Finding a way

Sootpaw was het kamp uitgegaan om wat te gaan jagen en tegelijkertijd te verkennen. Hij kende het territorium van Thunderclan nu al wel goed genoeg en wilde eigenlijk wel verder gaan verkennen, maar hij wist dat hij dat niet te vaak moest doen. Zijn uitstapje met Whifflepaw was uiteindelijk ook niet zo'n goed idee geweest, maar het was niet alsof hij het daar met iemand over zou hebben. Nu dat hij in ieder geval al een muisje had gevangen en hij aan was gekomen bij de Owltree liet hij zijn blik over de boom gaan. Hij had nog steeds niet echt leren klimmen, maar ergens jeukten zijn poten wel om het een keer uit te gaan proberen. Hij had al wel van anderen gehoord hoe hij het een beetje zou moeten doen, maar hij had werkelijk waar geen idee of het hem zou lukken. Dat was dan ook de reden dat hij voor nu stilstond, terwijl hij de boom bekeek, hopende een idee te krijgen van hoe erin te klimmen.

[Eerste post ,Dawnpaw]

Met prooi tussen haar tanden trippelde ze terug naar het kamp. Ze was er dicht bij Fourtrees op uit gestuurd om te gaan jagen. Ze besloot om een omweg te maken via de Owltree, aangezien daar altijd wel prooi te vinden was. Hoe meer prooi ze had, hoe trotser haar mentor op haar zou zijn. Daar had ze het wel voor over. Met de - alle geuren verbergende - prooi in haar bek trippelde ze in de richting van de grote boom die er al kattenlevens lang stond. Ze vroeg zich af wanneer de boom zou ophouden met bestaan. Elke boom in het bos viel wel een keer om. Terwijl ze daar over nadacht naderde ze het tree al. Ze had deze weg nu al zo vaak gelopen dat ze hem inmiddels wel kon dromen. Plots viel haar een grijs lijf op dat naast de stam stond. Ze versnelde haar pas en liet de prooi voor haar poten op de grond vallen. ''Hé, jou ken ik.'' Ze had de grijze kater vaker gezien, maar nooit echt lang met hem gepraat. ''Wat doe je hier? Ik zie dat je niet aan het jagen bent.''

Edit: Ik heb het veranderd. Ik was verward aangezien je heel vaak ziet dat leerlingen van dezelfde clan elkaar net pas leren kennen.

Bij een stem draaide Sootpaw zijn kop naar de poes die hij niet had horen aankomen, doordat hij te gefocust was geweest op de boom. Hij herkende haar als Dawnpaw en als hij het goed had was ze een aantal moons ouder dan hij was. Misschien dat zij al wel wist hoe ze moest klimmen. "Nee dat klopt," Begon hij dan ook. "Ik wil graag leren klimmen, maar weet niet waar te beginnen en dus was ik daarom naar de boom aan het staren." Dat was wel een duidelijk genoege verklaring waarschijnlijk. Nu was het alleen nog een punt of Dawnpaw zou weten hoe te klimmen en als ze wist hoe of ze bereid was om het hem hier nu te leren. "Kun jij al klimmen?" Vroeg hij dan ook, hopende dat ze het al wel kon en hem het zou willen leren.

Dawnpaw grinnikte toen hij haar om hulp vroeg. Ze herinnerde zich nog goed hoe ze bij haar eerste klimles de boom uit gelazerd was. Moest zijn mentor het hem niet leren? Ze besloot om haar mond te houden en het hem proberen te leren. Ze was zeker niet de beste mentor die je zou kunnen krijgen. Daar was ze veel te druk voor. ''Ik kan al klimmen, ja.'' Mauwde ze terwijl ze haar rug iets rechtte. ''Ik wil het je best leren hoor, maar ik kan soms nogal klunzig zijn'' mauwde ze en toen begon ze te lachen. ''Ik laat wel eerst zien hoe ik het doe.'' Ze nam een korte aanloop en stormde toen op de boom af. Niet al te behendig schoot ze de boom in, terwijl ze zichzelf krachtig op een tak zo'n twee vossenlengtes hoog hees. ''Het is niet zo heel moeilijk. Het is net als jagen. Als je het eenmaal kan dat verleer je het nooit helemaal.'' Ze hoopte hem iets bij te kunnen brengen. ''Je moet zo snel mogelijk op de boom afrennen en er dan tegenaan rennen. Zodra je je vaart verliest dan ga je snel naar de dichtstbijzijnde tak toe. Net zoals ik deed'' Zo. Dat was de basis. Althans, mocht ze haar mentor geloven.

