For the Night is dark en full of terrors

Het was al even geleden, maar toch was het blijven spoken in zijn hoofd. Zelfs Starclan, laffe en zwakke Starclan, zelfs zij vonden het geen goed idee. Nee, hij was geen Medicine Cat. Maar het was wel erg toevallig dat precies.. precies wanneer hij daar liep om zijn levens te halen, dat precies toen die rotsen vielen. Zelfs Starclan probeerde het te voorkomen. Was dat geen teken dat dit fout ging? Hij woonde al zijn hele leven in Shadowclan, en voor zijn ogen werd de clan steeds zwakker. Zwakker door de Warrior Code die hun belemmerde in het moorden van katten, en nu zwakker door hun softe leader. Het ergste? Niemand deed er wat aan. Hij was er klaar mee. Dit moest ophouden. En nu stond hij hier. Voor de den. En niet voor een simpel praatje.

- Tallstar / Tallshadow

Eerlijk, het was niet al te makkelijk geweest sinds het gezeur met de vallende rotsen. Inmiddels was het zelfs een soort nursery verhaal geworden -hij verdacht Sinclaw ervan- en keken katten hem een beetje twijfelend aan elke keer als ze zijn naam spraken, het maakte hem niets uit dat ze hem geen star noemden. Heck. Hij wist niet eens of hij daarop kon reageren aangezien dat een compleet andere naam was, maar hij heette al zijn hele leven Tall, dus dan konden ze toch op z'n minst dat zonder twijfel zeggen? Blijkbaar niet.

Hij zag hem. Als hij nu snel was. Misschien dat het dan zo over was. Er was dan geen kans meer dat iemand zoals Tallshadow leader zou worden. Hij trok zijn klauwen uit en stapte de den in. Nooit eerder had hij een kat vermoord. En nu was hij van plan zijn leader te vermoorden. Of in ieder geval zwaar te verwonden. Was dit wat er van hem geworden was? Een kater die niet loyaal was aan zijn leader... Nee, hij was wel loyaal. Hij was loyaal aan Shadowclan. Nog wel, dit was zijn laatste poging. Een zwakke leader uitschakelen. En als het daarna niet beter ging, dan ging hij weg. Maar eerst... "Tallshadow" Zijn naam kwam grommend uit zijn keel. Zijn laatste twijfels had hij weggeslagen. Hij moest dit wel doen.

Oke, een ding was duidelijk. De eerstvolgende die zijn naam uitsprak deed dat op een manier tegenovergesteld aan twijfel. Nightthorn's stem klonk juist vastberaden en zelfs ietwat boos. Tall trok zijn wenkbrauwen op, en keek even ietwat verbaasd naar niemand in het bijzonder. Hij had vandaag nog niets doms gedaan, dus hoe kon iemand nu al boos op hem zijn? Of.. Misschien was de kater boos op iemand anders? Either way, niet netjes hem lang te laten wachten. "Yes, wat is er?" Vroeg de kater, en liep een beetje in de richting, wel zo beleefd iemand letterlijk tegemoet te komen.

Zijn leader, of eigenlijk de kater die hij niet als leader wilde, antwoordde. "Yes, wat is er?' Tallshadow kwam al meer zijn kant op. Dit was het moment, nu mocht hij al zeker niet twijfelen.. En ook niet terugdeinzen. Met zijn uitgetrokken klauwen maakte hij een grote sprong richting Tallshadow. Richting zijn rug. Hij had niet geleerd om katten te doden. Dat zou hem nooit geleerd worden hier. Hij zou het moeten hebben van zijn jaag en andere vechtmoves. Maar hij was nog steeds vastberaden om zijn plan te volbrengen.

Even eerlijk, de kater was veel gewend en er waren weinig dingen die hem oprecht verrasten, maar dit sloeg eigenlijk alles wel. Op zo'n manier zelfs, dat hij eerst de tijd nam diep te fronsen over what in the world er aan de hand was, voor hij op automatische piloot omrolde zodat de kat die op zijn rug gesprongen was onder hem kwam. Tall rolde weer door, hopend dat door zijn gewicht wat - vanwege spieren, no judging please - niet erg licht was, de kater losgelaten zou hebben. Het was nu in ieder geval duidelijk dat er enige onvrede heerste, maar zo slecht waren zijn speeches toch niet?

