Everyone would do it if it were easy.

Wacht. Huh? Langzaam gleden de ogen van de kleine tabby kater een heel kleine stukje open en knipperde eens langzaam met zijn ogen, en vanaf dat moment trof een pijnscheut zijn kop als bliksem die insloeg op een boom. Wat deed hij in Starclansnaam in de medicine cat den? En waarom had hij zulke hoofdpijn? Wat er zich de laatste uren had afgespeeld was een groot zwart gat in zijn brein, noch kon hij er kop noch staart aan vinden wat hij hier deed. Halflion liet een diep gepijnigd gekreun horen terwijl hij zich beval zijn kop op te tillen en overeind te komen, maar dat lukte maar slapjes; van het moment dat hij zich op zijn voorpoten had gehesen schoot er een extreme kramp door zijn hoofd waardoor hij even gepijnigd zijn ogen dichtkneep en een grimas trok. Sheez, die . Vaag herinnerde hij zich dat hij een stukje muntig kruid in zijn bek had gestopt, maar vanaf daar stopte het ook - plotseling werd hij zich bewust van een bekende zoete geur die rond hem dwarrelde waardoor hij zijn kop over zijn schouder draaide. Alles werd nog onduidelijker toen hij daar een roomkleurige poes zag staan die hij maar al te goed kende - Curdledmilk. Wuuutttt?

|| Curdledmilk only! :3

Curdledmilk vroeg zich af waarom dit soort katten juist haar vrienden werden. Ze trok precies moeilijkheden aan. Halflion was wel haar favoriet probleem. Als blozen zichtbaar was, deed ze dat bij die gedachte. Ze schudde haar hoofd en ondersteunde de kater verder het territorium door. Ze moest hem naar de medicine cat's den brengen, hij moest hulp krijgen voor het te laat was. Niet dat hij ging sterven of zo, maar ze maakte zich nu wel zorgen.
De beige poes zat vermoeid naast het nest waarin ze hem gelegd had in de den. Ze zag dat de kater zijn ogen opende, ook al was het nauwelijks geopend, en dat hij zacht knipperde. Meteen wou ze rechtspringen en vragen of hij oké was, maar toen besefte ze wat de kater gezegd had voor hij in zijn catmint slaap wegzakte. Dat hij haar mooi vond en dat hij van haar hield, toch? Meteen voelde ze zich ongemakkelijk voelen. Was hij serieus geweest? Nee, dat kon toch niet. Ze mocht hem heel graag, maar ze kenden elkaar toch niet eens lang genoeg? Ze vond praten met hem heel prettig en ze voelde zich blij in zijn gezelschap omdat hij zo'n down-to-earth-type was. Maar hij kon niet van haar houden. Ze probeerde de gedachte zo snel mogelijk uit haar hoofd te verbannen. Waarom hield het haar zelfs bezig. Ze schraapte haar keel om zichzelf terug te kunnen focussen. Ze hoorde Halflion kreunen alsof hij drie eeuwen zijn spieren niet gebruikt had, en de poes zag dat hij met moeite zijn hoofd rechthield. Ze wist dat hij niet haar richting uit keek, maar dat maakte haar niet uit, ze was zelf toch te moe om zijn naam te roepen. Curdled had de hele tijd naast zijn nest gezeten om hem te vergezellen. Ze wou hem niet alleen laten. Net toen ze dat dacht, draaide de katerzijn hoofd over zijn schouder, en keek hij haar aan. Een beetje geforceerd haalde ze haar rechtermondhoek op in een klein glimlachje. "Voel je je al beter, Halflion?"

Daar stond hij dan, met zijn mond vol tanden. In het vage zonlicht dat binnen in de medicine den gluurde stond Curdledmilk, ze zag er door een of andere reden vermoeid uit, maar zoals altijd was het halflange vacht helder roomwit, haar ogen helder als het water in de beek van het Shadowclanterritorium en haar neus gestippeld als de rug van een pasgeboren hertenjong. Half had nog steeds geen idee wat ze hier deed, maar haar verschijning maakte de pijn in zijn kop iets zachter. Er kwam een ietwat geforceerde glimlach kwam op haar gezicht, maar de tabby kater was nog steeds te moe en verward om terug te kunnen glimlachen, al slaagde hij er wel in om zijn mondhoek kort en nogal akward op te halen. Wat de fuuk? "Voel je je al beter?" vroeg ze zachtjes. "Wat doe ik hier?" wilde Halflion meteen weten terwijl hij volledig moeizaam overeind krabbelde, zijn hoofd nog steeds zwaar door een of andere onbekende reden voor hem. Zijn stem was schor van de kou en zijn keel droog door de kruiden die hij in zijn bek had gekregen. Hij draaide zich nu helemaal om naar Curdledmilk. "Wat is er gebeurd?" voegde hij er lichtelijk verward aan toe.

