Reliability

Ontevreden zijnde keek Fernpaw naar de weinige prooi die ze tot nu toe had weten te vangen. Ze had een magere muis en een eekhoorn gevangen. De eekhoorn was nog wel oké, maar de muis was misschien net genoeg om een net niet volgroeide kitten te voeden. De elders zouden er alvast zeker niet blij mee zijn en ze betwijfelde dat Emberspark het echt een goede vangst zou vinden, maar het was beter dan niets. Ze merkte dat leafbare er aan zat te komen en dat de prooi weer schaars aan het worden was. Voor nu was het nog leaf-fall, maar de temperaturen waren in één nacht wel omgeslagen en Fernpaw rilde terwijl ze hier zo stil stond te kijken naar haar prooi. Ze begroef het om het later te gaan halen en besloot om richting de Marshlands te gaan. Vanuit die richting kwamen trouwens nog heel veel geuren van de katten die zich daar een paar dagen geleden verzameld hadden om Innerstar’s lichaam op te gaan halen. Ze opende haar bek met de bedoeling om prooi te ruiken, maar rook toen de geur van een apprentice. Ze kon zijn geur niet direct plaatsen, maar het alarmeerde haar wel dat een apprentice daar alleen rondliep. Zeker na wat er gebeurd was met Innerstar. Fernpaw draaide zich om en begon in de richting van de Marshlands te wandelen. Niet veel later herkende ze de donkere pels van Charpaw, een apprentice die nog maar net uit de nursery was. Was hij niet vernoemd tijdens de ceremony? Ze kon het zichzelf eerlijk gezegd niet eens meer herinneren. ‘Charpaw,’ sprak ze terwijl ze zorgvuldig een beetje uit de buurt van het moerasachtig gebied bleef. ‘Ben je wel voorzichtig? Het is immers niet lang geleden dat Innerstar daar gestorven is. Voordat je het weet zit jij dadelijk ook vast.’ En zij was niet veel hulp om hem er uit te trekken sinds ze bijna even groot waren.

Het voelde eerlijk gezegd raar om zich in te denken dat zij die leeftijd nog maar een paar moons geleden was. En het was nog vreemder om zich te bedenken dat zij binnen de drie moons naar de warriors’ den zou verhuizen als alles goed zou gaan en dat hij dan nog steeds in de apprentices’ den moest slapen. Ze was benieuwd wat voor naam Tallstar haar zou geven. Of nou ja. Tallshadow, want hij was nog niet voor zijn nieuwe naam weggegaan. Maar voor Fernpaw was hij al net zo goed Tallstar voor haar. Het was immers ook officieel dat Acorndust deputy was geworden, dus dan was Tallshadow’s nieuwe naam ook al wel officieel naar haar idee. De she-cat draaide haar kopje naar Charpaw toen deze begon te spreken. Ze trok met haar oortjes, maar reageerde niet gelijk. Hij had immers wel gelijk. Het wás ook vreemd dat hun zo sterk lijkende leader dood was gegaan en dit enkel door te verdrinken in de modder. Aan de andere kant durfde ze ook wel te geloven dat het zand zo krachtig was dat je er niet meer uit kon geraken. Er waren vast wel meer doden gevallen op deze manier en Innerstar had nu net de pech gehad dat er niemand in de buurt was geweest om haar uit de modder te halen. ‘Ik denk dat we dat nooit gaan weten of ze daar echt stom genoeg voor was,’ sprak ze tegen de apprentice. Het was niet bepaald respectvol hoe ze hier over hun leader aan het discussiëren waren, maar het was dan ook wel een stomme dood. Negen keer op dezelfde manier doodgaan? Dat was inderdaad heel vreemd. ‘Maar wat denk jij dan dat er anders gebeurd kan zijn? Ze hebben haar immers uit het moeras moeten halen en volgens de verhalen die ik heb gehoord ging dat niet al te gemakkelijk.’ Oké, iedereen gaf er wel zijn eigen draai aan zo nu en dan, maar Tallstar had hun ook al een deel verteld over wat er was gebeurd en ze durfde de tabby tom wel op zijn woord te vertrouwen.

