Astray | +Draco

"Gefeliciteerd hoor dat jullie samenwerken, maar ik zie niemand die je hier nu helpt. Mogen clankatjes hier überhaupt komen? Is het niet veel te gevaarlijk.." De kater kwam nog net iets dichterbij. Applecore gaf geen kik en bleef hem aankijken. Hij had wel gelijk, het was hier gevaarlijk om als Clankat te komen, maar haar eigen territorium kende ze net iets te goed. "Ik was afgedwaald, zo snel zullen ze me nog niet missen." gaf ze toe. Niemand hield elkaar echt in de gaten, alleen de high ranks werden snel gemist als ze voor een langere tijd weg bleven.

Het leek alsof de kater grijnsde, maar ze was er niet zeker van. Wat viel er immers te grijnzen? "Dus al dat samenwerken en alsnog missen ze je niet? Dan kun je nog beter bij de Bloodclan komen." merkte hij op. De woorden voelde als een steek in haar hart, wat haar sprakeloos liet. "Ze zouden je toch niet missen blijkbaar." vervolgde de kater. Applecore keek weg, niet wetend hoe ze moest reageren. "Stel je het voor, een leven zonder stomme clanregeltjes, waar je wel gewoon hier mag zijn." Ze wist wel zeker dat ze niet toegelaten zou worden. "Stop," klonk ze zachtjes. "Zo makkelijk gaat dat niet."

Applecore keek de kater weer aan. Hij schudde zijn kop, als hij het er mee eens was, waarom stelde hij het dan voor? "Nee natuurlijk niet, je zou niet geschikt zijn, je bent veel te liefjes." Applecore knikte. "Misschien," begon ze. "Ik ben niet in een gevaarlijke omgeving opgegroeid." Ze wist dat het daar aan lag, ze had nooit veel contact gehad met andere warriors uit haar Clan, maar ze had het niet slecht. Ze wist dat ze haar Clan kon vertrouwen, ook al kende ze niet iedereen even goed.

De kater leek zich meer te interesseren in het gesprek, nu het over BloodClan ging. Ze hoorde hem iets mompelen, maar ving niet op wat hij precies zij. "Ik weet het niet, je bent fel genoeg om er bij te passen." Dit ving ze wel duidelijk op. Ze schudde haar hoofd. "Ik mag dan wel fel zijn, maar ik ben niet gemaakt om te moorden." legde ze uit. Ze wist niet of dit ooit kon veranderen, maar ze zouden haar waarschijnlijk toch niet accepteren vanuit de Clan. "Gebeurt het vaker dat een Clankat zich bij BloodClan voegt?"

De kater knikte. Applecore keek even verbaasd, de Clan verlaten telde als verraad, het gebeurde dus vaker dat een Clankat zijn eigen Clan verraadde? "Ja, vaak genoeg. Katten die regels zat zijn of gewoon willen moorden. Als Claw je goed genoeg vindt zit je er bij, meestal na een paar testen." Claw. Die naam kwam haar bekend voor, dat zal dan wel de 'leider' van de Elite zijn. "Ze zullen voormalig Clankatten wel minder serieus nemen." dacht ze hardop. "Er zijn dus wel regels?"

"Een paar die de clan bij elkaar houden. Je mag de leiders nooit veraden of kwaad doen, je mag je mede-Bloodclanners niet vermoorden, kittens en sommige young-ones mogen niet het kamp uit en als je de clan verlaat wordt je vogelvrij verklaard." Het was een simpele samenvatting, maar duidelijk genoeg. "Dus je mag gewoon gaan wanneer je wilt?" Applecore vond het een vreemde manier van doen, maar misschien was ze er gewoon niet aan gewend. "Er is dus wel een soort Clangevoel." merkte ze op. Ze vroeg zich af hoe het er dan aan toe ging, was het dan niet zo verschrikkelijk als ze dacht?

Nu ze iets meer wist over de Elite kreeg ze een volwassener beeld over de situatie, veel verhalen die ze over hen had gehoord waren erg overdreven. "Er wordt gewoon prooi gevangen voor queens en kittens. En we werken wel samen als een echte clan." vertelde de kater. Applecore knikte. "Maar waarom hebben jullie dan zo'n hekel aan de andere Clans, als jullie er in principe zelf ook een zijn?" vroeg ze. Ze wist dat de katten in BloodClan anders waren dan zij, maar toch gaven ze om elkaar op een bepaalde manier.

Ze keek de kater vragend aan, ze was erg nieuwsgierig naar hoe het leven ook kon zijn, aangezien ze hier weinig van mee kreeg binnen haar Clan. "Omdat wij sterker zijn en andere clans dat niet beseffen." antwoordde hij. Applecore dacht aan ThunderClan, die dreven op hun trots. Ze knikte zachtjes. "Ik zie wel waar dat vandaan komt, ja." besloot ze te zeggen. Een veilig antwoord, vond ze zelf. Voelde BloodClan zich onderdrukt, of wilden ze zichzelf gewoon op de kaart zetten?

Hij knikte en leek te verzinken in zijn gedachten. Applecore nam deze tijd om zelf na te denken, ze vroeg zich af of deze katten het nou beter hadden dan haar. Alle verhalen die ze ooit gehoord had waren verschrikkelijk, ze had er altijd een slecht beeld bij gekregen. "Wat denk je er zelf van? Je kan altijd even langskomen." stelde de witte kater voor. Applecore keek op. "Dat klinkt," ze aarzelde even. "Gevaarlijk?" Zomaar een vreemdeling in je kamp laten, wat als ze besloot het niet te doen? Dan had ze al te veel gezien, dan zou ze niet eens tot het RiverClan territorium komen.

Er over nadenken voelde al als verraad voor de kattin, maar ze zag wel iets aantrekkelijks in het vrijere leven. "Is het ook." antwoordde de kater op haar vraag. Applecore keek bedenkelijk, zou kijken kwaad kunnen? "Vertrouw jij de Clan?" vroeg ze voorzichtig. Misschien was de vraag iets te persoonlijk voor de kater, maar ze was erg benieuwd wat de katten binnen BloodClan over elkaar dachten. Ze stonden niet bekend om hun vertrouwen, maar het klonk alsof er wel een soort vertrouwensgevoel hing.