border talk

De rivier kabbelde rustig heen en weer, deinend op het ritme dat de sterrenclan verkoos. Het riet boog zich over de rivier, het groene riet verloor langzaam aan zijn kleur, bladval vloeide al tussen groenblad: de natuur bereide zich voor op een strenge bladkaal. Longtail staarde verveeld naar het schommelde riet, geleid door de wind, hij was net gaan jagen;weeral. Deed de clan wel iets anders dan jagen? vroeg Longtail zich af... Longtail verlangde er naar om te zijn zoals de warriors in de verhalen die darkwing en mindweaver zoveel aan hem hadden vertelt toen hij een apprentice was. Heldhaftig, slim, sterk en klaar voor elk gevecht, strijdend met rouge's en dassen... Dat waren dromen verloren gegaan in de dagelijkse sleur van zijn leven, hij hield van zijn clan en respecteerde iedere clan genoot maar toch was dit niet het leven waar hij naar verlangt had als kitten, hij wou een spannende strijd leveren om zijn clan of iets dergelijks.. Longtail ging zitten en begon zich te wassen, langzaam en zorgvuldig, zacht snorrend terwijl de laatste groenblad-zon zijn pels streelde. Eigenlijk moest hij op zijn hoedde zijn, hier was teminste de rivierclan bordor. Nieuwsgierig staarde Longtail naar de wilgen naar de overkant, naar de brem struiken met hun zongele blaadjes en naar de dichte groene begroeiing hopend om een glimp op te vangen van een vijandige kat. Longtail wist goed dat hij dat niet mocht maar hij zocht geen ruzie ofzo nee dat zeker niet, gewoon een antwoord op zijn vragen naar de buiten wereld, of andere katten het eentonige gevoel ook ervaarden, hoe het daar was in een andere clan waar elke clankat met alle moeite van werd afgesloten en op zoek naar vriendschap die zijn leven spannender zou maken.

-snowrose & ...-->Rainpaw -

Snowrose haar gedachten dwaalden af en merkten niet op dat er een vijandige thunderclan cat op de riverclan oever zat. Toen Rainpaw vlak naast haar zat keek ze pas op naar haar. "Dit is de rivier die de riverclan van de thunderclan gescheiden houdt." Grijnst ze en gebaart nu met haar staart naar de sunning rocks. "Dat zijn de sunning rocks, ze zijn nu van de Thunderclan, maar ooit waren ze van de riverclan en we willen ze kostte wat het kost terug. Maar de thunderclan verdedigt ze met hun leven!" Ze snort. "Ik droom iedere nacht ervan dat ik daar lig, in de zon, die mijn pels verlicht en warm laat aanvoelen... Ooit zullen ze weer van ons zijn, en dan beloof ik je dat ik je meeneem!" Snowrose voelt vastberadenheid opborrelen, vijandschap ook en even kan ze de thunderclan katten zelfs ruiken. Ze snuift de vijandige geur diep in en beseft dat het niet zomaar een gedachte was.. Neen, het was echt! Snowrose rechte haar rug, zette zich schrap terwijl ze haar tanden en nagels ontblootte en was klaar voor de strijd. Ze tuurde om haar heen een snoof de lucht nog eens op. Daar op de oever van de thunderclan zijn kant van de rivier zat een thunderclan cat verscholen! Hoe lang zat die ons al te bespieden? "Rainpaw, blijf achter me!" Siste ze

ps: Sorry korte post!

- Rainpaw, Longtail en me xD -

-Longtail zit aan de thunderclankant hoor-



Een sierlijke rivierclan poes stapte uit de struiken, in haar cremekleurige vacht fonkelden enkele dauwdruppels, blikkerend in de warme zon. Ze was zich duidelijk niet bewust dat Longtail aan de overkant van de rivier zijn rug rechte en nieuwsgierig haar aan keek. Ze had een apprentice bij zich, haar pels wit als een pluisje van een paardenbloem. Instinctief ontblote hij zijn nagels maar al snel trok hij ze terug in, eindelijk iemand die kon antwoorden op zijn vragen, iemand die neutraal zijn gedachten kon bevestigen. Longtail besloot te wachten tot dat hij opgemerkt werd zodat hij niet vijandig zou overkomen. 'Dit is de rivier die de riverclan van de thunderclan gescheiden houdt' Hoorde Longtail de rivierclan poes zeggen, het andere katje knikte begrijpend, Longtail giste dat ze nog maar net apprentice was. 'Dat zijn de sunning rocks, ze zijn nu van de Thunderclan, maar ooit waren ze van de riverclan en we willen ze kostte wat het kost terug. Maar de thunderclan verdedigt ze met hun leven!' vervolgt ze, Longtails blik dwaalde begrijpend af naar de grootte gladde rotsen badend in het licht en de warmte van de zon. Dan Vertelde de kat iets dat longtail nekharen overeind doet rijzen hoe onschuldig ook: 'Ik droom iedere nacht ervan dat ik daar lig, in de zon, die mijn pels verlicht en warm laat aanvoelen... Ooit zullen ze weer van ons zijn, en dan beloof ik je dat ik je meeneem!' Longtail begreep dat het verlangen groot moest zijn maar toch brandde het vijandschap opnieuw in zijn keel al werd dat snel getemperd door zijn vele vragen en Ideeën. Plots verrechtte de rug van de poes, een vijandig gegrom klonk uit haar keel. 'Rainpaw blijf achter me' gromde ze. Longtail keek niet-begrijpend toe hoe de poes woedend naar de bosjes aan de oever staarde. Hij wist dat hij hiermee de krijgscode overtrad en zijn clan misschien verrade maar toch besloot hij het te doen: 'ik ben hier niet voor oorlog, of gevechten maar ik zoek... nja... antwoorden'