Fernpaw bewoog ongemakkelijk met haar oortjes toen Charpaw zijn antwoord gaf. Naar antwoorden zoeken. Ze keek twijfelachtig over haar schouder naar het gedeelte waar Innerstar in het moeras was verdronken. De stokken die de katten hadden gebruikt om haar uit het moeras te trekken lagen er nog en als ze dichtbij zouden komen, zouden ze waarschijnlijk plukken vacht van Innerstar vinden. Er lag echter heel veel kattenvacht daar omdat verscheidene katten zich verzameld hadden om haar te helpen; het ging nooit lukken om er één specifieke kat uit te halen die er iets mee te maken kon hebben. Als het dan al een kat was, want aan de wonden op te merken die ze had gezien bij haar leader zou ze bijna denken dat ze was aangevallen door een hond of door een kwade Twoleg. Ze had echter niks gehoord over honden of Twolegs, maar de anderen wisten dan ook net zo weinig als hun wat er gebeurd was met de zwarte she-cat. En was het niet veel verstandiger om het verleden te rusten? Wat als ze dingen zouden vinden die ze eigenlijk niet eens wilde weten? Zou Tallstar het wel goedkeuren dat ze naar antwoorden zouden zoeken? Ze draaide zich naar Charpaw. ‘Dus jij wilt naar antwoorden zoeken?’ vroeg ze voor de zekerheid aan de tom, hoewel zijn opemerking niet bepaald verkeerd te begrijpen was. Ze nam aan dat de tom geïrriteerd was om niks te doen, maar ook geen zin had om het in zijn eentje uit te gaan zoeken. Eerlijk? Het leek haar wel spannend, maar aan de andere kant leek het ook totaal geen taak voor apprentices om dit op te gaan lossen. ‘Of ze is aangevallen vlak nadat ze is verdronken. Misschien wilde iemand er zeker van zijn dat ze zou verdrinken. Of misschien was ze zo duizelig door de wonden dat ze gewoon direct het moeras in is gelopen.’ Ze fronste naar Charpaw. ‘Dit wilt allemaal niks zeggen, Charpaw. We hebben veel te weinig bewijzen om conclusies te trekken en we hebben niet bepaald een basis om te beginnen met zoeken. Het gebied waar Innerstar is gestorven ligt vol met kattenharen en de geuren die er waren, zullen niet eens meer zo heel sterk zijn. Het is een verloren zaak.’

Fernpaw onderdrukte een zucht. Het leek er niet op dat ze Charpaw kon overtuigen om dit van zich af te zetten. Het was niet dat ze wilde dat Innerstar dood was, maar om heel eerlijk te zijn vond ze de theorie dat hun leader gewoon verdwaald was geweest en door één of andere domme actie in het moeras terechtgekomen was wel goed klinken. In elk geval beter dan de theorie dat er één of andere moordenaar in hun Clan rondliep die dit expres had gedaan. De Clan was groot, maar op dat vlak ook weer zo klein. Elke kat kon het gedaan hebben en als er werkelijk waar een moordenaar rondliep, zou het niet lang duren voordat de moordenaar weer toe zou slaan. Tenzij de moordenaar het natuurlijk enkel op Innerstar had gemunt. Maar was het wel een moordenaar binnen de Clan? Wie zei dat die wonden niet veroorzaakt waren door iemand van de BloodClan, iemand van een andere Clan of een rogue? Wie zei dat hun leader niet gewoon in Twolegplace verzeild was geraakt in een gevecht met een paar honden, zichzelf naar het camp had willen slepen en vast was komen te zitten in het moeras? Ze had maar een korte blik op haar leader kunnen werpen en was te overdonderd geweest om echt goed naar haar wonden te kijken. En om haar nu uit haar begraafplaats op te gaan halen om dat te onderzoeken, vond ze veel te ver gaan. Als Charpaw dat zou voorstellen, zou ze hem tegenhouden. ‘Maar waar wil je dan beginnen?’ vroeg ze mismoedig aan de tom. ‘Het is niet dat we anderen kunnen ondervragen over Innerstar. Ze zullen boos op ons worden omdat we ons er mee bezighouden. Als we dit doen, moeten we het in ons eentje doen. En ik zie ons nog niet zo gauw zo’n mysterie oplossen.’ Ze keek de tom met een scheef kopje aan. ‘Denk je niet dat het beter is als we dit achter ons laten en we ons gewoon op ons trainingen concentreren? We kunnen er nu toch niets meer aan veranderen en ik geloof niet dat iemand binnen de Clan dit op zijn of haar geweten kan hebben. Tallstar en Acorndust zorgen nu voor de Clan. Innerstar is verleden tijd.’

