Walking 'round in circles.

Vanmorgen had het zo'n ongelofelijk goed idee geleken om even een kijkje te nemen in de TwolegPlace. Daar dacht de tuxedo op het moment wel anders over. Ze was na uren verdwaald rondlopen nog steeds niet gewend geraakt aan de eeuwige stank van Twolegs en monsters. Boven dat begonnen haar pootkussentjes steeds meer pijn te doen. Waarom waren Twolegs zo achterlijk om overal steen neer te leggen? Geïrriteerd spuugde ze op de grond. Zolang niemand haar maar zag of aansprak was het best. Uiteindelijk liep ze wel een keer deze hel uit. Juist wanneer ze dacht de bekende geur van bos te ruiken en haar ogen enthousiast opensprongen, zag ze dat dit slechts een klein stukje struiken en bomen waren. Een enkeling Twolegs liep daar met een hond. Wat was dit voor plek? Vermoeid sjokte ze verder. Ze was zich niet bewust van de aanwezigheid van een soortgenoot.

-First Jinx

Hij wilde hier gewoon weg. Al vaker was hij ziek geworden van deze straten, was hij klaar geweest met ieder bekend gebouw dat hier stond; maar deze keer was alles erger. Hij wilde hier weg, voor een lange tijd even alleen zijn met zijn gedachtes. Misschien dat hij dan uiteindelijk weer zou kunnen slapen, want dat had hij voor zijn gevoel al eeuwen niet gedaan. Het verklaarde zijn bloeddoorlopen ogen en zijn vreselijke humeur terwijl hij door de straten sjokte. Wat geërgerd keek hij dan ook op toen er een zwart-witte poes in zijn blikveld kwam. Ze was niet in Elite territorium, maar wel dichtbij. Dus sprong hij via een vuilnisbak op een hekje en wist zich zo een weg naar haar toe te banen. "Wat moet dat hier," bromde hij met zijn lage, raspende stem.

Haar kop schoot verrast omhoog toen er van boven haar een stem klonk, gevolgd door de walm van BloodClan. Draco!! Dacht ze als eerste. Maar het was al snel duidelijk dat de valse hoop echt door begon te slaan. Ze schudde haar kop overdreven hard. Gewoon om hem uit haar hoofd te krijgen. Werkte dat? Nee. Natuurlijk niet. Maar ze moest op zijn minst nú alert blijven. Haar ogen gleden over de vreemde kater heen. Hij was behalve pikzwart ook nog eens een robuuste verschijning. Erg typerend voor iemand waar ze bang voor mocht zijn. Hij zou haar nooit overheersen zonder dat ze terugvocht. Zoiets was een teken van zwakte. Maar toch.. Ze zou niet nog een keer de fout maken om zomaar een goedgetrainde kat aan te vallen. Het litteken op haar schouder stemde hiermee in door te beginnen kriebelen. "Voor als je het wilt weten. Ik ben verdwaald." Haar stem klonk schor, waardoor het nonchalante er behoorlijk lullig bij klonk. Zucht.

De rogue leek wat geschrokken te zijn van zijn verschijning. Niet al te gek, hij zag er nog erger en indrukwekkender uit dan normaal met de enorme wallen onder zijn ogen en de dodelijke blik in zijn ogen. "Voor als je het wilt weten. Ik ben verdwaald."klonk ze schor. Jinx maakte duidelijk een gepijnigd geluid. Waarom hem? "Dan ben je de zoveelste die mijn vermoede bevestigd," hij keek haar koud aan "namelijk dat rogues een bijzonder kleine herseninhoud hebben," Goh, wat was hij toch weer heerlijk vriendelijk vandaag. "For real, je weet dat hier een groep moordlustige katten zijn die je met liefde aan stukken willen scheuren, maar toch denk je van 'haha, lijkt me echt enige om hier een wandelingetje te maken!' Gewoon zielig man."Met een grom sprong hij van het hekje af en kwam zo niet al te soepel voor haar neer op de koude grond, maar het was duidelijk dat hij niet uit was op een gevecht. Hij was dan wel een enorme Fox-hearted, hij was geen agressief leeghoofd. "Volg me, ik leid je weg. Dan komen we beide niet in de problemen."

Bij de volgende woorden had ze besloten dat ze hem haatte: "Dan ben je de zoveelste die mijn vermoede bevestigd. Namelijk dat rogues een bijzonder kleine herseninhoud hebben." Een laag grommend geluid ontsnapte uit haar keel. Hij kon maar beter heel gauw stoppen met praten. Ja, ze was nogal gevoelig voor dit soort oppervlakkige woorden, manieren om iemand te laten verdrinken in schaamte en ongemakkelijkheid. "For real, je weet dat hier een groep moordlustige katten zijn die je met liefde aan stukken willen scheuren, maar toch denk je van 'haha, lijkt me echt enige om hier een wandelingetje te maken!' Gewoon zielig man." Wat jammer dat dat nou juist was waarom ze hier naartoe was gekomen. Niet dat hij ook maar enig recht had op het aanhoren van haar liefdesleven. De zwarte verschijning sprong van het hek af, wat haar verrassend veel rillingen gaf. Gatver. Ze was bang voor hem. Toch leek hij niet met haar te willen vechten. Interessant. "Volg me, ik leid je weg. Dan komen we beide niet in de problemen." Mauwde hij. Ze vroeg zich af of dat een bevel of een voorstel was. Uitgaand van het tweede bleef ze waar ze was. Waarom zou ze naar hem luisteren? "Oh, mij lijkt het eigenlijk wel gezellig om nog even te blijven." Een geforceerde grijns verscheen op haar gezicht. Hij zou dit niet winnen.