Your name is Blurryface and you care what I think

De rode kater zat naast de prooistapel, hij voelde zich een beetje schuldig om nu te eten aangezien hij zelf niet had kunnen jagen. Door zijn straf moest hij in het kamp blijven, daarom pakte hij een kleine vogel en deed zich daarmee te goed. Zijn Amberkleurige ogen schoten door het kamp en zijn blik viel op Blurrykit, de oudste kitten van de clan. Die werd waarschijnlijk binnenkort Apprentice, Amber wist niet veel over hem maar waarom niet even een praatje maken? Toen hij zag dat de kat naar hem keek wenkte hij met zijn kop om hem te laten komen. Een gesprek kon nooit kwaad..

Blurrykit eerst

1000 posts!!!!:

Het was weer zoals alle andere dagen een koude ochtend. Met voorzichtige pasjes liep de bruine kitten de nursery uit. Het stikkende gevoel algauw verdwijnend op het moment dat hij de ijzige briesen kon opsnuiven en het gevoel kreeg dat hij vrij rond kon rennen. Niet dat hij dat altijd al deed. Nee. Hij stond liever stil en keek rond naar wat er rondom gebeurde. Maar Blurry had het nooit prettig gevonden als hij in een kleine plek stond, altijd maar die stomme benauwdheid. Vandaar dat hij hem al meteen gesmeerd had toen hij wakker werd. Weg van die donkere en kleine plek. Zijn moccabruine ogen keken rond het kamp. Totdat hij per ongeluk oogcontact maakte met een oude warrior. Crap. Hier kwam hij er niet zo snel vanaf. De rode kater wenkte naar hem en even dacht de kitten dat hij het niet tegen hem had. Totdat hij zag dat hij hem recht aankeek. Weglopen had geen zin meer. Dus liep de bruine tabby twijfelend en langzaam richting de oudere toe. Nogal ongemakkelijk schraapte hij zijn keel. Namen onthouden was hij nooit goed in geweest. En hij kende de kater voor hem ook al niet echt. Was het dan erg als je de naam van een Clangenoot niet wist?

De kleine, tabby kat leek niet heel veel zin te hebben om naar Amber toe te komen maar uiteindelijk deed hij het toch, met tegenzin waarschijnlijk. "Hey" Zei De kleine, rode warrior. Oke Amber, Blurry is zes moons uit, hij word bijna apprentice, hij is niet zoals Feverkit. Dat soort dingen bedacht hij altijd voordat hij een gesprek startte. Toen besefte hij opeens dat Blurrykit niet leek te weten wat zijn naam was en die probeerde te herrineren. Wauw, van deze leeftijd die niet van dienstraf had gehoord. 'Weet je niet hij ik heet?" Vroeg hij grinnikend.

Blur knikte als begroeting terug nadat de kater hem met een "Hey." begroette. Hijzelf wist niet wat de warrior van hem wou. En dat maakte hem een tikje onzeker. Maar misschien dat hij gewoon een praatje wou houden. Dat kon de kitten wel alleen. Zelfs als de stilte veel meer gewelddadig was dan woorden. 'Weet je niet hoe ik heet?" Vroeg hij opeens. Waardoor Blurry meteen zijn kop optilde alsof hij betrapt was. "Eh", begon hij. Bijna stotterend. "Nee, meneer." Kwamen de volgende woorden. Iets zachtjes dan bedoeld was. Maar hopelijk had hij het kunnen verstaan.

Wauw, Amber je bent echt geweldig, je hebt nu alweer iemand ongemakkelijk gemaakt. "Eh" Begon Blurrykit, bijna stotterend. "Nee, meneer." Kwamen de woorden eruit en Amberhunt voelde zich schuldig "Nee, nee geen probleem" Miauwde hij geruststellend, waarom was hij dit gesprek ook alweer begonnen? Ohw ja hij wilde een gesprekje. "Het is Amberhunt" Zei hij en hij zuchtte "Ik wilde je niet ongemakkelijk makken, eigenlijk weet ik niet meer waarom ik met je wilde praten" Zuchtte hij opnieuw "Laat maar"

De kater leek veel meer slimmer te zijn dan de rest van de katten waarmee hij een gesprek mee geforceerd werd. Tenminste, hij kon wel zien dat de bruine kitten niet echt in staat was voor een gesprek. Nooit eigenlijk. "Nee, nee geen probleem. Het is Amberhunt" Stelde hij zich voor. Waardoor de jonge kater hem een kort knikje gaf. Zou hij ook zijn naam zeggen? Of wist hij het al? Moest hij erbij zeggen dat hij liever Blur genoemd werd? "Ik wilde je niet ongemakkelijk makken, eigenlijk weet ik niet meer waarom ik met je wilde praten. Laat maar" Zuchtte hij. Ehm, wou hi nou een gesprekje of niet? Hij was hier niet voor niets gekomen, toch? Als een gesprek zo snel eindigde zou het zeker awkward worden, alsof dat het al niet was. "Het is oké, ik ben er al dus..." Hij maakte zijn zin af met een verward lachje. Ja, right. Dit was inderdaad ongemakkelijk.