Het was duidelijk dat de kater geen idee had wat hij in de den deed.  De poes had hem gevraagd of hij zich beter voelde, met een geforceerde glimlach op haar gezicht, maar bij Halflion kon er nog geen glimlach vanaf. Meteen verdween haar eigen glimlach omdat ze zag dat hij haar eerst verward aankeek, alsof ze hier niet hoorde, alsof hij niet begreep waarom ze hier was. Hij had dan wel heel zwak een mondhoek opgehaald, maar dat was zo miniem dat Curdledmilk het niet eens classificeerde als glimlach. "Wat doe ik hier?" Hij krabbelde wat overeind, en de poes slaakte een zachte, haast onhoorbare zucht. Het feit dat hij zo'n moeite leek te hebben met opstaan, deed haar op dat moment niets van medelijden voelen. Ook dat hij zo schor en breekbaar klonk qua stemgeluid kon haar niet wat losser maken. Ze wachtte tot hij zich naar haar toe gedraaid had, en hoorde zijn volgende vraag aan: "Wat is er gebeurd?" Ze haalde een schouder op, en keek een beetje boos vlak langs hem door naar de achtermuur van de den. "Het feit dat je het niet weet zou je je al moeten doen schamen." De beige poes legde haar staart om haar poten heen. "Je hebt een hele hoop catmint gegeten, ik heb je gevonden in het moeras waar je een paar belachelijke liefdesbetuigingen deed en waar Bitterpaw je heeft doen braken. Maar met je koppig hoofd was je na het braken nog altijd niet terug normaal." Ze beet haar kaken op elkaar en keek nors. Hij vroeg toch wat er gebeurd was? Dan vertelde ze dat toch? "Plus, je bent ongeloofelijk dom als je denkt dat catmint je je problemen kan doen vergeten. Who gives a shit about what your father thinks? Niemand boeit het wat hij van je vindt. Mij boeit het in ieder geval niet." Je kon wel zeggen dat ze een beetje gefrustreerd en geërgerd was.

Zo moe als hij was groef hij in zijn geheugen, probeerde uit te vinden wat er het laatste afgelopen uur was gebeurd of wat hij had uitgespookt, maar zijn geheugen was éen zwart gat waar hij niks kon in terug vinden. "Het feit dat je het niet weet zou je je al moeten doen schamen," was Curdledmilks kwade opmerking nadat ze haar schouder had opgetrokken en haar staart rond haar poten had geslagen. Wat had hij in Starclans sake gedaan dat haar zo van streek maakte? Hij vervloekte zichzelf dat dat weggewist was uit zijn brein. "Je hebt een hele hoop catmint gegeten, ik heb je gevonden in het moeras waar je een paar belachelijke liefdesbetuigingen deed en waar Bitterpaw je heeft doen braken. Maar met je koppig hoofd was je na het braken nog altijd niet terug normaal." Halflions gezichtsuitdrukking veranderde toen ze over zijn belachelijke "liefdesbetuigingen" sprak van verward naar lichtjes geschrokken, en als een kat zou kunnen blozen had hij dat zeker gedaan. Hij ontmoette haar blik schuintjes, nu iets kalmer en wat beheerster, keek haar niet volledig aan maar vermeed haar blik ook niet helemaal en wilde er rustig een beleefd woord tussen brengen om Curdled wat te kalmeren, maar ze was hem al voor met een norse blik en geprikkelde stem. "M'lady..." "Plus, je bent ongeloofelijk dom als je denkt dat catmint je je problemen kan doen vergeten. Who gives a shit about what your father thinks? Niemand boeit het wat hij van je vindt. Mij boeit het in ieder geval niet." Wat the fuuuuuuk had hij tegen haar gezegd? Okay, even een kleine samenvatting maken - hij had catmint ingenomen, gezegd dat hij depressief was door zijn vader [aka familie, dat wist hij al van zichzelf] en verteld dat hij verliefd op haar was. Goed bezig Half. Zijn mond was een beetje open gevallen, toch een beetje overdonderd van wat hij allemaal aan haar had prijsgegeven - het ene een leugen, het andere... Toch wel de waarheid. Ugh, hij had nog een tijdje - misschien een heel lang tijdje - willen wachten met dat ene ding, maar blijkbaar hadden de katten van hierboven daar ander over beslist. "Catmint doet rare dingen met katten," wist hij er langzaam en beheerst uit te brengen terwijl hij voorzichtig haar blik volledig ontmoette. "Er waren dingen gelogen in hetgeen wat ik gezegd heb."