-die laatste zin is pure meligheid x'D -
-sorry dat het soms vet gedrukt is maar mijn laptop doet moeilijk >.< -

- Aangepast xD -

Snowrose staarde naar de overkant van de oever, ze ging voor Rainpaw staan zodat ze helemaal beschermd was. Bijna zou Snowrose tegen Rainpaw zeggen dat ze terug naar het kamp zou moeten gaan, maar dan zou het lijken alsof Snowrose de situatie niet onder controle had of dat de vijandige kat misschien zou denken dat Rainpaw helemaal niets kon. Snowrose siste naar de kater. "Ik ben hier niet voor oorlog, of gevechten maar ik zoek.. nja ... antwoorden." Zei de kater. Snowrose had niet verwacht dat hij zou antwooden en Snowrose was geschrokken waardoor ze zeker een halve meter omhoog sprong. Ze kwam weer behendig op haar poten neer, zonder uitslieren deze keer, en gromde. "Antwoorden?!" Siste ze en ze drijfde eens de spot met hem. "Waarop? Hoe diep de rivier is?" Ze snorde eens en ging nu helemaal aan de oever van haar kant staan. "Denk je echt dat ik zo dom ben om je de antwoorden te geven over hoe het in mijn clan eraan toe gaat? Als je denkt dat bespieden zo gemakkelijk is kan je evengoed gelijk in je clan blijven en niets doen hoor je me!" Snowrose haar nekharen stonden overreind. Ze had het niet graag om alleen te moeten zijn met een vijandige kat, ook al stond Rainpaw achter haar maar die was nog maar een kleine apprentice. Snowrose was vastbesloten dit niet op een gevecht uit te laten lopen, dat mocht in geen geval gebeuren nu dit haar eerste 'les' was. Snowrose bleef vastberaden op de oever staan, klaar om die te verdedigen.



- Sorry korte post -

Rainpaw keek naar de stroom, het schuim stond helder, en hij kabbelde vrolijk verder. Ze glimlachte een beetje, ze had hier fijne, maar vage herinneringen aan. "Dit is de rivier die de riverclan van de thunderclan gescheiden houdt." Grijnst ze en gebaart nu met haar staart naar de sunning rocks. "Dat zijn de sunning rocks, ze zijn nu van de Thunderclan, maar ooit waren ze van de riverclan en we willen ze kostte wat het kost terug. Maar de thunderclan verdedigt ze met hun leven!" Ze snort. "Ik droom iedere nacht ervan dat ik daar lig, in de zon, die mijn pels verlicht en warm laat aanvoelen... Ooit zullen ze weer van ons zijn, en dan beloof ik je dat ik je meeneem!" Rainpaw keek naar de Sunning Rocks, en ze begreep waarom ThunderClan die steeds beschermde. De zon scheen fel, en het moest er onzettend warm zijn. Plots verstijfde Snowrose, en ze begon te grommen. Geschrokken legde Rainpaw haar oren plat naar achter, wat had de grijze krijgskat zo laten opschrikken? "Rainpaw, blijf achter me!" Siste ze. Verbaast deed Rainpaw wat haar opgedragen werd, maar ze stak haar kop achter Snowrose's rug, zodat ze toch alles kon overzien. 'ik ben hier niet voor oorlog, of gevechten maar ik zoek... nja... antwoorden' Rainpaw merkte nu een langharige grijze kater op, Thunderclan warrior! Paniek flitste even op in haar ogen. "Antwoorden?!" Siste ze en ze drijfde eens de spot met hem. "Waarop? Hoe diep de rivier is?" Ze snorde eens en ging nu helemaal aan de oever van haar kant staan. "Denk je echt dat ik zo dom ben om je de antwoorden te geven over hoe het in mijn clan eraan toe gaat? Als je denkt dat bespieden zo gemakkelijk is kan je evengoed gelijk in je clan blijven en niets doen hoor je me!" Snowrose haar nekharen stonden overreind. Rainpaw keek van de een naar de ander, ThunderClanwarriors konden vast niet zwemmen, dus ze besloot dat het veilig genoeg zou zijn om achter Snowrose vandaan te komen. Ze dreef de spot met de krijger, maar Rainpaw vroeg zich af wat hij bedoelde met antwoorden zoeken. Het was duidelijk dat hij niets bedoelde als de diepte van de rivier, of de scherpte van Snowrose's nagels, al zou Snowrose die hem waarschijnlijk graag laten onderzoeken. Ze zuchtte, en ging naast Snowrose zitten. 'Snowrose, wat doet hij hier?' Miauwde ze zachtjes. Ongerust keek ze naar de poes, en toen naar de kater van de andere Clan. Hij hoorde hier niet te komen!

