Questions (Tallstar (Shadow))

De bruin gestreepte tabby lag in het leerlingen hol, het was fris buiten. Zijn ambere oogjes tuurde rond, langzaam slikte de jonge kater. Hij voelde hoe de warme speeksel door zijn keel liep, toch tuurde hij omhoog naar de sterren die aan de hemel fonkelde. Hij had eigenlijk vele vragen over het Clan leven, vele. Het was donker buiten, de wind blies langs zijn vacht. Half slapend legde hij zijn kopje tussen zijn poten, hij zou het eigenlijk aan andere katten moeten vragen. Al wist hij er weinig van, hij was pas net apprentice en als kitten had hij nog niet door hoe zwaar het Clan leven kon zijn. Hij wilde gaan vragen aan de grote leider van deze Clan, al besloot hij dat morgen pas te doen. Zijn kop vol met vragen viel hij toch langzaam in slaap, de volgende ochtend werd de jonge kater wakker door een paar apprentices die naar buiten rolden om samen te gaan jagen. Zijn ogen knipperde even, hij moest zich realiseren dat het ochtend was. Hij wreef een paar keer over zijn bolle kopje, een tijdje later was bijna de hele Apprentices den leeg. Hij tuurde langs het kamp, vele katten zullen nu wel jagen. Hij hees zich overeind, nu zou hij zijn vragen kunnen stellen aan de leider als de leider tijd had natuurlijk. Toen hij was opgestaan gaf hij een paar stevige likken over zijn borst heen en stapte richting de den van de leider, ergens schol er angst van binnen. Hij raapte zijn moed bij een en stapte naar binnen, een leider zou het drukker hebben als een apprentice dus hij zou weinig tijd hebben om zijn vragen te stellen. Hij slikte en opende zijn mondje, "Zou U eventueel tijd hebben om een paar vragen te beantwoorden?" Vroeg de tabby kater rustig ter wel hij de den rond tuurde. Langzaam ging hij zitten en wachtte hij tot de leider een antwoord zou geven, de jonge kater wiebelde met zijn oortjes heen en weer en sloeg zijn staart om zijn poten heen.

Er was ooit een gerucht de wereld in geholpen dat leaders het druk hadden, telkens overleg met senior warriors, constant aan het trainen, en als ze dat niet deden dan waren ze wel aan het jagen. Tall had eerlijk waar geen flauw benul waar dat allemaal vandaan kwam, want op het moment had hij het allesbehalve druk. Dat verklaarde dan ook zijn houding, opdekop, poten in de lucht, ogen naar de ingang gericht zodat hij bezoek zou kunnen ontvangen. Misschien leek het voor hen alsof hij yoga deed, misschien leek hij debiel, either way was hij enorm verveeld op het moment en was hij er ondersteboven - dus rechtop want hij was al ondersteboven? - van toen Soaringpaw zijn den in kwam lopen. "Maar natuurlijk!" Reageerde hij enthousiast, terwijl hij zich om liet vallen om rechtop te kunnen gaan staan. "Waar kan ik je mee van dienst zijn?"

De jonge kater stond binnen in de grote den, daar zag hij zijn leider ondersteboven. Al ging Tall rustig weer overeind toen hij sprak: "Maar natuurlijk!" Soaringpaw keek vragend naar de kater voor hem, al schudde de jonge apprentice zijn kopje en liep langzaam naar voren richting de kater voor hem. Hij keek de leider aan in zijn gelige ogen, "Waar kan ik je mee van dienst zijn?" Vervolgde de leider. Soaring keek naar zijn leider, hij slikte kort. Spanning ging door zijn hele lichaam heen, al bleef hij recht staan. "Nou... Ik heb vragen, mijn leider." Miauwde hij respectvol en wilde zijn gesprek vervolgen, hij ging zitten en sloeg zijn staart om zich heen. "Waarom hebben we zo veel ruzies tussen de Clans?" Vroeg hij aan zijn leider, hij hoopte dat Tall een antwoord zou geven wat zou leidde tot vrede. Hij keek hem serieus aan, geen tijd voor grapjes. Hij slikte, al voelde hij nog steeds de spanning. Hij vond het best eng om voor een grote kat te staan met een grote rank, hij wilde geen straf dus hij moest dit goed bespelen..

