She needs help, now!

De Medicine Cat Apprentice schrok op van het plotselinge geschreeuw dat haar door haar Den heen galmde. Ze keek ietwat chagrijnig om, zag Amberhunt (hoe kon het ook anders?) met een slappe, grijze gedaante in zijn bek. Het was Feverkit, het dochtertje van Thornfang en Sinclaw. Even vroeg Bitterpaw zich af wat de rode kater nou weer had gedaan, maar ze herinnerde zich dat de gezondheid van Feverkit sowieso niet bepaald top was geweest. Ze keek naar de kitten, die met moeite adem haalde. Het was duidelijk te horen dat er ergens in haar luchtweg een obstructie zat. De grijze poes boog zich over de kitten heen en zette haar oor tegen de borstkas van de poes aan. Hoefblad, dat was wat ze nodig hadden. Ze liep naar de stapeltjes kruiden, maar zag dat specifieke kruid er niet tussen liggen. "Amber, ik heb het kruid niet om haar te helpen," zei Bitterpaw met een diepe frons op haar gezicht. De afgelopen maan was niet echt goed geweest wat hun kruidenvoorraad betrof, maar ze wist dat hoefblad wel te vinden moest zijn. Ondertussen hielp ze de kitten rechtop, in de hoop haar zo beter adem te kunnen laten halen.

De kater vroeg meteen hoe het kruid eruit zag, en waar het dan groeide. "Het groeit op natte plekken, ik zou bij de rivier kijken," miauwde ze. Het was niet gebruikelijk dat een Warrior buiten clanterrein op zoek ging naar kruiden, en ze was zich tevens bewust van Amberhunt's straf: hij mocht niet buiten het kamp zonder begeleiding van Swiftclaw, maar dit kon wel eens een kwestie zijn van leven of dood. "Het kruid is groen, diep en hartvormig. Het kunnen vrij grote bladeren zijn en ze groeien dicht op elkaar," miauwde de poes. De kitten nam grote, wanhopige happen adem, en ze leek met de seconde minder te worden. Bitterpaw keek wanhopig naar Amberhunt, die nu ongeveer haar enige hoop was. Acefray leek even nergens in de buurt te zijn.  

De rosse kater knikte, en binnen een seconde was hij ervandoor. Hopelijk zou hij snel genoeg zijn. Bitterpaw ging terug naar haar stapeltje kruiden en greep een jeneverbes uit de stapeltjes. "Kauw hier op," beval ze de kitten, die snel gehoorzaamde. Jeneverbessen waren een oplossing op korte termijn voor benauwdheid, maar om de oorzaak aan te kunnen pakken, had ze toch echt hoefblad nodig. Het gehijg dat van de kitten afkomstig was, werd iets minder met het innemen van de bessen, maar de ademhaling van het diertje ging nog steeds extreem stroef. Met haar poot masseerde ze rustig de huid tussen Feverkit's schouderbladen om zo wat lucht vrij te krijgen in haar longen, maar de kitten bleef hoesten en stikken. Enkele minuten later kwam Amberhunt eindelijk terug, de juiste bladen in zijn bek dragend. Hij dropte ze voor haar, en Bitterpaw scheurde meteen een deel af en kauwde het tot een pulp. De pulp legde ze bij Feverkit neer. "Eet dit maar, dan zul je je snel beter voelen," miauwde de grijze poes, waarop de kitten haar bevel volgde. Al snel ging de ademhaling vlotter, en de kitten kreeg weer genoeg lucht binnen. Bitterpaw keek opgelucht naar Amberhunt. "Let jij op haar?" miauwde ze toen. Er waren nog een paar dingen die ze moest regelen.