'Antwoorden?', zei ze, haar stem klonk als een dreigend, laag gesis zoals de stem van een adder. Waarschijnlijk probeerde ze niet eens het lachje in haar stem te onderdrukken, waarom moest hij zo stom zijn om dit gesprek te beginnen, hij kon op voorhand toch weten dat het enkele vijandige woorden uit zou lokken, zinnen die staken als een wespensteek. 'Waarop, over hoe diep de rivier is?' hoonde de poes verder. 'Nee natuurlijk niet, schurftige rattenkeutel' riep Longtail kwaad, het was er uit voordat hij het besefte en longtail wist ook wel dat dit niet de beste manier was om vrienden te maken maar... 'Denk je echt da ik zo dom ben om je de antwoorden te geven over hoe het in mijn clan eraan toe gaat? Als je denkt dat bespieden zo gemakkelijk is kan je evengoed gelijk in je clan blijven en niets doen hoor je me!' tierde de rivier clanpoes. Longtail begreep die woedde, hij zat tenslotte wel aan de rand van de rivier stilletjes te wezen. Hij zag de apprentice iets tegen de poes zeggen maar daar schonk Longtail gen aandacht aan want hij was vastbesloten te laten zien dat hij geen spion was en hier met goede bedoelingen zat :'Dat is het nu net' begon Longtail wetend dat het onmogelijk was de trilling in zijn stem te onderdrukken. Wanhopig zoekend naar iets dat zijn ideeën kon ondersteunen. 'Kijk nu naar de Zonnerotsen, ik heb als kit en apprentice van de elders manen lang verhalen gehoord over dat er om die plek werd gevochten, er is kostbaar krijgers bloed vergoten om die plek, en nu? Heb jij ooit, toen je kitten was warriors zien terug komen van deze strijd, ben je ooit mee geweest met je mentor om die plek jullie eigendom te maken of ben je ooit in je korte warrior daar naar toe gereisd om voor je clan te vechten? Wel ik niet! Dit ging mijn leven niet worden zie je, ik ging een krijger worden geen kok!' Het was eruit alles wat hij had willen zeggen was gezegt, deze poes ging hem waarschijnlijk nu uitschelden maar hij had zijn zegje kunnen doen, Eindelijk.

Snowrose kon er niet aan doen maar ze siste nog meer. Rainpaw kwam naast haar staan en vroeg zacht: "Snowrose, wat doet hij hier?" Snowrose siste opnieuw, met haar oren plat tegen haar kop gedrukt en haar tanden ontbloot: "Blijf waar je bent, ik vertrouw die kater niet!" Snowrose wou bijna in het schuimende, kolkende water van de rivier duiken maar dan zou ze de apprentice alleen laten, wat ze al zeker niet wou. Dus bleef Snowrose op haar oever staan terwijl ze aanhoorde hoe Longtail verder ging: "Dat is het nu net." begon hij en Snowrose merkte op dat zijn stem trilde en dat hij het niet kon onderdrukken. Snowrose had bij zijn eerste zin, waarbij hij haar uitschold, al haar haren nog meer opgerezen maar nu gingen ze weer wat platter omdat hij wat onzeker was zoals zij was. "Kijk nu naar de zonnerotsen, ik heb als kit en apprentice van de elders manen lang verhalen gehoord over dat er om die plek werd gevochten, er is kostbaar krijgers bloed vergoten om die plek en nu? Heb jij ooit, toen je kitten was, warriors zien terug komen van deze strijd, ben je ooit mee geweest met je mentor om die plek jullie eigendom te maken of ben je ooit in je korte warrior daar naar toe gereisd om voor je clan te vechten? Wel ik niet! Dit ging mijn leven niet worden zie je, ik ging een krijgen worden geen kok!" Siste de kater. Het leek alsof hij eindelijk klaar was. "Het maakt mij echt in de naam van de heilige sterrenclan geen zier uit van je leven! Ga terug naar je clan, jij onzekere kater, je doet alsof je een poesiepoes bent! Kom maar terug als je echt wat te zeggen hebt!" Snowrose ontbloote instinctief haar nagels, tanden, rees haar haren op en drukte haar oren plat tegen haar kop. Ze wist dat ze er niet goed aan gedaan had om de kater zo aan te vallen met haar woorden, dus hoopte ze vooral dat hij niet naar haar toe zou zwemmen. Ookal wist ze ergens wel dat hij waarschijnlijk niet zou kunnen zwemmen. Dan zou ze hem misschien zelfs moeten redden! Dreigend wachtte ze af op zijn reactie.