De ander reageerde niet zozeer op het feit dat zijn leider gek aan het doen was, iets wat hem ten dele sierde en ten andere dele niet helemaal sierde. Gekke combinatie maar Tall had zo zijn redenen dat te denken. Daarnaast was er echter het feit dat de apprentice hem netjes aansprak, en naar hem toe kwam met vragen, iets waar de kater altijd tijd voor zou maken hoe druk hij het ook had. "Vraag maar raak," Antwoordde hij, nu even serieus doende want het leek ernaar alsof de ander zich een beetje nerveus voelde. Soms hielp het dan als Tall deed alsof hij de situatie onder controle had, dat leek een last van schouders af te halen. Zodra de vraag gesteld was begreep hij meteen dat het niet zozeer zijn houding, als de zwaarte van de vraag was geweest die de apprentice nerveuzer had doen lijken. De jonge leider knikte eens, en glimlachte flauwtjes. "Dat is een hele goede vraag Soaringpaw," Mauwde hij, oprecht, "Ook ik vraag me dat vaak af, maar het is mijn doel het beter te maken," De kater wachtte even, en stond er bijna van versteld dat hij dat echt wilde. Bijna zuchtte hij, wat een Shadowclan power weer zeg. "Maar sommige gevechten zijn nodig, om duidelijk te maken dat Shadowclan iets niet wilt hebben, zoals Bloodclan katten die in ons territorium lopen, of Windclan katten die proberen onze warriors te doden," Die gevechten waren zelfs wat Tall betrof, vaak gerechtvaardigd.

De jonge kater keek naar de leider, hij werd een beetje nerveus van het feit dat hij bij de leider was. De leider glimlachte flauwtjes, iets was de jonge apprentice naar achter liet deinzen. Hij keek de leider aan, een beetje serieus. Dit waren echte vragen, echte vragen met antwoorden die hij niet kon vinden. "Dat is een hele goede vraag Soaringpaw," Mauwde de leider, de apprentice wiebelde kort met zijn oren. Echt? "Ook ik vraag me dat vaak af, maar het is mijn doel het beter te maken," Zei de kater daarna, even wachtte de leider. Soaringpaw knikte, "Maar sommige gevechten zijn nodig, om duidelijk te maken dat Shadowclan iets niet wilt hebben, zoals Bloodclan katten die in ons territorium lopen, of Windclan katten die proberen onze warriors te doden," Miauwde de leider, dat was waar. Alleen gevechten waren toch niet nodig? Hij keek met zijn ambere ogen in de ogen van de leider voor hem, hij knikte. "De wereld zou beter zijn zonder gevechten." Mompelde hij, alleen als het nodig was. Moest het gedaan worden. Even dacht de jonge apprentice na over zijn volgende vraag, toen hij hem kreeg was hij het van plan om het gelijk te vragen. "Is leider zijn zwaar?" Miauwde hij rustig, als het niet zwaar was zou hij vaker binnen kunnen lopen. Op dat punt zou het soms beter zijn als hij ooit meer vragen had, al had hij er nu al veel.

OCC: Sorry voor de late reactie

De ander leek zich gedeeltelijk te kunnen vinden in zijn woorden, ook al zag Tall ook wel de aarzeling bij het woord 'nodig'. Het was ook een heftige stelling, zeggen dat sommige gevechten moeste gebeuren want als het aan Tall lag zouden ook die gevechten niet gebeuren. Maar dat zou betekenen dat andere clans het territorium in zouden nemen, en de kater was ook niet van plan om dat waar zijn moeder zo hard voor gevochten had, te laten gaan. Vandaar dat hij wel knikte, bij het gemompelde van de apprentice, en tegelijkertijd een soort verslagen schouderophaal deed. Het was ook niet zo simpel. Evenals de volgende vraag die gesteld werd, tenminste. Tall kon er erg snel antwoord op geven, maar of het het goede antwoord was wist hij niet. "Ik vind het niet zwaar," Mauwde hij, een beetje nadenkend, maar met een grijns. "Meer een eer, maar de plicht van ervoor zorgen dat het goed gaat met jullie allen, de verantwoordelijkheid, die kan soms lastig zijn, omdat je het zo graag goed wilt doen maar dingen zoals oorlog gewoon niet makkelijk te beslissen zijn," Hopelijk had de kleine daar wat aan, het was in ieder geval een gemeend antwoord.

De jonge apprentice keek naar zijn leider, hij slikte maar misschien moest hij zich minder formeel gedragen. Hij keek met zijn ogen in de ogen van de leider, wachtend op een antwoord al was deze best snel. "Ik vind het niet zwaar," Mauwde Tall, een beetje nadenkend, maar met een grijns. "Meer een eer, maar de plicht van ervoor zorgen dat het goed gaat met jullie allen, de verantwoordelijkheid, die kan soms lastig zijn, omdat je het zo graag goed wilt doen maar dingen zoals oorlog gewoon niet makkelijk te beslissen zijn," Vervolgde hij zijn antwoord, het was vrij ingewikkeld al knikte hij. Ja, langzaam toen hij zag dat de leider grijnde glimlachten hij terug. Hij wiebelde kort met zijn oren, hij was al met zijn mentor vaak spelletjes aan het doen. Dus dit zou hem beter kunnen maken, hem sterker. "Hey, Begon hij met een rustige stem, "zullen we even een pauze nemen van al dit formele gedoe meneer Tallshadow? Dan kunnen we misschien even stoeien als het mag?" Vroeg hij met een kleine uitdagende blik. Zijn staart zwaaide, "of we kunne tijdens het stoeien veder op de vragen in gaan?" Stelde hij vlug daarna voor. Hij wist niet of de leider ook daar genoeg tijd voor zou hebben, al was de sfeer best chill dus ging hij er van uit dat ze even iets konden doen in plaats van in de stress zouden zitten. Right?