Fernpaw onderdrukte een zachte zucht. Moest ze dit nu goedkeuren of niet? Aan de ene kant wilde ze liever haar kop in het zand steken en net doen alsof er niets gebeurd was zodat ze dit hopelijk achter zich konden laten en zij verder kon gaan met haar leven, maar aan de andere kant maakte Charpaw’s woorden haar ook wel nieuwsgierig naar de waarheid. Een kijkje nemen kon toch in ieder geval nooit kwaad? Maar wat als ze ontdekt werden en ze gestraft werden? Zou dat Charpaw op andere gedachten brengen? Ze zag het nu zelf niet echt zitten om gestraft te worden omdat ze iemand anders had willen helpen de waarheid achter te halen van iets waarvan ze de waarheid misschien niet eens wilde weten. Ging Charpaw er echt beter van kunnen slapen als hij achterhaalde wie Innerstar precies had vermoord? Als het om een hond of om een BloodClanner ging was het sowieso al een verloren zaak; ze konden diegene toch nooit meer opsporen. Ze wilde niet denken aan de mogelijkheid dat het inderdaad iemand uit hun eigen Clan kon zijn. Dat leek haar op de één of andere manier heel erg onwaarschijnlijk. Wie zou dat op zo’n korte tijd geweest moeten zijn? Innerstar’s lichaam was schijnbaar niet heel lang na haar deed gevonden door… hoe heette de kat ook alweer? Nou ja, het maakte al niet meer uit. Innerstar was verleden tijd, toch? Charpaw leek dat echter niet te denken en ze richtte haar blik strak op hem toen hij verder sprak. ‘Maar er liggen daar zo veel plukken vacht,’ protesteerde ze zachtjes. ‘Hoe wil je aan de hand van een plukje vacht de dader lokaliseren?’ De dader, als deze in de Clan zou zitten, lokaliseren zou echt heel moeilijk worden omdat zij beiden niet bij de patrol waren geweest toen deze Innerstar op waren gaan halen. Ze kon zich vaagjes herinneren dat er een she-cat bewusteloos het camp binnen was gesleurd door iemand en dat Tallshadow niet lang daarna het camp was binnengekomen met een patrol, maar ze kon zich enkel herinneren dat Thornfang daarbij had gezeten. ‘Ik denk dat je het te ver zoekt, Charpaw,’ mauwde ze op een sympathieke manier tegen de tom. ‘Denk je echt dat er een moordenaar onder ons loopt? Ik denk van niet. Ik denk dat die wonden door heel wat anders veroorzaakt waren en dat ze gewoon door haar eigen verwarring in dat moeras terechtgekomen is.’ Ze zuchtte zachtjes. ‘Maar als het echt beter voor je aanvoelt kunnen we wel eens een kijkje gaan nemen, I guess.'