Opluchting golfde door hem heen, eindelijk had hij alles kunnen zeggen eindelijk had iemand gehoord wat hij dacht. Longtail zweefde in een waan van schoonheid, de druk die manen lang op zijn schouders had gerust was afgevallen, het water in de rivier leek helderder en het vlees aan de prooien malser. Plots werd hij met een klap uit zijn droom geslagen, tegen de harde realiteit gedrukt: 'Het maakt mij echt in de naam van de heilige sterrenclan geen zier uit van je leven! ga terug naar je clan jij onzekere kater, je doet alsof je een poesiepoes bent! kom maar terug als je echt wat te vertellen hebt!' Zijn goede humeur was op slag weg, was hij echt zo zielig. Als een poesiepoes? Firehart was een poesiepoes hij toch niet, de laatste tijd gedroeg hij zich een clankat
waardig, maar hij, Longtail een zielige poesiepoes nee dat kon toch niet hij was toch niet zielig of... als met een steek van een wesp veranderde zijn gedachten, poesiepoes, het vuilste, ondraaglijkste scheldwoord dat een warrior kon ontvanging zelfs iets als misselijke muizenpuist was minder erg, iemand had hem bespot met poesiepoes. Woedde borrelde op in zijn keel, hij proefde zuur gal brandend op zijn tong. Hij werd opgelsokt door verdriet, woedde en onwetendheid, zijn ogen flitsten heen en weer , nam een aanloop en sprong. het water slot zich rond hem als een vuist, de stalen kracht drukte hem naar onder en gooide hem dan terug naar boven. hij sloeg wild met zijn poten heen en weer. Waarom was hij toch gesprongen ?

- Hij springt ! x'D -
-pc doet weer moeilijk -

Er gebeurde wat Snowrose al van mijlen ver had zien aankomen, Longtail sprong. Het water sluitte hem op en duwde hem naar onder, mee met de kolkende rivier. Hij spartelde en spartelde om weer boven te komen, en soms lukte dat wel maar Snowrose was bang dat de stroming heb uiteindelijk zou overmeesteren. Geërgerd rolde Snowrose met haar ogen en siste: "Rainpaw blijf staan, ik ga hem helpen!" De kleine apprentice zou een voorbeeld kunnen pakken aan haar, dat je altijd andere katten moest helpen ookal waren ze van een andere katten. Zeker kittens, die moesten geholpen worden. Snowrose stond al aan de oever en speurde af waardat Longtail gesprongen was. Zodra ze hem zag volgde ze hem door langs de oever snel mee te spurten, de rivier dreef hem verder en verder! In de verte zag Snowrose een paar stenen liggen die naar het midden van de rivier leidden, recht waar Longtail naar toe dreef door de rivier. Snowrose schoot naar voren, zo snel als ze kon en sprong behendig van steen naar steen. Ze waren glibberig en bijna verloor Snowrose haar evenwicht. Nog 5 stenen moest ze springen, maar de voorlaatste was erg klein en Snowrose moest toch echt naar de laatste om hem te kunnen redden! Ze kwam steeds dichter bij de kleine steen en ze besloot er over te springen. Ze nam een grote aanloop en knalde tegen de laatste steen op en viel in het kolkende rivier water dat ijzig koud was. Even ging de lucht met een klap uit haar longen en snakte ze naar adem. Toen zag ze Longtail voorbij drijven en Snowrose begon te zwemmen voor haar leven. Ze nam hem aan zijn nekvel vast, zoals moederkatten dat bij hun jongen doen, en spartelde naar de kant. Hij was erg zwaar en ze gingen vaak kopje onder, waarbij Snowrose haar steeds afvroeg of deze kater eigenlijk wel nog leefde. Eenmaal bij de oever aangekomen, langs die van de thunderclan, trok ze hem op het droge en viel zelf ook op de grond van uitputting. "Jij stommeling!" Hijgde ze en hoestte wat water uit. "Als ik er niet was geweest had je jezelf nog de dood ingewerkt!"