De ander leek een beetje tot rust te komen, en dacht na over zijn antwoord. Het antwoord daarop verbaasde hem echter want de kleine vroeg hem of ze misschien even konden stoeien. Een beetje van zijn stuk gebracht was Tall toen wel, maar uiteindelijk haalde hij zijn schouders op, waarom ook niet? Hij keek echter even naar de ander, die een stuk ieler was dan hijzelf, en besloot een alternatief voor te stellen. "Ik stel tikkertje voor, dan zijn de kansen wat eerlijker," Want hij wilde graag wel stoeien, maar dit was een optie waarin de ander officieel kans maakte te winnen. Tall was niet langzaam, maar kleine katten wisten how to move.

De jonge apprentice keek wat uitdagend naar de leider voor zicht, zijn ambere ogen stonden op hem gericht. Een glimlach stond op zijn gezicht, hij zwiepte speels met zijn staart. Hij wiebelde een paar keer met zijn oortjes bij het horen van Tall zijn woorden, "Ik stel tikkertje voor, dan zijn de kansen wat eerlijker," Stelde de gestreepte kater aan hem voor. Even viel er een blik op van afkeur maar hij schudde vlug zijn kopje, hij had graag er naar uit gekeken. Uit gekeken dat hij de leider kon verslaan, al klonk het onmogelijk. "Oké, wie begint?" Miauwde hij daarna en nam zijn eigen speel stand aan, zijn uitdagende blik stond nog steeds uitdagend. Zijn staart gaf een zwiep en hij maakte zich klaar, zich klaar voor de leider. Zich klaar voor de eerste zet, alhoewel kon hij zelf ook de eerste zet zetten. Alleen wanneer en hoe, mmh. Even moest hij nadenken, nadenken over wat hij moest doen. Hij slikte, nee. Hij was er klaar voor, het voelde ergens wel vreemd om een spel te spelen met de leider maar ach.. Waarom ook niet, right?

De ander leek het wel eens te zijn met zijn plan, en stelde dan ook snel de vraag wie er zou beginnen. Tall deed zijn hoofd schuin alsof hij nadacht, terwijl hij daarna een houding aannam die vergelijkbaar was met die van zijn tegenstander. Speels, en poten in de aanslag, straks zou hij verliezen van een apprentice, dat mocht niet gebeuren! Vandaar ook dat hij zei "Ik" Waarna hij de ander snel een tikje gaf terwijl hij langs hem heen de den uit spurtte. Uit de uitgang was een klein stukje naar beneden wat je netjes via een richel kon afleggen, maar springen ging toch echt sneller. Zo zou hij de ander misschien nog even voorblijven.

De jonge apprentice keek de leider ook wat meer speels aan, al had hij liever iets anders. Hij wilde zich wel bewijzen al was dit ook wel oké, alleen hoe zou hij dit kunnen winnen? Niet, Tallshadow deed zijn hoofd schuin alsof hij nadacht, terwijl hij daarna een houding aannam die vergelijkbaar was met die van zijn tegenstander. Soaringpaw keek hem uitdagend na en ging door zijn poten heen, hij zwiepte speels met zijn staart. "Ik" Sprak Tall Waarna hij de ander snel een tikje gaf terwijl hij langs hem heen de den uit spurtte. Ohw? We gingen dus uit de den.. Hij lachten waarna hij achter de leider aan begon te sprinten, hij had al 2 keer van een wedstrijd hardlopen verloren. Dit keer niet, hij rende zo vlug hij kon achter de leider aan. Ja, hij wilde het niet opgeven. Al moest hij zich misschien ergens schuil houden, dan kon hij hem tikken uit verrassing of hij ging als een kip zonder kop achter hem aan rennen. Hij ging wat harder rennen zodat hij dit keer de gestreepte leider in het zicht had, hij hijgde. Nee, hij kon zijn uithoudingsvermogen wel vergeten. Al kon hij het proberen, hij wist wel zeker dat de leider sneller was dan hem zelf. Het was namelijk al een krijger, al wilde hij niet verliezen. hij maakte een grote sprint en probeerde eigenlijk als het waren op de leider te springen, hij probeerde het want dat was het minste wat hij kon doen..

