To found the lost [Stinson]

Waarom ze hier was wist ze niet meer zo goed. Wat ze wel wist was dat ze een hekel had aan het harde steen dat overal lag, de stank die de monsters uitstootten en het zielige gebrek aan planten hier. Hoe konden Kittypets zo leven? Vol afkeer spuugde de poes op de grond. Ze had altijd al gewalgd van Kittypets, ondanks dat haar moeder er een was. Waarom zou je als kat bij een Twoleg leven? Je liet je dan gewoon ontdoen van je vrijheid. Er was niks muisdommer en zwakker dan dat. Ugh. En ze was nog verdwaald ook. Geïrriteerd sjokte ze verder. Haar pootkussentjes begonnen al behoorlijk pijn te doen. Plots dreef ze bekende geur van BloodClan haar neus binnen. Ze verstijfde. Beelden van Shark, Draco en nog vele anderen vlogen langs haar ogen voorbij en ze huiverde. Wat stond haar vandaag weer te wachten?

Stinson had zin in een wandeling, dus besloot even om het bloodclan gebied te verlaten en door het oerlelijke maar toch op een of andere manier aantrekkelijke stuk grond. Al moest hij bijna kotsen van de lucht van de Twolegs, liep hij vrolijk door en zat tijdens de wandeling na te denken. "Hoe zou het leven zijn als een andere kat? Hoe zou het wezen als ik bijvoorbeeld een kittypet was? En toen ik mijn familie verliet, wat zou er met hun gebeurd zijn?" zoveel vragen, en opeens hoorde hij iets heel vaags in zijn buurt. het leek op een soort geloop, en opeens stopte het, dus besloot hij maar te gaan kijken wat het was. en in de verte zag hij een zwart-wit gekleurd dier. zou het een andere kat kunnen zijn ofzo?

Zoals te verwachten verscheen er om de hoek een BloodClanner. Een hele opmerkelijke. Op zijn pikzwarte vacht was niets aan te merken, noch zijn houding. Wat ze wel opmerkelijk vond was het feit dat hij één rood oog had. "What the.." Sprak ze perongeluk hardop uit. Ze was al prepared voor het geval hij haar aan zou vallen. Hij was immer een BloodClanner. Tot nu toe had vrijwel elke kat van die clan het niet zo op haar. En helemaal terecht natuurlijk. Want for Starclan's sake. Wat deed een Rogue hier nou? Toch voelde Amare een soort verbintenis met de kater tegenover haar. Alsof dit niet de eerste keer was dat ze elkaar op het lijf liepen.. "Middag." Mauwde ze droogjes terwijl ze ging zitten. Hierbij legde ze haar staart sierlijk op haar voorpoten. "Ik vraag me af hoe een kat op een plek als deze wilt leven. Jij als Elite-kat kan natuurlijk volledig instemmen met deze mening." Een grijns verscheen op haar gezicht. God, wat was irritant zijn toch heerlijk. Hoe zou hij reageren op haar brutale opening van een misschien-gesprek? Ondanks haar vermaak bleef het gevoel van herkenning maar in haar hart branden. Plots kwam ze tot het besef dat Amberhunt haar ook dat gevoel had gegeven.

Stinson besloot maar ernaar toe te lopen om te kijken wat het was, want hij was nieuwschierig wat het hier deed aangezien hij zoiets zelden zag ik dit afschuwelijk stinkende plekje. Naarmate hij dichterbij kwam hoorde ik al dat het duidelijk een kat was aangezien het bewoog en naar me zat te staren. Het eerste wat hij uit haar mond hoorde was "What the...". Toen hij eindelijk bij haar stond voelde hij een herringering opkomen... alsof zij een bekende is. "middag" Hoorde hij de zwart-witte kat zeggen terwijl ze gaat zitten."hallo" Zei Stinson vriendelijk terug.
"Ik vraag me af hoe een kat op een plek als deze wilt leven. Jij als Elite-kat kan natuurlijk volledig instemmen met deze mening." werd er daarna door de kat gezegd. Stinson lachte en antwoorde ik begrijp je volkomen hoor, die Twolegs laten hier een gassen vrij joh, soms ga ik bijna over mijn nek. Maarja, eenmaal je er even woont gaat de lucht wel wennen en ga je nog genieten van de omgeving hier. De kat leek hem op een of andere manier aardig maar met een behoorlijk ego. Wat doet een kat zoals jij hier eigenlijk in zo'n meurende plek? Vroeg Stinson aan de zwart-witte kat.

Ze gunde hem een kort lachje om de manier waarop hij praatte. Alsof hij de enige BloodClanner met humor was. "Well, you know.. Uit verveling maar gewoon wat doen omdat niets doen je zo'n nutteloos gevoel geeft." Antwoordde ze nonchalant. Alles wat ze deed had eigenlijk wel dat als reden. Best zielig eigenlijk. Plots schoot er een bekend beeld door haar hoofd. Ze herkende een paar vage schimmen van een drietal katten, die allemaal dezelfde de geur van moedermelk en Twolegs bij zich droegen. Waarom dacht ze hier opeens aan? Natuurlijk, ze herkende de kater. Maar het was niet ongebruikelijk voor haar om BloodClanners tegen te komen. "Misschieb klinkt het wat apart, maar hebben wij elkaar niet eerder ontmoet?"