Het water sloot hem op, als een natte, zuurstof loze kooi zette het hem vast. Longtail zag de troebele blauwe grijze massa voor hem golfde overal om hem heen. Wild spartelend tegen een onontkoombare kracht van de stroming riep hij op hulp maar het enige water er kwam waren vormeloze bubbels die naar boven stegen om dan op te gaan in de warme zuiden wind. Zijn zintuigen werden nutteloos, horen, zien, ruiken en zelfs voelen waar er beweging was was bijna onmogelijk. Longtail snapte niet hoe rivierclan katten zwommen of zelfs vis konden vangen! Ze gedachten werden steeds vager er, beelden losten op in het niets, woorden vielen weg uit zijn herinneringen. En langzaam vloeide het zwarte door zijn hoofd. Waarom moest hij zo nodig springen, waarom had hij zich zo druk gemaakt om een scheldwoord, Eigenlijk kon hij het beest goed begrijpen dat de rivierclanpoes hem had uitgescholden wie gaat er nu aan een vijand om antwoorden vragen voor niets. De emoties stroomden door hem heen, woedde, verdriet, ergernis. Longtail zag een vormeloze schim voor bij flitsen, misschien de rivierclan poes.. kwam het op in longtail's gedachten, hij werd door de stroming naar de schaduw gedreven snel en ruw maar het zwart glipte zijn gedachten binnen en hij verloor het bewust zijn...

'als ik er niet was geweest had je jezelf de dood ingewerkt!', riep een stem, het geluid kwam van veraf, alsof de kat die het riep ver weg was in een ander land. Maar toch waren de woorden zo duidelijk. Zwarte schimmen glommen in zijn ogen, vage silhouetten bewogen naast hem. Een paar tellen later herinnerde hij zich alles weer, de sprong het water, het gebrek aan zuurstof, en vooral, de rivierclanpoes die zijn leven had gered. 'Bedankt', hijgde hij, zijn lichaam voelde zwaar aan en het verlangen om in slaap te vallen en niets te doen was groot maar hij mocht het niet. 'noem me nu alsjeblieft een idioot muizenbrein want ik heb het verdiend' longtail's stem was schor van de vermoeidheid ook al had de rivierclanpoes alles gedaan. Longtail stond wankelend op, zijn hoofd draaide en zijn instink beval hem te gaan liggen maar na de enorme inspanning van de poes zou het zielig zijn.

Het lichaam van de kater lag nu eindelijk terug op het droge, hij snakte naar adem en hijgde erg. Snowrose had het goed gedaan, ze had hem gered. Haar flank rees snel omhoog en weer omlaag omdat ze zo veel inspanningen geleverd had voor deze kater. Waarom had ze hem gered? Hij was een stinkende thunderclan poes! Longtail zag er heel erg vermoeid uit, iets wat Snowrose ergens wel snapte. De stroming van de rivier buitte je altijd heel erg uit, het was als een zware dag vol patrouilles en jagen. "Bedankt." Hijgt Longtail met een wel erg schorre stem omdat hij zo moe was van de kolkende massa. Ergens was snowrose een beetje boos omdat hij moe was, ze had zelf al het werk gedaan ja! "Noem me nu alsjeblieft een idioot muizenbrein want ik heb het verdiend." Hijgt hij en Snowrose snort en lacht eens haar rij tanden bloot. "Nee sorry, ik doe geen verzoekjes." Grijnst ze vervolgens en ze gaat lang uit op het gras liggen. Het gras aan de thunderclan oever was altijd al veel zachter geweest dan aan die van de riverclan, vond ze. Snowrose snoof diep de geur van het gras op.. Land.. Vaste grond onder haar lichaam! Longtail stond wankelend op. "Ga liggen gek, als je met die natte vacht het op een lopen zet vat je zo een koudje." Snowrose's stem klonk nu liever, bijna als een moeder die tegen haar kitten mauwt.. Zo zorgzaam klonk het. Maar Snowrose vertoonde geen plek van zwakte. "Als je in de zon gaat liggen drogen, dan heb je veel minder kans om ziek te worden, de schaduwen van het bos en de wind tussen de bomen zorgen immers voor verkoudheden." Zucht ze.