Starclan mocht weten waarom het haar zo vreselijk kwaad makte wat Halflion gedaan had. Ze vond het werkelijk verschrikkelijk dat hij dacht dat zo'n middelen werkten tegen verdriet. En dan om zo'n - in haar opinie - domme reden. Waarom zou je je wat van je vader en/of familie aantrekken, als je vrienden had die je wél steunden. Of zag de tabby haar niet als een vriendin? Met een geërgerde blik duwde ze die gedachten weg. Ze begon een hele speech, en de kater kreeg er niets tussen. Ze zag hoe hij keek toen ze de liefdesbetuigingen belachelijk noemde, maar dat was iets psychologisch wat ze daar deed. Door het zelf belachelijk te maken probeerde ze om het haar minder te laten raken. Hij zei "M'lady", wat haar enkel nog lastiger maakte, want ze wou dat hij zijn mond hield en naar haar spraakwaterval luisterde. Ze sprak verder, over zijn vader en dergelijke, en ze zag dat zijn mond open gevallen was. Een eindje, dan toch. "Catmint doet rare dingen met katten." Meteen keek ze woedend hem in de ogen. Hij ontmoette haar blik voorzichtig, maar zij was furieus. "Er waren dingen gelogen in hetgeen wat ik gezegd heb." Curdled kneep haar ogen tot spleetjes. "Neem dan geen catmint in, Halflion", bitste ze. "En ja, dat verwachtte ik wel." Haar hart kromp een beetje in elkaar toen ze besefte dat delen gelogen waren. "Wat ws gelogen dan?" mauwde ze er voorzichtig achteraan.

Zijn uitbrander leek afgelopen met nog een laatst bitsig en snibbig antwoord en Half wachtte geduldig tot ze uitgesproken was. Sommige poezen hadden soms wel eens een uitlatingsmoment nodig en dat gunde hij haar, want hij had uit ervaring opgemaakt dat dat beter was dan ze te onderbreken. De pijn in de kop werd erger bij harde en scherpe tonen maar hij weigerde ineen te krimpen of een spiertje te vertrekken en hele fear gewoon kalm en indringend aankijken tot dat ze klaar was. "Wat was gelogen dan?" werd er plotseling een stuk zachter en voorzichtiger achter toe gemiauwd. Snel gleed Halflions blik naar de grond, opnieuw naar haar roomwitte gezicht en daarna naar de ondergrond. Hij voelde zijn hartslag een tikje stijgen maar bedwong zichzelf rustig te blijven. Zijn mond zakte open alsof hij even iets wilde zeggen, maar zijn twijfels overwonnen en hij sloot hem weer voor een poosje. Hoe kon hij dit op een redelijk normale manier zeggen? Ging hij zijn innerlijke charmeur los laten of bleef hij beschaafd? Halflion pakte langzaam haar poot met de zijne en tilde hem een klein stukje naar boven, waarna hij het pootkussentje van zijn andere poot op liet rusten. "Laten we zeggen dat jij me hetzelfde gevoel geeft als..." hij keek haar nog niet aan, zoekend voor het juiste woord, "-catmint, nee, niet als een beleding. Je doet rare dingen met mij, I guess." Hij trok zijn mondhoek even snel op, toch wel wat onwennig in deze situatie. Ughwgh, er was geen weg meer terug. Hij moest 't nu zeggen. De tabby kater richtte zijn blik langzaam in de zachtgele van Curdledmilk voordat hij zo rustig mogelijk verder sprak. "I-ik geloof dat ik van je hou."