Ken je dat? Dat je denkt iets vast te hebben maar dat het in één keer verpest wordt? Ja, zo voelde de kater zich nu. Heel even was hij op Tallshadows rug en vervolgens moest die vetzak persé alle lucht uit zijn longen rollen, waardoor er geen andere keuze was dan loslaten. Starclanverdomme, kon dan ook gewoon nooit iets goed gaan in zijn leven? Eerder als gefrustreerde dan als een echt goed doorgedachte move sloeg hij met zijn poot richting zijn 'leaders' gezicht, in de hoop hem bij zijn kop te verwonden.

Update nummer een: de ander had losgelaten. Update twee: hij was nog niet klaar met Tall. Serieus. Dit kon niet eens meer over zijn speeches gaan. Misschien over zijn geopperde muis-eekhoorn sandwiches? Die waren oprecht lekker in tijden van overvloed, en waanzinnig voedzaam ook nog eens. Het kon toch niet zijn dat deze kat daar boos over was? Nou ja, of het nu het geval was of niet, het deed Tall pijn dat de ander er in ieder geval zo hard tegenaan ging. Figuurlijk, maar ook letterlijk, want hoewel hij hem van zijn rug had, werd hij nu in zijn gezicht geraakt waardoor er een snee ontstond over zijn neus. Au! Meteen sloeg Tall terug naar de poot, hopende deze te grijpen met zijn nagels en zo vast te zetten. Dan kon de ander misschien niet door met vechten en moesten ze praten.

Tenminste was het nu eens een keer raak. Hij had een mooie kras op Tallshadows neus gemaakt. Maar natuurlijk was er geen positief nieuws zonder wat slecht nieuws. Zijn 'leader' greep zijn poot vast met zijn nagels. Nightthorn gromde even uit ongemak en probeerde zijn poot weg te halen, maar merkte meteen op dat zijn pogingen vooral ervoor zorgde dat zijn poot meer pijn deed. Damnit. En wat nu? Misschien had de kater zijn plan iets meer uit moeten denken. Of in ieder geval meer bescheiden moeten zijn over zijn skills tegenover zichzelf.

Hoewel zijn neus nu best hard bloedde, was Tall ergens best trots op dat zijn snel geïmproviseerde plannetje werkte. Dat maakte zijn humeur jegens de ander er echter matig beter op. "Dude," Mauwde hij, nog redelijk rustig. "What the hell?!" Oke, dat riep hij iets harder en verontwaardigder dan van tevoren gehoopt. Zijn blik erbij sprak boekdelen, wat in the world dacht Nightthorn dat 'ie aan het doen was?

"Dude. What the hell?" What the Hell ja? Wat dacht je Nightthorn? Dat random een kater aanvallen die meer ervaren was en chosen deputy met een reden, dat dát een goed idee was? Probably not. Maar hij kon het niet accepteren. Tallshadow was zwák. Blijkbaar sterker dan hem, maar dat is ervaring en muscles. Niet in de ziel. "Ik accepteer het niet. Ik accepteer niet dat jij ook maar enige kans hebt om leader te worden." gromde hij pissig. "Er zijn tonnen van katten. De meeste zijn zwak, maar nog steeds.. beter dan jij. Van ál die katten werd precies jíj gekozen als deputy eh. Maar zelfs Starclan was er mee eens dat jij geen levens verdiend. Zélfs Starclan staat aan mijn kant. Starclan zelf probeerde je te verpletteren. " Hij had zijn stem niet eens rustig kunnen houden. Ondertussen was hij al gaan schreeuwen. Hard genoeg voor het hele kamp om hem te kunnen horen. En het maakte hem ondertussen nog weinig uit.

- Sorry voor laat antwoord :')

Oke, het positieve was dat er antwoord kwam, dat was op zich al heel wat. Wat er allemaal in het antwoord zat deed Tall fronsen en een beetje beledigd kijken. Niet aardig. Daarnaast schreeuwde de ander nu erg hard, en waren zijn woorden, hoewel er misschien zelfs waarheid in zat, niet bevorderlijk voor de eenheid in de clan. Toch kon Tall niet anders dan zuchten, de ander loslaten, en hem aankijken. "Het is zonde dat je er zo over denkt," Mauwde hij, niet per se hard of zacht, gewoon als reactie en een weemoedige glimlach. "Innerstar zag iets in mij, ik ga mijn best doen daarnaar op te leven," Dat was wat hij ging doen, wat hij zou doen, maar er viel niet omheen te draaien dat ja, inderdaad, Innerstar was te vroeg gestorven.