- sorry nogal kort D: -

Ze dreef de spot met de krijger, maar Rainpaw vroeg zich af wat hij bedoelde met antwoorden zoeken. Het was duidelijk dat hij niets bedoelde als de diepte van de rivier, of de scherpte van Snowrose's nagels, al zou Snowrose die hem waarschijnlijk graag laten onderzoeken. Ze zuchtte, en ging naast Snowrose zitten. 'Snowrose, wat doet hij hier?' Miauwde ze zachtjes. Ongerust keek ze naar de poes, en toen naar de kater van de andere Clan. Hij hoorde hier niet te komen! Snowrose siste opnieuw, met haar oren plat tegen haar kop gedrukt en haar tanden ontbloot: "Blijf waar je bent, ik vertrouw die kater niet!" "Kijk nu naar de zonnerotsen, ik heb als kit en apprentice van de elders manen lang verhalen gehoord over dat er om die plek werd gevochten, er is kostbaar krijgers bloed vergoten om die plek en nu? Heb jij ooit, toen je kitten was, warriors zien terug komen van deze strijd, ben je ooit mee geweest met je mentor om die plek jullie eigendom te maken of ben je ooit in je korte warrior daar naar toe gereisd om voor je clan te vechten? Wel ik niet! Dit ging mijn leven niet worden zie je, ik ging een krijgen worden geen kok!" Siste de kater. Het leek alsof hij eindelijk klaar was. "Het maakt mij echt in de naam van de heilige sterrenclan geen zier uit van je leven! Ga terug naar je clan, jij onzekere kater, je doet alsof je een poesiepoes bent! Kom maar terug als je echt wat te zeggen hebt!" Snowrose ontbloote instinctief haar nagels, tanden, rees haar haren op en drukte haar oren plat tegen haar kop. Rainpaw keek haar bang aan, wat als de kater hier heen kwam? Ze dwong zichzelf sterk te voelen, maar keek nog steeds onzeker naar de overkant. De kater leek dodelijk beledigd door Snowrose's haar opemrkingen. Rainpaw kon er niets aan doen, maar ze had toch bewondering voor de grijze poes. De kater sprong, en ze keek hem verbijsterd aan. Hij spartelende nog erger dan een kitten, en een vreselijk moment was ze verstijfd. Geërgerd rolde Snowrose met haar ogen en siste: "Rainpaw blijf staan, ik ga hem helpen!" Rainpaw wou hem zelf graag helpen, maar ze kon nog niet eens zwemmen! De poes volgde de rivier, en Rainpaw keek haar na. Ondertussen hield de grijze vacht van de verdrinkende krijger in het oog. Ze zag Snowrose verdwijnen in het water, en rende zo snel als ze kon naar de stapstenen. Ze keek naar het kolkende water, en het afschuwelijke gevoel bekroop haar dat.. Nee dat kon gewoon niet! Rainpaw zakte neer, en staarde naar het water. Ze zag iets bewegen, en zag Snowrose en Longtail de kant opslepen! Bijna wou ze haar naam roepen, maar Snowrose zat op vijandelijk territorium. Ongerust keek ze haar aan, en liep naar de eerst steen. Ze sprong erop, en waagde de tweede en derde ook. 'Snowrosee!' Riep ze zachtjes. 'Is alles okaay?' Miauwde ze ongerust.

'Nee sorry ik doe geen verzoekjes' grijnsde de poes. Longtail voelde zich ongewild al wat beter, hij was blij dat de poes hem niet aanviel of gewoon maar uitschold maar een speelse lach had hij niet verwacht. 'ga liggen gek, als je met die natte vacht het op een lopen zet vat je een koutje' zei de rivierclanpoes, longtail was verbaast een onverwachte bezorgdheid in haar stem te horen, het was vriendelijk maar niet zielig en ze zeker besefte wel dat longtail een kat uit een andere clan was. 'Als je in de zon gaat liggen drogen, dan heb je veel minder kans om ziek te worden, de schaduwen van het bos en de wind tussen de bomen zorgen immers voor verkoudheden' Longtail voelde zich ongelooflijk schuldig, eerst red ze zijn leven waarbij ze zelf kan sterven en geroken kan worden en nu is ze bezorgd. Longtail bedacht dat hij manen zou nodig hebbenom iets terug te kunnen doen. 'Bedankt' zei Longtail nog eens. 'Je hebt mijn leven gered en jezelf in gevaar gebracht en dat spijt me erg' Hij ging langzaam terug liggen maar wou geen zwakte tonen uit respect voor de poes. 'Als de katten uit de rivierclan vragen waarom jullie naar donderclan ruiken vertel hen dan maar dat ik jullie territorium ben binnen gedrongen en jullie me hebben verjaagt' ging hij verder wetend dat hij hiermee zijn clan onnodig in gevaar bracht.

-kort i now-

Snowrose hoorde de stem van de kleine apprentice nog net boven de kolkende rivier. "Snowrose? Is alles goed?" Ze snorde even en antwoorde gelijk terug: "Alles is oke!" Toen wendde ze zich weer naar de kater. "Bedankt." zegt hij formeel, ookal viel hij weer eens in herhaling. "Je hebt mijn leven gered en jezelf in gevaar gebracht en dat spijt me erg." Langzaam ging hij terug liggen maar Snowrose kon van zijn houding aflezen dat hij bang was om zielig over te komen. "Als de katten uit de rivierclan vragen waarom jullie naar donderclan ruiken vertel hen dan maar dat ik jullie territorium ben binnen gedrongen en jullie me hebben verjaagt." mauwt hij daarna. "Geen dank, het is een plicht. De rivier is levensgevaarlijk voor katten die niet eens kunnen zwemmen." Zegt ze rustig. "Dat is niet nodig, ik en Rainpaw waren van plan om een grenstocht te houden, ze is net een apprentice en ik moet haar alle gebieden toch een beetje tonen dus ik zal zeggen dat we een donderclan patrouille zijn tegengekomen vlak aan de grens maar dat ze ons lieten gaan, goed?" Zegt ze vriendelijk en knipperd eens snel met haar ogen.