Stinson kreeg als antwoord op zijn vraag "Well, you know.. Uit verveling maar gewoon wat doen omdat niets doen je zo'n nutteloos gevoel geeft.". Wat hij opzich wel logisch vond. "Daar geef ik je absoluut gelijk in, aangezien als je niks doet toch gaat vervelen, behalve voor een luie kittypet.". hij vond kittypets maar luie rotbeesten die niks zelf konden doen en nog irritanter waren dan de gassen die de Twolegs vrijlieten. nog steeds voelde hij een soort band met de zwart-witte kat. opeens vroeg de kat aan Stinson "Misschien klinkt het wat apart, maar hebben wij elkaar niet eerder ontmoet?". Stinson dacht grondig na en antwoorde Ik heb het gevoel van wel, alsof we elkaar al kennen van kleins af aan. Stinson vond het maar vreemd dat hij een band voelde met een kat die hij nooit had gezien.

Hij had blijkbaar hetzelfde gevoel over hun onzichtbare band als zij. Het was alsof alle touwtjes die voorheen zo strak stonden, nu tevreden slap hingen. Alsof hun ontmoeting een deur voor haar opende. Alsof.."Stinson? Ze kon zich nog vaag zijn naam herinneren. Was dit hem echt? Haar broertje die zij en haar vader achter lieten?

stinson dacht'Volgens mij heeft zij ook dat gevoel, dan moet er toch wel iets zijn' en toen gebeurde het. De zwart-witte kat zei opeens zomaar zijn naam "Stinson?". Stinson stond even stil en schrok zich diep van binnen kapot. "j- j- je kent mijn naam?". Stinson stond diep stil en dacht heel hard na. Opeens kwam er iets naar boven: een herinering van toen hij nog een kitten was... en hij hoorde vage namen... "a- Amare? Is dat jouw naam? Het komt mij zo bekend voor, alsof je vroeger weggelopen was. net zo'n stem als jou maar dan wat jonger"

Een lichte verbazing rees in haar op. Maar ze had wel raarder meegemaakt. Haar halve familie leerde ze OPEENS kennen. Dat ze haar bloedeigen broer zou ontmoeten had ze alleen niet verwacht. En daarmee bedoelde ze dan ook haar enige echte volle broer. "Jep. It's me." Kwam er ongeïnteresseerder uit dan ze had gehoopt. Het feit dat haar broer nu tegenover haar stond riep zo zijn vragen bij haar op. Bijvoorbeeld waarom hij een BloodClanner was. Of waarom ze elkaar nooit eerder hadden gemeet. En zo nog veel meer. Ze besloot om de vragen even te laten voot wat ze waren en af te wachten op wat hij haar te vertellen had.

Stinson glimlachte nadat hij hoorde dat het echt Amare was. Hij had niet verwacht dat hij op een dag als deze op deze plek zijn volle zus zou ontmoeten. Hij had al verwacht dat ze dood was ofzo, en dat zijn vader ook al dood was. er kwamen zoveel vragen in hem op. "dat is lang gelleden dat ik jou zag dan. Volgens mij was je met papa weggelopen ofzo?" Reageerde hij op een beetje een beschuldigende manier. Het was een beetje onaardig had hij het gevoel. "maar als je vragen hebt, stel ze nu maar als je wilt, ik zal ook vragen stellen dan. ik bedoel: we hebben alle tijd hier" Zei Stinson tegen Amare.

Pff. Alsof een kit van 2 Moons de keuze had of ze wel of niet meeging als een ouder dat vroeg. Wist zij veel dat ze alleen nooit meer terug zouden komen. Ondanks haar irritatie besloot ze zich in te houden. Ze had geen zin in ruzie met haar broer. Niet nu. En oh, ze had een ton aan vragen. En hij waarschijnlijk ook. En ze wou de hare maar al te graag beantwoord krijgen. "Als eerste.." begon ze. "Wat doe je bij de Elite? En wat is er met mam gebeurd nadat we weggingen?" Ze voelde zich een klein beetje schuldig over het verlaten van haar bloedeigen moeder. Een klein beetje omdat ze een Kittypet was.

De eerste vraag die Stinson kreeg van Amare was "Wat doe je bij de Elite? En wat is er met mam gebeurd nadat we weggingen?". Stinson dacht na en antwoorde op die vraag "Ik ben bij de elite gegaan omdat ik kittypets rotbeesten vond omdat ze niks doen en dan maar gaan rondlopen en gaan knuffelen met twolegs ofzo. Daar had Ik dus helemaal geen zin in. en ik weet niet wat er met mam gebeurd is nadat ik haar ook verliet. ik heb haar nooit meer gesproken. Stinson keek eens goed naar amare en zag een grote, lelijke wond op haar schouder. hij wees enaar en vroeg Wat is daarmee gebeurd eigenlijk?

