden prikte vreselijk. "Stop' huilde Corra toen ze haar lichaam opeens opgetild voelde worden. Het werd allemaal nog erger en ze kneep hard in de hand die in haar hand lag. Ze werd neergezet in een andere auto, werd ze ontvoerd? Eindelijk kon Corra weer normaal horen en zien... ze keek naar haar redder "Bedankt" Fluisterde ze met een duidelijke ondertoon van pijn.

Nadat ze het meisje zo voorzichtig mogelijk in de auto had gezet drukte ze haar gordel vast en sprintte toen naar haar plek. De lange vrouw plofte in de leren stoel, starte de zwarte bmw op en gaste weg.

De dichtstbijzijnde ziekenhuis was met een beetje geluk 67 kilometer hier vandaan waardoor Alexandra alleen maar harder op haar gaspedaal drukte en met een behoorlijke snelheid door de verlaten weg heen crosste. Haar blik gleed over het randje van haar bril en met een bezorgde blik keek ze naar het meisje naast haar. Ze zou het nooit redden naar het ziekenhuis, haar wonden moesten nu verzorgd worden anders raakte ze te veel bloed kwijt. Alex beet op haar lip en begon meer gas te geven, richting haar huis.

Ze voelde de auto beginnen te rijden en keek langzaam naar buiten, ze lieten haar auto achter. Het ding was total loss dus of er veel aan verloren ging... Toen keek ze naar degene die haar meenam naar een onbekende plek. De littekens waren echt... Niet dat het Corra ook maar iets boeide op dit moment. Het enige wat zij wilde was dat de pijn in haar benen verdween "Hey... Ik ben Corra' Mompelde ze, gewoon gaan praten, niet denken aan de pijn. "Gaan we naar het ziekenhuis?" Haar stem klonk zwak en de pijn in haar benen werd niet bepaald minder.

Het meisje die zich zelf voorstelde als Corra leek weer een beetje bij te komen, waarschijnlijk nu een beetje bewust wat er aan de hand was. Alexandra drukte haar bruk veder op haar neus en haalde met haar hand een zwarte lange pluk naar voren zodat deze een beetje over haar gezicht viel en de oude wonden die nu grote littekens waren geworden bedekte. "Alex" Reageerde ze terug en legde haar hand weer op de stuur toen ze een afslag nam. "Het ziekenhuis is te ver, ik breng je naar me vakantiehuisje" Beantwoorde ze voor ze meer druk op de gaspedaal zette.

Kort :c

Terwijl ze razendsnel door het landschap sjeesden keek Corra naar de vrouw naast haar. Die verborg de littekens op haar gezicht weer, waarschijnlijk was ze er best wel onzeker voor. Toen stelde ze zich voor als Alex en nam een afslag. Ze gingen van de grote weg af, wacht waar gingen ze heen? Maar toen vertelde Alex dat ze naar een vakantiehuisje gingen. Ehm, oke dan, als ze er echt op stond... ze gingen enorm snel over het zijweggetje heen en Corra werd een beetje heen en weer geschud wat er voor zorgde dat haar benen alleen maar meer pijn begonnen te doen. Echter besefte ze wel dat dit de enige manier was om haar nog te redden... Was zed echt stervende?

Ze had de grote weg achter der gelaten en reed nu een hobbelig wegje op die doorwees naar haar huis. De auto wiebelde en grint stenen schoten onder de wiel vandaan toen ze de oprit opreed en slordig parkeerde. "Sorry" Verontschuldigde ze toen ze merkte dat door de hobbelige weg Corra's benen nu nog meer pijn deden. Zo snel als ze kon rukte ze de autodeur open en pakte de jongere meisje uit haar auto voor ze met een drafje naar haar deur rende. Het was een grote eikenhouten deur die tussen twee witte pilaren instond. Alex duwde met haar voet de zware deur open, hield het meisje stevig tegen haar aan voor ze naar binnen sjeesde en haar op de grote grijze hoekbank legde. "Ik kom eraan" Alex draaide zich om rende naar de brede hal en rende de trap op. "Mam!" Riep ze, haar stem paniekerig. "MA! Godverredomme waar zit je no-...!" Voor ze haar zin kon afmaken hoorde ze een deur open gaan en al snel hing haar moeders hoofd over de leuning. "Wat?" Riep ze chagerijnig terug voor ze haar handen in haar witte lab jas drukte. Ze was net terug van haar werk, thanks god. "Ma! I-iemand, gewond! Snel!" Haakte ze, shit waarom kwam ze niet uit haar woorden!? Haar moeder keek verwarrend en Alex begon met haar vingers naar de woonkamer te wijzen. "Schiet op nou! Ze heeft niet alle tijd" Met die woorden racete ze naar de badkamer trok er een paar grote handdoeken uit en ging terug naar Corra. Haar moeder had haar blijkbaar begrepen en stond nu voorover gebogen Corra's benen te onderzoeken. Alex gaf haar snel de handdoeken en stapte achteruit toen haar moeder snauwde dat ze weg moest.