- blergh hier ook -

"Geen dank, het is een plicht. De rivier is levensgevaarlijk voor katten die niet eens kunnen zwemmen." luidde het antwoord. Er klonk geen enkele trilling in de stem van de poes ook al had ze het tegen een oudere warrior uit een andere clan, ze had hem wel gered maar longtail wist uit ervaring dat zijn gespierde, strakke bouw soms intimiderend over kwam. Hij was niet hoog hartig, nee dat zeker niet, het kwam gewoon in hem op. "Dat is niet nodig, ik en Rainpaw waren van plan om een
grenstocht te houden, ze is net een apprentice en ik moet haar alle
gebieden toch een beetje tonen dus ik zal zeggen dat we een donderclan
patrouille zijn tegengekomen vlak aan de grens maar dat ze ons lieten
gaan, goed?" vervolgde ze vriendelijk. Longtail stond verstelt van de vriendelijkheid van zijn redster. 'hoe heet je?' vroeg hij een tikkeltje verlegen. Hij wist niet hoe het kwam, misschien omdat ze een kat uit een andere clan was of gewoon omdat hij van nature verlegen was. Plots kwam een gedachte in hem op die hem zijn antwoorden kon geven, een vriendschap, geheim en misschien tegen de krijscode in. Longtail wist dat de sterrenclan het wou, het goed vond dus ging hij fluisterend verder:'zou ik je nog eens kunnen ontmoeten?' zijn stem was als het geritsel van de bladeren, zo stil dat de rivierclanpoes de enige was die het kon horen.

Longtail stond verstelt van de vriendelijkheid van zijn redster. 'hoe heet je?' vroeg hij een tikkeltje verlegen. Hij wist niet hoe het kwam, misschien omdat ze een kat uit een andere clan was of gewoon omdat hij van nature verlegen was. Plots kwam een gedachte in hem op die hem zijn antwoorden kon geven, een vriendschap, geheim en misschien tegen de krijscode in. Longtail wist dat de sterrenclan het wou, het goed vond dus ging hij fluisterend verder:'zou ik je nog eens kunnen ontmoeten?' zijn stem was als het geritsel van de bladeren, zo stil dat de rivierclanpoes de enige was die het kon horen. Snowrose schrok een beetje om zijn stille toon en zijn vragen. Haar haren kwamen recht maar even stil als hij antwoordde ze op zijn vragen. "Snowrose." Zegt ze een beetje onzeker en haar houding verstijfd omdat ze was nerveus werd. "En jij?" Vroeg ze na een tijdje en omdat het anders wat raar zou overkomen voor eventuele bespieders bewoog ze eens zachtjes en likte haar poten. Ze wendde haar blik af naar de rivier en murmelde zachtjes zodat het niet leek dat ze praat haar antwoord. "Af en toe misschien, al zal dat misschien wel op vierboom moeten zijn.." murmelde ze. "Desnoods."


- sorry kort -

De poes volgde de rivier, en Rainpaw keek haar na. Ondertussen hield de grijze vacht van de verdrinkende krijger in het oog. Ze zag Snowrose verdwijnen in het water, en rende zo snel als ze kon naar de stapstenen. Ze keek naar het kolkende water, en het afschuwelijke gevoel bekroop haar dat.. Nee dat kon gewoon niet! Rainpaw zakte neer, en staarde naar het water. Ze zag iets bewegen, en zag Snowrose en Longtail de kant opslepen! Bijna wou ze haar naam roepen, maar Snowrose zat op vijandelijk territorium. Ongerust keek ze haar aan, en liep naar de eerst steen. Ze sprong erop, en waagde de tweede en derde ook. 'Snowrosee!' Riep ze zachtjes. 'Is alles okaay?' Miauwde ze ongerust. Ze snorde even en antwoorde gelijk terug: "Alles is oke!" Toen wendde ze zich weer naar de kater. "Geen dank, het is een plicht. De rivier is levensgevaarlijk voor katten die niet eens kunnen zwemmen." Zegt ze rustig. "Dat is niet nodig, ik en Rainpaw waren van plan om een grenstocht te houden, ze is net een apprentice en ik moet haar alle gebieden toch een beetje tonen dus ik zal zeggen dat we een donderclan patrouille zijn tegengekomen vlak aan de grens maar dat ze ons lieten gaan, goed?" Zegt ze vriendelijk en knipperd eens snel met haar ogen. Rainpaw keek van de een naar de ander, er speelde iets tussen hen, en ze had geen idee wat. 'hoe heet je?' vroeg hij een tikkeltje verlegen. Ze staarde hem aan, en zag hem nog iets heel zachtjes murmelen tegen de poes. Snowrose's haar houding verstijfde, en Rainpaw keek haar ongerust aan, hoe kon ze haar dit aandoen? 'Snowrose! Kom terug!' Riep Rainpaw vertwijfeld, de poes was al veel te lang op vijandelijk gebied, er kon nog altijd een patrouille komen en haar iets aandoen. 'Alsjebliefd?' Voegde ze er heel klein aan toe.