Never came close:

De ander had in ieder geval snelle reflexen, want vanuit zijn ooghoek zag Tall - naast alle verbaasde en soms ietwat afkeurende gezichten - de kleine achter hem aanrennen, met in ieder geval wat vaart. De sprong die gemaakt werd in de hoop Tall te pakken was echter net te kort, waardoor de leider inzag dat hij misschien wat minder competitief moest doen. Zijn tempo ging dan ook iets omlaag, gepaard met fake gehijg, om het allemaal iets realistischer te maken en ook eerlijker voor de achtervolger. Al was Tall al wel onder de indruk van te toewijding.

Soaring probeerde hem bij te houden maar door het zien van zijn leider die te hard ging voelde hij ergens wel dat hij zich wel goed voelde, hij verloor. Oké maar dit was wel goed om zijn trainingen te bevorderen, want ooit zal Tall misschien wel zijn vijand zijn. Hij had geprobeerd om te springen en op die manier dicht genoeg te komen al was dat niet het geval, net op een haartje na leek hij te missen. Al was het een stuk groter als dat, de jonge gestreepte kater zuchtte al gaf hij nog niet op. Never, al ging ineens het tempo van zijn leider omlaag. Langzaam ging Soaring ook maar zijn tempo verlagen maar nog niet helemaal, was dit expres? Hij wist vele verhalen van deze leider, vele slechte al wel vond hij ook vele goed. Hij geloofde in Tall, hij geloofde dat hij een goede leider kon zijn. De apprentice ging wat harder om nu ook op het tempo van zijn leider te gaan rennen, "Is er wat?" Vroeg hij rustig met bezorgde ogen. De leider zou dit nooit doen, al wist hij er niet veel van want Tall was wel een leider in opleiding. Hij hoorde ook gehijg, al maakte de jonge apprentice zich even zorgen maakte hij wel een uitdagende blik. De apprentice maakte een zijdes sprong om daarmee te proberen zijn leider aan te tikken, hij glimlachte al wachtte hij wel eventjes op antwoord.

De ander minderde plots ook vaart! Wat? Dat was niet helemaal de bedoeling, waardoor Tall ook ging fronsen, en de kleine opeens zelfs naast hem kwam om te vragen of het wel goed ging. Eerlijk is eerlijk, het was een zorgzame jongeman. Tot op zekere hoogte dan, want hij nam wel de moeite de kater nog even terug te tikken, waardoor de leider hem weer was. Tall grijnsde, Soaring deed het goed, maar maakte wel de fout te dichtbij te blijven hangen. Snel als een haas schoot hij uit en tikte de ander terug. "Alles gaat prima, je blijft te dichtbij hangen," Mauwde hij met een knipoog naar de apprentice, en bleef, omdat het een voorbeeld geweest was, dichtbij lopen zodat Soaring weer terug kon tikken en deze keer sneller weg kon rennen.

Soaringpaw keek de leider bezorgd aan, zijn ogen waren op de gele gefocust van Tall. De leider greens waardoor de jongere kater even een frons optrok, hij bleef op het tempo rennen tot dat de oudere kater zo snel als een haas schoot en hem terug tikten. Even verrast knipperde de apprentice even waarna hij een grimas optrok, ooh we gaan het zo spelen. "Alles gaat prima, je blijft te dichtbij hangen," Mauwde de leider met een knipoog naar de apprentice en bleef dichtbij lopen. Op dat idee kwam de apprentice vlug, dit was zijn kans. Zonder de blikken of blozen ramde hij volop tegen de leider aan, een uitdagende blik sierde rond het gezicht van de jonge apprentice. Ergens in de hoop dat hij de veel sterkere kater om ver had geduwd, waarna Soaring zo vlug als hij ging naar voren renden. Hij sprintte en sprinten in de hoop dat hij niet dit keer getikt zou worden.

De aankomende attack had hij niet verwacht, en vol verwarring rolde Tall dan ook om uit reflex, waardoor hij weliswaar weer rechtop stond, maar wel flink achterliep op de apprentice die wegspurtte. Hij vernauwde geamuseerd zijn ogen, oke dan, tijd voor hard tegen hard, en rende achter de kleinere aan. Eens in de zoveel tijd moest hij om wat katten heen rennen die compleet niet doorhadden dat hier een bloedserieus spelletje tikkertje plaatsvond, waardoor zijn afstand maar matig kleiner werd. Om te winnen zou Tall toch echt met een soort list moeten komen, zo bleek wel weer.

Onderwerp: Re: Questions (Tallstar (Shadow))