Sootpaw was al blij genoeg om te horen dat de andere apprentice wist hoe te klimmen. Dan zou hij in ieder geval al een voorbeeld hebben als Dawnpaw bereid was om het voor te doen. Haar uitleg was echter nog niet iets dat hij helemaal zag zitten. Hij zag zichzelf namelijk nog niet helemaal op de eerste tak komen, maar hij was niet van plan om het hier op te geven. Hij zou het op zijn minst gaan proberen. Hij knikte dan ook kort voor hij de boom eens goed bekeek. Misschien als hij zich eerst vastgreep aan de stam, zou hij zich daarna op de tak kunnen hijsen. Hij hoopte dan ook dat dat zou gaan lukken. Na kort diep adem gehaald te hebben zette hij zich af tegen de grond en begon hij richting de boom te rennen, waarna hij zich vlak voor de boom de lucht in lanceerde, zijn poten uitgestrekt met uitgeklapte nagels om te proberen er grip mee te krijgen. Hij voelde hoe zijn poten tegen de stam aankwamen en hij probeerde zijn nagels erin te slaan, maar hij merkte dat hij niet genoeg grip had, waardoor hij weer naar beneden gleed en al snel weer op de grond stond. Zijn pootkussentjes deden lichtelijk pijn, maar dat zou hem niet stoppen. "Lijkt erop dat de eerste poging niet lukte." Zei hij dan ook, terwijl hij zijn blik van Dawnpaw weer naar de stam liet gaan.

De kater volgde haar advies en deed wat zij ook had gedaan om de boom in te komen. Jammer genoeg slaagde hij er niet in. Even grinnikte Dawnpaw, aangezien het er best wel klunzig uit zag. "Lijkt erop dat de eerste poging niet lukte." Mauwde hij. Dawnpaw zette zich af en sprong tegen de stam op, om zich vervolgens geleidelijk naar beneden te laten zakken. Even later stond ze weer voor de andere apprentice. ''Kop op. Het lukt je vast wel. Je doet het al beter dan ik de eerste keer.'' Mauwde ze vriendelijk. Ze wist zeker dat hij het snel zou leren. ''Kijk. Ik doe het nog een keer voor.'' De poes nam weer een aanloop en herhaalde wat ze eerder ook had gedaan. ''Probeer het nog eens. Misschien dat het dan wel beter lukt!''

Sootpaw wilde het vrijwel meteen nog een keer proberen, gezien hij graag in staat zou zijn om in een boom te klimmen, maar toen Dawnpaw voorstelde om het nog een keer voor te doen wachtte hij geduldig af. Deze keer hield hij haar bewegingen goed in de gaten en ook hoe ze van de stam naar de tak ging. Hij had al gedacht dat hij het beter zou moeten timen en dat zou hij dan ook deze keer proberen. Hij nam nogmaals een aanloop en zodra hij dacht dat hij op een goede positie was sprong hij omhoog met uitgeklapte nagels om deze in de stam van de boom te planten. Voor een moment was hij bang dat hij niet ver genoeg had gesprongen, maar zodra hij de stam voelde, voelde hij zich toch zekerder. Hij plantte zijn nagels erin en hees zichzelf een stukje omhoog. Dit deed hij nogmaals tot hij bij de tak aan was gekomen, waar hij zijn nagels erin sloeg en zichzelf omhoog hees. Lichtjes hijgend keek hij met een brede grijns naar de andere apprentice. Hij was nog niet hoog in de boom, maar hij had het in ieder geval tot de eerste tak gemaakt. "Lijkt erop dat het in ieder geval nu gelukt is." Het wilde niet zeggen dat het hem de volgende keer wel zou lukken, maar voor nu was hij al blij genoeg om op de eerste tak te zitten.