-Wrm denk ik zoo hard aan Silverstream/Greystripe? xD -

'Snowrose' fluisterde de poes. Haar stem was al even stil als de zijne, haar lichtblauwe ogen glommen. Snowrose, het was een mooie naam, vond Longtail. Hij wist dat hij het misschien niet had mogen vragen maar de warriorcode verbood vriendschap toch niet! 'en jij?' vroeg Snowrose stil als het trippelen van muizenpootjes 'Mijn naam is longtail' fluisterde hij, Longtail voelde de huid onder zijn vacht gloeien ook al was het enige wat hij zei z'n naam "Af en toe misschien, al zal dat misschien wel op vierboom moeten zijn.." Beantwoorde Snowrose zijn vraag 'Desnoods' Longtail begreep niet wat ze met het laatste bedoelde. Longtail wist niet wat er door hem heen ging, een gevoel van blijdschap en geluk maar ook een vreemd radeloos gevoel alsof niets meer hetzelfde was, alsof alle bomen een nieuwe plaats hadden gekregen en er een nieuw water door de rivier stroomde. Alle geluiden rond hem heen leken vreemd en ver weg alsof hij ze nog nooit eerder gehoord had. 'Snowrose kom terug' piepte een stem, Het was de apprentice. Het kleine poesje keek een beetje verloren. 'Alsjeblieft' voegde ze er aan toe. Longtail smolt voor kittens, in dit geval een apprentice. 'Ga maar snel terug naar je apprentice' zei Longtail luid genoeg dat het poesje het kon horen. Ook al had de apprentice nog geen mentor en was snowrose niet haar mentor wist Longtail bijna zeker dat ze er allebei een stuk blijer van zouden kijken. 'Overmorgen tegen zonhoog aan de vierboom ?' fluisterde hij nog voor hij in de schaduwen van het bos verdween.

- ja i now, niet super origineel maar wel leuk x'D RivierxThunder is bijna een klasieker --> Silverstream x Greystripe - Moon(paw)stripe x snowpaw x'D -

'Mijn naam is longtail' fluisterde hij. Snowrose herkende iets aan de kater, iets heel vaags. Ze zag het nu pas, het was alsof ze hem al eerder eens had gezien. Alsof ze hem herkende, maar ze had hem al nooit gezien. Misschien was het wat vertrouwd of had ze hem al uit een vorig leven gekend? "Af en toe misschien, al zat dat misschien wel op vierboom moeten zijn.. Desnoods." Zei ze daarna en Snowrose zag een vage uitdrukking van verwarring op het gezicht van de kater verschijnen, die daarvoor altijd zo mysterieus bleek te zijn. Hah, dus hij kan toch emoties laten zien. 'Snowrose kom terug' piepte een stem, Het was de apprentice. Het kleine poesje keek een beetje verloren. 'Alsjeblieft' Snowrose keek even strak om en zag dat Rainpaw bijna smeekte dat ze terug zou moeten komen. Snowrose zuchtte eens opgelucht. 'Ga maar snel terug naar je apprentice' zei Longtail luid genoeg dat het poesje het kon horen. Ook al had de apprentice nog geen mentor en was snowrose niet haar mentor. "Ik kom!" Riep snowrose geruststellend naar Rainpaw en keerde zich al richting haar. "Overmorgen tegen zonhoog aan vierboom?" Mompelde Longtail bijna zo stil dat zelfs prooi het niet zou kunnen horen. "Overmorgen aan vierboom." Mompelde Snowrose bijna net zo stil bevestigend tegen Longtail en hij verdween de struiken in terwijl ze terug via de stenen naar haar eigen territorium ging, bij Rainpaw. "Geen woord over deze redding tegen de anderen van de Riverclan, oke?" Grijnsde ze vriendelijk tegen de kleine poes en ging haar dan voor langs het territorium.

-Klassieekeeeer :'D Rofl :p -