Amare schrok van hoe haar broer tegelijk zoveel op haar als op een BloodClanner leek. Nog meer schrok ze van hoe BloodClan ze zelf eigenlijk wel niet was. Kort na zijn verhaal over hoe hij geen Kittypet wou zijn vroeg hij naar haar wond. "Ehm.." Dit was awkward. Hoe zou ze vertellen dat zijn commander haar had aangevallen? Ze schraapte haar keel. "Je kent Shark neem ik aan.." Hopelijk zou ze geen commotie veroorzaken. Maar haar bloedeigen broer zou toch wel begrijpen dat hij het niet al te serieus moest nemen? "Hij verspilde een tijdje geleden prooi. En toen viel ik hem uit woede aan.. En ja.. Ik zal je de details besparen, maar het komt er dus op neer dat hij me dit litteken heeft bezorgd."

Stinson stond verbaasd te luisteren naar het korte verhaaltje dat Amare had verteld. Hij was geschokt dat shark zoiets aan kon richten. Hij kreeg rillingen over zijn rug en zei "dan moet shark je wel heel veel pijn aangericht, ik bedoel: het is niet echt fijn om met zo'n grote wond te lopen.". Stinson was wel blij dat ze nog leefde, want ja... het blijft zijn zus. Hij realiseert dat zijn eigen clan zijn eigen zus bijna had vermoord voordat hij er zelf inzat. Maar hij liet het koud en liet het ook maar links liggen omdat hij geen zin had in ruzie met Shark. Stinson vroeg "wat is er eigenlijk met pap gebeurd toen jullie weggingen? en zijn er nog meer mensen die ik niet ken?"

Ze ergerde zich aan hoe hij haar als zijn zus behandelde. Oké. Biologisch gezien was ze dat inderdaad. Maar ze was het gewoon niet. Hij voelde aan als een van de vele zwakzinnige BloodClanners. Maar dan een aardige. Nog erger. Zijn bek ging weer open voor de volgende stroom aan woorden. Na het aanhoren van deze probeerde ze een zo kort mogelijk antwoord te bedenken. Vervolgens mauwde ze: "Pa en ik hebben het grootste deel van de tijd gewoon als Rogue geleefd. Maar toen. Ongeveer.. 15 Moons geleden ofzo? Toen werden we aangevallen door een stel clankatten." Het woord "clankatten" verliet haar mond alsof het een doodsbes was die ze er voor een weddenschap zo lang mogelijk in moest houden. "Ik dacht dat hij dood was en was bang." "En zwak." Fluisterde een stemmetje in haar hoofd. Flikker op. "Ik ben dus weggegaan. Daar heeft een poes die Faithfur heet hem gevonden. Ze kregen twee kittens. Happy end." Het laatste kwam er nogal droogjes uit. Voor het geval hij de nieuwe informatie niet aan kon zei ze er kort nog achteraan: "Amberhunt en Biker."

Stinson voelde zich boos. Hij voelde zich verraden. Eerst verliet zijn vader hem samen met zijn zus die hij na 20 moons weer ziet. en dan blijkt het ook nog dat hij vreemd is gegaan met een Clankat. "verrader dat hij is" fluisterde hij heel zachtjes. hij deed nog aardig vanbuiten maar hij kookte echt vanbinnen van woede. Dat kon je ook wel zien aan zijn rode oog omdat die pupil daar groter en kleiner werd. Daarnaast zag je zijn ooglid daar dan ook trillen. Hij zette een aardig stemmetje op en zei een beetje uit zijn neus geblazen ook "Oh, dus ik heb nu ook nog 2 halfbroertjes.". Niet echt dat het geloofwaardig klonk maarja. "heb je trouwens nog andere vragen aan mij? Of ben je voor nu wel genoeg verzadigd met informatie over mij?" Vroeg stinson nu wel aardig aan Amare.

Haar broer was een heel vreemde verschijning. Dat was dan waarschijnlijk ook het enige wat ze gemeen hadden. Als ze bij hem niet hetzelfde gevoel had al bij Amber, dan zou ze hem gewoon genegeerd hebben. Of erger. Het kwam er op neer dat hij gewoon aardig gestoord was. Zijn ooglid trilde niet voor niets op een nogal spastische manier. Ze vroeg zich af of hij het doorhad. "Heb je trouwens nog andere vragen aan mij? Of ben je voor nu wel genoeg verzadigd met informatie over mij?" Vroeg hij verwarrend aardig. Wat was hij? Nog meer psycho dan dat zij al was? Haar staart zwiepte geïrriteerd heen en weer. "Het zou fijn zijn als je me verteld wat er met jou is gebeurd."

Onderwerp: Re: To found the lost [Stinson]