- No worries (:

Het irriteerde hem. Het irriteerde hem hoe de kater voor hem zo enorm kalm leek te blijven. "Het is zonde dat je er zo over denkt. Innerstar zag iets in mij, ik ga mijn best doen daarnaar op te leven." Ook dat. Iemand die sterk was had hem allang een voorbeeld gemaakt. Laten zien dat hij geen tegenspraak zou dulden. Dan was er nu al geen Nightthorn meer geweest. Maar hier stond hij. Misschien was het beter voor hemzelf ook, want nu leefde hij nog. Maar voor de kater was dit puur bewijs dat Tallshadow niet geschikt was. "Innerstar zag iets in je. Juist. Maar Innerstar is dood. Ze was zwák. Een zwakkeling die een zwakkeling kiest. Da's nog eens wat. Ha, en weet je wat nog beter is.. Een zwakkeling als leider van een groep zwakkelingen" Het was allemaal zo ironisch, dat de zwarte kater opeens begon te grijnzen,en uiteindelijk in een lach uitbarstte. Hij was ook zo dom geweest. Dacht hij nou serieus dat het na de dood van Tallshadow goed zou komen?Iedereen was trouw aan Starclan en hun verdomde regeltjes. "Jullie zijn allemaal waardeloos.. En jullie zullen een voor een sterven zonder ooit iets nuttigs uitgevoerd te hebben. Maar zo zien jullie het niet. Jullie denken gestorven te zijn voor jullie clan. En vervolgens kun je vanuit Starclan zien hoe ze verder leven alsof je nooit hebt bestaan!"

Bij de uitspraken die de kat tegenover hem deed over Innerstar deden hem zijn vacht opzetten, want zo zou niemand mogen spreken over de wijlen leidster. Vandaar ook dat hij met zijn poot naar voren schoot om de ander een haal te geven. "Waag het niet zo over haar te spreken," Mauwde hij. Het maakte Tall weinig uit of de kat zo over hem dacht, maar Innerstar was niet meer hier om zich te verdedigen, daar tegenover was het gewoon laf. De kat leek sowieso niet zoveel met de clans te hebben, waardoor dat het er niet makkelijker op zou maken voor Tall om ook maar iets tot hem door te dringen. "Wat is het dat je zoekt?" Mauwde hij dan ook, minder boos nu. De kater had duidelijk ergens problemen mee, en het was zijn taak hem daarbij te helpen. Als de ander dat nog wilde tenminste.

Hij was nog net klaar met spreken of hij voelde een harde slag over zijn neus. Langzaam voelde hij een paar druppels bloed opwellen welke vervolgens over zijn vacht naar beneden liepen. "Waag het niet zo over haar te spreken," De kater liet een grom uit als teken van protest. "Ik waagde het net, waarom zou ik het niet nogmaals durven?" Omdat hij bang was voor een klap op zijn neus? Allang niet meer. Nee, telkens wanneer hij die klauwen over zijn gezicht voelde wist hij weer waarom hij hier was. Die gast moest hier weg. "Een clan met een betere Leader, die doet wat nodig is om heerschappij over het hele woud mogelijk te maken. Een groep die niét zwak is." Een groep waar hij zich beter in thuis voelde en niet alsof zijn ideeën raar waren. Hij had geen zin meer om behandeld te worden als een kater wiens gedachte meteen gewist moesten worden, en gevuld moesten worden met dromen over schattige kittens die over roze wolkjes lopen.

Tall rolde met zijn ogen bij het bijdehante antwoord van de kater tegenover hem, en keek hem even vol onbegrip aan. "Met mij mag je problemen hebben, maar geen woord over de doden," Die konden zich niet verdedigen, dat was onrechtvaardig. Dan zou Nightthorn gewoon eens naar Starclan moeten gaan en zijn beklag daar moeten doen. Bovendien had Tall geen invloed op het verleden, hij kon alleen de toekomst beter proberen te maken. Duidelijk werd al snel dat Nightthorn oorlog als een betere toekomst zag, vele doden en een overheersend Shadowclan. Hierbij keek de kater hem ongelovig aan. "Is dat wat je wilt?" Mauwde hij, ontdaan, "Heerschappij gebouwd op bloed, kittendoden alom, om een klein stukje extra land?" Zag de ander dan niet dat het dat nooit waard was? Nog nooit was er een clan geweest die tevreden terugkwam van oorlog, die ongeschonden terugkwam van oorlog.