Zodra ze het groene goedje naar binnen werkte, leken haar longen zich te verwijden en kon ze weer ademhalen. De zwarte vlekken trokken langzaam maar zeker voor haar ogen weg en ook de pijn vertrok uit haar lichaam. Haar borstkas ging nog een paar keer snel op en neer voordat ze een comfortabel tempo had gevonden om adem mee te halen. Haar pootjes voelden zwak aan en ze keek even verward om zich heen. Wat was er nou precies gebeurd? Amberhunt zat naast haar en vroeg of het al wat beter ging, waarop ze langzaam knikte. "Jawel," miauwde ze zachtjes. De kater leek buiten adem, en Feverkit vroeg zich af waarom. "Waar ben je geweest?" miauwde ze zachtjes, haar keel deed immers nog behoorlijk pijn van al het gehoest. En ze voelde zich zo moe, ze wilde eigenlijk wel graag slapen.

De kater leek opgelucht. Wat zojuist gebeurd was, moest dan behoorlijk ernstig zijn geweest. Ze voelde zich gewoon heel slecht net, maar wat er nou echt gebeurd was, wist ze niet. De kitten had geen enkel idee dat ze wel dood had kunnen gaan, maar misschien was dat ook wel beter. Amberhunt vertelde dat hij ontzettend hard gerend had om de kruiden te kunnen halen die ze nodig had gehad. Terwijl hij dat zei, proefde ze de smaak van het vieze mengsel in haar mond. Blegh. Toch glimlachte ze weer toen de kater haar een lik over haar kop gaf. Ze knikte toen hij voorstelde om te gaan slapen, ze was nu ook wel behoorlijk moe. "Wil je me naar de Nursery tillen?" miauwde ze. Haar vader kon wel eens ongerust worden als hij terug kwam en ze lag er niet.

Terwijl ze bezig was met het sorteren van de kruiden, luisterde ze ook mee met het 'gesprek' tussen Amberhunt en Feverkit. De kitten leek behoorlijk in de war te zijn, maar boven alles leek het ook een stuk beter met haar te gaan. Bitterpaw glimlachte even toen Amberhunt de jonge kattin een lik over haar kop gaf. Ze draaide zich weer om toen Feverkit vroeg of ze weer naar de Nursery mocht: haar ouders zouden vast ook wel ongerust zijn. Ook Amberhunt vroeg of het mocht. "Het lijkt me wel oké, als ze maar rustig aan doet," miauwde Bitter bedenkelijk. Feverkit had wel vaker benauwdheidsaanvallen, het was niet iets wat ze niet kon hebben, al moesten ze wel voorzichtig zijn. "Neem anders wat hoefblad mee. Als het weer niet gaat, kauw het dan tot een pulp en geef het aan haar," miauwde de grijze kattin, terwijl ze een aantal bladeren naar Amberhunt toe schoof. "En misschien is het ook een goed idee om Thornfang te laten weten wat er gebeurd is." De poes glimlachte even naar de kitten, wetend hoe dol haar ex-mentor was op zijn kroost.

Amberhunt praatte tegen de Medicine Cat Apprentice, maar wat ze zeiden, ontging haar volledig. Ze staarde een beetje tegen de wand aan, volledig buiten adem. Haar borstkas ging wat langzamer op en neer en haar ademhaling leek zich ietwat te stabiliseren, maar haar hoofdpijn trok niet echt weg. Uiteindelijk voelde ze tanden in haar nekvel, en ze werd omhoog getild door de rode kater. Eindelijk weer terug naar haar nest. Ze had niet echt zin om terug te gaan, ze wilde spelen en verkennen, en vooral niet naar haar moeder. Maar ze wist dat het het beste was als ze nu even zou gaan slapen. Haar expressie werd weer vrolijk toen ze haar vader zag, bij hem wilde ze wel liggen! Hij praatte nog wat tegen Amberhunt, maar ook dat ging langs de kitten. Nu wilde ze gewoon rusten. Uiteindelijk kreeg ze een paar likken van de grijze tom, en werd zijn lichaamswarmte met haar gedeeld. Hierop nestelde ze zich lekker tegen haar vader aan, tussen zijn lange haren. Het duurde niet lang voordat ze sliep.