De poes voelde zich wel opgelucht toen ze eindelijk haar waterval van woorden de vrije loop gelaten had, en had kunnen zeggen wat ze dacht en vond. De kater had haar éénmaal geprobeerd te onderbreken, maar had blijkbaar gemerkt dat hij gewoon even moest zwijgen en moest luisteren naar haar woorden. Na al haar woorden merkte ze dat Halflion haar nog steeds gewoon aankeek, en dat hij geen spiertje verrokken had. Toen ze vroeg wat er dan gelogen was, keek de kater naar de grond. Toen weer naar Curdledmilk's gezicht, en toen weer naar de grond. Gezellig, dit werd dus heus awkward. De kater opende zijn mond om wat te zeggen, maar er kwam niets, dus leek hij een beetje op een goudvis toen hij zijn mond weer sloot. De jonge warrior kneedde de vloer onder haar poten met haar nagels. Ze was niet zozeer meer gefrustreerd, nu was ze eerder bang wat hij ging zeggen. Ze fronste zacht toen de kater haar poot nam met de zijne. "Laten we zeggen dat jij me hetzelfde gevoel geeft als...," begon hij, en Curdled fronste dieper, "-catmint, nee, niet als een beleding. Je doet rare dingen met mij, I guess." Haar frons veranderde naar opgetrokken wenkbrauwen, niet zeker hoe ze zich moest voelen bij dit... compliment? Zijn blik vond de hare nu, en de poes hield haar hoofd een beetje schuin toen ze hoorde dat hij begon te spreken. "I-ik geloof dat ik van je hou." Nu was het haar beurt om te goudvissen. Ze had juist verwacht dat zijn liefdesbetuigingen leugens geweest zouden zijn, ze zag niet in hoe de kater ooit van haar zou kunnen houden. In eerste instantie wou Curdledmilk haar poot wegtrekken, maar dat deed ze niet. "Echt?" piepte ze. "Dit is geen catmint bijverschijnsel, je ijlt niet?" Ze wou daar zeker van zijn, voor ze zelf iets zei. Ze wou zichzelf niet belachelijk maken, ze wou zich niet schamen voor zichzelf. De warrior paste haar lichaamstaal wel aan; ze liet zien dat ze niet meer boos was en dat de kater gewoon kon praten zonder dat ze weer furieus zou worden.

Phew, dat was er uit, maar nu Halflion er over nadacht voelde hij zich tegelijk dubbel zo slecht en dubbel zo opgelucht nu hij het er uitgegooid had. Terwijl hij op haar reactie wachtte speelden de meest erge rampscenario's voor zijn ogen, van de witte poes die woedend wegrende tot een bitchslap van een van haar voorpoten die zijn linkerkaak zou doen gloeien alsof er vuur in zou branden. Maar die kwamen er niet - na een frons of drie werd haar verwarde gezichtsuitdrukking vervangen door een ietwat geschrokkene, en als de tabby eerlijk moest zijn werd hij er enkel nerveuzer van. Hij voelde even hoe haar poot de neiging kreeg om weg te trekken. "Echt?" kwam er piepend uit haar mond, met zo'n hoog stemmetje dat Halflion niet wist of dat positief of niet was. "Dit is geen catmint bijverschijnsel, je ijlt niet?" Door die woorden trok hij opnieuw zijn mondhoek op, maar nu langer en bleef hij lichtjes mijmerend in haar ogen kijken. Hij was vanaf dag éen dat hij haar had ontmoet betoverend door haar geweest, niet alleen door haar schoonheid maar ook door haar lieve stem, haar goedheid en de lichte naïviteit wat haar zo vriendelijk en zacht maakte - toch had ze soms pit en als ze kwaad was was ze zo vurig als een arabisch paard. Al haar perfecte kantjes en boordjes maakten haar tot de persoon waarvan hij hield, voor altijd. "Voor zover ik weet niet." Het kwam er met een glimlach uit.

Haar heldere, geelgroene ogen keken de tabby kater voor haar aan. Het had even geduurd voor ze haar mond geopenend had, een goudvis nagedaan had om vervolgens effectief te spreken, al kon je het beter en eerder als piepen omschrijven. Het klonk benauwd en een beetje bang, omdat ze het niet kon geloven. Ze had eerst haar poot willen wegtrekken, maar had besloten dat ze die liever tussen die van Half hield. "Dit is geen catmint bijverschijnsel, je ijlt niet?" De nerveuse aura verdween, en ze zag dat hij een mondhoek de lucht in haalde. Curdled glimlachte een beetje verlegen toen ze zag dat de kater in haar ogen bleef kijken. Ze werd ongemakkelijk van deze hele situatie, maar het was de aangenaamste soort ongemakkelijk die ze al ooit ervaren had. "Voor zover ik weet niet", antwoorde de kater met een glimlach, wat haar eerst een beetje sceptisch deed kijken omdat ze bang was dat het toch een bijwerking was. "Wel, Halflion," begon de jonge poes met een stemtoon die aan de zachte kant was, "Ik geloof dat ik ook van jou hou." Deze woorden werden echt wel gefluisterd. Ze hergebruikte de woorden die hij tegen haar gezegd had. En de fluistertoon was omdat niemand anders buiten de kater en de muren van de den dit moest weten. Niet dat ze het niet mochten weten, maar omdat ze de eerste keer deze woorden tegen hem uitsprak, wou ze dat het speciaal was en dat enkel de kater het hoorde. Ze zat hem glimlachend aan te kijken met een hartje dat veel te snel sloeg door alle dingen die ze voelde. Ze bewoog naar voren en drukte haar neusje tegen die van hem op. Twee seconden overviel een panische angst dat dit een grote grap was haar, maar die gedachte verdrong zichzelf door het geluk dat ze voelde op dat moment.