A Plague Of Emotions? (Rattlesnout)

Verveeld ogend keek een slank en groot katertje naar het plafond van de Nursery. Zijn kille blauwe ogen stonden nu ongeïnteresseerd en bijzonder onverschillig terwijl hij bedenkelijk zijn ietwat grote oren bewoog. Voor zijn slanke kop waren de oren te groot, al zou zijn bouw vast verbeteren waarneer hij uitgegroeid was en dat zou weer een poos duren. Zoals zoveel geen indruk op hem deed maken, deed dit het ook niet. Zijn toch wel ranke en kittenachtige gestalte was over het algemeen niet bijzonder indrukwekkend. Hij had geen grote klauwen of bijzonder atletische bouw, echter waren het zijn ogen die hem zo groots deden lijken. De kilte die hij daarmee overbracht zonder ook maar woorden te gebruiken was bewonderenswaardig. Het was misschien maar goed dat hij in Shadowclan geboren was andere clans keken toch al naar de clan als de clan van duisternis. In andere clans was hij waarschijnlijk al door de mand gevallen en benoemd als onrespectvol en kil. Hier leken de meesten er geen acht van te nemen en als ze dat wel deden interesseerde de kater zich er gewoonlijk niet in. Het enige waarvoor hij warmte en oprechte interesse toonde was zijn tweelingbroer die hij haast nooit uit zijn blik verloor. Ook leek hij bijzonder vriendelijk opgesteld te zijn met zijn twee jongere nichtjes. Zijn oom daarentegen was een totaal ander verhaal. Hij mocht ouder zijn, eten brengen en werkelijk tijd aan hen besteden maar hij mocht hem niet en was altijd bijzonder stil en duister tegen hem. Als het kon zette hij een nog koudere blik op en hield hij hem op afstand van de rest. Niemand hoefde wat met hem te maken te hebben als het aan de honingkleurige kater lag.

De rattenplaag was al een tijdje uit de weg geruimd en dus konden ze weer vollop snoepen van een porie rat. Omdat het op de carrionplaats stikte van de ratten was hij er vandaag gaan jagen. Normaal gezien zaten er veel meer, zelfs in de winter. Het was duidelijk dat de twolegs ook last hadden van de droogte. De spitse kater begroette een paar katten en nam dan een klein ratje mee naar de Nursery. Veel katten hadden bewondering voor hem. Ook veel haat natuurlijk, maar goed. Hij wou graag geloven dat ze veel bewonderingen voor hem koesterden, want dat was een fijner gevoel. Met het ratje kroop hij in de Nursery ingang. Hij bleef even staan in het halfduister, tot zijn ogen gewend waren aan het licht en ging dan op het oudere stel af. Ze kregen soms nog melk van hun pleegmoeder, maar Rattlesnout was hun belangrijkste voedselbron. De kater legde het ratje voor Chillykit neer. Hij kon niet begrijpen hoe zo een koude kater uit twee lieve katten kon voortkomen. "Goedemorgend Chillykit."

BY MITZI

Een alom bekende geur kwam de Nursery binnen. De geur die de meeste van de vier kittens; vaak drie van de vier, soms vier van de vier, onrustig lieten voelen. Opmerkzaam als Chillykit was, hield hij de anderen met zijn kille blauwe ogen in de gaten. In de hoop ze het kleine beetje bescherming te kunnen geven dat in zijn slanke lichaampje zat. Hij was groter dan zijn broer, waardoor hij ondanks zijn ranke lichaam er erg stevig uit zag. Dit hielp natuurlijk erg goed bij zijn toch wel koudbloedige imago. Niet dat hij er veel waarde aan stelde, hij was zo ongeïnteresseerd mogelijk naar de meeste katten. Of ze hem nu mochten of niet aan konden zien, het maakte weinig verschil. Zijn blik schoot in de richting van zijn tweelingbroer waarna hij ietwat beschermend enkele stappen vooruit deed. Hij rechte zijn schouders en rug en keek de kater voor hem vijandig aan. Hoe zijn oom nog steeds niet doorhad dat ze hem niet moesten, was hem een raadsel. Veel vijandiger en killer dan dit kon een kitten niet worden, dat beloofde wat voor de toekomst. Waarschijnlijk zouden vele katten hem met rust laten, zoals hij ergens ook wel wenste. Dat hij hierdoor enorm enzaam kon worden, leek de jonge kater nog niet te beseffen en als hij dat wel deed, zou het hem nu nog geen zorgen baren. Wat Rattlesnout wel had geleerd, Starclan dank, was dat hij het prooi het beste voor Chillykit neer kon leggen, immers was hij degene die het prooi altijd kwam halen en onder hem en zijn broer verdeelde. Zijn nichtjes konden het voedsel nog niet verteren. Zodra het ratje voor hem was neergelegd, tikte hij het naar achteren toe, iets meer richting zijn broer om de kater daarna met een stille en kille blik in zich op te nemen. Zijn oren gingen waarschuwend wat naar achteren toe, wat weer liet blijken hoe weinig respect de kater had aangeleerd gekregen. Of hij dat ooit zou krijgen was de vraag, Chillykit sloeg zijn staart gespannen heen en weer, waardoor die wat van het oudere mos verplaatste, echter had hij dat niet door. Al zijn aandacht was op de kater voor hem gericht. "Goedemorgen Chillykit." Mauwde zijn "geweldige" oom. De oom die niet leek te weten wat opzouten was, hij tilde zijn bovenlip waarschuwend iets op, al zag het er best apart uit voor zo'n jonge kitten en liet hiermee zijn vlijmscherpe tandjes zien. "Je bent niet gewild hier", sprak de jonge kater koel, zonder ook maar enige emotie te tonen, zelfs geen irritatie. Zijn gezicht stond gewoonweg blank. Hierna wierp hij een bijzonder liefdevolle blik op zijn broer en nichtjes. Al verborg hij zijn werkelijke gevoelens voor hen het liefst in de buurt van zijn oom, straks zou hij hen ook van hem afpakken. Alsof nog niet voldoende was afgepakt van hem en zijn broer, om nog maar te zwijgen over wat er met de moeder van zijn nichtjes was gebeurd.

Onderwerp: Re: A Plague Of Emotions? (Rattlesnout)