"Met mij mag je problemen hebben, maar geen woord over de doden," Nightthorn snoof als teken dat hij er niet mee eens was. Als ze er problemen met zijn woorden hadden, hadden ze maar naar beneden moeten komen. Of stond er ookal in die stomme code dat je niks mocht zeggen over dode katten? Je moest naar hun luisteren, hun wetten volgen maar een woordje kritiek over hun? Moord, brand. "Is dat wat je wilt?. Heerschappij gebouwd op bloed, kittendoden alom, om een klein stukje extra land?" Nightthorn keek naar de kater tegenover hem. Hij mocht Tallshadow niet. Hoe hij praatte over hem alsof het een raar idee was. Alsof hij, Nightthorn, iets raars wilde. "Een heerschappij gebouwd op macht, een maatschappij waar alleen de sterke leven. Ik zal niet expres kittens doden. Kittens zijn te jong om zelf een goede beslissing te maken, dus ze zo straffen heeft geen zin. Ik zal ze sterk maken. En niet voor een klein stukje land, maar voor het héle woud." beantwoordde de zwarte kater uiteindelijk, zonder schaamte. Dit was wat hij wilde doen, en als die gek hem niet wilde volgen zou dat pech zijn voor hem. Er zou nog wel een dag komen dat iedereen in zou zien dat hij gelijk had. Alleen de sterkste overleven, er is geen plek voor zwakte.

De ander leek bijna beledigd door wat Tall had gezegd, eerst over de doden - waar hij het ongetwijfeld niet mee eens was - en toen over het plan wat deze kat blijkbaar had. Die schaamde zich er overigens niet voor, aangezien hij nadat Tall het blijkbaar fout gezegd had, haarfijn uitlegde dat hij het voor het hele woud zou doen, en kittens in leven zou laten. Tall kon het niet laten om een sarcastische 'wow' blik de ander toe te werpen, waarna hij weer serieus, en gek genoeg ook een beetje bezorgd keek. "Hoe ben je dan beter dan Bloodclan? Beter dan welke vijand uit de geschiedenis dan ook?" Shadowclan had al zo'n slechte geschiedenis met leiders die hun macht misbruikten. Zijn moeder had het omver geworpen, Tall zou ervoor waken dat het terugkwam in zijn tijd.

Oh, en natuurlijk kwam weer die typische Tallshadow blik. Want hij kon nooit iets serieus nemen. En dat was leader. "Hoe ben je dan beter dan Bloodclan? Beter dan welke vijand uit de geschiedenis dan ook?" Beter dan Bloodclan? Niet. Dat kon ook niet. Hij had Sharks aanbod moeten nemen. Maar nee, hij had te lang gewacht. Misschien, misschien was het nog niet te laat. "Wie bepaald wat goed en slecht is? Zovele waren eervol, en zovele zijn dood. Jullie noemen het vijanden. Ik noem het katten die simpelweg slimmer waren. Bloodclan is slimmer. Zwakke zouden niet moeten overleven. De wereld is er te hard voor." Een snelle bijt was altijd beter voor de zwakkelingen dan zien hoe al hun geliefde onder gingen bij de wereld zoals hij was. Ze waren te soft om dat te zien gebeuren. Een harde wereld. Alleen de sterkste overleefde. Degene die het woud konden overheersen, die zouden blijven leven. Degenen die sterk waren. Niet Shadowclan, niet Tallshadow.

Tall had verwacht dat hier een verbaasde blik zou komen en een ontzette reactie die aan zou geven dat het helemaal niet het plan was om te lijken op Bloodclan. Wat er nu kwam was echter veel erger. Nightthorn liet duidelijk doorschemeren dat hij meer met Bloodclan sympathiseerde. Hierdoor was Tall toch wel een beetje verbaasd, maar ook opgelucht, want dit betekende dat het niet alleen om hem, maar om het hele clansysteem ging. "Want wie heeft er nu geen respect voor een clan die kittens vermoord, apprentices uithongert, en zo verloren is dat zelfs Starclan er niets mee te maken wil hebben?" Mauwde hij sarcastisch. "Jammer dat je er zo over denkt Nightthorn, maar wat ik ook ga zeggen, het gaat jouw visie hierop niet veranderen," Mauwde hij uiteindelijk duidelijk.

Onderwerp: Re: For the Night is dark en full of terrors