Amberhunt was nog best blij dat hij bijna alles wat geen groot geheim was van zijn clangenoten was. Zo wist hij dat Blurrykit liever Blur genoemd werd. "Het is oké, ik ben er al dus..." Miauwde de ander met een verward lachje en de rode warrior grijnsde. "Oke dan, Blur is het toch?" Vroeg hij met een veelbetekenende blik, wat een gesprek.... "ik wilde een normaal gesprek en dan krijgen we dit... Ik ben hier niet goed in" Grinnikte Amberhunt. Gelukkig leek Blur die gevoelens te delen...

Het gesprek ging alsnog best goed en Amber was verbaasd dat Blur geen probleem had met zijn gekheid. "Hoe doe je dat?" Miauwde de kitten opeens en De jonge warrior keek hem verbaasd aan, wat bedoelde hij? "Zo soepel praten. Alsof je weet hoe je dat moet doen." Miauwde Blur na een tijdje en Amberhunt grinnikte een beetje. "Dat gaat vanzelf denk ik, maar geen zorgen, jij lijkt me ook niet heel slecht in een gesprek voeren." zei hij schouderophalend.

"Ik... Ik weet het niet hoor. Normaal ben ik niet zo-" Miauwde Blur voordat hij opeens stopte met praten en naar iets achter Amber keek. De rode kater keek verbaasd om, er was echter niets dat het waard was om naar te kijken... "Wat is er?" Vroeg hij aan de Apprentice. Had hij iets vreemds gezien dat opeens verdwenen was of probeerde hij het gesprek gewoon tot een einde te brengen? "Wat stond er achter me?" Miauwde hij terwijl hij Blur aankeek.

Blur spitste zijn oren, hij leek niet eens te horen wat Amberhunt zei totdat die z'n tweede vraag had gesteld. Toen keek de jonge apprentice hem weer aan en schudde zijn kopje.
"Niks! Niks." Miauwde hij met een glimlach. Jammer genoeg was Amber heel goed in het detecteren van leugens dus hij had door dat Blur iets verschuilde. "Ik herinnerde me nu pas dat ik zo een training heb met Ironoul. Hah, ja, ik ben erg streng met de tijd." Vervolgde hij en de rode warrior schudde zijn kop. Sorry Blur, maar dit gaat je niet lukken. "Blur.... wat zag je?" Vroeg hij, nu wat strenger.

Plotseling leek Blur in paniek te raken, hij begon te praten over ze horen en ze zien. Hij zou ze altijd gezien gehebben... Hij zou ze altijd horen. What the hell? "Blur! Rustig maar , het is oke. Adem in, adem uit, diep en rustig." Probeerde hij de apprentice uit zn waanzin te helpen. Wat had hij nu weer fout gedaan? Kon de warrior dan echt niks goed doen? Moest hij altijd onschuldige katten tot... dit soort dingen brengen? Maar wacht, was het wel zijn schuld? Dat kon toch niet? Hij keek Blur aan "Wat bedoel je?'

"E-er zijn dingen," Hijgde Blur "Ze zijn niet zomaar iets... Ze... Ze zijn er overal." Waar had ie het nou over? "Ik... Ik weet het. Het klinkt gek. Ik ben wel vaker zo genoemd. Maar... Het is gewoon dat... Waarom ik?" Hoe raar het allemaal ook klonk, Amber dacht niet dat de apprentice gek was. In de war misschien, maar niet gek. Ook loog hij niet, die optie kon de rode kater uitsluiten. Hij moest echter meer weten, hij wilde Blur best helpen, maar dan moest hij alles weten... "Oke Blur, wie zijn ze? wie, of wat, zie je" Miauwde hij serieus en kalm.

Blur ademde weer normaal en leek Amber te gaan vertrouwen: "Schaduwen." Fluisterde hij. "Schimmen. Ze hebben geen dierenvorm. Ik heb ze nooit duidelijk kunnen zien. Ze hebben geen gezicht. En toch praten ze tegen mij. Ze zeggen... Dingen." Het klonk vreemd maar op een of andere manier... niet onmogelijk "Ik weet niet wat. Ze zeggen iets. Maar meestal versta ik niks. Het is allemaal zo... Chaotisch. Duizenden stemmen bij elkaar." Nu werd het wel duidelijk dat Blur hem echt vertrouwde. Zoals hij Acorndust vertrouwd had... "Dus je voelt... je voelt alsof je verdrinkt in al die stemmen? Wat zeggen ze zoals tegen je?"