Totally not worried

Met samengeknepen lichtgrijze oogjes liep Pearlypaw de medicine cat den in, zijn rug recht. Hij keek om zich heen, alsof het hem allemaal niet veel kon schelen, maar vermeed de plek waar zijn vader lag te slapen. Hij wou hem niet aankijken, en hij bleef zich voorhouden dat dat niet was waarom hij hier was. Hij was heus niet bezorgd ofzo, pff. Bezorgdheid was een emotie voor zwakkelingen.

SPT + Chivypaw eerst

Chivypaw stak haar kop om de hoek. Ze had niet geslapen, maar had hunkerend gekeken naar het nest van Nightstream. Ooit ging ze daar liggen. Ze gromde luid en liet haar kop weer zakken. Ze was moe. Geen symptomen van greencough gelukkig, maar gewoon erg moe. Het gekras van nageltjes op de grond deed haar echter weer op kijken. Wat?! Ze keek met boze ogen naar de kitten. Nee wacht, het was dat scharminkel die haar vader als mentor had gekregen. Hmmmm. Ze siste zachtjes en wenkte met haar pootje. "Dus jij bent die Pearlypaw," fluisterde ze zachtjes.

Pearlypaw draaide zijn kopje toen hij zachtjes iemand hoorde fluisteren en kwam oog in oog te staan met de medicine cat apprentice van hun clan - de dochter van zijn mentor, als hij het goed had. Maar wist hij veel, hij was niet zo gek op het onthouden van alle familiebanden van iedereen. Hij vond het nutteloos, aangezien iedereen toch familie was van iedereen volgens hem. Behalve halfclanners. halfclanners waren vuile scharminkels die hier niet thuishoorden, bijna evenerg als Bloodclanners sinds ze beiden de warriorcode braken. De lichtgrijze, kleine apprentice zei niet echt iets en bewoog ook niet toen ze hem wenkte, maar bleef stokstijf staan - aan de ene kant bang om verder de den in te gaan, de geur van kruiden toch geassocieerd met ziekte en wondes; en aan de andere kant was hij koppig genoeg om geen orders aan te nemen van andere katten, zeker niet als het maar een andere apprentice was.

De kater kwam niet verder binnen. Hij leek verzonken te zijn in je eigen gedachten. Puh. Chivypaw draaide zich op haar rug. Geen interesse. Ze startte haar was ritueel, dat ze drie keer per dag deed. Midden in haar zen keek ze hem nog is aan. "Als je hier niet bent voor mij en ook niet komt voor je vader, waarom ben je hier dan?", gromde ze droogjes. Ze hield niet van pottenkijkers. Sukkel!

Een tikkeltje nieuwsgierig zette Pearlypaw een stapje dichterbij toen ze zich op haar rug rolde en iets begon te doen. De lichtgrijze kater fronste lichtjes, niet echt antwoordend op haar vraag. Wat kon hij zeggen? 'Oh, ik kwam gewoon eens zien'? Ja, want dat klonk heus niet raar of zo hoor. Even zweeg hij, maar daarna besloot hij het over een andere boeg te gooien. De kleine kater draaide zich naar opzij, waar een heleboel stapels kruiden lagen. Hij wees met zijn poot een random hoopje aan en keek de donkergrijze poes aan. "Wat is dit?", vroeg hij.

Ze keek geïrriteerd toen hij eventjes doktertje kwam spelen. Ga weg! Hoe moeilijk is die boodschap? De lichtgrijze kat keek geïnteresseerd naar het stapeltje. Goddedomme. "Dat zijn doodsbessen, daar ga je dood van," miauwde ze honend. Als dat niet duidelijk was, wist ze het ook niet meer.