De auto kwam met piepende remmen tot stilstand en Corra werd razendsnel uit het voertuig getild.Alex rende met haar naar de deur van het huisje en trapte die open. Corra werd dicht tegen haar aan geduwd voordat ze op een bank werd gelegd. Alex verdween roepend uit het zicht. Ze wilde blijkbaar dat haar moeder kwam, er volgde een verward en geïrriteerd gesprek van de twee en Corra lag daar maar toen een oudere vrouw in een labjas op haar af kwam en haar benen bekeek. Alex moest afstand houden. "Het komt goed meisje" Mompelde de vrouw en ze begon de wonden schoon te maken met de handdoeken. Toen het meeste bloed weg of opgedroogd was pakte haar verzorgster een pincet. "Dit gaat pijn doen, Alex geef je hand eens!" Riep ze en Corra greep de uitgestoken hand. Toen voelde ze druk op de eerste wond en ineens een scherpe pijn toen het stukje glas eruit kwam. met een tikje werd het op een bord gelegd. Zo ging het door en door, totdat er een stapel van misschien wel twintig scherven, groot en klein, op het bord lag en Corra hijgend en uitgeput op de bank lag. Ze voelde iets om haar benen gewikkeld worden en besefte dat het verband was. "B-edankt" Stamelde ze met een beetje moeite.

Haar moeder suisde zachtjes en begon dingen uit haar tas te vissen. Een pincet en een zilveren bakje wat maar een ding kom betekenen. Glasscherven.. Alex sloeg haar handen over elkaar en tikte nerveus op de grond met haar voet en beet weer zachtjes op haar onderlip. Pas toen haar moeder klaar was met het schoonmaken commandeerde ze dat ze haar hand aam Corra moet geven. Ze stak haar hand uit pakte zachtjes de palm van het meisje en hield deze stevig vast. Al snel begon haar moeder de glasscherven er uit te halen en Corra kneep bekant haar botten fijn. Alex drukte haar kaken op elkaar van de pijn en de medelijden met het verongelukte meisje.

Het leek wel een eeuw te duren maar eindelijk was haar moeder klaar. Corra lag uitgestrekt op de bank met haar benen ingewikkeld in het verband. Alex had een stoel gepakt en zat schuin tegenover haar terwijl ze af en toe naar haar gluurde.

Het was voorbij, nu konden de wonden genezen... eindelijk. Alex d'r moeder ruimde de spullen op en Alex ging zelf naast Corra op een stoel zitten. Het dunne, kleine meisje zag de stiekeme blikken van wat ongeveer haar tegenpool was wel. "Vind je het mooi wat je ziet?" Grinnikte ze zachtjes door de afzwakkende pijn heen. Tja, waarom zou ze het erg vinden dat iemand duidelijk interesse in haar had? het was juist een compliment right? "Ik vind het wel mooi wat ik zie" Glimlachte ze verlegen terwijl ze Alex aankeek. Het was waar: Zelfs door die afschuwelijke littekens heen zag ze er heel goed uit.

Zonder echt door te hebben begon Alex zachtjes met haar tong over haar lippen heen te glijden en keek soms stiekem over haar zwarte bril heen. Okay, ze moes toegeven dat het meisje wat nu hopeloos bij haar op de bank lag er Mousedung lekker uitzag ondanks haar wonden. Het meisje zie iets en geschrokken keerde ze terug naar de realiteit. "Yes" Zei ze en trok haar wenkbrauw -sexy- op. "Ik vind het wel mooi wat ik zie" Glimlachte Corra en Alex grijnsde en keek haar met een kleine uitdagende blik aan. "Oh realy?" Reageerde ze terug met haar wenkbrauw nog lichtjes opgetilt terwijl ze haad lange benen over elkaar heen sloeg.