Hoe wilde Charpaw dit in StarClan’s naam gaan doen? Het was niet dat ze door een paar plukken vacht te herkennen opeens de daders vonden. Bovendien was iedereen die op dat moment daar was geweest aanwezig om Innerstar te helpen; het was een onbegonnen zaak om een dader te ontdekken. Als er natuurlijk al een was. Zijzelf dacht nog steeds dat het een aanval van een hond of iets anders gruwelijks moest zijn geweest en dat Innerstar dankzij haar eigen verwarring in dat moeras terecht was gekomen. En daarna, nadat ze al haar levens had verloren, was er een kat geweest die haar gevonden had. Vervolgens was een patrol haar lichaam op komen halen. Niets wees ook maar iets in de richting van een moord binnen de Clan en Fernpaw vroeg zich af wat het nut was om hier zo mee bezig te zijn, maar ze had nu al ingestemd dat ze een kijkje zouden gaan nemen, dus terugtrekken kon ze zich alvast niet meer. ‘Veel succes daarmee,’ mompelde ze sarcastisch, maar hopelijk zacht genoeg zodat Charpaw het niet zou horen. Eigenlijk zou zij de volwassene moeten zijn die hem ervan weerhield om te gaan kijken, maar ze hield zichzelf voor dat hij hiermee hopelijk wat rust kon vinden en het idee dat het om een moordenaar ging binnen de Clan een beetje liet rusten. ‘Prima,’ sprak ze en ze liep met hem mee in de richting van het moeras. Ze rilde een beetje. Het zag er namelijk niet uit alsof het direct een kattenlijf met zich mee kon nemen. Het zag er juist heel onschuldig uit. Een kat met een beetje verwarde gedachten zou er makkelijk in kunnen tuimelen. ‘De wind heeft de meeste plukken vacht waarschijnlijk al weggewaaid,’ zei ze met een frons. ‘Wat ga je doen als je het niet meer kan zien aan de hand van de plukken vacht? Dan heb je in principe geen poot meer om op te staan.’ Ze keek hem afwachtend aan terwijl ze naar de grond keek.

Fernpaw keek vanuit haar ooghoeken naar Charpaw. Zag ze daar nu twijfel in zijn blik? Was de tom serieus aan het twijfelen of ze dit wel zouden doen? Of ging hij zijn gezond verstand na en realiseerde hij zich dat dit een onmogelijke opdracht was? Als Tallshadow of Acorndust hun hier nu zouden zien, zouden ze sowieso een opmerking krijgen. En misschien kregen ze dan nog wel straf ook. Ze was inmiddels op een leeftijd gekomen dat ze echt geen zin meer had om één moon lang de elders’ den schoon te maken, hoor. En dus keek ze even twijfelend naar de richting waar het camp lag. Ze kon Charpaw hier natuurlijk alleen laten en naar het camp gaan zodat ze er verder niets meer mee te maken had, maar ze wilde haar Clanmate ook weer niet laten zitten. En dus onderdrukte ze een zucht en liet zich, nadat hij zijn antwoord had gegeven op haar vraag, ook in de modder zakken. Gatver. Ze moesten zichzelf maar goed schoonmaken nadat ze hier klaar waren, want hier kregen ze gegarandeerd vragen over. ‘Kijk uit dat je niet in het gedeelte komt waar Innerstar verdronken is,’ mauwde ze. ‘Ik durf te wedden dat er meer plekken zijn hier waar je uit kunt glijden en vast kan komen te zitten.’ Ze rilde even bij het idee dat dat daadwerkelijk zou gebeuren, maar hield het voor zich. Het had geen zin om erover te praten, want ze kon Charpaw toch niet op andere gedachten brengen. En dus begon ze samen met hem te speuren naar eventuele aanwijzingen. Ook al had ze geen idee waar ze op moest letten. ‘Waar wil je dat ik naar kijk?’ vroeg ze een tikkeltje mismoedig.