Sweet aunt Virginia

De blinde kitten lag heel dicht tegen haar pleegmoeder, maar met haar pootjes bewerkte ze een hoopje mos. Haar ogen waren open, al zag ze natuurlijk nog steeds niets. Haar scherpe, grote klauwen - die ze duidelijk van haar vader geërfd had - haakten in de hoop mos en trokken het hele balletje uit elkaar. Wanneer er niets meer van overbleef, plakte ze het weer aan elkaar en rolde ze het opnieuw tot een mooi balletje. Nu ja, het voelde toch als een mooi balletje. Charredkit ging zo op in haar 'spel', dat ze opschrok toen ze plotseling een stem hoorde. Ze draaide haar kopje naar de plaats waar het vandaan kwam, eerder instinctief dan echt bewust. Ze kon hem niet zien, maar aan zijn stem en aan zijn geur wist ze dat het Rattlesnout was. Om heel eerlijk te zijn, had Charredkit niet zo'n groot probleem met hem als haar zusje en haar neefjes. Misschien was ze te druk bezig met hulp van hem en de anderen vragen om er zo'n probleem van te maken. Toch ging ze niet vrolijk naar hem toe; dat zou betekenen dat ze de vacht van haar pleegmoeder en haar zusje niet meer zou voelen, en dan zou ze volledig in het donker zijn. Daarom staarde ze hem maar aan met haar blinde blauwe ogen, of toch naar waar ze dacht dat hij was.

Charredkit kwam onmiddelijk in beweging toen ze plotseling, zonder eerder waarschuwing, opgepakt werd. Ze velroor meteen elk idee van waar ze was, elke oriëntatie die ze misschien had, en angstig piepte ze, zo luid als ze kon. "Neee!", riep ze, haar pootjes paniekerig heen en weer schuddend. Nee, laat me los, ik zie niets! Had haar oom dat niet door? Wist hij niet dat ze vertrouwde op de vacht van haar pleegmoeder tegen die van haar? Vanuit haar nest wist ze waar ze was, ze wist waar de ingang was en waar de andere katten waren, maar nu voelde ze zich echt blind. Charredkit werd weer neergezet en ze voelde aan weerskanten van haar donkere vachtje een andere vacht. Ze rook er eventjes aan en ze besliste al snel dat het Rattlesnout was, al wist ze nog steeds niet waar ze zich nu bevond. Zat ze tussen zijn poten, of had hij zijn staart om haar heen gekruld? Ze vond het eng, ze voelde zich gedesoriënteerd en ze vond het helemaal niet fijn. Rillend dook ze in elkaar, haar blinde blik schichtig om zich heen werpend alsof dat zou helpen. Hij snorde, alsof hij haar angst fijn vond. "Z-zed me derug, w-waaj b-ben ik?!", piepte ze, haar stem luid en angstig. Ze besteedde geen enkele aandacht aan de vraag die haar oom haar stelde, al was het meteen wel een antwoord erop.