Carefull

O baande zich een weg naar de Young One's Tower. Haar kop hield ze omlaag in de hoop dat niemand haar zou zien, en dan vooral niet aan zou spreken. Met name haar moeder, voor wiens gesnauw ze al helemaal geen tolerantie meer op kon brengen. Ze was zelden te vinden in het kamp van de Elite, ondanks het feit dat ze deel uit maakte van de groep. Het grootste deel van haar tijd spendeerde ze in Clangebied of bij het Rogue territory. Eigenlijk probeerde ze alles wat met de Elite te maken had actief te vermijden. Toch was ze hier nu, in de hoop haar zusje tegen het lijf te lopen. Ze had Muta al een tijdje niet meer gezien en vroeg zich toch wel af hoe het met haar ging. O had de hele toren al doorgespit, op de bovenste verdieping na, waar ze nu dus maar heen ging. Daar vond ze enkel een blonde kater die uit een raampje zat te staren, hij leek tegen zichzelf te praten. O stapte geruisloos op hem af. "Gaat alles goed?" vroeg ze. Ze kende de hele kater eigenlijk niet - ze was hier nou eenmaal zelden - en toch maakte ze zich zorgen om hem.

Even kreeg ze de schrik van haar leven. Misschien had ze niet zo stilletjes moeten zijn; de kater boog gevaarlijk ver naar voren en even dacht ze dat hij ging vallen. Hij draaide zich echter om, keek haar met grote ogen aan en O keek met evengrote kijkers terug. Hij ging springen. "Wat..? Nee!" miauwde ze, doodsbang. Met haar tanden beet ze in de pluizige staart van de kater en trok zo hard als ze kon. Hij mocht niet doodgaan, niet onder haar hoede. Het was echter niet zo dat ze extreem veel fysieke kracht had, dus het trekken had vrij weinig zin.

O keek op, met de lange haren van Satsui's staart nog in haar bek. Hij zei dat hij wel moest, iemand zei dat hij het moest doen. O liet los en keek hem vragend aan. "Wie zegt dat?" zei ze, met een brede frons op haar gezicht. Wie zei nou tegen iemand anders dat hij zichzelf van een toren moest gooien? Waren er zulke zieke katten in de Elite? De Bloodclan wist haar altijd weer te verassen, op een negatieve manier.

O vervormde haar ogen tot spleetjes. Voor het eerst in haar leven had ze het gevoel dat iemand verder van de wereld was dan zij. Hij zag dingen die anderen niet zagen? Zoiets leek haar behoorlijk apart. Was hij gek? Ziek, misschien? In de Elite leek het haast standaard te zijn dat katten niet helemaal honderd procent waren. De één had gigantische woede-uitbarstingen, de ander hoorde stemmen en verderop was iemand weer gewoon een gigantisch, manipulatief kreng. Met dat laatste doelde ze toch wel op Zira. O fronste naar hem, maar ergens was ze wel weer nieuwsgierig. "Hoe zien ze eruit?" vroeg de poes. Ze moest overal een beeld bij hebben, haar wereld rustte nou eenmaal op het zintuiglijke aspect.

De kater stapte weg van het raam, tot grote opluchting van O zelf. Alleen was ze nu wel behoorlijk geïnteresseerd in die 'vrienden' van deze kater. Al was het wel vrij apart dat hij ze had bestempeld als vrienden, ze gedroegen zich namelijk niet zo. Al zou O het ook niet echt weten, ze had nooit echt een vriend gehad. Op Yu na, maar die zag ze eigenlijk amper. De blonde kater zei dat zijn vrienden eruit zagen als tweebeners. Zwevende tweebeners zonder neuzen, ogen oren, monden et cetera. O trok verbaasd met haar oren, zoiets had ze nog nooit gehoord. Ze keek het kamertje door, terwijl ze ergens verwachtte dat ze ze ook zou zien. "Zie je ze altijd? Hoeveel zijn het er?" Misschien was het niet bepaald netjes om zulke dingen te vragen, maar ze was gewoon zo nieuwsgierig.

Ergens was ze allang blij dat de blonde kater niet langer half over de richel hing die uiteindelijk tot zijn dood geleid zou kunnen hebben. Nu leek hij zelfs een soort van... vrolijk? Behoorlijk apart vergeleken met de staat waarin ze hem gevonden had. Al maakte het eigenlijk niet uit, ze was gewoon tevreden dat hij nu zowaar een vrolijke expressie op zijn gezicht had. De kater gaf aan die entiteiten altijd te kunnen zien en dat er zoveel waren dat ze niet te tellen vielen. O ging zitten terwijl haar kop licht naar Satsui gebogen was. Het was wel duidelijk dat ze deze kater interessant vond. "Wow," fluisterde ze geïntrigeerd. "Zijn ze wel aardig tegen je?" was haar volgende vraag. Ze had het gevoel van niet, en dat was wel stom. Wat had Satsui die rare geesten misdaan? Als het al geesten waren. O was gewoon stomverbaasd en het was duidelijk van haar gezicht af te lezen.