Ze bleef maar gluren totdat Corra haar vraag stelde. En ze zei Ja! Meteen smolt Corra's ontschuldige hartje en ze glimlachtte nog steeds een beetje verlegen naar Alex. Die keek nogal uitdagend en zei: "Oh realy?" Als antwoord op haar tweede uitspraak. Toen sloeg ze die mooie, lange, sexy.. wacht wat? Benen over elkaar en keek Corra aan. De achtienjarige begon heel erg te blozen en voelde dat ook. "Eh, ehm j-ja, ik bedoel... Ehm, je ziet er goed uig... ehm...uit bedoel ik" Stotterde ze verlegen.

Corra begonnen te stotteren en haar gezicht kleurde rood. Alex grinnikte zachtjes en haalde haar hand door haar lange zwarte haar voor ze opstond een snelle glimlach naar kleinere meisje toewierp en de ruime woonkamer verliet. Pas toen ze terug kwam had ze een glas water mee en een paar pilletjes, deze waren voor de pijn en dat Corra strakies kon gaan slapen. Dat arme ding zou wel veel pijn hebben en doodmoe zijn. "Hier meis" Ze overhandigde haar de twee pilletjes en bleef met de glas staan, stel dat ze hulp nosig had met drinken. You never know.

Alex berliet de kamer even en Corra bleef een beetje teleurgesteld achter. Ze keek rond in de grote woonkamer, deze mensen hadden het duidelijk goed... Kwa geld tenminste, ze was ontzettend nieuwsgierig naar die wonden in Alex d'r mooie gezicht. Ze duwde een bruine haarlok uit haar gezicht toen haar redder terugkwam. Ze had een glas water, wat lief dacht Corra, en ook twee pilletjes, ahh, het zijn pillen tegen de pijn, bij zich. Ze gaf de pilletjes aan Corra en hield het glas zelf vast. Nu was Corra zelfs te uitgeput om zelfs haar hand maar verder op te tillen en dus stopte ze de pilletjes in haar mond en openede haar mond als ene gebaar dat Alex haar mocht helpen.

Corra had kennelijk hulp nodig zoals ze had voorspeld dus voorzichtig drukte ze het glas zachtjes tegen haar lippen aan toen ze de twee pilletjes naar binnen had gewerkt en lieg haar een paar kleine slokjes nemen tot de pillen echt weg waren. Alex legde ze glas op de tafel en ging vervolgens weer op de stoel zitten. "Moet ik je ouders maar eens bellen?" Vroeg ze na een tijdje, ze had er helemaal niet aan gedacht waarschijnlijk zouden ze erg bezorgd om der zijn nu.

Het water in hara mond deed Corra goed, ze ging er helderder door denken. Toen Alex klaar was en het glas had weg gezet ging ze zitten en vroeg of ze Corras ouders moest bellen. Niet dat die heel bezorgde zouden zijn, ze zou vier dagen weggaan en dit was pas dag twee. "Ja is goed, ze zullen echter niet hierheen komen. Ze wonen ver weg en kunnen het niet betalen om snel hier heen te komen" Legde Corra uit voordat ze Alex hun huisnummee gaf. Ze wist niet hoe het gesprek zou verlopen, haar relatie met haar vader was... absoluut Mousedung... en die met haar moeder was oke. Dus het geld was eigenlijk niet het probleem...

Corra gaf de nummer door en Alex pakte haar telefoon uit haar broekzak. Ze gaf het meisje een zacht klopje op haar schouder voor ze weer terug ging naar de keuken en bij de bar ging zitten. Ze tikte de nummer in en loet de telefoon afgaan.

"Ja, alles goed prima nu" Verzekerde ze de vrouw nu voor de vijfde keer, ze was onderhand al een uur aan het bellen. Ze was bezorgd om haar dochter en dat was begrijpelijk, het enige probleem was dat ze onmogelijk nu hierheen kon komen. Een beetje dromerig staarde ze uit de keukendeur en keek naar Corra die nog steeds op de bank lag. "Hmuh, jaa, hmm ja komt goed" Mompelde ze dromerig terwijl ze naar Corra toeliep. "Je ma wilt je spreken" Ze gaf haar de telefoon, knipoogde en ging weer op de stoel zitten.