Dawnpaw keek hoopvol toe hoe de kater het nog een keer probeerde. Hij volgde netjes haar bewegingen. Niet feilloos natuurlijk, maar hij deed het al beter dan zij aan het begin. Ze heeft er hele middagen op geoefend. Toen hij zichzelf met succes naast haar hees glimlachte ze vriendelijk naar hem. Dat deed hij gewoon even! ''Je leert snel!'' Mauwde ze enthousiast. Ze was op geen enkele manier jaloers. Ze had immers iemand wat geleerd. ''Nu het je één keer is gelukt zal het je vast nog veel vaker lukken. Ik weet het zeker.'' Sprak ze hem hoopvol toe. Ze had het gevoel dat ze elkaar wel zouden mogen.

Dat was ook iets waar hij op hoopte. Als het hem namelijk niet nog een keer zou lukken, dan zou hij deze keer verder naar beneden vallen en misschien zelfs wat pijn doen of breken of wat dan ook. Dat was echter niet iets waar hij aan wilde denken en dus focuste hij zich op de volgende tak die weer een stukje hoger was. Het leek erop dat het hun gewicht aan zou moeten kunnen, dus het zou veilig zijn om daar naartoe te gaan. "Zullen we hoger gaan?" Vroeg hij dan ook, lichtelijk enthousiast. Hij wilde toch wel proberen om zo hoog mogelijk te komen en dan te kijken wat voor een uitzicht hij zou hebben.

''Is goed, maar niet té hoog. Dat is echt te gevaarlijk.'' Mauwde ze moederlijk. Ze zette zich met haar achterpoten af van de tak en sprong zo weer tegen de stam op. Zo klom ze weer tegen de boom op naar zo'n drie takken hoger. Haar onderbuik begon te tintelen. Ze was maar zelden zo hoog geklommen. Ze had dat dan ook nooit nodig gehad. ''Kom. Het is echt te gek hier!'' Mauwde ze bibberend. Oeps. Dat had ze zelf ook niet kunnen voorzien. Ze wierp een geruststellende blik naar beneden. Hopelijk durfde hij het aan.

Sootpaw wilde ergens wel uitproberen hoe hoog hij zou kunnen komen en wat het uitzicht daar zou zijn. Toch knikte hij toen Dawnpaw hem vertelde dat ze niet te hoog zouden gaan. Ergens was hij wel lichtelijk teleurgesteld, maar toch klom hij achter haar aan, al beter doorhebbend hoe hij zijn poten moest plaatsen en zichzelf omhoog moet trekken. Zodra hij dan ook naast haar op de tak zat liet hij zijn blik rondgaan over wat ze nu konden zien. Hij kon al best ver kijken, maar over andere bomen uitkijken lukte nog niet vanaf hier. Hij liet dan ook zijn blik omhoog gaan om de volgende takken te bekijken. "We kunnen hier al best ver kijken." Zei hij met een lichte enthousiaste toon, maar toch verlangde hij er wel naar om nog wat hoger te gaan, de vraag was echter of het veilig was om dat te doen.

"We kunnen hier al best ver kijken." Mauwde hij duidelijk niet zo angstig als zij. Was hij echt niet bang? Ze was onder de indruk. Dawnpaw knikte. "Zeker. Jammer dat alle bomen ervoor zitten." Nodigde ze hem nou uit om nog hoger te gaan? Oh StarClan, wat was ze een sukkel. Eigenlijk wou ze naar beneden. Ze was blijkbaar bang voor hoogtes. Goed. Klimmen kon ze, maar voor de rest wou ze er niet meer mee te maken hebben. "Maar dit is eigenlijk wel ver genoeg." Haar stem bibberde een beetje.

Ze is hier nog even Dawnpaw :')

Ergens wilde hij nog verder gaan, maar hij kreeg langzaam maar zeker door dat Dawnpaw het misschien niet zo had op hoogtes. Hij zou altijd zelf nog een keer hoger kunnen gaan als hij dat zou willen, maar dat hoefde niet op het moment. "Dat is inderdaad jammer." Gaf hij wel toe met de bomen, maar hij zei niks over hoger gaan. "Wil je weer naar beneden gaan?" Misschien was het beter om weer naar beneden te gaan als Dawnpaw niet zo gesteld was op hoogtes. Dat was natuurlijk wel als ze weer naar beneden durfde.