De kater vertelde dat de 'entiteiten' die hem altijd omringden aardiger waren dan de katten in de Elite. Iets dat ze prima kon geloven, zelf kon ze ook absoluut niet opschieten met het standaard model Bloodclankat. Maar misschien lag dat ook alweer van haar. Ze fronste even bedenkelijk, voor zover ze wist, was Satsui niet in de Elite geboren. Waarom was hij hier? Dat was een vraag die ze vaak aan Bloodclanners wilde stellen, ze had namelijk geen enkel begrip voor katten die zich vrijwillig bij de Elite aansloten. "Als je de katten hier niet mag, waarom ben je dan bij de Elite gekomen?" vroeg ze toen maar, ergens bang dat hij boos zou worden om de vraag. Misschien had hij wel gewoon een fout gemaakt. Want bij de Elite was het erin en er niet meer uit. Het was een keuze die je voor je leven tekende en O zelf wilde niets liever dan gewoon vertrekken.

O keek even verbaasd op bij zijn antwoord. Blijkbaar was Satsui hierheen gebracht als kitten. Hij had dus ook niet echt een keuze gehad wat betrof zijn lidmaatschap bij de Elite. Misschien was hij wel anders dan de anderen, nu ja, dat was hij sowieso wel. Hij zag dingen die niemand anders zag, maar misschien was hij ook niet zo slécht als de anderen. Misschien bedoelde hij de dingen wel goed, misschien was hij toch iet meer zoals zij dan de rest. En dat was waar ze zo erg op hoopte, iemand die haar kon begrijpen. Iemand die wat meer was zoals zij, zodat ze zich ook eens een keer normaal kon voelen. De poes staarde de kater aan met grote, bewonderende ogen. "Weet je door wie? Wie in de Elite heeft er op je gepast?" miauwde ze. Misschien was hij nog niet zo verbitterd als de rest van deze godvergeten Clan.

Blijkbaar had hij geen idee wie hem hier hadden achtergelaten. O probeerde zich in zijn positie te verplaatsen, zou ze niet dolgraag willen weten wie haar ouders waren? Natuurlijk was het wel een vreselijk idee dat ze je hadden achtergelaten, maar toch, nieuwsgierigheid was iets sterks. Aan de andere kant, misschien was ze zelf een stuk blijer geweest als ze haar eigen ouders ook nooit had gekend. Een kattin genaamd Alicia had Satsui verzorgd als kitten, maar nu was er niet veel meer over van die moederlijke band, althans, zo leek het. O keek hem even medelevend aan. "Zou je willen weten wie je ouders zijn..?" vroeg ze toen. Niet dat ze het hele mysterie op zou kunnen lossen, maar ze zou altijd een oogje in het zeil kunnen houden. Misschien waren ze zelfs wel siblings! Het was vrij bekend dat Jinx hier en daar wat rondzwierf en er vervolgens wat nestjes deed opduiken. Maar dat zou wel een hele grote plottwist zijn.

lol nice save bruh

Ergens vroeg O zich af of hij haar nu niet vervelend begon te vinden. Ze vroeg hem behoorlijk veel, terwijl de kater in essentie eigenlijk niets over haar wist. Maar wellicht wilde hij ook wel niets over haar weten, zo interessant was ze toch niet. Satsui zag echter dingen die er niet echt waren, of die er wél waren en die anderen gewoon niet konden zien, hoe bijzonder was dat? Ergens vroeg ze zich af of hij haar naam wel wist. De kans was vast klein, hij leek vast te zitten in zijn eigen wereldje, waar O geen deel van uit maakte. En dat was oké. Ze luisterde aandachtig naar zijn verhaal en ergens wilde hem helpen, al wist ze niet hoe. "Misschien zijn ze ook wel je ouders... Als zij er wel zijn, en je echte ouders niet. Als ze voor je zorgen, is het goed, toch? bedacht de kattin zich. Ze wist het eigenlijk ook niet. Ze was niet bepaald blij met haar eigen ouders. Ergens wilde zij ook onzichtbare entiteiten die haar het leven door hielpen.